Share on Facebook Share on Twitter ΔΕΝ υπάρχουν εύκολα μπρεβέ… για πολλούς και διάφορους λόγους… υπάρχουν όμως σίγουρα δύσκολα! Ειδικά όταν η ονομασία “Σαν την Χαλκιδική δεν έχει” σε προϊδεάζει για αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει! Και φυσικά δεν αναφέρομαι στις απίθανες παραλιάρες της Χαλκιδικής μας! Ένα μπρεβέ άριστα διοργανωμένο και με ακρίβεια σχεδιασμένο από τον αρχιμάστορα των “ειδικών” (βλέπε δύσκολων) διαδρομών, Dimitrios Kaltsas! Αποφάσισα να συμμετάσχω θέλοντας να στηρίξω ακόμα ένα φετινό μπρεβέ που γίνεται στην Βόρεια Ελλάδα και μάλιστα όταν την επιμέλεια την έχουν οι καλοί φίλοι Δημήτρης και Stratos Alagialis! Επίσης για να τεστάρω τις δυνάμεις μου σε κάτι εξόχως απαιτητικό και σίγουρα δυσκολότερο από ό,τι έχω κάνει μέχρι τώρα! Για να βγάλεις κάτι τέτοιες διαδρομές θέλει κατάλληλη προετοιμασία πολύ καιρό πριν, σωματική και ψυχολογική! Σωματική μέσω του σταδιακού “χτισίματος” του οργανισμού για να αντέχει τόσο μεγάλες καταπονήσεις και ψυχολογική μέσω του γνωστού mind game, να πείσεις δηλαδή τον εαυτό σου ότι μπορεί να αντεπεξέλθει και να μην παραιτηθεί! Να αναφέρω επίσης κάτι πολύ βασικό, αλλά δυστυχώς παραμελημένο από πολλούς : Την άριστη ενυδάτωση πριν, κατά την διάρκεια και μετά από ένα μπρεβέ! Προσωπικά επειδή παθαίνω κράμπες, όταν καταπονούνται τα πόδια μου σε δυνατούς ρυθμούς, παίρνω κάθε μέρα 1 χάπι μαγνήσιο + 2 λίτρα νερό ημερησίως 2 εβδομάδες πριν από το μπρεβέ + υγρό μαγνήσιο κατά την διάρκεια! Σε αυτό το τόσο απαιτητικό μπρεβέ νομίζω απέδωσαν καρπούς όλα τα προαναφερθέντα καθώς δεν αισθάνθηκα καμία ενόχληση και μάλιστα μπόρεσα και έκανα απροβλημάτιστα ορθοπέταλο στα περισσότερα σημεία των ανηφόρων με διψήφιο νούμερο! Νέα Μουδανιά, 5:30 το πρωί του Σαββάτου. Συνωστισμός από αμάξια φορτωμένα με ποδήλατα στην κεντρική πλατεία! Η προσφυγούπολη φιλοξενεί για πρώτη φορά ένα τόσο σημαντικό event! Οι λιγοστοί περαστικοί μάς ρωτάνε αν έχουμε αγώνα και απαντάμε ναι (άντε να εξηγείς τώρα με την τσίμπλα στο μάτι τι εστί brevet)! Όταν μαθαίνουν την διαδρομή και τα χιλιόμετρα, παθαίνουν το “κατιτίς” τους! Γνώριμες μπρεβετόφατσες και φίλοι από παντού! Τάσος Λάλας, Magda Pompieri, Αντώνης Δελιγκάς, με τους οποίους ξεκίνησα στο πρώτο γκρουπ, George Xagos και Χρήστος Τσάμπος, Χάρης Κατσικάρης και Πέτρος Παρτακελούδης από τον ακριτικό Έβρο, Nikos Polyzos με τον οποίο ανταμώσαμε ξανά μετά τον αγώνα της Πικρολίμνης, φίλοι που ήρθαν από Αθήνα, όπως η Hana Efkarpidou και ο Orestis Kapetanopoulos, με τον οποίο βρεθήκαμε και από κοντά και πολλοί άλλοι! Ο Δημήτρης σφραγίζει στις 6 και μας δίνει τις τελευταίες οδηγίες, ο Theodore Leoutsakos και ο Στράτος βγάζουν αναμνηστικές φωτός και ξεκινάμε! Βγαίνοντας από την παράκαμψη των Μουδανιών είχε χώματα από τα έργα που γίνονται, με αποτέλεσμα να σπινάρει ο μπροστινός τροχός μου και με το βάρος που είχα από την ψαροκασέλα πίσω από την σέλα (βλ. super duper πατενταρισμένη τσάντα της Author) να βρεθώ φαρδύς πλατύς κάτω! Ευτυχώς δεν είχα τίποτα παρατράγουδα και συνέχισα κανονικά! Η διαδρομή από αυτόν τον παράπλευρο είναι φανταστική καθώς κινείται σαν φίδι μέσα σε ένα καταπράσινο δάσος! Οι μυρωδιές από τα δέντρα μόλις βγαίνουν οι πρώτες ακτίνες του ηλίου είναι έντονες! Κάπου εκεί μέσα είχε στηθεί ο Δημήτρης με το τζιπάκι του για το κρυφό control! Περνάμε προς Φώκαια, Σάνη, Κασσανδρεία, Κασσάνδρα, Σίβηρη, Σκιώνη και φτάνουμε στο 1ο control στην Αγία Παρασκευή στα 68 χιλιόμετρα με ευνοϊκό αεράκι! Ο Δημήτρης μάς υποδέχεται χαμογελαστός με νεράκια, μπανανούλες και φρέσκο κουλουράκι! Συνεχίζουμε για Πευκοχώρι, Χανιώτη, Πολύχρονο, Κρυοπηγή και Καλλιθέα, όπου και σταματάμε για έναν παγωμένο freddo σε ένα καφέ με υπέροχο μπαλκόνι και θέα σε όλο τον Τορωναίο κόλπο και φυσικά τις απαραίτητες φωτός! Ο αέρας τώρα έχει γυρίσει αντίθετος και μάς δημιουργεί κάποια μικροπροβλήματα! Οι ανηφοροκατηφόρες έχουν από ώρα αρχίσει να προσθέτουν υψομετρικά στο σακούλι, αλλά κρατάω δυνάμεις για τα δυσκολότερα που έρχονται και ανεβαίνω σε χαλαρό ρυθμό! Συνεχίζουμε ευθεία προς Άθυτο, Φώκαια, Ποτίδαια και σταματάμε πάνω στην γέφυρα για φωτός! Το εξοχικό μου φαίνεται πεντακάθαρα από εκεί, όπως και όλη η απέραντη παραλία της Νέας Ποτίδαιας! Από ό,τι είδα, έβαλαν τα μπιτσόμπαρα τις πρώτες ομπρέλες (φιλέ όμως δεν είδα ακόμα) 😉 Τώρα κινούμαστε προς 2ο πόδι και περνάμε από Άγιο Μάμα, Ψακούδια, Ορμύλια, Μεταμόρφωση και Νικήτη! Είμαστε ήδη στα 148 χιλιόμετρα και δεν μπορώ να πω ότι νιώθω κουρασμένος από τις ανηφόρες (το μόνο σπαστικό ήταν ο αέρας που γύρισε σε πλάγιος)! Με το που στρίβουμε δεξιά προς Νέο Μαρμαρά αρχίζουν τα “ωραία”! Οι ανηφόρες γίνονται εντονότερες σε κλίση και διάρκεια! Ειδικά στην περιοχή του Πόρτο Καρράς! Ο ήλιος μάς καίει και ο ιδρώτας τρέχει ποτάμι! Τα γνωστά φοβερά μέρη της Τριστινίκας και της Τορώνης με τις απίθανες φυσικές ομορφιές και παραλίες, δείχνουν τώρα “απειλητικά”, όταν πρέπει να ανέβεις δύσκολες ανηφόρες! Κάπου εκεί σταματάω για φωτογραφίες και όταν πάω να κουμπώσω μου βγαίνει η αλυσίδα από μέσα και σφηνώνεται στους δίσκους! Ένα 20λεπτο παιδευόμουν να ξεκολλήσω την αλυσίδα! Έγινα χάλια από τα γράσα, λερώθηκα πατόκορφα και μέσα στο λιοπύρι και στα νεύρα, χάνω τους πάντες και μένω μόνος! Αφού κατάφερα να ξεκολλήσω την αλυσίδα, αποφασίζω να κινηθώ μόνος με τον δικό μου ρυθμό και όποιον βρω πρώτο να ενωθώ μαζί του! Στην Τορώνη βρίσκω τον Αντώνη, που έμεινε κι αυτός μόνος, και αποφασίζουμε να το πάμε μαζί με το δικό μας πρόγραμμα στάσεων και τον ρυθμό που μας βολεύει καλύτερα! Μετά το Πόρτο Κουφό συναντάμε το δεύτερο “νταμάρι” της ημέρας (μετά από αυτό του Καρράς): Μια φιδίσια ανηφόρα μακράς διαρκείας μέσα στις καταπράσινες θαμνώδεις πλαγιές, που μου θύμισε έντονα την περίφημη “Καμήλα” από το μπρεβέ της Χρυσούπολης! Τέμπο, τέμπο και πάλι τέμπο και φτάνουμε στην κορυφή, όπου η θέα της ανηφόρας και του κλειστού ορμίσκου κόβει την ανάσα! Φτάνουμε επιτέλους στο Καλαμίτσι, στο 2ο κοντρόλ, στα 204 χιλιόμετρα! Είμαι ήδη αρκετά κουρασμένος! Κοιτάζω το Garmin και βλέπω ότι έχω γράψει ήδη 2600 υψομετρικά και με περιμένουν άλλα 3000 για τα επόμενα 200 χιλιόμετρα!! Λίγο η παραθαλάσσια ταβέρνα με την υπέροχη αμμουδερή παραλία που σου έρχεται να βουτήξεις με την μια, λίγο τα χταπόδια που λιάζονταν έτοιμα προς βρώση, λίγο η συνειδητοποίηση ότι τα πολύ δύσκολα τώρα έρχονται… αρχίζουν οι γνωστές “μαύρες σκέψεις” να με ζώνουν… περνάνε από το μυαλό μου σενάρια… ύπουλα και σκοτεινά… να τα παρατήσω και να γίνω χορεύτρια (όπερ και μεταφράζεται ως “αράζω στην αμμουδιά με ένα μοχιτάκι ανά χείρας, αφού έχω ντερλικώσει όλο το Αιγαίο με συνοδεία τσιπούρων «άνευ γλυκάνισου» και αγγαρεύω τον Δημήτρη να με μεταφέρει πίσω με το τζιπ του)! Το γνωστό mind game που λέγαμε πριν! Εκείνη την στιγμή συνειδητοποιώ ότι στο παρακείμενο τραπέζι κάθεται ο Χάρης με σκυμμένο το κεφάλι και ματωμένος στο χέρι! Αμέσως διαλύονται με την μια οι “μαύρες σκέψεις” μου και σπεύδω να δω τι έγινε! Ατύχημα και μάλιστα παρ’ ολίγον με πολύ δυσάρεστες συνέπειες! Πριν το Καλαμίτσι ο Χάρης στην κατηφόρα τράκαρε με έναν … τράγο!! Ναι, μην γελάτε… έναν τράγο που πετάχτηκε μπροστά του!! Αποτέλεσμα: Εκδορές, μώλωπες και χτύπημα στο χέρι + σπασμένο κράνος (πάλι καλά που δεν χτύπησε στο κεφάλι) + κομματιασμένο το ποδήλατό του!! Ο Δημήτρης τον φόρτωσε στο αμάξι και τον γύρισε πίσω! Χάρη, περαστικά και από εδώ, φίλε! Στάθηκες τυχερός μέσα στην ατυχία σου! Ποδήλατο παίρνεις άλλο, κεφάλι όμως… Καλή ανάρρωση σου εύχομαι! Συνεχίζουμε την περιπλάνησή μας στο γραφικό και ανηφορικό “Βου Ποδάρ”, αφού έχουμε ενισχυθεί με μια γενναία δόση μακαρονάδας! Συκιά, Πηγαδάκι, Σάρτη, Πλατανίτσι, Αρμενιστής, Ακτή Ονείρων, Ακτή Ζωγράφου, Ακτή Κουτλουμούση! Τι υπέροχα μέρη! Με σούπερ μπιτσόμπαρα, αλλά και με δύσκολες ανηφόρες! Τόσα χρόνια που σουλατσάρω στα 2 ποδάρια της Χαλκιδικής, τα ξέρω απέξω τα μέρη και τις ανηφόρες τους, αλλά με αυτοκίνητο μέχρι τώρα! Ώρα να τα ζήσω και ποδηλατικά! Κατά τις 8 βάζουμε γιλέκα και ανάβουμε προβολείς, γιατί σουρουπώνει! Μου κάνει εντύπωση η απόκοσμη ηρεμία σε μια πολύβουη περιοχή την τουριστική σεζόν, όταν σβήνουν πίσω από τους λόφους οι τελευταίες ακτίνες του ήλιου! Πάμε για το 3ο μέρος της διαδρομής… Όρμος Παναγιάς, Ακτή Σαλονικιού, Πυργαδίκια, Γομάτι, Ιερισσός, Ουρανούπολη. Στην Ακτή Σαλονικιού είχα την δεύτερη πτώση μου, με μερικές εκδορές στο πόδι ευτυχώς, αλλά τα νεύρα τσατάλια! Μέσα στο σκοτάδι, εγώ μπροστά και ο Αντώνης πίσω, διάβασα λανθασμένα στο gps μια αριστερή στροφή όπου έπρεπε να στρίψουμε και βρέθηκα με σχεδόν μηδενική ταχύτητα να προσπαθώ να ανέβω έναν “τοίχο” του 18% που οδηγούσε σε μια μονοκατοικία ψηλά στον λόφο!! Το έδαφος κάτω ήταν άθλιο και σαγρέ με αποτέλεσμα να γλιστρήσουν οι τροχοί και να πέσω! Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι και με τα σκυλιά της μονοκατοικίας να αλυχτούν μανιασμένα, “κατέβασα όποιον εξάψαλμο ήξερα” από τα νεύρα! Έπρεπε να συνεχίσουμε όμως, όπερ και εγένετο! Κοντρόλ Ουρανούπολης στα 312 χιλιόμετρα. Είμαι εξουθενωμένος! Έχω γράψει ήδη 4500 υψομετρικά και ο Στράτος με τον Θόδωρο, που μας περίμεναν στο κοντρόλ, με ενημερώνουν ότι μένουν άλλα 1000 για τα επόμενα 88 χιλιόμετρα μέχρι τα Μουδανιά!! Ακολουθεί αληθινός διάλογος: ΕΓΩ “’Άλλα 1000;;; Δηλαδή είναι τελικά 5500;; Ο Δημήτρης μού είπε ότι είναι ΜΟΝΟ (!!) 5200! ΣΤΡΑΤΟΣ “κι όμως, Γιώργο… τόσα τα έβγαλα τις προάλλες στο preride εγώ”! ΕΓΩ “Μάλισταααα…. δηλαδή έχουμε δύσκολα πράγματα μπροστά μας;;” ΘΟΔΩΡΟΣ “δεν θέλω να σου πω ψέματα… έχετε υψομετρικά μπροστά σας”! Πωωωωωωω…….. εκεί ήταν που άρχισαν να με ζώνουν πάλι οι γνωστές “μαύρες σκέψεις”! Κάτι σαν ένα εσωτερικό δαιμόνιο, σε στιλ Σωκράτη, να με κατακυριεύει και να μου φωνάζει “παράτα τα λέμε! Φτάνει! Πάνε για ύπνο! 2 τα χαράματα πήγε! Που θα πας, ρε παλαβιάρη μέσα στα μαύρα σκοτάδια; Δεν σου έφτασαν τα 312 χιλιόμετρα και τα 4500 υψομετρικά;”! Εκείνη την στιγμή ήμουν έτοιμος να ενδώσω! Ειλικρινά! Αλλά… πάντα υπάρχει ένα “αλλά”… Άρχισα να κάνω θετικές σκέψεις… “μπορώ”, “το έχω”, “θα τα καταφέρω”, “κρίμα να τα παρατήσω”… για να πάρω θάρρος και να νικήσω σε αυτό το mind game άρχισα να λέω μέσα μου μέχρι και ότι είμαι ένας από τους σούπερ ραντονέρ και ένας σούπερ ραντονέρος δεν τα παρατάει εύκολα και παλεύει! Χαχαχα… τι άλλο να σκεφτώ ο δύσμοιρος μπας και συνέλθω και δω τι θα κάνω (χωρίς δόση μεγαλομανίας και υπεροψίας), γιατί τα χρονικά περιθώρια στένευαν επικίνδυνα! Ο Στράτος με τον Θοδωρή είχαν ήδη φύγει, αφού μας περιποιήθηκαν με αρκετά σακουλάκια πατατάκια και νερά, αφήνοντας μας στην ερημική καφετέρια της Ουρανούπολης! Μίνι σύσκεψη με τον Αντώνη…. Θα ξεκουραστούμε κανένα μισάωρο και θα συνεχίσουμε μέχρις εσχάτων! Το μισάωρο έγινε μια ώρα! Κάποια στιγμή πιάσαμε τον εαυτό μας να έχει λαγοκοιμηθεί στις καρέκλες, ενώ το βραδινό θαλασσινό αεράκι μας χτυπούσε ελαφρά στο πρόσωπο! Πετάχτηκα έντρομος! “Ξύπνα, Αντώνη, φεύγουμε! Δεν έχουμε άλλο χρόνο για χάσιμο”! Τα μάτια κολλημένα στο garmin και άρχισαν οι υπολογισμοί : πήγε 3 η ώρα, έχουμε άλλες 6 για να καλύψουμε τα 88 χιλιόμετρα με τα 1000 υψομετρικά! Πίσω λοιπόν… Τρυπητή, Νέα Ρόδα, Ιερισσός, Γομάτι, Μεγάλη Παναγιά, Πλανά, Μεταγγίτσι! Η μια ανηφόρα διαδεχόταν την άλλη και τελειωμό δεν είχαν! Το μάτι σαδιστικά πάντα στο garmin! Να κοιτάζω σχεδιάγραμμα της ανηφόρας για να ξέρω πόσο μένει μέχρι την κορυφή, κλίσεις, υπολειπόμενο χρόνο τερματισμού, για να προλάβουμε… Να έχω και τον Αντώνη που έφευγε μπροστά και από απόσταση μού φώναζε αν φάνηκε στο garmin η κορυφή της ανηφόρας και ότι τον κοροϊδεύω, όταν του λέω κάθε τρεις και λίγο ότι “αχνοφαίνεται” η κορυφή και ότι πλησιάζουμε, αλλά δεν… Στο Μεταγγίτσι έφτασα στα όριά μου.. ή έτσι νόμιζα τουλάχιστον… Ο Δημήτρης και ο Στράτος με είχαν προειδοποιήσει για μια μεγάλη ανηφόρα, που οδηγεί σε μια κατηφόρα με -15% κλίση! Ε καλά, λέω… σιγά τα νέα… τόσα και τόσα νταμάρια ανεβήκαμε σήμερα.. τι είναι άλλο ένα… ναι, καλά!! Μόλις αντίκρισα από μακριά την ανηφόρα και ενώ είχε ήδη αρχίσει να χαράζει και τα κοκόρια να ξελαρυγγιάζονται και είδα και στο garmin τι “τοίχος” σχηματιζόταν για χιλιόμετρα (γέμισε πράσινα υψομετρικά η οθόνη), με έπιασε ένα σπαστικό γέλιο και μουρμούρα! Μέχρι και τον Καλτσά “στόλισα” από πάνω μέχρι κάτω, πάνω στον πόνο μου, για την επιλογή του να μας περάσει από αυτό το θηρίο με τα σταθερά διψήφια νούμερα που έφταναν και το 15%!! Αργότερα στον τερματισμό μού είπε ότι δεν γινόταν διαφορετικά, για να συμπληρωθούν τα 400 χιλιόμετρα του μπρεβέ! Α ρε, Δημητράκη, τι μας έκανες! Τερματισμός Μετά πολλών κόπων και βασάνων ανεβήκαμε ΚΑΙ αυτό το “ντουβάρι” και φτάσαμε στον κεντρικό, στον κόμβο Μεταμόρφωσης! Εκεί ηρέμησα κάπως, γιατί ήξερα την διαδρομή και είδα ότι προλαβαίναμε να τερματίσουμε εντός ορίου, αν πατούσαμε λίγο γκάζι παραπάνω! Πράγματι στις 8:38 φτάσαμε στον τερματισμό και εκείνη την στιγμή άρχισαν να βαράνε οι καμπάνες της διπλανής εκκλησίας! Χαχαχα…. Δεύτε λάβετε… μας περίμεναν, φαίνεται! Τέλος καλό, λοιπόν, για ακόμα ένα μπρεβέ, ένα ζόρικο μπρεβέ, ένα ΠΟΛΥ ΖΟΡΙΚΟ ΜΠΡΕΒΕ! Οι αριθμοί συνήθως λένε την αλήθεια! 403 Km και 5547 υψομετρικά κατέγραψε το garmin μου! Οφείλω να ευχαριστήσω τους διοργανωτές και τους κοντρολιέρηδες, Δημήτρη, Στράτο και Θόδωρο, για την αμέριστη συμπαράσταση και το ενδιαφέρον τους καθ’ όλα τα 400 χιλιόμετρα! Μέχρι και τηλέφωνο με πήραν 2 φορές, για να δουν που βρίσκομαι και αν αντιμετωπίζω κάποιο πρόβλημα! Επίσης, αναμένω φωτός, γιατί έχω πληροφορίες ότι μου τράβηξαν δυνατά κοντινά πλάνα, για φώτο προφίλ 😉 Η ευχάριστη έκπληξη της ημέρας ήταν ο Αντώνης! Έβγαλε το θηρίο ένα τόσο δύσκολο μπρεβέ, αγόγγυστα και με καλό τέμπο στις ανηφόρες! Χωρίς προπόνηση και χωρίς άλλο μπρεβέ φέτος! Μιλάμε ότι εντυπωσιάστηκα! Αντώνη, είσαι γεννημένος για super randonneur! Επιχείρησε το και δεν θα χάσεις! Σε θέλω στο επερχόμενο 600άρι σε 2 εβδομάδες! Το πλάνο έχει τώρα μια όσο το δυνατόν ταχύτερη αποκατάσταση, γιατί το πρόγραμμα δεν τελείωσε… το άλλο Σ/Κ έχουμε το Preride του brevet του ΠΑΣΘ 200 Km (ναι Δημήτρη, αυτό που βγάζει υψομετρικά από τις λακκούβες 😛 ), ενώ την μεθεπόμενη εβδομάδα θα τρέξω στο 600άρι Θεσ/νίκη-Κομοτηνή και πίσω! Όλα μαζεμένα έπεσαν μέσα σε 3 σερί εβδομάδες και πρέπει να είμαι ετοιμοπόλεμος! Αυτά το ολίγα… το γενικό συμπέρασμα νομίζω ταυτίζεται με τον τίτλο του μπρεβέ : ΣΑΝ ΤΗΝ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ (στα υψομετρικά)!
