Share on Facebook Share on Twitter Το pre ride κανονίστηκε για την Τετάρτη 21 Ιουνίου. Η (δοκιμαστική) εκκίνηση δόθηκε κανονικά από την Πλατεία Μόδη στην Φλώρινα, όπου σε μερικές μέρες θα εκκινούσε το κανονικό μπρεβέ. Θα είχα παρέα μέχρι το Αμύνταιο (78ο χλμ διαδρομής) και μετά θα συνέχιζα μόνος μου. Ξεκινήσαμε με λίγη καθυστέρηση (09:20) και αφήνοντας πίσω το pave του ποταμού Σακουλέβα, πήραμε το δρόμο για το Χ.Κ. Βίγλας. Σύμφωνα με το πρόγραμμα, θα ανεβαίναμε τα 2/3 του βουνού, μέχρι τη διασταύρωση για Ακρίτα. Η ανάβαση ήταν χαλαρή, και το μεγαλύτερο μέρος της πέρασε χαζεύοντας την όμορφη κοιλάρα και κουβεντιάζοντας. Κατολίσθηση! Όταν φτάσαμε μετά μια ώρα, βρεθήκαμε ξαφνικά μπροστά σε κόσμο… Όπως μάθαμε, ήταν το τεχνικό τμήμα της Περιφέρειας, που θα έκλεινε το δρόμο προς Ακρίτα λόγω πρόσφατων κατολισθήσεων. Εξήγησα το λόγο που ήμασταν εκεί και ότι θα περάσουν ποδήλατα το Σάββατο. Ο υπεύθυνος έδειξε κατανόηση – και ευχαριστώ για αυτό- και μας άφησε ένα μικρό κομμάτι ανοικτό για να περάσουν τα ποδήλατα. Αφού εξήγησα το ίδιο στο χειριστή της μπουλντόζας, έβαλα αντιανεμικό και συνέχισα. Μερικά δέντρα είχαν πέσει στο δρόμο και πιο κάτω αρκετά βράχια. Ευτυχώς ο δρόμος δεν έχει κίνηση, οπότε η αποφυγή είναι εύκολη. Κατεβήκαμε μέχρι Άνω Κλεινές και πιάσαμε τον κάμπο για Νίκη. Η ζέστη ακόμα δεν είχε κάνει την εμφάνιση της. Πιάσαμε ένα καλό ρυθμό και συνεχίσαμε. Στην Νίκη, είδαμε το παλιό κτίριο όπου θα έμπαινε το κοντρόλ, ακριβώς πριν το ελληνικό τελωνείο. Βγάλαμε την κλασσική φώτο και συνεχίσαμε. Τα επόμενα χιλιόμετρα μέχρι το Αμύνταιο, κύλησαν πολύ ομαλά με καλό ρυθμό. Εκεί ήπιαμε τον καφέ μας και συνέχισα σόλο. Στη λίμνη είχα πλάτη τον αέρα και κινήθηκα πολύ άνετα με 30-31 χ.α.ω. Μπαίνοντας Άρνισσα είχε πιάσει πλέονη ζέστη. Σταμάτησα στο καφέ «Γώγος», απέναντι από το περίπτερο όπου θα είναι το 2ο κοντρόλ, για τον χυμό μου. Η συνέχεια για το λόφο πριν την Περαία. Μικρός αλλά απότομος και σε φέρνει μέσα στο χωριό. Σταμάτησα στην μικρή πλατεία για ανασυγκρότηση, απέναντι ένα μικρό σύγχρονο. «Πάμε για την βρύση» σκέφτηκα και συνέχισα για Πύργους. Ζέστη Στρίβοντας από το δρόμο Έδεσσας – Φλώρινας για Πύργους, η ζέστη ανέβηκε ξαφνικά. Ανέβηκα δυνατά το λοφάκι και στην εκκλησία έκανα την επόμενη στάση. Η μικρή βρύση κάνει θαύματα τελικά… Δροσίστηκα, γέμισα παγούρια, ξαναδροσίστηκα και συνέχισα. Έτσι κι αλλιώς με περίμενε κατηφόρα. Μερικά χιλιόμετρα μετά, ο λόφος είχε τελειώσει και ένοιωθα το άνεμο με το μέρος μου. Χαμογέλασα και σκέφτηκε «Τώρα σ’ έχω μπαγάσα!» Με καλή μουσική υπόκρουση, άρχισα να πατάω σκεφτόμενος μόνο το κοντρόλ της Πτολεμαίδας. Η ταχύτητα έμενε άνετα πάνω από 35 χ.α.ω. και τα χιλιόμετρα έφευγαν γρήγορα. Πρόβλημα Σε λίγο φάνηκε ο κάμπος πριν την Πτολεμαίδα, αλλά το αριστερό πόδι είχε αρχίσει να μουδιάζει, κάτω στα δάχτυλα. Ήταν ένα πρόβλημα που βγήκε στον τελευταίο αγώνα της προηγούμενης Κυριακής και που ήξερα ότι θα εμφανιζόταν σήμερα. Έκανα υπομονή και μετά μισή ώρα έφτασα στο Café Cross, όπου θα είναι το 3ο και τελευταίο κοντρόλ. Έφαγα, ξεκουράστηκα, συνομίλησα με τον Αποστόλη για τις λεπτομέρειες (το βαρέλι με τον πάγο για τα νερά θα το έχουμε και φέτος). Φέτος θα έχει ο Αποστόλης και μπύρες στον πάγο! Η (επίπονη) επιστροφή Συνέχισα το γνωστό δρομολόγιο της επιστροφής. Μετά τον Περδίκκα, το πόδι άρχισε να χειροτερεύει. Πλέον δεν ένοιωθα το μεγάλο δάχτυλο και ένοιωθα έντονους πόνους σε κάθε πάτημα. Εφάρμοσα λοιπόν τη γνωστή θεραπεία για τέτοιες καταστάσεις` απλά αγνόησα τον πόνο. Το κόλπο έπιασε, έφαγα την τελευταία μπανάνα και συνέχισα για Κλειδί. Ένοιωθα το σώμα μου κουρασμένο μεν αλλα σε καλή κατάσταση, οι παλμοί χαμηλοί, το στομάχι μια χαρά, ανάσες σωστές απλά το πόδι… Ξεκινάει η ανάβαση του Κλειδιού, κάπου χάνεται ο άνεμος, στο τελείωμα με ξαναπιάνει κόντρα και το πόδι πλέον με πεθαίνει στον πόνο. Κορυφή και κατηφόρα και τώρα έχω πλάτη άνεμο, αλλά πρέπει να σταματήσω. Σταματάω στα φανάρια της Βεύης, βγάζω παπούτσια και αρχίζω μασάζ. Νοιώθω τα δάχτυλα πρησμένα αλλά κάτι γίνεται. Παίρνω τηλέφωνο για ψυχολογική βοήθεια και η συμβουλή είναι «… έλα με τον ρυθμό σου..» Όμως έχω ακόμα 20 χιλιόμετρα και έχω πλάτη άνεμο… Βάζω παπούτσια, τα δένω σφιχτά και αποφασίζω να μην ακούσω τη συμβουλή. Ξεκινάω και πατάω όσο έχω. Για τα επόμενα 7-8 χιλιόμετρα τα πόδια πάνε αέρα, αλλά μετά ο αέρας γυρίζει κόντρα και βλαστημάω για την σπατάλη ενέργειας. Φτάνω στη διασταύρωση Μελίτης και στρίβω για Φλώρινα, ακόμα 12 χιλιόμετρα… Συνεχίζω με ρυθμό, ο πόνος επανέρχεται και μου καταναλώνει τις τελευταίες δυνάμεις. Συγκεντρώνομαι στην μέση ταχύτητα που βλέπω στο κοντέρ (περίπου 27 χ.α.ω.) και αποφασίζω ότι με αυτήν θα τερματίσω. Τερματισμός Τα τελευταία χιλιόμετρα γίνονται απλά από το μυαλό, όχι από το σώμα. Φτάνω Φλώρινα, κατηφορίζω τη Στεφάνου Δραγούμη και φτάνω μπροστά στην πλατεία Μόδη. Κλείνω Strava και κοντέρ με 27 χ.α.ω. Job well done, χτυπάω τον εαυτό μου στην πλάτη και συνεχίζω για το σπίτι. Ένα λουκούλλειο γεύμα με περιμένει. Πραγματικά όμορφη εμπειρία αυτά τα μπρεβέ. Ελπίζω να περάσετε το ίδιο όμορφα στην διαδρομή μας…
