Καθώς είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι του ξενοδοχείου στην πόλη Xining , κάπου στην κεντροδυτική Κίνα έχοντας ένα ελαφρύ πονοκέφαλο λόγω του υψομέτρου, σκέφτομαι το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα δρόμου (Π.Π) της περασμένης εβδομάδας στην φιλόξενη πόλη της Ξάνθης.

Ένα πρωτάθλημα κατα γενική ομολογία δύσκολο, τόσο λόγο απόστασης (47.3χλμ) στο ατομικό χρονόμετρο (Α.Χ), όσο και λόγω υψομετρικής δυσκολίας στον αγώνα δρόμου αντοχής (175χλμ).

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτός ήταν και ο στόχος των διοργανωτών. Από τα λεγόμενα τους κατάλαβα ότι ήταν πολύ περήφανοι που διοργάνωναν ένα Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Σίγουρα ήταν περισσότερο περήφανοι, επειδή πραγματοποιόταν σε μιά πολύ απαιτητική διαδρομή.

Το σίγουρο είναι ότι έβαλαν κάθε ανηφόρα που υπάρχει στην ευρύτερη περιοχή της Ξάνθης. Για να έβαζαν περισσότερο, έπρεπε να μπούμε Βουλγαρία και να τρέξουμε Βουλγαρικό πρωτάθλημα είπα αστειευόμενος στον Στέλιο Φαραντάκη, αλλά είναι αλήθεια.

Όμως η διαδρομή είναι αυτή που είναι, και είναι ίδια για όλους. Σίγουρα ευνοούσε αθλητές με χαμηλό σωματικό βάρος και ειδικότητα στην ανηφόρα. Από την άλλη, είναι καλό να υπάρχουν κάθε χρονιά διαδρομές που να ευνοούν διαφορετικούς τύπους αθλητών.

Το μόνο κακό (ή και καλό) σε διαδρομές όπως αυτής της Ξάνθης με τόση ανηφόρα στα τελευταία 60χλμ, είναι ότι δεν μπορεί να γίνει ενας ανοιχτός αγώνας.  Ένας τέτοιος αγώνας, θα έδινε ευκαιρία σε κάποιο γκρούπ αποσπασμένων, που έφυγαν νωρίς να παραμεινει μπροστά ή για σοβαρή ομαδική δουλειά στα τελευταία χιλιόμετρα.

Ξεκινάς το βουνό των 10χλμ, και το γκρούπ γίνεται κομμάτια. Οι πιο δυνατοί παραμένουν μπροστά και μετά παίζεται η νίκη μεταξύ τους ,”a la pedale” που λένε και οι φίλοι μου οι Γάλλοι.Ο πιο δυνατός κερδίζει.

Τα λόγια μου είναι ένας μικρός σχολιασμός , σε καμία περίπτωση μην το πάρετε ως παράπονο. Καθώς και τελείως ευθεία να ήταν η διαδρομή, το τελικό αποτέλεσμα μπορεί να και να μην άλλαζε.

Όταν πρίν ενάμιση μήνα είδα την υψομετρική δυσκολία να έιναι μαζεμένη στα τελευταία χιλιόμετρα του αγώνα δρόμου αντοχής, κατάλαβα ότι δύσκολα θα κέρδιζα λόγω σωματότυπου. Για παράδειγμα, αθλητές όπως ο Χάρης Καστραντάς και ο Στέλιος Φαραντάκης είναι ελαφρύτεροι μου κατά τουλάχιστον 10 και 15 κιλά αντίστοιχα.

Από την άλλη. η απόσυρση του Γιάννη Ταμουρίδη από την ενεργό δράση, μου έδινε μια μεγαλύτερη άνεση για το αγώνισμα της Α.Χ. Σίγουρα υπάρχουν νέοι αθλητές με αρκετό μέλλον στο αγώνισμα. Παρόλα αυτά, χρειάζονται ένα με δύο χρόνια για να έχουν την αντοχή στην δυναμη που χρειάζεται ένα χρονόμετρο των 40+ χιλιομέτρων.

Προετοιμασία

Για εμένα υπήρχαν δύο επιλογές όταν ανακοινώθηκαν οι διαδρομές.

Η εύκολη ήταν να συγκεντρωνόμουν στην Α.Χ., να κέρδιζα παίρνωντας την φανέλα του πρωταθλητή Ελλάδος και όλα μέλι γάλα. Στην συνέχεια να έτρεχα για…την ”συμμετοχή” στον αγώνα αντοχής με την δικαιολογία προς τον εαυτό μου, ότι ερχόμουνα απο ένα τραυματισμό. Κάτι που μου είχε στοιχήσει σε αντοχή και η ανηφορική διαδρομή δεν άφηνε περιθώρια για κάτι καλό. Δεν με βολεύει αυτό, δεν μου αρέσει εκείνο κτλπ.

Η δύσκολη ήταν να βάλω το κεφάλι κάτω, δουλεύοντας, συγκεντρωμένος απο το πρωί μέχρι το βράδυ.  Χωρίς δικαιολογίες και χωρίς αμφιβολίες για ένα double που θεωρητικά ήταν αδύνατο….

Εννοείται ότι διάλεξα την δύσκολη , αυτό ήταν άλλωστε που μου έδινε και περισσότερο κίνητρο, η δυσκολία να τα καταφέρω. Πιστεύω ακράδαντα ότι στον πρωταθλητισμό επιτρέπεται να αποτύχεις , αλλά επιβάλεται τουλάχιστον να προσπαθήσεις.

Ποτέ δεν κατάλαβα, γιατί όλοι στην ποδηλασία μιλάνε για την αναλογία δύναμης με βάρους (watt/kg). Κανείς δεν δίνει σημασία στην θέληση ανα κιλό ή στο πείσμα ανα κιλό, που αυτά είναι οι πιο σημαντικές αρετές στον πρωταθλητισμό !

Δεν θα αναφέρω λεπτομερώς τις προπονητικές μεθόδους μου , αλλά θα σας πω ότι δεν ήταν καθόλου εύκολο να ανταπεξέλθω στο προπονητικό φορτίο. Υπήρχε πάντα το μεγάλο ρίσκο υπερπροπόνησης, αλλά ήμουν σχετικά φρέσκος μετά τον τραυματισμό μου. Δούλεψα εντός και εκτός ποδηλάτου, με σχολαστικότητα στην ξεκούραση και στην διατροφή μου. Είχα ένα κύριο στόχο, να είμαι ανταγωνιστικός, έχοντας βρεί το παλιό καλό εαυτό μου την τελευταία Κυριακή του Ιουνίου.

Στις αρχές του μήνα, και ενώ βρισκόμουν στην βορειοδυτική Γαλλία, πήρα το τραίνο και κατέβηκα στα Πυρηναία. Θα ήταν ένα 3ημερο μπλόκ στα μεγάλα βουνά, παρόμοια με αυτό του Π.Π. Σε τρείς μέρες ανέβηκα όσο βουνό δεν είχα ανέβει όλη την χρονιά.

Βέβαια το Π.Π. δεν ήταν το μοναδικό μου κίνητρο, αφου η δουλεία που έκανα θα την έπαιρνα στις αποσκευές μου για το Tour of Qinghai Lake που βρίσκομαι τώρα.

Ατομική Χρονομέτρηση

Μέρα με την μέρα, μέτρο με μέτρο , έφτασα στην ημέρα του αγώνα της Α.Χ. Η μοναδική στιγμή που αγχώθηκα, ήταν όταν μπήκα στην εκκίνηση με το πολύ 10 λεπτά ζέσταμα στα πόδια μου, καθώς πάλευα να φτιάξω χωρίς επιτυχία το βατόμετρο του ποδηλάτου μου.

Κατα συνέπεια, ξεκίνησα με δυνατότερο ρυθμό απο αυτόν που μπορούσα να αντέξω, και μόλις στο 6ο χιλιόμετρο έκαιγα παντού. Σκεπτόμουν ότι μου μένουν άλλα 40+, αλλά τελικά το διαχειρίστηκα όπως μπορούσα. Κατάφερα τελικά να κερδίσω, παρόλο που έκανα ένα κακό χρονόμετρο απο πολλές πλευρές.

Όλα καλά μέχρι τότε, αλλά το μεγάλο στοίχημα ήταν ο αγώνας αντοχής δύο μέρες μετά. Βρισκόμενος στην εκκίνηση πέρα απο εμένα , δεν νομίζω να πίστευε κανείς άλλος ότι υπήρχε πιθανότητα να κερδίσω. Αλλά αυτό, ελάχιστα με ένοιαζε.

Αγώνας Αντοχής

Ήξερα ότι εάν έκανα ένα τέλειο αγώνα, θα μπορούσα να κάνω την ”έκπληξη”. Η προετοιμασία μου είχε πάει πολύ καλά προπονητικά και είχα εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου. Αλλά απ’ότι φάνηκε, μου έλειπε κάτι για να είμαι 100% έτοιμος.

Πλήρωσα την μεγάλη μου απουσία απο αγώνες στα τελευταία 20χλμ. Είχα συνέχεια κράμπες, στην εσωτερική πλευρά του δεξί τετρακέφαλου, επάνω στον ραπτικό μύ.  Όσο και να το πάλεψα με μαλάξεις και τρυπώντας με μια παραμάνα (κάπου είχα ακούσει ότι βοηθάει) με άφησαν θεατή στην τελευταία επίθεση. Η επίθεση έγινε στα τελευταία 400μ της τελικής ανηφόρας, απο τον Στέλιο (Φαραντάκη) και τον Χάρη (Καστραντά).

Βέβαια σε καμία περίπτωση δεν έκανα τον τέλειο αγώνα, αφου ξόδεψα άσκοπη ενέργεια αρκετές φορές. Κυρίως στα μέσα της μεγάλης ανηφόρας, όπου μία τρύπα στο γκρουπάκι των προτοπόρων, με άφησε να κυνηγάω σχεδόν μόνος μου για 15χλμ (5 ανηφόρικα + 10 κατηφορικά) τον Χάρη, τον Στέλιο και τον εντυπωσιακό Αιμιλιανό Βίλα που επιτέθηκαν σε εκείνο το σημείο.

Φυσικά αυτό δεν είναι δικαιολογία αλλά αιτιολογία. Όμως, όπως και να έχει και στο σπρίντ να πήγαινα μαζί τους, το πιο πιθανό είναι να ανέβαινα στο ίδιο σκαλί του βάθρου. Λόγω του τραυματισμού μου, έχω χάσει πολύ σε έκρηκτικότητα.

Βέβαια εάν δεν είχα τις κράμπες θα είχα προσθέσει αρκετό αλατοπίπερο πρίν φτάσουμε στην τελική ανηφόρα.Να είστε σίγουροι για αυτό.

Τελικά τερμάτισα τρίτος,  μερικά δευτερόλεπτα πίσω απο τον Χάρη, που κέρδισε τον Στέλιο στο τελικό σπρίντ. Ο Χάρης πήρε μια πανάξια νίκη. Όχι μόνο γιατί ήταν ο πιο δυνατός εκείνη την ημέρα, αλλά και γιατί του άξιζε μετά απο μια δύσκολη περίοδο μεγάλων ατυχιών.

Σίγουρα και ο Στέλιος ήταν σε πολύ καλή κατάσταση αλλά σε ένα τέτοιο σπρίντ έχεις σχεδόν μηδαμινές ελπίδες απεναντι σε ενα τέτοιο αντίπαλο.

Η τρίτη θέση μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση. Ναι μεν ήμουν στο βάθρο, αλλά απο την άλλη ήθελα το κάτι παραπάνω.  Όχι τόσο για εμένα, αλλά και για τους συναθλητές μου στον Τάλως Χανίων Anek Lines. Τα παιδιά, δούλεψαν σαν επαγγελματίες για χάρη μου στο πρώτο κομμάτι της διαδρομής. Επίσης, για τον μεγάλο coach της ομάδας Παναγιώτη Μαρεντάκη, αλλά και τον Νεκτάριο που είναι ο γενικός γραμματέας και ένα απο τα μεγαλύτερα γρανάζια της ομάδας.

Τους υποσχέθηκα όμως ότι υγεία να έχουμε και του χρόνου θα ξαναπροσπαθήσω για την νίκη. Εάν βέβαια συνεχίσω την ποδηλασία σε επίπεδο πρωταθλητισμού.

Ώς την επόμενη φορά , να περνάτε καλά , προσοχή στους δρόμους και κάντε και καμιά βουτιά και για εμένα μέσα στον Ιούλιο 🙂 !

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.