Share on Facebook Share on Twitter Σκέψεις… Το μπρεβέ της Θάσου των 307 χιλιομέτρων το περίμενα αρκετό καιρό! Από την μια επειδή ήταν κάτι νέο για τα δεδομένα της Βόρειας Ελλάδας (γύρος ενός νησιού, πέρασμα με ferry, φωτογραφίες της θάλασσας και των γλάρων) και από την άλλη επειδή ήταν το τελευταίο της σειράς που μου έμεινε για την ανάδειξή μου ως Super Randonneur! Ήξερα εξαρχής ότι δεν θα είναι εύκολο! Πως άλλωστε, όταν έχεις να ποδηλατήσεις για 300+ χιλιόμετρα μέσα στην ζέστη του Ιούλη, να ανέβεις και 3000 περίπου υψομετρικά, να έχεις και την συσσωρευμένη κούραση από τα διαδοχικά δύσκολα μπρεβέ, όλα κοντινά μεταξύ τους! Σε κάθε μπρεβέ ετοιμάζομαι όσο το δυνατόν καλύτερα και το βλέπω σοβαρά! Δεν αφήνω τον εαυτό μου να παρασυρθεί και να κάνει ουτοπικές σκέψεις του στιλ : «έλα μωρέ, ευκολάκι είναι, το έχω», ή «εντάξει, το έβγαλα άνετα πέρσι, θα το βγάλω και φέτος στο χαλαρό» ή εν προκειμένω «τελευταίο είναι της σειράς και σφραγίζω το SR, άντε να τελειώνουμε»! Μέγα λάθος όποιος σκέφτεται εξαρχής έτσι! Θέλει υπομονή το πράγμα! Η προετοιμασία Άρχισα λοιπόν την προετοιμασία αμέσως, αφού αποκαταστάθηκα από το προηγούμενο μπρεβέ της Φλώρινας που συμμετείχα πριν 2 εβδομάδες. Φυσικά ξεκίνησα με την απαραίτητη ενυδάτωση πίνοντας πολύ νερό καθημερινά, χυμούς και τρώγοντας φρούτα για την πρόσληψη βιταμινών. Η ποδηλασία το καλοκαίρι κάτω από τον καυτό ήλιο σε τσακίζει και σε στραγγίζει! Όσο νερό και να πιείς μοιάζει να μην είναι ποτέ αρκετό! Το πιο ύπουλο πράγμα είναι η αφυδάτωση και τα συνεπακόλουθά της! Παράλληλα άρχισα και την μελέτη της διαδρομής. Ο καλός μου φίλος, Στράτος Αλάγιαλης, είχε κάνει το preride και ανέβασε τα σχετικά αρχεία, οπότε το garmin πήρε φωτιά! Την Θάσο την ξέρω αρκετά καλά γιατί την έχω επισκεφτεί ουκ ολίγες φορές για τουρισμό! Ποτέ όμως με ποδήλατο (να ακόμα μια πρόκληση στο όλο εγχείρημα)! Το ανατολικό τμήμα του νησιού έχει δυνατές παρατεταμένες ανηφοροκατηφόρες, ενώ στο δυτικό τα πράγματα ηρεμούν! Όλος ο γύρος είναι κάτι λιγότερο από 100 χιλιόμετρα. Προσωπική μου εκτίμηση ήταν ότι το δύσκολο σημείο αρχίζει μετά, στα 200+ εναπομείναντα χιλιόμετρα μέσα στην ενδοχώρα! Δεν έπεσα έξω! Λόγω της δυσκολίας του συγκεκριμένου μπρεβέ και των 300 χιλιομέτρων δεν περίμενα ότι θα έρθει πολύς κόσμος. Από την παρέα μου τελικά δυο άτομα αποφάσισαν να με πλαισιώσουν : Πρώτος, ο μπαρουτοκαπνισμενος «ναύαρχος» Παύλος Λεωνίδης, ο άνθρωπος των ειδικών αποστολών, ο ακούραστος χιλιομετροφάγος εραστής των μεγάλων αποστάσεων, που παρά την σοβαρή εγχείρηση στην κλείδα του φέτος δείχνει ότι ξαναβρίσκει την φόρμα του και δήλωσε εξαρχής ότι έρχεται μαζί μου για να με στηρίξει και να με βοηθήσει στην ολοκλήρωση αυτού του μπρεβέ (και παράλληλα και στην επίτευξη του SR για το 2017). Δεύτερος, ο υποψήφιος -παρά ένα 600άρι- σούπερ ραντονέρ, Αντώνης Δελιγκάς, που ολοκληρώσαμε παρέα το πολύ δύσκολο μαζοχιστικό 400άρι της Χαλκιδικής και έδειξε τα διαπιστευτήριά του στις ανηφόρες των 5500 υψομετρικών! Κεραμωτή Παραμονές λοιπόν του μπρεβέ φτάνουμε στην Κεραμωτή, όπου και καταλύουμε σε δωμάτιο. Αμέσως αρχίζουμε την βόλτα στην παραλία και βγάζουμε τις απαραίτητες φωτός με φόντο τα ferries και τον ήλιο που δύει. Βρίσκουμε και άλλους φίλους, τον Γιώργο Ξαγοράρη, την Μάγδα Πομπιέρη και τον Τάσο Λάλα. Αρχίζει η κουβεντούλα για την επόμενη μέρα… Τι καιρικές συνθήκες αναμένουμε, ποιοι είναι να έρθουν και ποιοι το ακύρωσαν, ποια είναι η εκτίμηση σχετικά με την ολοκλήρωση του γύρου της Θάσου και ποιο πλοίο μπορεί να προλάβουμε για να επιστρέψουμε. Φυσικά η κουβέντα, δεν μπορεί να μην περιλαμβάνει και ενθαρρυντικά σχόλια σχετικά με το πολυαναμενόμενο SR, που το «κυνηγάμε» η Μάγδα, ο Τάσος κι εγώ! Εδώ θέλω να κάνω μια παρένθεση και να αναφέρω κάτι σχετικό με τον τίτλο αυτό : Για άλλους μπορεί να μην σημαίνει και τίποτα (όπως και η απόκτηση ενός μεταλλίου εξάλλου μετά την ολοκλήρωση κάποιου μπρεβέ). Για άλλους όμως μπορεί να σημαίνει και κάτι! Προσωπικά το βλέπω ως στόχο, ως ένα έξτρα κίνητρο από την αρχή της χρονιάς, ένα είδους προσωπικής επιβράβευσης! Πέρα από την αγάπη που έχω για τα μπρεβέ, την ποδηλασία με φίλους για πολλά χιλιόμετρα, την ποδηλατική επίσκεψη σε διάφορα μέρη κ.λ.π., το να κατορθώσεις να ολοκληρώσεις με επιτυχία μια σειρά από μπρεβέ στην ίδια χρονιά (200, 300, 400 και 600) και να γίνεις Super Randonneur, είναι κάτι ξεχωριστό! Εξάλλου ένα μικρό ποσοστό ποδηλατών στην Ελλάδα το κατορθώνει αυτό (νομίζω είναι 8%… κάπου εκεί τέλος πάντων)! Ούτε γίνομαι ο σούπερ ντούπερ ποδηλάτης από την μια μέρα στην άλλη, ούτε το κάνω για λόγους αυτοπροβολής και κομπασμού! Ερασιτέχνες είμαστε, το (ακριβό) χόμπι μας κάνουμε, μας αρέσουν οι υπεραποστάσεις και το SR λειτουργεί ως κίνητρο και μοχλός «πίεσης» να δοκιμάσουμε τα όριά μας! That’s it! Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο! Κλείνει η παρένθεση και συνεχίζω με … την D-Day (η αγαπημένη μου έκφραση για την ημέρα του μπρεβέ)! Μόνο που στο συγκεκριμένο μπρεβέ η λέξη αυτή έχει κάποιες «ομοιότητες» με την απόβαση των συμμάχων στις Νορμανδικές ακτές! Εδώ οι σύμμαχοι είμαστε εμείς, οι randonneurs, και ετοιμαζόμαστε για απόβαση στις ακτές της Θάσου! Ποιος στην μπρεβετιάρικη χάρη μας! D Day λοιπόν! Στις 6 το πρωί ακριβώς είμαστε ήδη στο σημείο συνάντησης. Απαραίτητος ο εσπρέσο και η μπουγατσούλα για πρωινό. Οι εκλεκτοί συμπρεβετάδες καταφθάνουν ο ένας μετά τον άλλο : Γιάννης Αντωνιάδης, Σωτήρης Πίτσης, Κώστας Παπαγεωργίου, Κώστας Παπάζογλου, Κώστας Καρακατσούλης. Κάποια στιγμή σκάει μύτη ο Δημήτρης Καλτσάς, άρτι αφιχθείς από control στο εν εξελίξει 1000άρι, με σαγιοναρίτσα, βερμουδίτσα και ύφος του στιλ «τι κάνετε αυτού μπρε; Ποδήλατα βλέπω! Με παίρνετε μαζί σας;»! Αποφασίζουμε να μην του χαλάσουμε χατίρι και να τον αφήσουμε να παίξει μαζί μας! Κρίμα είναι το παιδί, είδε ποδήλατα και θαμπώθηκε! Αργότερα ο Δημητράκης ντύθηκε «ευπρεπώς» πάνω στο καράβι και έβαλε την μπρεβετοστολή του… Ναι, ναι, αυτήν την γνωστή με τις πουά βουλίτσες σαν πασχαλίτσα… μόνο τα ασορτί καλτσάκια του έλειπαν, αλλά είπα να μην του τα δανείσω, έτσι για να του χαλάσω την ομοιομορφία! Χαχα…. Κόβουμε εισιτήρια και επιβιβαζόμαστε! Πρώτη φορά ανέβαινα με το «άτι» μου σε πλοίο! Στις 7:15 το ferry αποπλέει! Αρκετός κόσμος μας κοιτάζει και απορεί! Που πάνε όλοι αυτοί οι «τεντιμπόηδες» ποδηλάτες πρωινιάτικα με την τσίμπλα στο μάτι; Οεο;; Που πάνε ντε;; Ανεβαίνουμε στο κατάστρωμα και αρχίζουμε αμέσως τις φωτογραφίες! Παιδάκια ταΐζουν τους δεκάδες γλάρους που μας συντροφεύουν! Ο ήλιος αρχίζει σιγά σιγά να ανεβαίνει και να λαμπυρίζει στην θάλασσα! Στον ορίζοντα φαίνεται επιβλητικό το νησί της Θάσου! Εκεί θα αποβιβαστούμε σε λίγη ώρα! Για όσο διάστημα διήρκησε το ταξίδι πιστεύω πως όλοι μας είχαμε ξεχάσει τον λόγο για τον οποίο κατευθυνόμασταν απέναντι! Αφήσαμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας τα 93 περίπου χιλιόμετρα και τα 1350 υψομετρικά που μας περίμεναν! Αισθανόμασταν ως τουρίστες που πηγαίναμε για τις διακοπές μας! Ήταν κι αυτό ένα όμορφο συναίσθημα, μια ευχάριστη παρένθεση για τα δύσκολα που έπονταν! Φτάνουμε στον Λιμένα Θάσου και αποβιβαζόμαστε προσεκτικά! Γλίστρησα στην σκάλα έτσι όπως ήμουν με τα «τακούνια» και παραλίγο να πέσω, αλλά ευτυχώς το έσωσα τελευταία στιγμή! Το αριστερό μου γόνατο όμως τραντάχτηκε κάπως απότομα προς το πλάι! Δεν πονούσα ούτε είχα κάποια ενόχληση… Ίσως όμως έπαιξε κι αυτό έναν κάποιο ρόλο στον μυϊκό πόνο που θα ένιωθα αργότερα.. λέω εγώ… Εκκίνηση Είμαστε όλοι έξω με τα ποδήλατά μας! Ο Στράτος και ο γιός του, ο Δημήτρης, μας βγάζουν αναμνηστικές φωτός! Ποζάρουμε καμαρωτά! Welcome to Thasos Island! Τελευταίες οδηγίες από τον Στράτο και στις 8:15 ξεκινάμε! Ευτυχώς είναι ακόμα νωρίς και δεν έχει πολλή κίνηση τόσο στο λιμάνι όσο και στον δρόμο. Αφήνουμε τον Λιμένα και αρχίζουμε με το «καλημέρα» τα ανηφόρια! Μέχρι την Παναγιά ο δρόμος έχει αρκετά μεγάλες κλίσεις και μοιάζει σαν φίδι ανάμεσα σε βλάστηση! Ευχάριστη δροσιά μάς σκεπάζει και όμορφες μυρωδιές από τα δέντρα απλώνονται γύρω μας! Ανεβαίνω πολύ άνετα και με αρκετά δυνατό τέμπο, προσέχοντας όμως να μην είμαι εκτεθειμένος στο έξω μέρος του δρόμου λόγω της στενότητας! Ξεχνιέμαι μερικές φορές πάνω στην κουβεντούλα με τους συμποδηλάτες μου! Είμαστε σχεδόν όλοι σε ένα γκρουπ. Περνάμε την Παναγιά, την Ποταμιά, την Σκάλα Ποταμιάς (με τα φοβερά σουβλάκια από ό,τι θυμάμαι) και τα Κοίνυρα. Οι ανηφοροκατηφόρες διαδέχονται η μια την άλλη. Κάποια στιγμή βρίσκομαι δίπλα στον Δημήτρη Καλτσά και πιάνουμε συζήτηση. Απολαμβάνουμε το φυσικό κάλλος και τις ομορφιές του νησιού! Ο Δημήτρης δεν έχει ξανάρθει στην Θάσο και του κάνω ένα μίνι bicycle tour στα μέρη που διασχίζουμε! Βλέπουμε από ψηλά έναν πανέμορφο κόλπο και αποφασίζουμε να σταματήσουμε στην κατηφόρα για να απαθανατίσουμε το θέαμα! Οι υπόλοιποι μας προσπερνάνε και ξεχύνονται με ταχύτητα στην ρίζα της απότομης κατηφόρας. Με τον Δημήτρη βγάζουμε και άλλες φωτός σε διάφορα μέρη και κυρίως στην Αλυκή με το υπέροχο γραφικό λιμανάκι και τις ψαροταβέρνες σχεδόν μέσα στην θάλασσα! Ευχάριστες αναμνήσεις μού ξυπνάνε στο συγκεκριμένο μέρος! Συνεχίζουμε σε ταξιδιάρικους ρυθμούς και λίγο αργότερα σε μια ανηφόρα συναντάμε τον Τάσο Λάλα και ενωνόμαστε. Περνάμε τον Ποτό με την έντονη τουριστική κίνηση, το Πευκάρι με την υπέροχη θάλασσα, τα Λιμενάρια, την Σκάλα Καλλιράχης, τον Πρίνο και φτάνουμε στην Σκάλα Ραχωνίου, όπου βρίσκεται και το 1ο control στα 82 χιλιόμετρα. Μας υποδέχεται ο Στράτος. Δεν καθόμαστε πολύ. Νερό στο πρόσωπο και φύγαμε να προλάβουμε το ferry. Εξάλλου μόνο 11 Km μακριά είναι ο Λιμένας! Φτάνουμε στο λιμάνι, κόβουμε εισιτήρια και επιβιβαζόμαστε στο πλοίο. Έχει λίγη καθυστέρηση λόγω κίνησης. Καλή ευκαιρία για ξεκούραση, τροφοδοσία και μερικές ακόμα φωτός. Ανασυγκροτούμαστε ενόψει της δύσκολης συνέχειας! Νιώθω πολύ καλά και σχεδόν καθόλου κούραση. Ο θαλασσινός αέρας με αναζωογονεί και είναι βάλσαμο στο ηλιοκαμένο κάθιδρο πρόσωπό μου. Κεραμωτή ξανά! Μετά από λίγη ώρα είμαστε ήδη ξανά πίσω στην Κεραμωτή. Αποβιβαζόμαστε και στρίβουμε για Καβάλα. Έχουμε κάπου 40 χιλιόμετρα σχεδόν ευθείας, αν εξαιρέσουμε τα γνωστά σπαστικά ανηφόρια πέριξ της Καβάλας (αναγκαίο κακό στις αμφιθεατρικά χτισμένες πόλεις). Ο ήλιος αρχίζει να καίει, αλλά είμαστε τυχεροί για μια φορά επιτέλους και ο αέρας είναι ευνοϊκός! Θαύμα, θαύμα! Πατάμε λοιπόν γερά γκάζια στις ευθείες και φτάνουμε στο 2ο control στην Καβάλα στα 132 Km. Είμαστε στο γκρουπάκι ο Παύλος, ο Αντώνης, ο Τάσος κι εγώ. Τα μάτια τσούζουν από τον ιδρώτα. Σφραγίζουμε στο βενζινάδικο και αποφασίζουμε να κάνουμε μια ημίωρη στάση για καφεδάκι και μπόλικη ενυδάτωση! Αναχωρούμε προς Δράμα και αρχίζουμε την ανηφορική πορεία. Ήπιες σύντομες αναβασούλες, αλλά με τον ήλιο να καίει από πάνω μας τα πράγματα δεν τα λες και ρόδινα! Στην Δράμα κάνουμε μια σύντομη στάση, γιατί το επόμενο κοντρόλ είναι 17 χιλιόμετρα μακρύτερα, στην Προσοτσάνη. Εκεί μας υποδέχεται ο Στράτος μετά του υιού, Τάσου. Έχουμε ήδη διανύσει 184 χιλιόμετρα και η κούραση αρχίζει να κάνει αισθητή την παρουσία της! Πρέπει να ανασυνταχθούμε τάχιστα! Ο Τάσος αποφασίζει να φύγει μόνος του και να μην κάνει μεγάλη στάση. Πόνος στο γόνατο! Εδώ και αρκετά χιλιόμετρα νιώθω έναν οξύ πόνο στον τένοντα του αριστερού γονάτου, όταν το λυγίζω στο πεταλάρισμα! Μόνο όταν έχω το πόδι τεντωμένο ηρεμεί το πράγμα! Βρίσκω ένα φαρμακείο στην πλατεία και ο φαρμακοποιός μού δίνει Βολταρέν κρέμα σε ένα μικρό πλαστικό δοχείο, για να μπορώ να το μεταφέρω εύκολα συν ένα κουτί ντεπόν και δεν μου χρεώνει τίποτα! Αποδίδω αυτόν τον ενοχλητικό πόνο στην συσσωρευμένη καταπόνηση από τα πολλά χιλιόμετρα καθώς και στο περιστατικό με το απότομο τίναγμα του ποδιού νωρίτερα στο καράβι, όταν είχα γλιστρήσει! Προσπαθώ να ανακουφιστώ όπως όπως γιατί έχουμε άλλα 120 χιλιόμετρα! Στην πλατεία τρώμε 2 σουβλάκια, λίγα αλμυρά κράκερς και ρίχνουμε μπόλικο νερό στο κεφάλι μας από μια βρύση! Φεύγουμε για Σιταγρούς, Αλιστράτη με το εντυπωσιακό σπήλαιο, Λευκοθέα, Αγγίστα με την βρύση «Το αθάνατο νερό» και Αντιφίλιππους. Εκεί κάνουμε μια στάση για ανεφοδιασμό στο περίπτερο. Είμαστε ήδη στο 238ο χιλιόμετρο. Αρχίζει να νυχτώνει. Ξέρουμε και από το roadbook, αλλά και από την μελέτη της διαδρομής, ότι από εκεί αρχίζει μια μεγάλη ανηφόρα 9 χιλιομέτρων που οδηγεί στην Ηρακλείτσα, όπου βρίσκεται το τελευταίο κοντρόλ. Πόνος στους προσαγωγούς! Μόλις αρχίζουμε την ανάβαση νιώθω έναν διαπεραστικό πόνο στους προσαγωγούς του αριστερού ποδιού περισσότερο και ένα ελαφρύ τσίμπημα στους αντίστοιχους του δεξιού! Ο Παύλος λέει ότι είναι από το γαλακτικό οξύ και πρέπει να σφίξω τα δόντια μέχρι να περάσει! Το θέμα είναι ότι είχα και το πρόβλημα στο γόνατο, προέκυψε τώρα και αυτό με τους προσαγωγούς! Τόσα δύσκολα μπρεβέ έκανα, αλλά ούτε στο 400άρι της Χαλκιδικής, ούτε στο 600άρι της Θεσσαλονίκης αντιμετώπισα θέμα με προσαγωγούς! Το πρόβλημα εμφανίστηκε πρώτη φορά στην Φλώρινα, στην τελευταία ανάβαση της ημέρας! Εκεί όμως ήμουν 20 χιλιόμετρα από τον τερματισμό, ενώ τώρα είμαι 60 και έχω να ανέβω το νταμάρι των 9 χιλιομέτρων! Καθυστερώ και την παρέα και αυτό δεν μου αρέσει ιδιαίτερα! Αρχίζω να φωνάζω από τα νεύρα και να βρίζω στα σανσκριτικά όλους τους γνωστούς και αγνώστους θεούς και δαίμονες των αρχαίων θρησκειών! Πρέπει να δω τι θα κάνω και σύντομα μάλιστα! Δεν υπάρχει περίπτωση να τα παρατήσω εδώ που έφτασα! Κατεβαίνω και το παίρνω στο χέρι για καμιά δεκαριά μέτρα και δοκιμάζω να πεταλάρω ξανά. Η κλίση σε εκείνο το σημείο είναι σταθερά πάνω από 6%. Δεν προλαβαίνω να κάνω ούτε 100 μέτρα και με ξαναπιάνει ο πόνος! Σταματώ στην άκρη σε ένα πλάτωμα, στην μέση του πουθενά, μέσα στα μαύρα τα σκοτάδια, ολομόναχος! Ευτυχώς έχω καλό περιμετρικό φωτισμό και το γιλέκο, οπότε φαίνομαι από μακριά! Ο Παύλος και ο Αντώνης έχουν φύγει μπροστά, αλλά με περιμένουν σε κάποιο σημείο. Το ξαναπαίρνω στο χέρι! Θα προσπαθήσω να το πάω έτσι! Λίγο περπάτημα, λίγο πεταλάρισμα με το ελαφρύτερο γρανάζι… μέχρι την κορυφή της ανηφόρας! Από εκεί είναι μια κατηφόρα μέχρι την Ηρακλείτσα και πιστεύω θα αναρρώσω στην κάθοδο! Λέω στα παιδιά να φύγουν μπροστά, αλλά να με έχουν στο νου τους, μήπως χρειαστώ την βοήθειά τους και τηλεφωνήσω! Κοιτάζω συνεχώς το garmin και βλέπω τον αναμενόμενο χρόνο τερματισμού. Δείχνει σταθερά 1:40 το πρωί με όριο τις 3:15. Αναθαρρώ, γιατί πιστεύω ότι προλαβαίνω! Σφίγγω τα δόντια και ανεβαίνω μετά κόπων και βασάνων, αλλά όσο περνάει η ώρα διαπιστώνω ότι αρχίζω να νιώθω καλύτερα και βρίσκομαι πάνω στο ποδήλατο για αρκετή ώρα μέχρι να με ξαναπιάσει ο πόνος και αναγκαστώ να περπατήσω πάλι! Ηρακλείτσα και αναπλήρωση πρωτεϊνών Σε κάποια στροφή μάλιστα βλέπω μακριά μπροστά μου τα φώτα των δυο φίλων μου και παίρνω δυνάμεις καθώς τους φτάνω! Με περιμένουν στην κορυφή και με ρωτάνε για την κατάστασή μου! Λέω ότι θα αντέξω και αρχίζουμε πάλι όλοι μαζί την κατάβαση! Φτάνουμε στην Ηρακλείτσα, στο control, στα 255 χιλιόμετρα και σφραγίζουμε! Απαραίτητη η τελευταία στάση της ημέρας για ανασύνταξη και αναπλήρωση πρωτεϊνών σε παρακείμενη ψησταριά (κάτι ελαφρύ να μας κρατήσει για τα τελευταία χιλιόμετρα)! Έχουμε ακόμα τα τελευταία γνωστά σπαστικά ανηφόρια της Καβάλας και μετά όλο ευθεία! Η στάση μού έκανε καλό στο πόδι και νιώθω πολύ καλύτερα! Θα κοιτάξω να ανέβω όμως συντηρητικά και να μην παίρνω πολύ θάρρος και με ξαναπιάσει ο πόνος! Όντως ανέβηκα τα τελευταία υψομετρικά του μπρεβέ αρκετά χαλαρά και ευτυχώς χωρίς άλλες ενοχλήσεις! Φτάνοντας για Καβάλα περνούσαμε δίπλα από clubs και ο κόσμος μάς κοιτούσε -κλασικά- περίεργα! Ξεχάσαμε ότι ήταν Σαββατόβραδο! Όλοι τους καλοντυμένοι, περφουμαρισμένοι κι εμείς οι «μαύροι» καταταλαιπωρημένοι και κάθιδροι! Αφού περάσαμε και την Καβάλα μετά πατήσαμε γκάζια στα τελευταία 30 εναπομείναντα χιλιόμετρα μέχρι και τον τερματισμό! Δεν είχα άλλες ενοχλήσεις πέραν του γονάτου, το οποίο σχεδόν το συνήθισα! Τερματισμός Φτάσαμε στην Κεραμωτή την ώρα ακριβώς που προέβλεπε το garmin για πολλά χιλιόμετρα πιο πριν, οπότε προλάβαμε άνετα! Μας υποδέχτηκε ο Στράτος! Μετά τα διαδικαστικά μάς έδωσε και από ένα ξύλινο αναμνηστικό μετάλλιο και βγήκαμε τις επιβαλλόμενες φωτός! Πολύ ωραία κίνηση αυτή! Θα έχουμε ένα ενθύμιο από το μπρεβέ, εκτός όλων των άλλων! Δεν φύγαμε αμέσως, αλλά πιάσαμε κουβέντα μέχρι αργά με τον Στράτο για όλους και για όλα, συνοδεία χορταστικότατων τοστ που μας ετοίμασε για αποκατάσταση ο υπεύθυνος του μαγαζιού! Η επόμενη μέρα μάς βρήκε στας κοσμικάς παραλίας των Αμμολόφων να πλατσουρίζουμε το τάλαν μπρεβετοσαρκίο μας περιχαρείς! Απολογισμός Περάσαμε πολύ όμορφα αυτό το 3ήμερο και χαρήκαμε τις φυσικές ομορφιές της Θάσου! Συγχαρητήρια στους διοργανωτές Στράτο, Δημήτρη και Τάσο για την άψογη οργάνωση, υποστήριξη και σχεδιασμό της διαδρομής! Ελπίζουμε να ξαναγίνει και του χρόνου! Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους καλούς μου φίλους, Παύλο και Αντώνη, που ήρθαν μαζί μου από την Θεσσαλονίκη, για να με υποστηρίξουν! Ο Παύλος ειδικά αποδεικνύεται γουρλής καθώς και πέρσι είχαμε τρέξει και τερματίσει παρέα το τελευταίο 300άρι της Ελευσίνας που μας έλειπε για να ανακηρυχτούμε σε Super Randonneurs! Και φέτος το ίδιο συνέβη παρά το πρόβλημα με την κλείδα του! Chapeau λοιπόν στον «ναύαρχο»! Για μένα προσωπικά αυτό ήταν το τελευταίο μπρεβέ για το καλοκαίρι! Ήθελα πολύ να πάω στην Καστοριά σε μια εβδομάδα και να ανέβω στον Γράμμο, αλλά είμαι ακόμα με αλοιφές στο γόνατο και δεν έχω αναρρώσει ακόμα! Θέλω να είμαι ετοιμοπόλεμος πριν αποφασίσω να συμμετάσχω κάπου, ειδικά μάλιστα όταν υπάρχουν και δυσκολίες λόγω υψομετρικών! Σαν τα σινεμά κι εγώ, λέω «ραντεβού τον Σεπτέμβρη», και ανανεώνω το ραντεβού μου με τα μπρεβέ στην «Γη των Θρακών» (ίσως και στην Λάρισα μια εβδομάδα νωρίτερα)! Έχουμε ακόμα μέχρι τότε! Εύχομαι καλό καλοκαίρι σε όλους τους φίλους! Καλά να περάσετε, όπου κι αν πάτε! Άπειρα χιλιόμετρα με ασφάλεια! Keep cycling!
