Το σίγουρο είναι πώς οι δρόμοι δεν μας ανήκουν

Αυτή τη στιγμή, κάπου στην Αττική (λογικά), υπάρχει ένας άνθρωπος που πιθανώς περιμένει να δει κάποια είδηση με νεκρό ποδηλάτη στη Λ. Μαραθώνος. Ίσως δεν έχει εκμυστηρευτεί κάπου το έγκλημά του, ίσως και να το μοιράζεται με περηφάνια.

Το σίγουρο είναι πως, φίλοι ποδηλάτες, οι δρόμοι δεν μας ανήκουν. Δεν μας ανήκει ούτε η λευκή λωρίδα στην άκρη, αυτή η γεμάτη γυαλιά, καρφιά, αγκάθια και πετραδάκια.

Ποδηλατώ 13 χρόνια-προπονητικά-στους ελληνικούς δρόμους και έχω έρθει αμέτρητες φορές αντιμέτωπος με δίποδα σε μηχανοκίνητο τιμόνι. Μου έχει τύχει, διερχόμενο αυτοκίνητο να κλείσει τον καθρέπτη του πάνω στο χέρι μου και να μην πέσω. Η κυράτσα που οδηγούσε δεν με είχε δει…

Στις 22 Φεβρουαρίου, ημέρα Πέμπτη, ώρα απογευματινή, έκανα την τελευταία μου έντονη προπόνηση πριν από τον πρώτο αγώνα της χρονιάς. Κατούραγα τα βρακιά μου από την ανυπομονησία να δω τις επιδόσεις μου μετά από μια αρκετά καλή -για τα μέτρα μου- προετοιμασία. Στην επιστροφή της διαδρομής Παλλήνη-Σχινιάς, σε ένα ανηφορικό τμήμα ανάμεσα στη διασταύρωση για Καλλιτεχνούπολη και το Πικέρμι, ένα λευκό Ι.Χ. πέρασε με μεγάλη ταχύτητα από τη δεξιά λωρίδα (η αριστερή ήταν άδεια), με χτύπησε (πιθανότατα με τον καθρέφτη) και εγώ βρέθηκα στην άσφαλτο, στη μέση της λωρίδας, μετά από διπλό άξελ επιπέδου Γιαγκούντιν.

Πριν αναλύσω την κατάσταση, πέταξα το ποδήλατο στο γρασίδι και πήδηξα μαζί του, από τρόμο για το επόμενο διερχόμενο που θα με έβρισκε ξαπλωμένο. Ήμουν τυχερός και ακόμη ζεστός, οπότε μετά από δέκα νεκρά λεπτά συλλογισμού στη μπαριέρα, πήρα τον δρόμο της επιστροφής.

Μετά από μια μεταμεσονύχτια επίσκεψη στο Αμαλία Φλέμιγκ, βρίσκομαι μόνο με εκδορές και μια ιδιαίτερα επίπονη μελανιά στα πλευρά.

Να τονίσω ότι φορούσα κράνος, το οποίο ένιωσα να χτυπάει στο έδαφος και είχα φώτα. Να συμπληρώσω βέβαια και το αυτονόητο, ότι ο οδηγός του οχήματος συνέχισε απρόσκοπτα το δρόμο του προς την Αθήνα.

Να προσέχετε ρε ‘σεις. Αλλά και να προσέχετε, δεν τρέχει κάτι, πρέπει να προσέχουν και οι άλλοι, οι βιαστικοί.
Δεν έχουμε δικαίωμα να πεθαίνουμε σαν τις κάμπιες. Δεν είμαστε μόνοι στον κόσμο.