Share on Facebook Share on Twitter Brevet Λευκάδας – Το στεριανό νησί 200 χλμ Δύο σκασμένα λάστιχα… Παρασκευή 9/3/2018, 23.00, 5 χιλιόμετρα μετά την υποθαλάσσια σήραγγα του Ακτίου, τρεις ανθρώπινες σκιές κινούνται πέρα-δώθε μέσα στο σκοτάδι γύρω από ένα ακινητοποιημένο βανάκι στην άκρη του στενού δρόμου, ενώ τα σκυλιά στα γύρω χωράφια έχουν φτύσει τα πνευμόνια τους στο γάβγισμα, χωρίς βέβαια να τολμάει κανένα να βγει στο δρόμο. «Μην στεναχωριέσαι, θα σε πάω εγώ στην Πρέβεζα σ’ έναν λαστιχά δικό μου να σου βάλει δυο καινούρια λάστιχα και θα συνεχίσεις σαν να μη συνέβη τίποτα»… Αυτά λέει μια φωνή στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής στο κινητό του Σάκη… Νωρίτερα το απόγευμα ξεκινήσαμε από Θεσσαλονίκη εγώ και ο Ορέστης, ο γιος του Αποστόλης Γαζής, για να συναντηθούμε στην Βέροια με τον εξ Εδέσσης ορμώμενο Σάκη, ώστε να πάμε και οι τρεις για τη δεύτερη έκδοση του Στεριανού Νησιού, των 200 χλμ μπρεβέ της Λευκάδας. Αφού λοιπόν διανύσαμε το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής για το Νυδρί, λίγο μετά το Άκτιο και κατά τη διάρκεια μιας προσπέρασης στο στενό και σκοτεινό δρόμο, η αριστερή πλευρά του βαν του Σάκη βυθίζεται ξαφνικά, ενώ αμέσως μετά η κύλιση γίνεται πολύ ανώμαλη και θορυβώδης. Σταματάμε μερικά μέτρα παρακάτω, προσπαθώντας να καταλάβουμε τι έγινε. Εγώ κρυφά φοβάμαι μήπως έχει σπάσει κάνα αμορτισέρ ή άλλο μέρος της ανάρτησης, αλλά δεν τολμώ να συνεχίσω να φαντάζομαι αυτό το χειρότερο σενάριο. Ανακαλύπτουμε υπό το φως των φακών των κινητών μας ότι και τα δύο λάστιχα από την αριστερή πλευρά είναι σκασμένα… όχι μόνο άδεια από αέρα, αλλά και σκισμένα στα πλευρικά τοιχώματά τους με αυτό που φαίνεται σαν μαχαιριές, το μπροστινό μάλιστα σε δύο σημεία. Ώρε μάγκα… Καλά που πέσαμε και έγινε αυτό; Με τρώει η περιέργεια, και με τον Ορέστη παίρνουμε τον δρόμο προς τα πίσω με τους φακούς μας. Σε καμιά εκατοστή μέτρα φτάνουμε στο σημείο… κατά μήκος της κεντρικής γραμμής του δρόμου εκτείνεται το Ρήγμα του Αγίου Ανδρέα… μια λακκούβα 30 εκατοστών πλάτους και 10 εκατοστών βάθους σε μήκος περίπου δύο μέτρων, με τα ανώμαλα τοιχώματά της να σχηματίζουν δύο «πριόνια» δεξιά κι αριστερά. Κατά τις 11 και κάτι, όπως το υποσχέθηκε, εμφανίζεται ο Στέφανος, ο εξαιρετικά συμπαθητικός υπάλληλος της οδικής βοήθειας με το φορτηγάκι του. Φορτώνει το βανάκι στην καρότσα και μας μεταφέρει πίσω στην Πρέβεζα, μέσω της υποθαλάσσιας σήραγγας, όπου μας περιμένει ο εξίσου συμπαθητικός Νίκος, που έχει ανοίξει το βουλκανιζατέρ του. Στο δρόμο ο Στέφανος μας ενημερώνει γενικά στην περιοχή οι δρόμοι είναι παρατημένοι, και το καλοκαίρι που αυξάνεται η κίνηση λόγω του τουρισμού, μαζεύει αυτοκίνητα με αντίστοιχες αβαρίες σε καθημερινή βάση από το σημείο που μας φόρτωσε. Δυο brand new λάστιχα αργότερα, φεύγουμε λίγο πριν τις 00.30 από την Πρέβεζα, για να καταλήξουμε κουρασμένοι και νυσταγμένοι στο Νυδρί. Να είναι καλά το Γαζέικο, Αποστόλης, Κατερίνα, Χρήστος και Ελένη, μας τακτοποιούν για έναν πολυαναμενόμενο, αν και βραχύ, ύπνο. Πρωινή μάζωξη Το πρωί μαζευόμαστε στο καφενείο για να πάρουμε τις κάρτες μας. Οι συμμετοχές φέτος είναι πολύ περισσότερες από πέρσι, πράμα που υποδηλώνει όχι μόνο πόσο όμορφο και πετυχημένο είναι το μπρεβέ, αλλά και το πόσο αγαπητός είναι ο διοργανωτής και όλοι οι εθελοντές. Βοηθάει βέβαια και η εύκολη και γρήγορη πρόσβαση από την Αθήνα, να λέμε και την αλήθεια… Με τον Orestis Kapetanopoulos και John Jiv παίρνουμε τις κάρτες μας. Εκλεκτή η παρέα, ο Σάκης βέβαια, ο Στέλιος Κερκεντζές, Dimitris Mavropoulos, Kostas Anastasopoulos, μερικά γνωστά ονόματα που όμως μόλις τώρα γνωρίζω αυτοπροσώπως, όπως ο Archelaos Naoumidis και ο Napoleon Gatzias, το Θεσσαλικό Makis Dimos Balkouranidis, Christos Tsianavas, Kostas Kalfas, Kostas Istrilatis, Charalampos Eleftheriou, Lesio Mayro… και μ’αυτόν, ειδική παρουσία των φίλων και «συγχωριανών» μου, Lefteris Galanos και Alexandra Tsachtani, η μοναδική γυναίκα της παρέας στην πρώτη απόπειρά της σε μπρεβέ… Με τη μορφή του Ωνάση να δεσπόζει πίσω του, ο Αποστόλης μας δίνει τις τελευταίες οδηγίες πριν την εκκίνηση, στο λιμανάκι. Κάνει πολύ περισσότερο κρύο απ’ όσο προέβλεπαν οι μετεωρολόγοι. Κάπου 2 με 3º C μόνο, αντί για 9-10. Είμαι ντυμένος ελαφριά καθώς η μέρα προβλέπεται ηλιόλουστη και το μεσημέρι θα ανέβει πολύ η θερμοκρασία, αλλά προς το παρόν έχω ξεπαγιάσει, και για να είμαι ειλικρινής ανυπομονώ για την πρώτη ανηφόρα, αν μη τι άλλο για να ζεσταθώ! Εκκίνηση Φεύγουμε χαλαρά και προσεκτικά καθώς στο Νυδρί γίνονται έργα και το οδόστρωμα είναι σκαμμένο κατά μήκος. Ευτυχώς η πρώτη ανηφόρα δεν αργεί, και μέχρι να ολοκληρωθεί το πρώτο της χιλιόμετρό έχω φτάσει σε θερμοκρασία λειτουργίας. Είμαι σ’ένα γκρουπάκι με τον Λευκαδίτη Βασίλη, τους Γιάννη και Μιχάλη από το Αίγιο νομίζω, καθώς και έναν ντόπιο και μη, γνωστό σαν όνομα από φίλους mountainάδες της Θεσσαλονίκης, τον επί 20ετίας κάτοικο Λευκάδας Άγγλο Simon Cole. Κρυφό κοντρόλ Νο1 Πιάνουμε έναν ωραίο ρυθμό και φτάνουμε σύντομα στο κρυφό κοντρόλ της Βασιλικής, όπου η Κατερίνα και η παρέα της μας σφραγίζουν. Φτάνει και ο Σάκης, και φεύγουμε χωρίς χρονοτριβή για τον Αγ. Πέτρο. Στην ανηφόρα πιάνουμε έναν ωραίο ρυθμό που σύντομα μας βγάζει πέρα από το χωριό. Αυτή είναι η άγρια, και κατ’ εμέ η πιο όμορφη πλευρά της Λευκάδας! Σκέφτομαι ότι, καθώς αυτό είναι το μπρεβέ Λευκάδας, το ίδιο το νησί αδικείται καθώς από τα 200 km του μπρεβέ μόνο τα 80 είναι στους δρόμους του, ενώ παραμένουν ανεκμετάλλευτα μυθικά μέρη όπως π.χ. το Πόρτο Κατσίκι (ένα κατέβα-κοντρόλ-ανέβα εκεί, τι ωραία που θα ‘τανε…) και όλη η δυτική παραλιακή πλευρά κατά μήκους του Ιονίου. Ο Simon θυμάται ότι πέρσι στο ίδιο κομμάτι είχε πέσει ακόμα και χαλάζι. Εγώ θυμάμαι πολύ βροχή και ένα λάστιχο… Λευκάδα Χωρίς να το πολυκαταλάβουμε, φτάνουμε στη Λευκάδα και στο σημείο ανεφοδιασμού, όπου οι εθελοντές του Φίλανδρου μας προσφέρουν κουλούρια και γεμίζουν τα παγούρια μας. Λέω στο παρεάκι ότι, άνευ παρεξήγησης γιατί περνάω πολύ καλά μαζί τους, αλλά θα περιμένω λίγο για να κάνω και ποδήλατο με φίλους που έχω να δω πολύ καιρό και έχω πεθυμήσει. Σε λίγο και καθώς κουβεντιάζω με τους εθελοντές και τον Αποστόλη, καταφτάνουν σε κύματα τα επόμενα γκρουπάκια. Τελικά φεύγουμε περίπου ταυτόχρονα καμιά δεκαριά μαζί, αλλά στην έξοδο του νησιού βρίσκουμε την μεταλλική γέφυρα ανοιχτή! Καθώς βρίσκουμε ευκαιρία να τραβήξουμε φωτογραφίες, ένα ιστιοπλοϊκό έρχεται αργά-αργά από τη πλευρά της Λευκάδας, τόσο αργά που στο τέλος ο χειριστής της γέφυρας αποφασίζει να την ξανακλείσει για να περάσουν οι ουρές οχημάτων και ποδηλάτων που έχουν σχηματιστεί. Η BMW Αμέσως μετά γκρουπαριζόμαστε με τον Γιάννη, τον Στέλιο και τον άλλο Γιάννη τον Μουλαλή και πιάνουμε τον ρυθμό μας. Στην Πλαγιά, καθώς πορευόμαστε με αξιοπρεπή ταχύτητα, μία BMW που κινείται αντίθετα ξαφνικά εκτρέπεται της πορείας της 20 μέτρα μπροστά μας και έρχεται καταπάνω μας, δίνοντας την εντύπωση ότι μας έχει σημαδέψει για μαζικό μακελειό! Ακολουθούν μερικά δέκατα του δευτερολέπτου πανικού καθώς τα περιθώρια αντίδρασης είναι ελάχιστα… ευτυχώς ο οδηγός επαναφέρει το όχημά του στην λωρίδα του και περνάει αναίμακτα η κατάσταση κρίσης. Στην αρχή σκέφτομαι «μα τι μαλάκας! που το βρίσκει το αστείο?!?». Καθώς προσπερνάω το σημείο όπου έκανε το τσαλίμι όμως, βλέπω μια λακκούβα ενός μέτρου πλάτους στη μέση του δρόμου, και καταλαβαίνω ότι στην πραγματικότητα δεν ήθελε να μας βλάψει, απλά ήθελε ν’αποφύγει τη λακκούβα! Οκέυ, δεκτόν, επειδή όμως υπάρχει και εκείνο το μεσαίο πεντάλ που λέγεται φρένο, αποφασίζουμε ότι είναι απλά μικρότερος μαλάκας… Κρυφό κοντρόλ Νο2 Στο κρυφό κοντρόλ στα πέτρινα ερείπια της Παλιάς Πλαγιάς γεμίζουμε τα παγούρια μας. Ο δρόμος είναι άδειος, αλλά το οδόστρωμα είναι στενό και πολύ κακό. Θέλει συνεχή επαγρύπνηση για να μην πάθεις καμιά ζημιά στις συνεχόμενες ανωμαλίες που διακοσμούν την επιφάνεια της ασφάλτου. Φτάνουμε Πάλαιρο. Αφού κατηφορίζουμε μέσ’ απ’ το χωριό, περνάμε παραλιακά στο επίπεδο της θάλασσας ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια του μπρεβέ, με τα διαφανή και ήρεμα νερά στα δεξιά μας να λαμπυρίζουνε στον ήλιο. Στο κοντρόλ μας προσφέρουνε μπαρίτσες, και ομολογώ ότι είναι εξαιρετικές! Φεύγουμε προς τα πίσω, και αφού κάνουμε μια ακόμα σύντομη στάση στην έξοδο της Πάλαιρου για αναψυκτικό, πιάνουμε το καμπίσιο κομμάτι που θα μας φέρει στις ανηφόρες για Μοναστηράκι και Θύριο, μέσα από την ανοιξιάτικη διαδρομή. Τα χωράφια έχουν στρωθεί με πράσινα χαλιά, ενώ ο αέρας είναι διάσπαρτος με μυρωδιές από μαργαρίτες και χαμομήλι. Όμως και εδώ θέλει προσοχή το οδόστρωμα. Έχω την αίσθηση γενικώς ότι οι δρόμοι στην περιοχή είναι αφημένοι στην τύχη τους, όπως είχε πει άλλωστε και ο Στέφανος την προηγούμενη το βράδυ… Στο Θύριο τρώμε άλλο ένα κουλούρι, και φεύγουμε για την μεγάλη κατηφόρα που θα μας φέρει στον δρόμο που έρχεται από Αμφιλοχία και πάει προς Βόνιτσα. Διασχίζουμε την κωμόπολη κατά μήκος της παραλίας επί του Αμβρακικού και μπαίνουμε σ’ένα πάρκο με πλατάνια που πιο πολύ θυμίζει Αγγλία παρά Ελλάδα. Το ατύχημα! Βγαίνοντας από τη Βόνιτσα και ενώ κινούμαστε σε μια σειρά για να αντιμετωπίσουμε τον κόντρα αέρα, ο Τζιβ μπροστά μου φρενάρει απότομα! Αντανακλαστικά προλαβαίνω να τον αποφύγω φρενάροντας, αλλά νιώθω το πίσω μέρος του ποδηλάτου μου να φεύγει πλάγια δεξιά, ενώ ταυτόχρονα ακούω εκείνους τους δυσάρεστους θορύβους που κάνει ένας ποδηλάτης όταν πέφτει. Καταφέρνω να κρατηθώ όρθιος, αλλά ο άλλος Γιάννης από πίσω μου δεν έχει την ίδια τύχη. Καθώς σηκώνεται τρέχουν αίματα από την δεξιά παλάμη του (δεν φορούσε γάντια), και νιώθει έναν πόνο στον καρπό, πιθανόν από το χτύπημα που θα δέχτηκε από το τιμόνι κατά τη σύγκρουση με το οδόστρωμα. Ζητάμε από τους ανθρώπους στα γύρω εργοστάσια για κανέναν επίδεσμο, αλλά κανείς δεν έχει φαρμακείο. Τελικά ο Γιάννης βολεύεται με υγρά μαντηλάκια. Το ποδήλατό του φαίνεται καλά, αλλά όταν το σηκώνουμε απ’ το έδαφος, διαπιστώνουμε ότι ο μπροστινός τροχός του έχει στραβώσει σε σημείο που να μην μπορεί να γυρίσει. Ανοίγουμε τα φρένα… μάταια. Τελικά αποφασίζουμε να ενημερώσουμε τον Αποστόλη. Την ώρα που του μιλάω στο τηλέφωνο, ο Στέλιος με μια πένσα δουλεύει στις ακτίνες. Τελικά μετά από μερικά λεπτά καταφέρνει να φέρει τον τροχό σε κατάσταση λειτουργική, και απ’ ότι φαίνεται ικανή για να τερματίσει το μπρεβέ. Άλλωστε έχουν μείνει μόνο καμιά πενηνταριά χιλιόμετρα, χωρίς υψομετρικά και δυσκολίες. Άκτιο Κοντρόλ στο Άκτιο. Το χέρι του Γιάννη δέχεται επιτέλους την περίθαλψη που του αξίζει, και φεύγουμε από κει για τα τελευταία 40 km μέχρι το Νυδρί. Για τον Αγ. Νικόλαο η φετινή έκδοση έχει μια παραλλαγή από έναν πολύ όμορφο, αν και με λακκούβες, δρόμο χωρίς κίνηση που σε φέρνει από γύρω παραλιακά και ήσυχα. Μπράβο Αποστόλη, πολύ πετυχημένη κίνηση, ο άλλος δρόμος είχε κίνηση, άγχος και άσκοπα υψομετρικά. Τερματισμός Περνάμε τη μεταλλική γέφυρα και φεύγουμε δεξιά για να δηλώσουμε τον αριθμό μας στο τελευταίο, άτυπο κοντρόλ. Στα δεξιά μας μυριάδες πανιά στη θάλασσα φαίνεται να κάνουν κάτι σαν αγώνα (τι είναι άραγε, optimist?). Ο αέρας είναι δυτικός, οπότε καθώς κυκλώνουμε αριστερόστροφα την λιμνοθάλασσα αρχίζει και μας σπρώχνει… Στέλιο, Γιάννη και Γιάννη, να είστε καλά παιδιά για την παρέα. Σάκη, ωραία πήγαμε και ήρθαμε μαζί, ελπίζω να κάνουμε κι άλλα πριν από… ξέρεις εσύ. Αποστόλη, έχω να πω ότι μετάνιωσα που πήρα δυο μπανάνες κι ένα σάντουιτς το πρωί, καθώς ο ανεφοδιασμός στη διαδρομή ήταν τέτοιος που δεν χρειαζόταν να κουβαλάς καθόλου φαγητό. Όμως στο υπόσχομαι ότι θα το θυμάμαι του χρόνου. Ευχαριστώ Ψηλέ, Κατερίνα, παιδιά, εθελοντές και φίλοι του Φίλανδρου, για άλλη μια χρονιά γι αυτήν την υπέροχη διοργάνωση. Τα λέμε το ’19! ΥΓ: Ψηλέ, με τα κονέ που έχεις, δες αν μπορείς να κάνεις κάτι και για τα οδοστρώματα. (Πλάκα κάνω…) YΓ2: Ευχαριστώ Αποστόλη και Γιάννη για τις φωτογραφίες.
