Share on Facebook Share on Twitter Ελευσίνα – Κατάκολο –Ελευσίνα – 600 χλμ Επιστροφή στον τόπο του «εγκλήματος» μετά από 2 χρόνια για μένα και πιο συγκεκριμένα στο 600άρι μπρεβέ «Ελευσίνα – Κατάκολο». Είναι το μπρεβέ με το οποίο πρωτοξεκίνησα τα πολύ μεγάλα των 600 χιλιομέτρων και μυήθηκα κι εγώ στην συνεχόμενη ποδηλασία των 2 ημερών ή 35+ ωρών! Ήξερα λοιπόν την διαδρομή και τι να περιμένω… μόνο που πριν από δυο χρόνια το συγκεκριμένο μπρεβέ έγινε Μάιο, ενώ τώρα Μάρτιο με ό,τι αυτό συνεπάγεται… και αυτό που συνεπαγόταν δεν ήταν άλλο από τον άστατο και απρόβλεπτο καιρό! Πολλοί προτιμούν αυτό το μπρεβέ λόγω των σχετικά λίγων υψομετρικών και ίσως το «υποτιμούν» λίγο έως πολύ… μέγα λάθος φυσικά! Ειδικά φέτος που, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, οι καιρικές συνθήκες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για έναν αρκετά μεγάλο αριθμό εγκαταλείψεων! Από τους 111 «γενναίους» που στάθηκαν στην γραμμή εκκίνησης το βράδυ της Παρασκευής 23/3/2018 εγκατέλειψαν τελικά οι 28 για διάφορους λόγους, με κυριότερο την κούραση και την ταλαιπωρία από τις κακουχίες λόγω βροχής και κρύου! Δεν έλειψαν και τα μηχανικά προβλήματα ελέω άθλιου (και λίγα λέω) οδοστρώματος σε πολλά σημεία της παλιάς Εθνικής Οδού! Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή… Η μετάβαση Φέτος η μετάβασή μας στην Ελευσίνα έγινε με διαφορετικό τρόπο από ό,τι πρόπερσι! Ο καλός φίλος και συμποδηλάτης Μηνάς Ασπρομμάτης έχει ιδρύσει μια τουριστική εταιρεία, την Adventure and Wines, με έδρα τα Γιαννιτσά και διαθέτει ένα άνετο βαν 9 θέσεων μαζί με ένα εντυπωσιακό τρέιλερ για 10 ποδήλατα! Έτσι λοιπόν συμφωνήσαμε να δοκιμάσουμε αυτήν την εμπειρία μετάβασης και δικαιωθήκαμε τελικά! Τα 9 άτομα που απάρτιζαν την αποστολή ήταν: Aπό τα Γιαννιτσά και τις γύρω περιοχές ξεκίνησαν ο Μηνάς, ο Γιάννης Αντωνιάδης, ο Γιώργος Χατζηγεωργίου, ο Κώστας Φωτεινίδης και ο Τάσος Λάλας, ενώ από την Θεσσαλονίκη, όπου και θα έρχονταν να μας πάρουν, η Μάγδα Πομπιέρη, ο Γιάννης Στεφανίδης, ο Πάνος Τρούπκος και η αφεντιά μου! Η 9άδα συμπληρώθηκε λοιπόν! Το ραντεβού ήταν προγραμματισμένο για το πρωί της Παρασκευής στα δυτικά και πιο συγκεκριμένα στο κατάστημα «Ποδηλάτης» Κορδελιού. Εγώ δυστυχώς λόγω μιας μηχανικής βλάβης του αυτοκινήτου μου από την Πέμπτη το βράδυ, δεν μπορούσα να φτάσω στο ραντεβού μας και ευτυχώς που προθυμοποιήθηκε ο Μηνάς και τα άλλα παιδιά και από τα Γιαννιτσά διέσχισαν όλη την Θεσσαλονίκη και ήρθαν να με μαζέψουν από τον Τρίλοφο, καθώς ήμουν φορτωμένος με όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό! Τους ευχαριστώ θερμά για άλλη μια φορά για την άμεση εξυπηρέτηση! Στήσαμε λίγο την υπόλοιπη παρέα που μας περίμεναν στον «Ποδηλάτη», αλλά τι να κάνουμε… συμβαίνουν κι αυτά τα αναπάντεχα… Με το που φτάσαμε τελικά, φορτώσαμε ποδήλατα στο τρέιλερ και εξοπλισμό στο βαν, βγήκαμε τις απαραίτητες αναμνηστικές φωτός, ο Μπάμπης και ο Βασίλης από το μαγαζί μάς έδωσαν δώρο ηλεκτρολύτες και δάνεισαν και ένα κράνος στον Κώστα, που το ξέχασε σπίτι, και με τις ευλογίες όλων για επιτυχία αναχωρήσαμε προς Αθήνας! Ο εξοπλισμός Ο μεγάλος «γρίφος» που μου τριβέλιζε το μυαλό για 1 εβδομάδα ήταν τι εξοπλισμό να πάρω μαζί μου! Ο καιρός ήταν απίστευτα απρόβλεπτος! Ήμασταν όλοι κολλημένοι στις οθόνες των υπολογιστών και των κινητών μας και κοιτούσαμε τον καιρό μέρα προς μέρα! Όταν έχεις να διασχίσεις 600 χιλιόμετρα, με 2 βράδια σερί πάνω στο ποδήλατο, με μεγάλη πιθανότητα και βεβαιότητα βροχών, με σίγουρο κρύο και υγρασία δίπλα στον Κορινθιακό κόλπο, πρέπει να είσαι έτοιμος για όλα! Αποφάσισα λοιπόν να ντυθώ όσο πιο χοντρά γινόταν και να πάρω μαζί μου και δεύτερες αλλαξιές για τα πάντα, από την κορυφή ως τα νύχια! Αποδείχθηκε ότι έπραξα ορθά και αυτό με έσωσε από πολλές δυσάρεστες καταστάσεις! Το ντύσιμο που επέλεξα ήταν αυτό που φόρεσα στην εκκίνηση του μπρεβέ Αλεξανδρούπολης πριν 2 χρόνια τον Γενάρη, όταν ξεκινήσαμε με -5 και δεν κοβόταν, θυμάμαι, η βασιλόπιτα! Άκρως χειμερινό με 3 δυνατές στρώσεις πάνω (μακρυμάνικο ισοθερμικό, χοντρό jersey, windex χειμερινό jacket), χειμερινά χοντρά γάντια + ένα λεπτό και διαπνέον αδιάβροχο / αντιανεμικό, που το φόρεσα αργότερα όταν άρχισε να βρέχει, + φυσικά το απαραίτητο φωσφοριζέ κίτρινο γιλέκο του ΠΑΣΘ, έτσι για να προβάλλουμε και τον Σύλλογό μας! Από κάτω φόρεσα ένα χοντρό μακρυμάνικο κολάν + καλύμματα στα παπούτσια, χοντρές κάλτσες, ενώ είχα μονίμως και αδιάβροχο κάλυμμα στο κράνος και στην τσάντα πίσω, την πολυαγαπημένη μου «ψαροκασέλα», όπως την έχει «βαφτίσει» ο καλός μου φίλος, Σάκης Κάρτας! Αυτή η «ψαροκασέλα» ήταν το θαυματουργό τσαντάκι του Sport Billy που με ξελάσπωσε τελικά ουκ ολίγες φορές! Μέσα στην «ψαροκασέλα», λοιπόν, είχα τυλιγμένα σε σακούλες ένα δεύτερο χειμερινό κολάν, ένα λεπτό jersey, ένα κοντομάνικο ισοθερμικό, γάντια χειμερινά λεπτά, εσώρουχο, χειμερινές κάλτσες + εργαλεία + extra λάστιχο με 4 σαμπρέλες + υγρό μαγνήσιο για τις κράμπες + κρέμα «ανακούφισης» + φαγητό (ηλεκτρολύτες, μπάρες, τζελάκια, τοστάκια)! Με λίγα λόγια κατάφερα και στρίμωξα ό,τι καλύτερο και ποιοτικότερο διαθέτω από ρουχισμό σε συνθήκες χειμώνα (άνοιξη μόνο στα «χαρτιά»)! Είμαι προσωπικά της άποψης ότι «καλύτερα να ζεσταίνεσαι παρά να κρυώνεις»! Πάνω στο ποδήλατο τώρα ο εξοπλισμός που δοκιμάστηκε και πέρασε επιτυχώς τις εξετάσεις ήταν: Ένας πολύ δυνατός αδιάβροχος μπροστινός προβολέας usb 1800 lumens στην δυνατή σκάλα (λειτουργούσε εναλλάξ στα 1800 και 850 lumens) παρέχοντάς μου πραγματική αυτονομία 6+ ωρών και κάνοντας την νύχτα μέρα σε πολύ δύσκολα σκοτεινά σημεία + ένας δεύτερος μπροστινός αδιάβροχος usb προβολέας 400 lumens σε βάση κάτω από το Garmin (που τον χρησιμοποιούσα εφεδρικά όταν φόρτιζα τον μεγάλο), το Garmin φυσικά, 2 πίσω usb προβολείς στα ψαλίδια + ένας μπαταρίας πίσω από την «ψαροκασέλα» (που τους χρησιμοποιούσα εναλλάξ), ενώ για την τροφοδοσία όλων αυτών είχα σε τσαντάκι στον οριζόντιο ένα πολύ δυνατό επώνυμο powerbank των 20000 mAh (πραγματικά 13500 mAh) με δυο usb θύρες ταχείας φόρτισης, που φόρτιζαν ταυτόχρονα Garmin, προβολείς και κινητό) + ένα μικρότερο powerbank εφεδρικό για τυχόν ενδεχόμενο! Ως λάστιχα επέλεξα 25άρια με τριπλή ενίσχυση και η αίσθηση που αποκόμισα έτσι όπως πατούσαν σε βρεγμένο άθλιο οδόστρωμα ήταν η καλύτερη! Αυτά τα «ολίγα» και ο θεός βοηθός είπα… και έτσι ξεκίνησα! Η κάθοδος των 9 προς Ελευσίνα Το ταξίδι μας κύλησε ευχάριστα χωρίς απρόοπτα! Άψογος επαγγελματίας ο φίλος Μηνάς, μερίμνησε για τα πάντα! Καλά στερεωμένα πίσω στις ειδικές βάσεις του τρέιλερ τα πολεμικά μας «άτια» απολάμβαναν κι αυτά παρεούλα τις εναλλαγές του τοπίου και του καιρού! Μου θύμιζαν τα άλογα που έδεναν οι cowboys στην σειρά στις ποτίστρες έξω από το saloon! Μικρές στάσεις για ξεμούδιασμα και καφεδάκι. Στα Καμένα Βούρλα όμως είχαμε ένα μεγαλειώδες μακαρονο-μπιφτεκο-γεύμα σε μια παραθαλάσσια ταβέρνα που μερίμνησε ο Μηνάς να μας πάει, καθώς οι ιδιοκτήτες ήταν γνωστοί του και μας περίμεναν! Μια μεγάλη τόνωση ενόψει των πολλών χιλιομέτρων! Με τα πολλά φτάσαμε επιτέλους στον προορισμό μας! Ελευσίνα ώρα «Μηδέν» Στην Ελευσίνα φτάνουμε κανένα δυωράκι περίπου πριν την εκκίνηση και κατευθυνόμαστε σε ένα υπαίθριο πάρκινγκ για νταλίκες όπου και σταθμεύουμε. Ξεφορτώνουμε ποδήλατα και εξοπλισμό και αρχίζουμε να ετοιμαζόμαστε! Επικρατεί ένας μίνι πανικός καθώς και οι 9 είμαστε σχεδόν ημίγυμνοι και σκεφτόμαστε τι να φορέσουμε, πως να χωρέσουν πράγματα στις αποσκευές μας, πού βρίσκονται αραδιασμένα μέσα στις τσάντες τα πάντα, τι τρόφιμα θα κουβαλήσουμε και άλλα τέτοια! Τελικά, κάποια στιγμή μια ώρα μετά καταφέρνουμε να οργανωθούμε και να ετοιμαστούμε (γιατί περί «κατορθώματος» επρόκειτο μέσα στον γενικό χαμό)! Ένα ελαφρύ δροσερό αεράκι φυσάει και ο καιρός είναι μαλακός! Αυτό βέβαια προβληματίζει μερικούς μήπως ντυθήκαμε βαριά, αλλά προσωπικά δεν πτοήθηκα και επέλεξα το βαρύ ντύσιμο! Εξάλλου, αργότερα θα πλακώσει μαύρη νύχτα και σίγουρη βροχή με υγρασία, όπως αναμενόταν! Καβαλάμε τα πάνοπλα «άτια» μας και κατευθυνόμαστε στην εκκίνηση 1,5 χιλιόμετρα μακρύτερα προς την παραλία. Στο γνωστό μπρεβετο-meeting point café «Αρμολόι» συναντάμε καλούς φίλους και πίνουμε καφεδάκι μαζί τους : Σωτήρης Καζαμπάκας με την Νόρα, Χάνα Ευκαρπίδου, Βασίλης Γιοσμάς, Κώστας Καρακατσούλης, Σωτήρης Νταλαγιώργος. Μετά από το απαραίτητο εσπρεσάκι ήρθε η ώρα να πάρουμε τις κάρτες από την γραμματεία. Αρχίζει να συγκεντρώνεται μπόλικος κόσμος και γνώριμες φυσιογνωμίες. Έρχεται ο Παύλος Λεωνίδης, ο Στράτος Αλάγιαλης, ο Θοδωρής Γεωργόπουλος και ο Νίκος Κουρής και λέμε να το πάμε παρεούλα, αλλά με τέμπο… Βλέπω τον Steffen και τον Γιάννη Τζιβιέρη παραδίπλα και χαιρετιόμαστε. Πήγε 10 παρά 10 και ακόμα να δοθούν οι κάρτες! Οι διοργανωτές έχουν στήσει 2 τραπέζια και ανακοινώνουν ότι όσοι έχουν ΑΜ μέχρι το 2000, αν θυμάμαι, να πάνε στο 1ο τραπέζι, ενώ από το 2000 και πάνω στο 2ο. Με το σφράγισμα φεύγουμε χωρίς να δοθεί ομαδική εκκίνηση. Η περιπέτεια των 600 και κάτι ψιλά χιλιομέτρων αρχίζει! Μέχρι το 1ο control στο Ξυλόκαστρο, στα 98 χιλιόμετρα Τα πρώτα χιλιόμετρα είναι πάντα αναγνωριστικά και προσφέρονται για γκρουπαρίσματα, κουβεντούλες, κοινωνικές επαφές με άτομα που μιλάς μόνο μέσω internet. Μαζί με Παύλο, Στράτο, Θοδωρή και Νίκο έρχεται και η Μάγδα με τον Τάσο καθώς και ένας νέος φίλος, ο Χρήστος, και σχηματίζουμε ένα γκρουπάκι που θα διατηρηθεί σχεδόν μέχρι τον τερματισμό! Βγαίνουμε από την Ελευσίνα, περνάμε τα Μέγαρα και ανεβαίνουμε γλυκά τις ανηφόρες της Κακιάς Σκάλας και της Κινέττας αργότερα. Το ελαφρύ δροσερό αεράκι συνεχίζεται. Περνάμε τους Αγίους Θεοδώρους και τα εντυπωσιακά διυλιστήρια και οδηγούμαστε πλέον προς τον Ισθμό της Κορίνθου χωρίς απρόοπτα και με καιρό μαλακό. Άνετα φτάνουμε στο 1ο control, στο Ξυλόκαστρο, στο γνώριμό μας πλέον café, όπου και σφραγίζουμε τις κάρτες. Μετά από ολιγόλεπτη ξεκούραση αναχωρούμε προς Πάτρα και το 2ο control αργότερα. Προς το 2ο control, στην Καλογριά, στα 240 χιλιόμετρα Μέχρι τώρα δεν έχουν φανεί σημάδια βροχής και αυτό είναι καλό, αλλά και κακό μαζί, με την έννοια ότι η αναμονή για την βέβαιη βροχή σπάει τα νεύρα! Το θέμα είναι καθαρά πότε, που και πόσο! Κατά το Διακοπτό εμφανίζονται οι πρώτες σταγόνες! Καλώς τες κι ας άργησαν! Λίγο αργότερα βρέχει κανονικά και αρχίζει να δροσίζει επικίνδυνα! Ευτυχώς έχω καλό προβολέα και το οδόστρωμα φαίνεται αρκετά ικανοποιητικά! Ποδηλατούμε πιο γρήγορα με το σκεπτικό να προλάβουμε να φτάσουμε το πρωί στην Πάτρα για να ανασυνταχθούμε και αν είναι εφικτό να στεγνώσουμε κάπως! Αρχίζει να γλυκοχαράζει και αυτό μας δίνει μια νότα αισιοδοξίας! Έφυγε η πρώτη νύχτα! Στο βάθος διακρίνεται μεγαλόπρεπη η γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου! Πυκνά σύννεφα σκεπάζουν στο βάθος τον ορίζοντα, ενώ μάταια αναζητούμε ένα μικρό «παραθυράκι» ήλιου, ένα μικρό ζεστό άγγιγμα ηλιαχτίδας! Ξημέρωμα Σαββάτου και η Πάτρα αρχίζει να ξυπνάει σιγά σιγά! Ελάχιστη κίνηση στους δρόμους! Είμαστε πλέον στα 200 χιλιόμετρα. Καταλύουμε στην πλατεία σε ένα ζεστό μαγαζί και τρώμε διάφορα καλούδια μετά συνοδείας ενός σύντομου εσπρέσο. Απέχουμε περίπου 40 χιλιόμετρα από το 2ο control και οι δυνάμεις μας είναι ακμαίες, οπότε μετά από λίγη ώρα βάζουμε πλώρη για Καλογριά. Ξαφνικά και ως δια μαγείας τα σύννεφα εξαφανίζονται και στην θέση τους εμφανίζεται ένας περίλαμπρος ήλιος! Τι αγαλλίαση! Πόσο μεγάλη ένεση ηθικού στα βρεγμένα έως το κόκκαλο κορμιά μας! Μάλιστα αρχίζουμε να ζεσταινόμαστε κάπως, οπότε σε κάποιο χωριό σταματάμε για να ελαφρύνουμε λίγο τον ρουχισμό μας! Βγάζω τα βρεγμένα γάντια και βάζω τα λεπτότερα στεγνά και φοράω από μέσα το λεπτό jersey με το κοντομάνικο ισοθερμικό. Το αδιάβροχο και το jacket σιγά σιγά στεγνώνουν! Τι ωραία αίσθηση! Μπαίνουμε στην Καλογριά, που βρίσκεται δίπλα στην Λιμνοθάλασσα Προκόπου. Φοβερό τοπίο! Ο καλός καιρός μού επιτρέπει να βγάλω μερικές ωραίες φωτογραφίες, κυρίως τα παιδιά του γκρουπ που βρίσκονται μπροστά μου! Στο control μας υποδέχονται με σαντουιτσάκια και νεράκια. Ποζάρουμε για τις απαραίτητες φωτός καβάλα στα «άτια» μας και μετά από λίγη ξεκούραση αναχωρούμε προς Κατάκολο. Προς το 3ο control, στο Κατάκολο, στα 312 χιλιόμετρα Βγαίνοντας από την Καλογριά είναι η στιγμή που περίμενα πως και πως… να περάσω ξανά μετά από δυο χρόνια μέσα από το εκπληκτικό δάσος της Στροφυλιάς! Ένας εντυπωσιακός υδροβιότοπος στριμωγμένος ανάμεσα στην Λιμνοθάλασσα Προκόπου, στην Λίμνη Λαμία και στο Ιόνιο Πέλαγος. Απίστευτη ηρεμία και γαλήνη απλώνεται παντού, που την διαταράσσουν μόνο τα κελαϊδίσματα των πουλιών και το κροτάλισμα των κέντρων των ποδηλάτων μας. Ο σχηματισμός των δέντρων υψώνεται σαν θριαμβική αψίδα πάνω από τα κεφάλια μας και περνάμε ανάμεσα σε φιδίσιους δρόμους πλάι σε βλάστηση που ξεχειλίζει! Είναι όντως μαγευτικό το θέαμα! Back to reality όμως βγαίνοντας από το δάσος! Μπροστά μας έχουμε το πιο άχαρο, κατά την γνώμη μου, κομμάτι της διαδρομής! 70 ανιαρά χιλιόμετρα σε ευθεία μέχρι το Κατάκολο χωρίς τίποτα το ενδιαφέρον! Υπομονή και τεμπάκι! Ο καιρός είναι μια χαρά με ένα ελαφρύ αεράκι χωρίς να μας προβληματίζει! Περνάμε από πληθώρα χωριών, μερικά από τα οποία με περίεργα ονόματα, όπως «Βουπράσιο», «Βάρδα», «Κουρτέσι» και φυσικά το … περιλάλητο «Παλούκι» με το ομώνυμο camping! Με τα πολλά και τα λίγα φτάνουμε επιτέλους στο Κατάκολο, αφού προηγουμένως διασχίζουμε κάτι «μυστήρια» ανηφοροκατηφόρια με σύντομες αρκετά απότομες κλίσεις, που μου δίνουν την αίσθηση ότι κάνουμε γύρους γύρω από ένα παραθαλάσσιο χωριό! Είμαστε αρκετά κουρασμένοι και είναι η ώρα να κάνουμε ένα μεγάλο διάλειμμα και να απολαύσουμε ένα γενναίο γεύμα! Η παρακείμενη ταβέρνα μάς υποδέχεται φιλόξενα και μας σερβίρει την δυναμωτική μακαρονάδα με κιμά, την οποία και καταβροχθίζουμε εν ριπή οφθαλμού! Τρώγοντας παρατηρώ ανήσυχος αρκετά μαύρα σύννεφα να πλακώνουν απειλητικά! Το χρονικό «παράθυρο» του ήλιου έκλεισε! Μέχρι να βγούμε έξω αρχίζει να βρέχει ξανά και μάλιστα με μεγαλύτερη ένταση από ό,τι πριν! Δεν μας παίρνει να περιμένουμε πότε θα φιλοτιμηθεί να κοπάσει, οπότε και αναχωρούμε μετά τις απαραίτητες φωτός με τα αδιάβροχα και τα καλύμματα στα κράνη! Ο βρεγμένος την βροχή δεν την φοβάται εξάλλου! Προς το 4ο control, στην Πάτρα, στα 406 χιλιόμετρα Είναι η ώρα της επιστροφής! Άλλο ένα mind game που επιστρατεύω σε ώρες δύσκολες! Γράψαμε 312 χιλιόμετρα… μένουν άλλα τόσα για τον τερματισμό (λιγότερα μάλιστα)… όσα γράφονται, διαγράφονται… μετράμε αντίστροφα και γυρίζουμε πίσω! Κάπως έτσι σκέφτομαι για να ξεγελάσω μυαλό και σώμα μέσα σε καταρρακτώδη βροχή! Μένουν 94 δύσκολα και βασανιστικά χιλιόμετρα μέχρι το επόμενο κοντρόλ! Ο δρόμος έχει γεμίσει νερά και πολλά αμάξια περνούν ξυστά δίπλα μας επίτηδες, για να μας βρέξουν ή τρομάξουν! Ανόητα κομπλεξικά ανθρωπάρια… μην γράψω τίποτα χειρότερο… Τα ρούχα πάλι μουλιάζουν και τα πόδια είναι πλέον κρύα και υγρά! Τα μάτια μου είναι κατακόκκινα τόσο από την αϋπνία και την κούραση όσο και από την βροχή που μαστιγώνει το πρόσωπό μου και περνάει κάτω από τα γυαλιά! Κανείς δεν έχει όρεξη για κουβέντα τέτοιες ώρες! Τα κεφάλια κάτω, ο ένας πίσω από τον άλλο και προσπαθούμε να κρατήσουμε τέμπο με συχνές εναλλαγές στην κεφαλή του γκρουπ! Απέναντι βλέπουμε άλλους φίλους συμποδηλάτες που κατευθύνονται προς το Κατάκολο υποφέροντας επίσης! Διακρίνω και χαιρετάω τον Γιάννη Στεφανίδη και τον Βασίλη Γιοσμά! Κάνουμε στα μισά μια στάση για ένα ζεστό εσπρεσάκι και για ξεμούδιασμα! Η βροχή συνεχίζεται, αλλά με μικρότερη ένταση ευτυχώς! Κάτι είναι κι αυτό! Μετά κόπων και βασάνων φτάνουμε στο control, σε γνωστό café. Έχει πλέον βραδιάσει. Εκεί αποφασίζω να αλλάξω ρουχισμό και να το ρισκάρω. Η βροχή σαν να έχει σταματήσει και τα ρούχα μου είναι μούσκεμα! Μένουν άλλα 200 δύσκολα χιλιόμετρα μέσα στην μαύρη νύχτα, δίπλα στην υγρασία του Κορινθιακού, σε άθλιο οδόστρωμα και με την κούραση να βαραίνει! Θέλω να είμαι όσο πιο ζεστός και άνετος μπορώ μέχρι τον τερματισμό! Αλλάζω λοιπόν κολλάν, κάλτσες, εσώρουχο, γάντια και βάζω τα στεγνά που μεταφέρω ευλαβικά πίσω στην «ψαροκασέλα» από την αρχή! Είχα προετοιμαστεί κατάλληλα για αυτήν ακριβώς την στιγμή! Από πάνω φοράω το κοντομάνικο ισοθερμικό, το μακρυμάνικο ισοθερμικό, ένα ζεστό jersey, το jacket και το αδιάβροχο! Νιώθω σαν την Χάιντι στην ομώνυμη σειρά των παιδικών μας χρόνων, που ελλείψει βαλίτσας, φορούσε ό,τι ρούχο είχε και δεν είχε! Είμαι όμως στεγνός και άνετος και αυτό είναι το ζητούμενο! Προς το 5ο control, στο Ξυλόκαστρο, στα 510 χιλιόμετρα Αρχίζει το «τελευταίο» κομμάτι της διαδρομής… «τελευταίο» τρόπον τινά, καθώς μας απομένει ένα ολόκληρο 200άρι μπρεβέ μέχρι τον τερματισμό! Είμαι σε φοβερή υπερένταση και δεν νυστάζω! Καλό για μένα αυτό! Γενικά δεν τα πάω και πολύ καλά με τον ύπνο! Για να κοιμηθώ καλά πρέπει να είμαι ήρεμος! Φτάνουμε στο Αίγιο. Σταματάμε για φαγητό και λίγη ξεκούραση. Εκεί η παρέα διασπάται. Ο Στράτος βιάζεται να τερματίσει ελέω υιού φαντάρου και παίρνει μαζί του τον Τάσο, τον Χρήστο και τον Θοδωρή. Μένω με την Μάγδα και τον Παύλο. Ο Παύλος βιάζεται κι αυτός για να προλάβει το πρωινό τρένο της επιστροφής στην πατρίδα, αλλά νιώθει φοβερά καταβεβλημένος! Τον ταλαιπωρεί το στομάχι του και έχει τάσεις για εμετό! Μας ανακοινώνει ότι σκέφτεται να εγκαταλείψει! Πέφτουμε πάνω του με την Μάγδα και τον πείθουμε να σφίξει τα δόντια και να έρθει μαζί μας με χαλαρό ρυθμό, για να μην σπαταλήσει πολλές δυνάμεις από όσες του απέμειναν! Σε περίπτωση που χειροτέρευε, εννοείται ότι θα σταματούσε και τότε θα βλέπαμε πως θα γύριζε πίσω! Παίρνουμε την απόφαση να το συνεχίσουμε οι τρεις μας μέχρι τελικής πτώσης! Θα ποδηλατούμε σταθερά χωρίς να αφήνουμε μεγάλα διαστήματα μεταξύ μας! Η Μάγδα νυστάζει πολύ, αλλά ένας σύντομος υπνάκος πάνω στο σκαμπό την συνεφέρνει κάπως! Έξω έχει τρομερή υγρασία και μούχλα! Βλέπω 3 βαθμούς η θερμοκρασία! Βάζω το μπαφ στο πρόσωπο και σκεπάζω αυτιά και μύτη! Αναπνέω μόνο από την μύτη και αυτό με ζεσταίνει κάπως! Ανεβαίνουμε ξανά στα ποδήλατα. Μέσα στην μαύρη νύχτα η παρέα κινείται προσεκτικά στους βρεγμένους δρόμους της παλιάς Εθνικής Οδού! Το οδόστρωμα είναι επιεικώς τρισάθλιο και σε πολλά σημεία κρύβονται παγίδες! Λακκούβες σαν κρατήρες, γεμάτες με νερό, ξεφυτρώνουν από το πουθενά! Στις κατηφόρες είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί! Τα χέρια σφίγγουν δυνατά τις μανέτες! Φωτισμός ελάχιστος έως ανύπαρκτος! Ανάβω την μεγάλη σκάλα του προβολέα στα 1800 lumens και φωτίζω όσο μπορώ καλύτερα μπροστά μας! Κάποια στιγμή αρχίζει να ψιχαλίζει, αλλά πλέον δεν με ανησυχεί! Έχω περάσει και χειρότερα, που λέει και το γνωστό άσμα! Είμαι αναίσθητος και στο κρύο και στην υγρασία και στην βροχή! Περιέργως νιώθω δυνατός! Νιώθω μια σχετική ζεστασιά και άνεση! Κάποια στιγμή πιάνω τον εαυτό μου να κινείται με αργό και σταθερό τέμπο πίσω από την Μάγδα και τον Παύλο και «αναπαυμένος» στην ηρεμία μου βλέπω κάτι «περίεργες» εικόνες στο μυαλό μου, κάτι φευγαλέες σκέψεις… δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς, οπότε θα κάνω copy-paste από ένα site στο internet τι ήταν αυτό που ένιωθα : «Στάδιο 1: Μετάβαση. Ο εγκέφαλος παρασύρεται σε ύπνο. Οι εικόνες τρεμοπαίζουν στο μυαλό και το σώμα μερικές φορές τραντάζεται, δίνοντας την αίσθηση ότι γλιστράμε ή πέφτουμε. Η μυϊκή δραστηριότητα επιβραδύνεται, η δραστηριότητα του εγκεφάλου μειώνεται και τα μάτια κουνιούνται ελάχιστα.»!!! Με λίγα λόγια άρχισα να λαγοκοιμάμαι!! Ευτυχώς το κατάλαβα αμέσως και έβγαλα το μπαφ από το πρόσωπο για να με φυσήξει ο αέρας! Αυτό λειτούργησε ευεργετικά και ξύπνησα αμέσως! Πάλι καλά! Το λέω στην παρέα, με πειράζουν και αποφασίζουμε να σταματήσουμε λίγο για ξεμούδιασμα! Πάω προς την παραλία να με φυσήξει κι άλλο το αεράκι! Οι ψιχάλες σταμάτησαν! Συνεχίζουμε την πορεία μας κάπως ανανεωμένοι! Ο Παύλος φαίνεται να αντέχει και να συνέρχεται! Η Μάγδα δείχνει κι αυτή ΟΚ! Σωματικά είμαι κι εγώ μια χαρά, οπότε απρόσκοπτα φτάνουμε στο Ξυλόκαστρο! Εκεί υπήρξε ένα πρόβλημα! Περιπλανηθήκαμε αρκετή ώρα μέχρι να βρούμε το control. Και πρόπερσι, θυμάμαι, με τον Παύλο που το τρέξαμε παρέα, το ψάχναμε στην επιστροφή! Το Garmin έδειχνε σωστά τον δρόμο, αλλά στο συγκεκριμένο σημείο που μας πήγαινε, το καφέ -όπου ήταν το control- δεν υπήρχε! Ο Παύλος έφυγε μπροστά για να κοιτάξει έναν δρόμο που δεν είχαμε περάσει, εγώ έμεινα πίσω, η Μάγδα πήρε τηλέφωνο τα άτομα στο κοντρόλ, ακολούθησε ένας έντονος διάλογος με αρκετή ένταση εκατέρωθεν και τελικά μετά από τηλεφώνημα του Παύλου που «ξετρύπωσε» το κοντρόλ και μας καθοδήγησε, φτάσαμε κι εμείς! Δεν καθίσαμε καθόλου! Τα τελευταία 100 χιλιόμετρα και η αναμονή του τερματισμού έδωσαν φτερά στα πόδια μας! Εμπρός καλά μου ποδαράκια για το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής! Τερματισμός, Ελευσίνα, στα 608 και κάτι ψιλά χιλιόμετρα Διασχίζουμε το ένα χωριό μετά το άλλο και η αναμονή του τερματισμού γίνεται ολοένα και πιο έντονη! Έχει ήδη ξημερώσει και αυτό σημαίνει ότι αρχίζει και φαίνεται φως στο τούνελ των 600+ χιλιομέτρων! Ευτυχώς έχει και πάλι ήλιο με λίγα σύννεφα και ζεσταινόμαστε λιγάκι! Φτάνουμε στην Κόρινθο. Η Μάγδα είναι λίγο πιο μπροστά κι εγώ με τον Παύλο μένουμε καμιά 100αριά μέτρα πιο πίσω αναζητώντας κάποιο μέρος για να τσιμπήσουμε κάτι. Ξαφνικά βλέπουμε την Μάγδα να πιάνει το πόδι της. Τρέχουμε να δούμε τι έγινε και μας λέει ότι μόλις την είχε δαγκώσει κάποιο σκυλί, αλλά ευτυχώς την πήρε ξώφαλτσα και κατάφερε να το διώξει! Αυτό το κακό με τα αδέσποτα έχει παραγίνει! Καταντήσαμε να φοβόμαστε πιο πολύ τα σκυλιά παρά τους οδηγούς και τα καιρικά φαινόμενα! Ψάχνουμε για κάποιο φαρμακείο και εκεί περιποιούνται το επιφανειακό τραύμα της Μάγδας! Δεν είναι κάτι σοβαρό και μετά το δυσάρεστο αυτό συμβάν περνάμε τον Ισθμό και κατευθυνόμαστε για Αγίους Θεοδώρους. Αρχίζουμε τα ανηφοροκατηφόρια της Κινέττας και της Κακιάς Σκάλας! Σωματικά νιώθω περίφημα τηρουμένης της απόστασης και των κακουχιών, αλλά έχω μια ενόχληση στους αχίλλειους και των δυο ποδιών. Ανεβαίνω γλυκά χωρίς πίεση μην τυχόν και πάθω καμιά δυσάρεστη κράμπα τώρα στα τελειώματα! Περνάμε τα Μέγαρα, τον Λουτρόπυργο και ζυγώνουμε προς Ελευσίνα επιτέλους! Το Garmin δείχνει 600 χιλιόμετρα! Μένουν άλλα 8 και θέλει προσοχή, καθώς στο τέλος το μυαλό κάνει περίεργα «παιχνίδια»! Αυτά τα τελευταία χιλιόμετρα φαίνονται πάντα ατελείωτα! Δεν πτοούμαι φυσικά, κόβω ταχύτητα και απολαμβάνω τον ήλιο, την θάλασσα, το γνώριμο πλέον ναυάγιο κάνοντας παράλληλα και μια -τρόπον τινά- μίνι «αποθεραπεία» από το αδιάκοπο πεταλάρισμα, όπως συνηθίζω να την αποκαλώ στα τελευταία 10-20 χιλιόμετρα ενός μπρεβέ! Φτάνουμε επιτέλους στην Ελευσίνα εν μέσω παρέλασης (25η Μαρτίου γαρ) και μετά από μια παράκαμψη λόγω κλειστών δρόμων βρισκόμαστε εκεί όπου ξεκινήσαμε πριν 2 μέρες, στο γνώριμο καφέ «Αρμολόι»! Η ώρα δείχνει 10.20 το πρωί, αν θυμάμαι καλά. Μας υποδέχεται ο Ορέστης Καπετανόπουλος που μας βάζει και την τελική σφραγίδα στις κάρτες μας! Έχω αισίως κλείσει 36,15 ώρες από την στιγμή που αρχίσαμε, με καθαρό χρόνο ποδηλασίας τις 27,12 ώρες! Πέφτω σε μια καρέκλα και προσπαθώ να συνέλθω! Είναι η γνωστή σε μένα στιγμή που χαλαρώνει ο οργανισμός και αρχίζουν να πέφτουν τα ζάχαρα! Θέλω επειγόντως κάτι γλυκό για να συνέλθω! Διαπιστώνω ότι έχω ξεχάσει την πρωτεΐνη σε σκόνη, που παίρνω μετά από έντονες προπονήσεις για αποκατάσταση οργανισμού και μυών, αλλά ευτυχώς ο Ορέστης, που καταλαβαίνει τι έχει συμβεί με μένα, μου φέρνει 2 σοκολατένια κουλουράκια από την καφετέρια και γίνομαι περδίκι! Μετά φυσικά ακολουθεί λουκούλλειο γεύμα αποκατάστασης, για επιβράβευση και τόνωση! Ξαναγυρίζουμε πίσω στην καφετέρια, για να μάθουμε τι απέγιναν φίλοι και γνωστοί και βλέπουμε με χαρά και άλλους συμποδηλάτες να τερματίζουν στην ώρα τους! Επιστρέφουμε στο πάρκινγκ, όπου έχουμε παρκαρισμένο το βαν μας, για να αλλάξουμε και να ευπρεπιστούμε κάπως! Αφού μαζεύονται άπαντες, οι 9 υπέροχοι, παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής στην πατρίδα Θεσσαλονίκη! Επίλογος Ήταν ένα μπρεβέ δύσκολο, έτσι όπως εξελίχθηκε, λόγω άστατων καιρικών συνθηκών! Ο μεγάλος αριθμός των εγκαταλείψεων το μαρτυράει αυτό! Χώρια τα 600+ χιλιόμετρα που έπρεπε να καλύψουμε, οπότε αντικειμενικά αυξάνεται και ο βαθμός δυσκολίας! Θεωρώ ότι ένα 600άρι ίσως θα ήταν καλύτερο να μπαίνει στο πρόγραμμα κατά τον Μάιο, όταν θα έχει ζεστάνει κι άλλο ο καιρός και θα έχουμε χιλιόμετρα στα πόδια μας μέχρι τότε, όπως είχε γίνει πρόπερσι! Προσωπικά ταλαιπωρήθηκα αρκετά και ήθελα να τελειώσει γρήγορα, αλλά ουδόλως επηρέασε αυτή η «επιθυμία» και «προσμονή» την αυτοσυγκέντρωση και την τακτική μου! Στο mind game νομίζω τα πήγα καλά! Όπως περίφημα τα πήγα και στην επιλογή μου για τον εξοπλισμό και τον κατάλληλο ρουχισμό! Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος για αυτό! Πάρα πολλοί συμποδηλάτες υπέφεραν δυστυχώς λόγω υποθερμίας και αρκετοί μάλιστα εγκατέλειψαν! Είχα ντυθεί για συνθήκες Έβρου τον Γενάρη και δεν το μετάνιωσα! Ιδιαίτερα στα «τελευταία» 200 χιλιόμετρα που κουβαλούσαμε όλοι μας χιλιόμετρα στα πόδια, κούραση, κρύο, βροχή και υγρασία, εγώ ένιωθα αρκετά ζεστά και στεγνά! Θέλω να ευχαριστήσω τους φίλους Μάγδα (ladies first), Παύλο, Στράτο, Θοδωρή, Τάσο και Χρήστο που ποδηλατήσαμε μαζί σχεδόν σε όλο το μπρεβέ! Τους υπέροχους φίλους της «ομάδας Βαν» Μηνά, Γιώργο, Κώστα, Ιωάννη, Πάνο, Γιάννη που ξεκινήσαμε και ολοκληρώσαμε αυτή μας την περιπέτεια σε στιλ πενθήμερης σχολικής εκδρομής! Περάσαμε φοβερά και θα το επιχειρήσουμε ξανά! Ιδιαίτερη αναφορά στον οδηγό και διοργανωτή της εκδρομής, Μηνά, για τον άψογο επαγγελματισμό του σε όλους τους τομείς! Συγχαρητήρια στους διοργανωτές για την άρτια διοργάνωση και στα παιδιά που επάνδρωναν τα controls νύχτα και μέρα! Πολλά συγχαρητήρια σε όλους, όσοι τόλμησαν το βράδυ της Παρασκευής 23/3/2018 να σταθούν στην αφετηρία ενός απαιτητικού τελικά 600αριού μπρεβέ υπό άστατες καιρικές συνθήκες! Μπράβο σε όσους το ολοκλήρωσαν εντός ορίου χρόνου, μπράβο και σε όσους εγκατέλειψαν κάνοντας την προσωπική τους υπέρβαση! Θέλει αυτογνωσία να ξέρεις τα όριά σου και πότε επιβάλλεται η εγκατάλειψη! Ευκαιρίες υπάρχουν μπόλικες για όλους! Τέλος, συγχαρητήρια σε όσους φίλους μετά το 600άρι αυτό τσέκαραν τον τίτλο του S.R. για φέτος από πολύ νωρίς μάλιστα! Εμείς έχουμε ακόμα δρόμο μέχρι τότε! Αναμένουν δύσκολα μπρεβέ, αρχής γενομένης από το 200άρι της Αλεξάνδρειας και την ανάβαση στην Παναγία Σουμελά! Καλό Πάσχα σε όλες και όλους με υγεία και ευτυχία!
