Share on Facebook Share on Twitter Μπορείτε να φανταστείτε να πηγαίνετε ποδηλασία, φορώντας μια βαριά φούστα μέχρι κάτω; Φυσικά θα σκέφτεστε αμέσως: «Γιατί κάποια θα έκανε κάτι τέτοιο;» Αν όμως τύχαινε να είναι μια γυναίκα και ζούσε στην Βικτοριανή εποχή του 1890, δεν είχε άλλη επιλογή. Αν ήθελε να ποδηλατήσει, έπρεπε να σκεφτεί διαφορετικά. Σήμερα, γνωρίζουμε ήδη πόσο μη πρακτικά και συμβατικά ήταν πραγματικά τα βικτοριανά ενδύματα, και οποιαδήποτε σωματική δραστηριότητα εκείνη την εποχή, έκανε ακόμα πιο εμφανή τα μειονεκτήματα τους. Σεμνότητα και αρετή Η ποδηλασία έγινε εξαιρετικά δημοφιλής μεταξύ της μεσαίας και ανώτερης τάξης στα τέλη του 19ου αιώνα, ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες. Και ενώ ο ρόλος του ποδηλάτου στα δικαιώματα των γυναικών και την απελευθέρωση έχει εξηγηθεί και κατανοηθεί, λιγότερο είναι γνωστά τα προβλήματα ρουχισμού που αντιμετώπιζαν τότε οι γυναίκες. Τα σφιχτά μεσοφόρια καταπίεζαν τον θώρακα και οι μακριές φούστες πιάνονταν στις ακτίνες και τα πεντάλ, με αποτέλεσμα πολλούς και σοβαρούς τραυματισμούς. Κατά την βικτοριανή εποχή, οι γυναίκες βρίσκονταν υπό έλεγχο επειδή υποτίθεται ότι αντικατόπτριζαν τα υψηλότερα ηθικά πρότυπα – σεμνότητα και αρετή. Μάλιστα πολλές φορές, ποδηλατούσαν με τα καθημερινά τους ρούχα στην πόλη, ενώ αργότερα άλλαζαν σε πιο «ριζοσπαστικά» ρούχα, σε λιγότερο πολυσύχναστες περιοχές για την αποφυγή παρενόχλησης. Οι γυναίκες ποδηλάτες δεν σχεδίαζαν να αποχωριστούν τα ποδήλατά τους, οπότε έγιναν δημιουργικές. Στα μέσα της δεκαετίας του 1890 σημειώθηκε η είσοδος των γυναικών στον κόσμο των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας. Χάρη στο θηλυκό μυαλό, που αποτύπωσαν τις ιδέες τους στο χαρτί και τις κατοχύρωσαν με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας, σήμερα γνωρίζουμε για έξυπνες λύσεις, κρυμμένες μέσα σε φούστες, συμπεριλαμβανομένων συστημάτων με τροχαλίες, καλώδια, μηχανισμούς, και πολλά άλλα. Ευρεσιτεχνίες Μια μοδίστρα από το Brixton, η Alice Bygrave, κατέθεσε αίτηση διπλώματος ευρεσιτεχνίας του Ηνωμένου Βασιλείου για «Βελτιώσεις στις Γυναικείες Ποδηλατικές Φούστες» το 1895. Το σύστημα της περιελάμβανε μια σειρά από τροχαλίες ραμμένες στις εμπρός και πίσω ραφές της φούστας, η οποία ρυθμίζε το μήκος της, σύμφωνα με λειτουργικές για το χρήστη (κοινωνικές) ανάγκες. Αυτή η καινοτομία έγινε εξαιρετικά δημοφιλής στο Ηνωμένο Βασίλειο και αργότερα στον Καναδά, τις ΗΠΑ, την Ελβετία και ακόμη και την Αυστραλία. Η Julia Gill, μια ακόμα μοδίστρα από το Βόρειο Λονδίνο, κατοχύρωσε τη φούστα της το 1895. Η φούστα της ήταν πτυσσόμενη προς τα πάνω. Η εφευρέτης, συνέστησε τη χρήση της με παντελόνια. Η Mary και Sarah Pease, αδελφές από το Yorkshire, υπέβαλαν το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας τους για την “Improved Skirt” το 1896 και ήταν ακριβώς όπως περιγράφεται. Αυτό ήταν το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι της εποχής, καθώς η φούστα έβγαινε και φοριόταν από πάνω σαν κάπα. Το πιο περίτεχνο ένδυμα, πρέπει να είναι τριών τεμαχίων προσαρμοσμένο κοστούμι της Henrietta Müller, που είναι κατοχυρωμένο με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το 1896. Αποτελείται από έναν περίπλοκο συνδυασμό φούστας με σακάκι, συνδυάζοντας μια μπλούζα και παντελόνι γυμναστικής. Το σύνολο του μοντέλου θα μπορούσε να προσαρμοστεί άνετα από ένα σύστημα βρόχων και κουμπιών. Και, ως πλήρης καινοτομία, ήρθε και με τσέπες. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ενώ τα παραπάνω ρούχα δημιουργήθηκαν με βάση την ανάγκη και την ασφάλεια των γυναικών, είχαν και έντονη πολιτική χροιά, με στόχο να προωθήσουν τις κοινωνικές αλλαγές και τις αντιλήψεις για το φύλο. Είναι απόδειξη ότι μια επανάσταση δεν προέρχεται μόνο από εντάσεις και φωνές.
