Share on Facebook Share on Twitter O Γύρος της Πελοποννήσου – 1000 χλμ Γύρος Πελοποννήσου, άγνωστη φράση για μένα που κρύβει μέσα της μυστήριο που όμως ήθελα να αναζητήσω το περιεχόμενό της. Αρχές της χρονιάς το πρόγραμμα των Brevet είχε βγει και το μάτι πέφτει στο 1000αρι του γύρου της Πελοποννήσου, μια παραδοσιακή διαδρομή ένα χρόνο πριν την Γαλλία και το PBP. Για μένα ήταν ένα βήμα πρόκληση που ήθελα να δοκιμάσω για τεστάρω τις αντοχές αλλά να βάλω σε μια τάξη τα επόμενα ποδηλατικά μου σχέδια… Ο καιρός περνάει και ένα μήνα πριν δημιουργείται μια “ομάδα” με το όνομα -Μικροί χιλιαστές- με πρωτεργάτη τον Γεράσιμο Μαλούτα, μέλη της ομάδας αυτής Μαλούτας-Διονυσόπουλος-Λαζαρίδης-Σκούμπα-Σωτηρόπουλος-Λυκούδης-Γιαννούλης και εγώ. Μια παρέα 8 ατόμων που δεν έχουν ποδηλατήσει ξανά μαζί. Συντονισμός και προγραμματισμός από τον μεσιέ Μαλουτά όπου με την σύμφωνη γνώμη όλων παίρνει ένα τεράστιο Οκ. Εκκίνηση Ημέρα Παρασκευή και ώρα 18:30 το απόγευμα ήμασταν όλοι στις θέσεις μας για την εκκίνηση του Brevet… Mερικά λόγια απο τον Auduxαρχη και φόρτσα στο πετάλι. Ο καιρός ιδανικός, θερμοκρασία που μας αγκαλιάζει γλυκά και ένα ελαφρύ αεράκι να μας σπρώχνει. 1ο κοντρόλ Τα πρώτα 56 χλμ έφυγαν γρήγορα και μετά απο μια μικρή στάση στον Ισθμό φύγαμε για Ξυλόκαστρο και το 1ο κοντρόλ όπου μας περίμενε ο Νίκος με τον αδερφό του για την πρώτη σφραγίδα της συλλογής. Ώρα 22:05 άφιξη, γρήγορο κολατσιό, μερικές φωτογραφίες και φύγαμε για την συνέχεια. Η νύχτα είχε πέσει για τα καλά, τα γνωστά φωτάκια και τα φωσφοριζέ γιλέκα έδιναν μια ευχάριστη νότα στους σκοτεινούς δρόμους. Με σχετικά γρήγορα ρυθμό φτάνουμε στο Κιάτο όπου και κάνουμε στάση στο γνωστό 24ωρο κατάστημα, γρήγορο κολατσιό, μερικές φωτογραφίες και συνέχεια της πορείας προς την Πάτρα. Με καλή διάθεση απο την παρέα συνεχίζουμε ακάθεκτοι και περίπου 2 ώρες αργότερα άρχισε να ξεπροβάλει η μεγαλειώδης γέφυρα του Ρίου. Αφού είχαμε μπει για τα καλά στην Πάτρα, κάνουμε στάση για φαγητό και μια μικρή ανάπαυλα!! Τα επόμενα χιλιόμετρα μέχρι το κοντρόλ της Καλογριάς θα ήταν σχετικά δροσερά. Ένα μεγαλύτερο γκρουπ πλέον κινείται στον δρόμο διασχίζοντας φωτισμένα αλλά ήσυχα και χωρίς ίχνος ζωής χωριά. Είχαμε αρχίσει να κινούμαστε σε ένα κομμάτι σκοτεινό, δροσερό και ήρεμο όπου οι μόνοι ήχοι ήταν αυτοί της κύλισης του τροχού και έντονες κραυγές απο βατράχια που νόμιζες ότι θα βγουν απο τους θάμνους έτοιμα να σε ποδοπατήσουν! 2ο κοντρόλ Ξαφνικά μπροστά μας δίπλα σε μια παιδική χαρά ένα αμάξι και μέσα σε αυτό ξάγρυπνος φρουρός ο Αποστόλης να μας περιμένει για να βάλει στις κάρτες μας την 2η σφραγίδα της συλλογής. Λίγα λεπτά ανάπαυσης και συνεχίζουμε, το σκοτάδι είχε αρχίσει δειλά δειλά να δίνει την θέση του στον ήλιο…Οι πρώτες ακτίνες του μαζί με ένα μωβ πέπλο είχαν αρχίσει να ξεπροβάλλουν και να περνούν ανάμεσα απο τα τεράστια δέντρα του δάσους της Στροφυλλιάς, χαρίζοντάς μας μαγικές εικόνες. Η ώρα κατάλληλη για έναν καφέ και στάση στο πρώτο μαγαζί που βρήκαμε ανοιχτό, μέσα στο οποίο καθόντουσαν 2 τύποι που μας κοίταξαν περίεργα. Αφού εξηγήσαμε τι και πως δώσαμε παραγγελία. 30 λεπτά αργότερα ανασκούμπωμα και πετάλι μέχρι την επόμενη στάση και το 3ο κοντρόλ στο ξενοδοχείο Ζορμπάς στην Μυρτιά. 3ο κοντρόλ Φτάνοντας εκεί στην αυλή του ξενοδοχείου, ήδη υπήρχαν μερικοί φίλοι, άλλοι καθισμένοι στα τραπέζια να παίρνουν πρωινό, άλλοι ξαπλωμένοι στους καναπέδες και κάποιοι άλλοι κείτονταν στο δροσερό γρασίδι. Ένας κύριος με γκρίζα μαλλιά μας περίμενε για την 3η σφραγίδα. Η στάση μας κράτησε περίπου μια ώρα, αφού βγήκαμε μερικές φωτογραφίες καβαλήσαμε τα ποδήλατά μας και φύγαμε για το 4ο κοντρόλ αυτό στην Αρχαία Ολυμπία. 4ο κοντρόλ Μετά απο περίπου 40 ζεστά χλμ κατηφορίσαμε προς τον Αρχαιολογικό χώρο, κάτω απο την σκιά ενός δέντρου μας περίμενε ο κύριος Πετρόπουλος με ένα πλατύ χαμόγελο και ήρεμη σταθερή φωνή μας καλωσόρισε. Μετά απο μερικές συμβουλές και αφού έβαλε την 4η σφραγίδα φύγαμε, στάση σε ένα μαγαζί στο πλακόστρωτο πεζόδρομο για ανεφοδιασμό και γρήγορο κολατσιό. Οι συνεχείς εναλλαγές του τοπίου είχαν εξαιρετικό ενδιαφέρον` πέρασμα πάνω απο φράγμα , διάσχιση ενός δρόμου που τον κάλυπταν καταπράσινα δέντρα και μας πρόσφεραν δροσιά, έπειτα ανέβασμα με αρκετή ζέστη πάλι. Η ώρα είχε πάει 4 το μεσημέρι, πλησιάζοντας το χωριό Φιλιατρά που στην είσοδό του βρίσκεται ένας πύργος απομίμηση αυτού του Άιφελ, σε μεταφέρει για λίγο έστω και νοητά εκτός Ελλάδας… Η κούραση είχε αρχίσει να μας χτυπάει την πόρτα, παρ όλα αυτά συνεχίσαμε ακάθεκτοι την πορεία μας, ανηφορίσαμε λιγάκι και μπήκαμε σε έναν τεράστιο ελαιώνα, τα δέντρα καθαρά και παραταγμένα σαν καλοβαλμένοι στρατιώτες, το πέρασμά μας γρήγορο με ολιγόλεπτη στάση για ανεφοδιασμό. Περίπου μια ώρα αργότερα σε ένα χωριουδάκι, αποφασίσαμε να φάμε μια περιποιημένη μακαρονάδα καθώς μας περίμεναν ακόμα αρκετά χιλιόμετρα για το επόμενο κοντρόλ. Μετά την ανασύνταξη δυνάμεων συνεχίσαμε προς Πύλο, μια μικρή αλλά ζόρικη ανηφόρα μας οδήγησε στην καρδιά της πόλης. Εκεί μας περίμενε η μητέρα του Μεθόδιου, όπου είχε μερίδες φαγητού για τον καθένα ξεχωριστά (πεντανόστιμα, την ευχαριστούμε πολύ για τον κόπο της). Αφού κατάπιαμε στην κυριολεξία τις μερίδες και ήπιαμε μερικά λίτρα υγρών “καυσίμων” φύγαμε για το 5ο κοντρόλ. 5ο κοντρόλ Μικρή ανάπαυση 40 χλμ αργότερα και έπειτα κατηφορίσαμε προς Κορώνη, εκεί στα αριστερά του δρόμου σε μια ταβέρνα μας περίμενε ο Κώστας μαζί με την κόρη του για την 5η σφραγίδα. Λόγω της κούρασης που είχε ριζώσει μέσα μας αποφασίσαμε απο κοινού την αλλαγή σχεδίων για τον πρώτο ύπνο, ο προορισμός άλλαξε με την σύμφωνη γνώμη όλων να κοιμηθούμε στην Μεσσήνη, 10 χλμ πριν την Καλαμάτα. Περίπου μισή ώρα αργότερα, παίρνοντας όλοι μια βαθιά ανάσα φύγαμε για το ξενοδοχείο. Ο ρυθμός της πορείας είχε ανέβει αισθητά, καθώς θέλαμε να φτάσουμε γρήγορα στον προορισμό μας. Αυτό μας κρατούσε σε εγρήγορση, αφού είχε αρχίσει να σουρουπώνει για τα καλά με την θερμοκρασία να δροσίζει τα κορμιά μας, δίνοντάς μια χαλάρωση επικίνδυνη για την στιγμή. Δύο ώρες αργότερα άφιξη στο ξενοδοχείο και η πρώτη λύτρωση ήρθε. Εμφανώς καταπονημένοι όλοι μας, μετά απο 28 ώρες πορείας και 520 χλμ στα πόδια μας, με αργές κινήσεις αφήσαμε τα ποδήλατά μας στην ρεσεψιόν του ξενοδοχείου, παραγγελία του βραδινού φαγητού και επόμενο βήμα ένα δροσερό μπάνιο!! Η ώρα περασμένες 12, επικρατούσε γαλήνη στον όροφο που βρισκόμασταν, καθώς το κοντέρ άρχισε να μηδενίζει… 1ο Ξύπνημα Ώρα 3 τα ξημερώματα, τα ξυπνητήρια επιτελούν τον σκοπό τους, ανασυγκρότηση στο σαλόνι. Χωρίς περιττές κινήσεις, σε μισή ώρα ήμασταν καβάλα στα ποδήλατά μας, η μέρα που ξημέρωνε ήταν δύσκολη με αρκετές απαιτήσεις. Πριν ξεκινήσουμε για την πρώτη ανάβαση κάναμε στάση στην Καλαμάτα για πρωινό και ανεφοδιασμό. Αργά, βασανιστικά και με μουδιασμένα ακόμα τα πόδια ανεβήκαμε την πρώτη ανηφόρα σχεδόν όλοι μαζί, μια μικρή κατάβαση και ξανά ανηφόρα. Το τοπίο είχε αρχίσει να μας μαγεύει απο την πρώτη καλή κατάβαση για την Καρδαμύλη, σπίτια λες και ήταν φτιαγμένα απο άμμο, περίεργη η δομή τους που τα αγκάλιαζε στοργικά ο κολπίσκος με τα γαλαζοπράσινα νερά. Η επόμενη ανηφόρα για την Αρεόπολη ήρθε σύντομα, ανασυγκρότηση στην κορυφή μαζί με στάση για παγωτό. Η συνέχεια απολαυστική, κατηφορικό κομμάτι μέχρι το 6ο κοντρόλ στον Γερολιμένα όπου εκεί μας περίμενε ένας ξεχωριστός άνθρωπος, ένας άνθρωπος που σε όποιο κοντρόλ και να βρίσκεται έχει άλλη αξία. 6ο κοντρόλ Φτάνοντας στο λιμανάκι, ένα τεράστιο χαμόγελο μας περίμενε εκεί για την 6η σφραγίδα, το όνομα αυτού Βολιώτης Παύλος, τι να πει κανείς για αυτό το άτομο… Το ταβερνάκι που βρίσκονταν το κοντρόλ είχε κατακλειστεί απο μπρεβετάδες με κολάν και κουμπωτά παπούτσια, σίγουρα περίεργη αμφίεση για τους κατοίκους της περιοχής. Ο Παύλος είχε φροντίσει για τα δέοντα, πάνω σε ένα τραπέζι βρισκόντουσαν ένα μπολ με μπισκότα και ένας τενεκές μερέντα για ατελείωτες βουτιές μέχρι τελικής πτώσης. Η στάση μας εκεί κράτησε περίπου μια ώρα, καλός ανεφοδιασμός- φωτογραφικές αναμνήσεις και ανανέωση του ραντεβού μας στην Επίδαυρο. Μετά απο μια απότομη αλλά σύντομη ανηφόρα για την έξοδο μας απο το χωριό, ήρθε ένα κομμάτι ευθείας που μας οδήγησε σε μια ανάβαση με μεγάλη κλίση και οδόστρωμα ικανό να σε κάνει να χάσεις σφραγίσματα και πέτρες απο τα νεφρά. Ο καθένας με τον δικό του ρυθμό είχε αρχίσει να ανεβαίνει τον δικό του Γολγοθά. Για καλή μας τύχη στην εσωτερική πλευρά του δρόμου υπήρχε ένα καινούριο ασφάλτινο κομμάτι πάχους 20-30 εκατοστών (μάλλον απο την τοποθέτηση οπτικών ινών), προσωπικά προσπαθούσα να ποδηλατώ πάνω σε αυτό για να πετυχαίνω καλύτερη κύλιση και διευκόλυνση στην οδήγησή μου. Ανασυγκρότηση στην κορυφή με λίγα λεπτά δροσιάς απο μια ξαφνική μπόρα, κατηφόρα για το χωριό Κότρωνας όπου κάναμε ολιγόλεπτη στάση. 7ο κοντρόλ 40 χλμ αργότερα στο Γύθειο, βρισκόταν το 7ο κοντρόλ. Εκεί μας περίμενε ο Μπάμπης για την 7η σφραγίδα. Αυτή θα ήταν και η τελευταία ουσιαστική στάση της μέρας, γι αυτό επιλέξαμε να φάμε καλά πριν φύγουμε, καθώς θα είχαμε 55 επίπονα χιλιόμετρα και μέσα σε αυτά την ανάβαση για τον Κοσμά. Περίπου 45 λεπτά αργότερα, αναχωρούμε σχεδόν όλοι μαζί με καλή διάθεση για την συνέχεια. Στην αρχή της πορείας μας, βρίσκομαι με μερικούς φίλους και ανταλλάζουμε λίγες κουβέντες. Δυο ώρες αργότερα φτάνουμε στους πρόποδες της ανάβασης για τον Κοσμά. Μια μικρή στάση ανεφοδιασμού στο πρατήριο που βρισκόταν εκεί, κατάλληλη προετοιμασία και φύγαμε. Η νύχτα είχε κάνει εμφανή τα σημάδια της στο διάβα μας και η θερμοκρασία ιδανική για την εποχή. Σκορπίσαμε αρκετά νωρίς καθώς ο καθένας ακολουθούσε τον δικό του ρυθμό. Περίπου 2 ώρες αργότερα φτάσαμε στην κρύα κορυφή του βουνού, μικρό κατέβασμα 2-3 χλμ και άφιξη στο χωριό Κοσμάς. 8ο κοντρόλ Μπαίνοντας στο χωριό αντίκριζες μια μεγάλη εκκλησία στο κέντρο μιας πλατείας με λιγοστό φως, έξω απο μια ταβέρνα πολλά άδεια τραπέζια και τους μόνους θαμώνες του μαγαζιού μερικούς μπρεβετάδες και τον κοντρολιέρη να μας περιμένει. Η 8η σφραγίδα μπήκε στην κάρτα μας, καθώς εμείς με βιαστικές κινήσεις ντυθήκαμε κατάλληλα για την κατάβαση που μας περίμενε. Πολύ γρήγορα το κρύο άρχισε να τρυπάει τα κόκαλα μας, η αίσθηση που είχαμε ήταν τρομακτική. Η μεγάλη κλίση μας οδηγούσε να έχουμε τα χέρια κολλημένα στα φρένα, κρύο- πολύ κρύο ικανό να σε κάνει να σταματήσεις για να ζεσταθείς λιγάκι. Η ματιά στο κενό ήταν σοκαριστική για μένα, βραχώδεις χαράδρες έτοιμες να μας καταπιούν στο πρώτο λάθος, πέρασμα απο πέτρινο γεφύρι που μας οδηγούσε σε ένα αρκετά πιο ήπιο κομμάτι της διαδρομής και λίγο αργότερα άφιξη στο Λεωνίδιο, όπου μας περίμενε το κρεβάτι ενός ξενοδοχείου. Η ώρα είχε περάσει για τα καλά, μπαίνουμε στα δωμάτιά μας και μετά απο ένα καλό μπάνιο, τρώμε και αναπαυόμαστε. 2ο Ξύπνημα Σε 3μιση ώρες αργότερα τα ξυπνητήρια βαράνε σαν τρελά και μας αναγκάζουν να σηκωθούμε, αναχώρηση στις 4 ακριβώς για την τελευταία μέρα του ταξιδιού μας. Όλοι μαζί ξεκινάμε και σχετικά σύντομα η πρώτη στάση ανεφοδιασμού σε ένα πρατήριο, που ακόμα καλά καλά δεν είχε ανοίξει. Γεμίζουμε τα ρεζερβουάρ μας και συνεχίζουμε με σκοπό την επόμενη στάση σε κάποιο μαγαζί για τον πρώτο μας καφέ. Ανασύνταξη της παρέας με 2 επιπλέον φίλους Βαγγέλη και Γιώργο. Η επόμενη γρήγορη στάση μας στο Κιβέρι. Μετά απο κατανάλωση παγωτών και γλυκών φεύγουμε με προορισμό την Επίδαυρο για το 9ο και τελευταίο κοντρόλ. Ο κόντρα αέρας δυσκόλεψε για λίγο τον δρόμο μας που ευτυχώς δεν κράτησε για πολύ, ανηφορικό κομμάτι μετά το Ναύπλιο στον δρόμο για το Λυγουριό. 9ο κοντρόλ Μικρό κατέβασμα και άφιξη στο κοντρόλ όπου μας περίμενε με αγωνία ο Παύλος. Χωρίς περιττές κουβέντες και δίνοντάς μας δύναμη και κουράγιο για την τελευταία ανάβαση φύγαμε όλοι μαζί, αφού πρώτα κάναμε μια μικρή στάση. 14 μαρτυρικά χιλιόμετρα που δεν τελείωναν, η ζέστη ανυπόφορη όπως η φασαρία απο τα αυτοκίνητα και μαζί με την εξάντληση μας κούραζαν ακόμα πιο πολύ. Τα πόδια μας πλέον γύριζαν με αργές και βασανιστικές κινήσεις, η ανηφόρα να μην φτάνει στο τέλος και να σε βάζει σε σκέψεις πως κάπου έχεις κάνει λάθος. Μετά κόπων και βασάνων ξεκορφίζουμε, στάση σε ένα καφενείο στα δεξιά του δρόμου. Ανασυγκρότηση και συνέχεια της πορείας μας μέχρι την επόμενη στάση στον Ισθμό και φύγαμε για τερματισμό!! Ξεκινώντας για τα τελευταία χιλιόμετρα οι σκέψεις που κατακλύζουν το μυαλό μας πολλές. Δεν μπορείς να πιστέψεις πως τελειώνεις, είναι δύσκολο να σκεφτείς πως κατάφερες να ολοκληρώσεις αυτό το ταξίδι. Όλο το σώμα μουδιασμένο σε σημείο να μην ξέρεις που πονάς περισσότερο, η χαρά και η λύτρωση του τερματισμού που πλησιάζει όλο και πιο κοντά σε κάνουν να τα ξεχνάς όλα. Εικόνες περνούν φωτογραφικά απο το μυαλό, ανηφόρες-κατηφόρες-τοπία-ατελείωτες στιγμές γέλιου-χαράς μα και πόνου-κούρασης και εξάντλησης. Όλα αυτά όμως πέρασαν, φτάνεις στην πηγή έτοιμος να πιείς την χαρά του τερματισμού…Τελευταία ταμπέλα ΝΕΡΑΚΙ , 10 χιλιόμετρα ακόμα…Μουδιάζεις ολόκληρος, δάκρυα χαράς γεμίζουν τα μάτια σου που κατάφερες να ξεπεράσεις τα όρια σου και να φτάσεις στο τέρμα. Τερματισμός ΕΛΕΥΣΙΝΑ-ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟΣ….Μερικοί φίλοι και γνωστοί είναι εκεί και περιμένουν να σε συγχαρούν, τους κοιτάς με ένα βλέμμα άδειο και σκέφτεσαι που είσαι. Περνούν πολλά λεπτά για να βγεις απο το όνειρο που ξεκίνησε 3 μέρες πριν. Παραδίδεις την κάρτα σου στον κοντρολιέρη και μαζί της όλο σου το είναι……ΛΥΤΡΩΣΗ…. Προσωπικά θέλω να πω ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ευχαριστώ σε όσους φίλους επικοινωνούσαν μαζί μου. Κάθε μνμ η κάθε τηλεφώνημα ήταν για μένα ένα χέρι που με τραβούσε όλο και πιο κοντά στον τερματισμό, ένιωθα πως ταξιδεύουν μαζί μου και αυτό μου έδινε δύναμη. Με αφορμή το ταξίδι αυτό διαπίστωσα πόση δύναμη κρύβουμε μέσα μας, αρκεί να πιστέψουμε σε αυτήν. Φυσικά ο πιο σπουδαίος παίχτης του παιχνιδιού είναι το μυαλό μας, αυτό κινεί τα νήματα και σε οδηγεί εκεί που λαχταράει η ψυχή σου. Η παρέα καταλύτης για ταξίδια τέτοιων αποστάσεων και είμαι πολλή τυχερή και περήφανη για την δική μου παρέα. Κάπως έτσι η φράση -Γύρος Πελοποννήσου- παίρνει για μένα σάρκα και οστά. Και εις άλλα με υγεία……….
