Share on Facebook Share on Twitter Λίγα λόγια για το οδοιπορικό Αυτόν τον τίτλο είχε το οδοιπορικό, που πραγματοποίησα μεταξύ 2 και 11 Οκτωβρίου 2012. Ήταν μια δύσκολη εποχή – όπως εξακολουθεί να είναι σήμερα – και ήθελα να κάνω ένα ταξίδι, στα χνάρια της αρχαίας Μακεδονίας, θέλοντας έτσι να περάσω ένα αισιόδοξο μήνυμα, που ίσως ενέπνεε θετικά τους συνανθρώπους μου. Το ταξίδι διήρκεσε 10 μέρες, στις οποίες ολοκλήρωσα 1250 χλμ με περίπου 10.000 μ. υψομετρικά, γνωρίζοντας πολλούς ανθρώπους που αγκάλιασαν την προσπάθεια μου. Ακολουθούν οι περιγραφές αυτών των 10 ημερών, που αν και έχουν περάσει αρκετά χρόνια, μένουν ακόμα έντονα αποτυπωμένες μέσα μου. Περισσότερες πληροφορίες στο ιστολόγιο μου. Φλώρινα – Σκύδρα 134 χλμ 920 μ Πήρα τις βιταμίνες μου, πήρα και ένα ντεπόν καλού κακού (γιατί δεν είχα πλήρως αναρρώσει απο μια ίωση) και στις 9 ήμουν έτοιμος για το μεγάλο ταξίδι Ο Δημήτρης Χρόνης, ένας από τους χορηγούς μου (Κτήμα Χρόνη) είχε προσφερθεί να με συνοδέψει για μερικά χιλιόμετρα. Τον περίμενα στον κύκλο, στην είσοδο της πόλης Σε λίγο έφτασε με τη γυναίκα του Βιβή και οι τρεις μαζί ξεκινήσαμε χαλαρά. Έτσι ήταν και το πρέπον για πρώτη μέρα στο δρόμο Μετά απο αρκετή κουβέντα, η Βεύη εμφανίστηκε μπροστά μας. Σταματήσαμε για υδροδοσία και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε για Κέλλη. Ευτυχώς ακόμα δεν είχε ζέστη και η ώρα περνούσε ευχάριστα. Πιάσαμε κατηφόρα αλλά έπρεπε να κάνουμε μια στάση, ενώ στο βάθος φαινόταν η λίμνη Πετρών. Η Βεγορίτιδα από ψηλά και το Καιμάκ στο βάθος… Μόλις μερικά χιλιόμετρα μας χώριζαν από τον καφέ μας. Φτάσαμε Άρνισα, χαλαρώσαμε και χαιρετηθήκαμε. Ευχαριστώ για τη συνοδεία παίδες.. Πριν αποχωριστώ τη λίμνη, τράβηξα μερικές αναμνηστικές και μετά, εγώ και η αφεντία μου συνεχίσαμε Ο αέρας όμως δεν ήταν με το μέρος μου. Μετά μερικά χιλιόμετρα, περνούσα έξω από Έδεσσα` είχα ήδη κάνει 70 χλμ, παραπάνω απο τα μισά της μέρας Ευχαριστήθηκα δεόντως την κατηφόρα των 5 χλμ, και συνέχισα για Σεβαστιανά. Από εκεί ήταν μια ευθεία (σχεδόν) για Νάουσα. Στη φώτο, στο βάθος φαίνεται η Νάουσα Χωρίς καμιά προειδοποίηση, χτύπησα “τοίχο”. Πώς πηγαίνεις με τ αμάξι και βγάζεις ταχύτητα; ένα τέτοιο πράγμα. Η ταχύτητα έπεσε απότομα, αρχισα να ζεσταίνομαι, να δυσκολεύομαι να πάρω ανάσες. Χτύπησα ένα τζελάκι με μαγνήσιο και κάτι έκανε (ακούς Γρηγόρη;) Αλλά δεν πήγαινε άλλο. Σταμάτησα στο πρώτο χωριό και πλακώθηκα στο νερό Μετά κατάλαβα ότι μάλλον τα δέκατα είχαν ξαναγυρίσει, γιατί με έτσουζαν τα μάτια μου. Χρειαζόμουν κάτι αλμυρό, κάτι σαν κανονική τροφή. Υπολόγιζα ότι ο Κοπανός, το χωριό όπου θα έβγαινα από τον κεντρικό για να ανέβω Νάουσα, ήταν καμιά 10ρια χλμ. Τελικά είχα χάσει τη μπάλα και ήταν πάνω από τα διπλά! Ευτυχώς ο δρόμος απόκτησε μια ελαφρά κατωφέρεια και μπόρεσα να αναπτύξω κάποια ταχύτητα. Φτάνοντας στο χωριό, παρήγγειλα μια μερίδα μπιφτέκια και πατάτες με έξτρα αλάτι. Είχα τελικά σχεδόν αφυδατωθεί. Ανανεωμένος συνέχισα για τη Σχολή του Αριστοτέλη, ενώ στο βάθος φαινόταν η Νάουσα Το Νυμφαίο, όπως ονομάζεται η περιοχή είναι πνιγμένο στη βλάστηση και στο νερό. Μπορείς άνετα να φανταστείς αρχαίους Έλληνες να ξεπροβάλλουν πίσω απο κάποιο βράχο, φιλοσοφώντας το νόημα της ζωής Στο δρόμο και πάλι για Νάουσα. Κάπου πριν την πόλη με περίμενε ένα κρυμμένο 16αρι. Ορθοπέταλο, πόνος και βγήκε. Ακόμα μερικές ανηφόρες και για αποζημίωση μια πανοραμική Βγήκα τελικά στην πόλη και το ντεπόζιτο χρειαζόταν ανεφοδιασμό. Σταμάτησα λοιπόν για παγωτάκι! Κόσμος με χάζευε, προφανώς η ελληνική σημαία τους δημιουργούσε ερωτηματικά, αλλά κανένας δεν έμπαινε στον κόπο να ρωτήσει. Καλύτερα, γιατί έτσι απόλαυσα το παγωτό μου ανεπηρέαστος!! Μετά βουρ στην κατηφόρα. Ο ήλιος έμπαινε και εγώ έπρεπε να γυρίσω Σκύδρα, όπου και θα διανυκτέρευα πριν νυχτώσει. Στα μέσα της επιστροφής κοντοστάθηκα. Ο ήλιος έπεφτε πίσω από το Βέρμιο και έπρεπε να το αποθανατίσω Πλακώθηκα στην επιστροφή και σχεδόν στις 7 έμπαινα Σκύδρα. Ούτε ραντεβού να είχα δηλαδή. Βρήκα εύκολα το ξενοδοχείο και ετοιμάστηκα για αποθεραπεία. Ελπίζω αύριο να έχω απαλλαγεί απο την ίωση. Τελικά αποδείχθηκε δύσκολη, για πρώτη μέρα!
