The Way Out is the Way Through…

The Way Out is the Way Through…

Μετά από ένα Πανελλήνιο Πρωτάθλημα συνήθως όλοι κάνουμε έναν απολογισμό μιας και αποτελεί έναν από τους βασικούς μας στόχους μέσα στη χρονιά. Θα προτιμήσω τον αγωνιστικό απολογισμό να τον κάνω μόνος χωρίς να σας ζαλίζω με θέσεις, νούμερα, κατατάξεις, ίσως αν, εφόσον, γιατί, επειδή κλπ. που σε τελική ανάλυση ενδιαφέρουν κυρίως τον γράφοντα.

Άλλωστε δεν έχω να γράψω και πολλά.

Ευχαριστώ αυτούς που ευχαριστώ και το ξέρουν, αγαπώ αυτούς που αγαπώ και το ξέρουν, τα νούμερα που βγάζω και οι κατατάξεις είναι όλες δημόσιες και δεν κατάφερα, ούτε θα περίμενα ποτέ να καταφέρω, κάτι σημαντικό όπως μια θέση στο βάθρο.

Έτσι, αποφάσισα να μη γράψω τίποτα για το ΣΚ που μας πέρασε μέχρι που είδα αυτή τη φώτο.

Τι θέλει να πει ο ποιητής με τον τίτλο?

Είναι μια φράση που είναι χαραγμένη στο μπράτσο μου εδώ και κάποια χρόνια και στην ουσία ο ποιητής μας λέει ότι αν θες να ξεπεράσεις κάτι, ότι κι αν είναι αυτό, ακόμα και τον εαυτό σου, μην το «προσπεράσεις» αλλά πέρνα μέσα από αυτό όσο επώδυνο ή δύσκολο μπορεί να είναι. Αυτός είναι ο δρόμος.

Το 2016, αποφάσισα να αλλάξω κατηγορία που αγωνίζομαι και παρά τα 40+ έτη μου και παρά 2 επιτυχημένες χρονιές στις κατηγορίες masters μετά την αγωνιστική μου επάνοδο με την αποχή μου από το 2012, να παω να τρέξω με τους «μικρούς», στην μεγάλη κατηγορία των Ανδρών.

Πολλοί τότε, ακόμα και τώρα δεν μπόρεσαν να καταλάβουν το κίνητρο και με απορία με ρωτούσαν, ακόμα το κάνουν, γιατί άφησα κάτι που είχα πρωταγωνιστικό ρόλο για να κάνω κάτι που θα με έριχνε στην «αγωνιστική αφάνεια», αν θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω τη φράση.

Το 2016 είχα πλέον 19 νίκες στους 22 αγώνες που πήρα μέρος και στους υπόλοιπους 3 ήμουν στο βάθρο. Σημαντικό, δεν λέω και δεν το υποτιμώ. Βρέθηκα όμως έτσι σε ένα σταυροδρόμι. Να συνεχίσω να «προσπερνώ» τις δυσκολίες μου, να κάνω αυτό που ήξερα καλά και να βγαίνω για μια ακόμα χρονιά φωτογραφίες στα βάθρα, να παίρνω τα μπράβο και να μου λένε πόσο καλός είμαι και όλα αυτά τα ωραία, ή να κάνω κάτι δραματικό για να περάσω «μέσα από τις αδυναμίες μου» και να βρω νέα κίνητρα και νέα παιχνίδια, με σκοπό, απλά για να «αναγκαστώ» να γίνω καλύτερος. Να περάσω μέσα από τις ελλείψεις μου, τα κενά μου, πράγματα που απέφευγα και που στην κατηγορία Master, λόγω της χαμηλότερης δυναμικότητας, μπορούσα να «σκεπάσω», να καλύψω, να «προσπεράσω», που έγραψα παραπάνω.

Δεν είχα την τύχη να γνωρίσω την ποδηλασία σε μικρή ηλικία. Το έκανα το 2004 και παρότι ήδη κλείνω 14 χρόνια πάνω στο ποδήλατο, κάποια πράγματα αν δεν μπουν στις βάσεις παραμένουν κενά.

Μετά από 2 χρόνια στην κατηγορία Ανδρών, το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε δεν πέτυχα τίποτα σπουδαίο.

‘Εβγαλα μερικά πολύ καλά νούμερα είναι η αλήθεια, αλλά κατάφερα κάποια πράγματα για πρώτη φορά, παρά τα 14 χρόνια μου πάνω στο ποδήλατο.

Κατάφερα για πρώτη φορά να τρέξω ένα τεχνικό Ατομικό Χρονόμετρο, που δεν είχα τρέξει ποτέ στη ζωή μου, τη μεγαλύτερη απόσταση που είχα τρέξει ποτέ, με μόλις 4 αγώνες Χρονομέτρου με αντίστοιχο ποδήλατο στα πόδια μου, κάτι που χρόνια απέφευγα.

Επίσης, κατάφερα να βλέπω το προφίλ της διαδρομής της αντοχής το προηγούμενο βράδυ και να μην κοιτάω τα κατηφορικά σημεία με δέος, αναρωτώμενος σε ποιο από αυτά θα «μείνω» από το γκρουπ αλλά να κοιτάω το σύνολο της διαδρομής, παρότι ήξερα ότι θα αγωνιζόμουν με μερικούς από τους πιο γρήγορους Έλληνες αθλητές αυτή τη περίοδο καθώς πλέον ψυχολογικά είχα ξεπεράσει έναν βασικό μου φόβο. Με πολύ κόπο και δουλειά, είναι η αλήθεια αλλά μόνο «μέσα» από το πρόβλημα και όχι «προσπερνώντας» το.

Κάποτε όλοι στη ζωή μας έχουμε βρεθεί σε κάποιο αντίστοιχο σταυροδρόμι, προφανώς και πιθανώς ακόμα πιο σημαντικό και πιο δύσκολο. Να έχουμε να επιλέξουμε τον εύκολο δρόμο του να προσπεράσουμε το πρόβλημα, την έλλειψη, την απώλεια, την αδυναμία και να παραμένουμε πρώτοι ή «κάτι σαν πρώτοι» εκεί που μπορούμε και εκεί που «δεν μας ενοχλούν» ή να μπούμε μέσα στο πρόβλημα και να δουλέψουμε, να συγκρουστούμε, να χάσουμε και να μειώσουμε το «εγώ» μας.

Ίσως να μην έχουμε καν κάτι να πούμε ή να δείξουμε αν επιλέξουμε τον δεύτερο δρόμο. Κανένα κύπελο, «βάθρο», χαρτί, μετάλλιο, κανένα “μπράβο μεγάλε που είσαι πρώτος και τα κατάφερες να κερδίσεις ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ”. Θα ξέρουμε όμως καλά ότι καταφέραμε να κερδίσουμε έστω και την πιο μικρή νίκη, παλεύοντας με τον πιο δύσκολο αντίπαλο. Τον ΕΑΥΤΟ μας.

Εύχομαι κάποτε, σε όσους δεν το έχουν νοιώσει, να δουν μια φωτογραφία τους και να νοιώσουν τα συναισθήματα που ένοιωσα εγώ χτες όταν την είδα μεσα από το φακό της μηχανής του Γιο, το βράδυ γυρίζοντας με το πλοίο από την όμορφη Μυτιλήνη.

ΥΓ: Άλλωστε χτες, έχασα το γκρουπ, στην ανηφόρα…