Share on Facebook Share on Twitter Παρόλο που αγαπάμε την ποδηλασία, μερικές φορές (ή σε ορισμένα σημεία) η οδήγηση στον αστικό ιστό δεν είναι πολύ ευχάριστη…Σε κάνει να θέλεις να δραπετεύσεις. Αλλά πού; Πάνω στο πεζοδρόμιο φυσικά! Αλλά είναι πραγματικά πιο ασφαλές; Όλοι το έχουμε κάνει… Σχεδόν όλοι από εμάς που ποδηλατούμε έχουμε ανέβει στο πεζοδρόμιο, παρόλο που απαγορεύεται (στις περισσότερες χώρες). Τα παιδιά ποδηλατούν πάνω στο πεζοδρόμιο επειδή δεν επιτρέπονται στο δρόμο πριν από μια ορισμένη ηλικία. Οι ενήλικες επιλέγουν το πεζοδρόμιο, επειδή τους κάνει να αισθάνονται λιγότερο εκτεθειμένοι. Παρόλα αυτά, η οδήγηση στο πεζοδρόμιο, ενώ λύνει ένα πρόβλημα δημιουργεί άλλο: Ενώ οι ποδηλάτες αισθάνονται πιο ασφαλείς, οι πεζοί βρίσκονται ξαφνικά σε μεγάλο κίνδυνο επειδή είναι πιο ευάλωτοι. «Είναι σημαντικό να θυμόμαστε τι είναι ένα πεζοδρόμιο και ποιος είναι ο σκοπός που εξυπηρετεί πρωταρχικά. Ο νόμος είναι σαφής σχετικά με αυτό και έχει ένα απλό σύνολο κανόνων για τη χρήση του πεζοδρομίου», δηλώνει ο Jiří Polomis από την BESIP, μια τσεχική υπηρεσία που στοχεύει στη βελτίωση της κυκλοφοριακής ασφάλειας. «Από τη σκοπιά του ποδηλάτη, είναι σίγουρα ασφαλέστερο να ποδηλατήσει πάνω σε ένα έρημο πεζοδρόμιο, από ένα οδόστρωμα με βαριά κυκλοφορία. Από την άλλη πλευρά, το πεζοδρόμιο μπορεί να μην είναι πάντα ερημωμένο, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε σύγκρουση μεταξύ της αίσθησης ασφάλειας των ποδηλατών και των πεζών». «Αυτό στη συνέχεια οδηγεί σε αμοιβαία αντιπάθεια μεταξύ των ατόμων που εμπλέκονται στην κατάσταση», εξηγεί ο Jiří Polomis. Είναι ουσιαστικά παράνομο! Όποια και αν είναι ο λόγος για ποδηλασία στο πεζοδρόμιο, είναι νόμιμο μόνο σε τμήματα όπου επιτρέπεται ρητά. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, απαγορεύεται η ποδηλασία στο πεζοδρόμιο και η αστυνομία έχει το δικαίωμα να επιβάλλει ποινές (;), σύμφωνα με τον Κ.Ο.Κ. της αντίστοιχης χώρας. Στις αρχές του 2017, η μητροπολιτική αστυνομία του Λονδίνου έλαβε μια ασυνήθιστη προσέγγιση στο φαινόμενο αυτό, όταν αποφάσισε να ανακαλύψει τι κάνει τους ποδηλάτες να παραβιάζουν την απαγόρευση. Σταματούσαν τους παραβάτες, αλλά αντί να τους τιμωρήσουν, τους ζητούσαν να εξηγήσουν το λόγο για τον οποίο ποδηλατούσαν στο πεζοδρόμιο. Αυτή η πρωτοβουλία βοήθησε στην αναγνώριση εξαιρετικά επικίνδυνων οδικών τμημάτων στο Λονδίνο, όπου για παράδειγμα οι γονείς δεν τολμούσαν να ποδηλατήσουν παρέα με τα παιδιά τους. Επικινδυνότητα για τις ευαίσθητες ομάδες Ποιος κινδυνεύει περισσότερο από τους ποδηλάτες στα πεζοδρόμια; Πρώτα απ ‘όλα, είναι τυφλοί και κωφοί, οι οποίοι δυσκολεύονται να προσανατολιστούν μεταξύ άλλων πεζών, και οι οποίοι σίγουρα δεν είναι έτοιμοι να αντιδράσουν γρήγορα σε ένα γρήγορο όχημα, όπως ένα ποδήλατο. Επίσης τα μικρά παιδιά, που μπορεί να είναι με τους γονείς τους ή μόνα τους, εκείνη τη στιγμή. Η απαγόρευση της ποδηλασίας στο πεζοδρόμιο δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά απαγορεύεται επειδή δημιουργεί σημαντικούς κινδύνους. Όταν ποδηλατούμε στο πεζοδρόμιο, υπάρχει κίνδυνος κάποιος που δεν αναμένει την γρήγορη μετάβαση μας να βρεθεί στο δρόμο μας, οπουδήποτε και οποτεδήποτε. Έτσι, κάθε φορά που κινούμαστε πάνω στο πεζοδρόμιο σε μια κατοικημένη περιοχή ενδέχεται να δημιουργήσουμε ατύχημα, κάτι που σίγουρα δεν αξίζει τον κόπο. Στην πραγματικότητα δεν είναι ασφαλέστερο Το 1998, η καθηγήτρια Lisa Aultman-Hall από το Πανεπιστήμιο του Βερμόντ δημοσίευσε μια μελέτη με τις μαρτυρίες και την εμπειρία των 1.600 ερωτηθέντων που ζούσαν στην Οτάβα του Καναδά. Η έρευνά της εξέτασε διάφορες πτυχές της συμπεριφοράς των ποδηλατών στην πόλη και κατέληξε σε μια ενδιαφέρουσα διαπίστωση: Ο αριθμός των ποδηλατών που υπέστησαν τραυματισμό ενώ οδηγούσαν στο πεζοδρόμιο ήταν 4 φορές υψηλότερος από εκείνους που τραυματίστηκαν στο δρόμο. Πώς είναι αυτό δυνατόν? Υπάρχουν πολλοί λόγοι, κυρίως γιατί οι ποδηλάτες στις περισσότερες περιπτώσεις δεν τραυματίζονται από μια σύγκρουση με έναν άλλο χρήστη του δρόμου, αλλά λόγω των δικών τους πράξεων: δεν ελέγχουν το ποδήλατο, χάνουν την ισορροπία τους, γλιστρούν, υποτιμούν την ταχύτητά τους, συγκρούονται με ένα εμπόδιο, παραβλέπουν μια αποχέτευση … απλά έχουν πτώσεις. Επιπλέον, οι ποδηλάτες που ταξιδεύουν συχνά στο πεζοδρόμιο δεν έχουν αρκετή εμπειρία για να βρεθούν σε κανονική κυκλοφορία. Η Aultman-Hall υποστηρίζει ότι δεν έχουν την ικανότητα να εκτιμούν σωστά τα πράγματα. Όπως παρουσιάζουν έλλειψη αυτοπεποίθησης για να ποδηλατούν μαζί με τα αυτοκίνητα, κάτι που δημιουργεί συνθήκες για πιθανά ατυχήματα. Πρώτα Ανοχή Ανεξάρτητα από όλες τις μελέτες και τους κανονισμούς, οι ποδηλάτες δεν θα εξαφανιστούν ποτέ από τα πεζοδρόμια για πάντα. Υπάρχει όμως μεγάλη διαφορά μεταξύ των επιθετικών ποδηλατών που χρησιμοποιούν το πεζοδρόμιο ως ποδηλατόδρομο και εκείνων που ρυθμίζουν το ρυθμό τους στους πεζούς και κατεβαίνουν από το ποδήλατό τους, αν υπάρχει συνωστισμός. «Συνολικά, μια λύση σε αυτή την κατάσταση θα είναι η αμοιβαία ανοχή και ο σεβασμός στο νόμο, ενθαρρύνοντας τους ανθρώπους να σέβονται τα νομικά πρότυπα», δηλώνει ο Jiří Polomis από την BESIP, ο οποίος θεωρεί ότι η καλύτερη λύση είναι η πρόληψη και η ευαισθητοποίηση του κοινού. Μια άλλη προφύλαξη που μπορεί να ληφθεί σχετίζεται με την ποδηλατική υποδομή: Εισαγωγή χωριστών λωρίδων για τους ποδηλάτες που είναι απομονωμένοι από άλλους τρόπους μεταφοράς, είτε πρόκειται για πεζούς είτε για μηχανοκίνητα οχήματα. «Ωστόσο, το πιο σημαντικό πράγμα θα είναι πάντα ο αμοιβαίος σεβασμός και η εκτίμηση για τους άλλους», καταλήγει ο Jiří Polomis. Συμφωνείτε;
