Share on Facebook Share on Twitter Αυτό που όταν κάνεις ένα brevet βρίζεις θεούς και δαίμονες, αλλά την επόμενη μέρα τα ξεχνάς όλα. Αυτό έπαθα και εγώ και είπα να ξεκινήσω το 600άρι της Καλαμάτας. Παρόλο που δεν ήταν στο πρόγραμμα, το γεγονός ότι είχα μείνει καιρό χωρίς brevet αλλά και για προπόνηση για το PBP στη Γαλλία το καλοκαίρι αποφάσισα να βρεθώ στην εκκίνηση. Εξάλλου, το νέο μου δυναμό και το φως περίμεναν ανυπόμονα τη μέρα που θα το δοκιμάσω σε πραγματικές συνθήκες! Η απόφαση ήταν κάπως τελευταίας στιγμής και μπορώ να πω ότι έκανα πολύ μικρή ετοιμασία στο ποδήλατο αλλά και στα πράγματα που θα έπαιρνα μαζί. Η Apidura έκλεισε και το φωτάκι μπήκε στο δεύτερο σημείο που μπορεί να πιάσει πάνω στην τσάντα κάτι που σήμαινε ότι για πρώτη φορά είχα καταφέρει να μειώσω τα πράγματα που παίρνω μαζί. Και όπως αποδείχθηκε, τα πράγματα που πήρα ήταν ακριβώς όσα χρειαζόμουν! Εκκίνηση Από τα Βριλήσσια κατεβαίνω στο κέντρο με το ποδήλατο. Ωραία δροσιά και αύρα που τίποτα δεν προμήνυε τη συνέχεια της ημέρας. Φτάνοντας στην εκκίνηση σφραγίζουμε και φεύγουμε μαζί με τον Μανόλη. Στην Λεωφόρο ΝΑΤΟ χανόμαστε και μένω πίσω. Προσπαθώ να τον φτάσω αλλά είναι μπροστά με τους γρήγορους, οπότε αυτό γίνεται ακόμα δυσκολότερο. Ο Μανόλης έχει ανοίξει τον live διαμοιρασμό της θέσης του, και έτσι μπορώ να δω που βρίσκεται με μια μικρή καθυστέρηση. Το αποτέλεσμα ήταν να συνεχίσω μόνος βλέποντας πάντα το στίγμα του να είναι λίγο πιο μπροστά. Στον Ισθμό βλέπω ότι έχει σταματήσει, αλλά όταν φτάνω αυτός φεύγει. Εκεί είναι ο Θοδωρής που έχει έρθει από τα Μέγαρα, μας περιμένει για να μας “παρηγορήσει”! Γεμίζω το παγούρι και φεύγω σχεδόν αμέσως και εγώ, αλλά όχι τόσο αμέσως ώστε να δω ότι έστριψαν για να πάνε από τον παράδρομο της εθνικής όπου ήταν και η σωστή διαδρομή. Κόρινθος Συνεχίζω για Κόρινθο έχοντας την εντύπωση ότι ακολουθούμε την διαδρομή του brevet Νεμέας για Χιλιομόδι. Κοιτώ την live θέση του Μανόλη και αντιλαμβάνομαι ότι τελικά μάλλον η διαδρομή πάει από τον παράδρομο. Ήταν αργά για να γυρίσω πίσω και συνέχισα ελπίζοντας να τους συναντήσω στο σημείο που ο παράδρομος ενώνεται με τον δρόμο που είχα πάρει εγώ. Από το στίγμα φαίνεται ότι θα συναντηθούμε αλλά δυστυχώς για άλλη μια φορά κάνω λάθος, η διαδρομή από τον παράδρομο κόβει από μέσα και βγαίνει στην διασταύρωση για Αρχαία Κόρινθο και Σολομό. Όταν το αντιλαμβάνομαι, συνεχίζω κανονικά και ανεβαίνω το ανηφοράκι της Αρχαίας Κορίνθου για να βγω και εγώ στα φανάρια βρίζοντας για τα παραπάνω υψομετρικά και χιλιόμετρα που έχω ήδη κάνει. Στην live θέση φαίνεται να είναι λίγο μπροστά αλλά στο Χιλιομόδι δεν άντεξα λόγω του ήλιου και έτσι έκανα μια μικρή αλλά ουσιαστική στάση να πάρω ανάσες. Μετά κατηφόρα για Ναύπλιο όπου και τελικά συναντάω τον Μανόλη. Τρώω κάτι πρόχειρο και συνεχίζουμε μαζί. Στην ευθεία των Μυκηνών, είχε αρχίσει ήδη η ζέστη να κάνει την παρουσία της έντονη, ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι θα υποφέρουμε στην ανάβαση για Αχλαδόκαμπο, κάτι το οποίο συζητήσαμε με τον Μανόλη. Στους Μύλους σταματάω για να αγοράσω ένα έξτρα νεράκι μικρό το οποίο έβαλα στην πίσω τσέπη, μιας και θυμόμουν από την Σπαρτακιάδα ότι στην ανάβαση δεν έχει δυνατότητα υδροδοσίας. Ο Μανόλης προχώρησε μπροστά. Ανάβαση Αχλαδόκαμπου Η ανάβαση ξεκινάει και στις 2 πρώτες στροφές έχω ήδη καταναλώσει το νερό από το μπουκαλάκι. Τα πράγματα αρχίζουν να ζορίζουν και νιώθω σχεδόν σίγουρος ότι το νερό δεν θα μου φτάσει, μιας και εγώ είμαι δεινός πότης… νερού! Η κούραση έντονη και η ζέστη τόσο ανυπόφορη που προσπαθώ να βρω ίσκιο για να σταματήσω. Δεν υπάρχει τίποτα. Τελικά βλέπω ένα δέντρο από την έξω πλευρά του δρόμου, προς τον γκρεμό. Αφήνω το ποδήλατο, περνάω από έξω πλευρά και κάθομαι με ανάποδη κλίση στο δέντρο. Παρέα μου οι καβαλίνες από τα προβατάκια, αλλά δεν με πειράζει καθόλου. Και αεράκι είχε, και θέα είχε… Συνεχίζω, και το νερό στα μπουκάλια κατεβαίνει. Βλέπω από μακριά κάποια μπετονιέρα στο δρόμο και ένα φορτηγό… σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να τους ζητήσω λίγο νερό αν έχουν… αλλά δουλεύουν ή τα έχουν απλά παρατήσει εκεί; Φτάνοντας πιο κοντά βλέπω ότι κάνουν εργασίες. Όταν φτάνω, ζητάει από τον χειριστή της μπετονιέρας αν έχει νερό, δείχνοντάς του το λάστιχο. Μου λέει αυτό είναι βρώμικο και μου φέρνει ένα μπουκάλι. Γέμισα λίγο γιατί δεν ήθελα να του το πάρω όλο και μετά του ζήτησα να χρησιμοποιήσω και το νερό από το λάστιχο για ντουζ. Με άφησε και μπήκα από κάτω… ζεστό αλλά έβρεξα πόδια, κεφάλι, πρόσωπο, χέρια και κάπως ανανεώθηκα. 2 στροφές κράτησε η χαρά, ο ήλιος ήταν τόσο δυνατός που στέγνωσα αμέσως. Στην από πάνω στροφή βλέπω τους εργάτες να τελειώνουν και να φεύγουν, σκέφτομαι πόσο τυχερός ήμουν που τους πρόλαβα! Εκείνη την στιγμή, αν δεν κάνω λάθος, βλέπω ένα ποδηλάτη από το brevet να κατεβαίνει προς Μύλους. Καταλαβαίνω ότι έχει εγκαταλείψει από τα νοήματα που μου κάνει. Αρχίζω να σκέφτομαι να κάνω το ίδιο. Το νερό λιγοστεύει και από μακριά βλέπω ένα σπίτι (ξέρω ότι είναι παρατημένο, δεν είχα ελπίδα) που φαινόταν να έχει κάποια σκιά. Όντως, είχε αρκετή σκιά, έβγαλα παπούτσια και κάλτσες, ηρέμησα, έφαγα… O Bohdan… Προς τα κάτω βλέπω ένα ποδηλάτη να ανεβαίνει… είπα θα τον περιμένω αλλά μου φάνηκε ότι άργησε αρκετά να φανεί σε επόμενη στροφή και έτσι ξεκίνησα μόνος. Λίγο πιο πάνω με φτάνει, ήταν ο Ουκρανός ο Bohdan. Με είχε δει και προσπαθούσε να με φτάσει. Μετά από συζήτηση που κάναμε μου εξήγησε ότι δεν έχει άλλη επιλογή από το να συνεχίσει γιατί χρειάζεται το 600άρι για το Παρίσι. Είχε αργήσει να αντιληφθεί ότι πρέπει και φέτος να κάνει το SR για να πάει στο Παρίσι και λόγω δουλειάς δεν είχε προλάβει να κάνει 400άρι και 600άρι. Για 400άρι θα πάει στην Ουκρανία να κάνει στα Καρπάθια… Τα μπουκάλια του είναι διάφανα και βλέπω ότι το νερό του τελειώνει όπως και το δικό μου άλλωστε. Εγώ ξέρω ότι δεν θα την παλέψω χωρίς νερό. Φτάνουμε σε ένα σημείο όπου νερό βγαίνει από ένα τοιχάκι και διασχίζει σαν ρυάκι τον δρόμο. Χωρίς να μου περάσει από το μυαλό, μου λέει να σταματήσουμε εκεί για να βρέξουμε το πρόσωπο… δυστυχώς ήταν τόσο λίγο το νερό που δεν μπορούσες να βάλεις στα χέρια σου για να βρέξεις το πρόσωπό σου. Όπως αποδείχθηκε αργότερα, αν ψάχναμε λίγο μέσα σε κάτι θάμνους θα βρίσκαμε από που πηγάζει… Έχουμε σταματήσει σε ένα δένδρο με σκιά και κλαίμε την μοίρα μας. Του λέω ότι θα κάνω νόημα σε κάποιον οδηγό να σταματήσει, είχαμε σχεδόν ξεμείνει από νερό. Κανένας δεν σταματούσε βασικά και κάνοντας εγώ την χειρονομία ότι θέλουμε νερό κάποιοι απαντούσαν με την αντίστοιχη χειρονομία ότι δεν έχουν. Ο Bohdan, καλύτερος στις ανηφόρες φεύγει μπροστά μπας και βρει νερό. Εκείνη την στιγμή περνάει ένα αυτοκίνητο που σταμάτησε. Τα παιδιά ήταν ποδηλάτες γιατί ήξεραν τα brevet και αμέσως μου γέμισαν το μπουκάλι με κρύο γάργαρο νερό!! Με ενημέρωσαν ότι μπροστά σε 5 χιλιόμετρα έχει πηγή και ότι και πίσω έχει στο σημείο που ήταν βρεγμένος ο δρόμος αν ψάχναμε λιγάκι. Τους είπα να ενημερώσουν για την πηγή και τον Bohdan που είναι μπροστά. Επιτέλους Τρίπολη… και Μεγαλόπολη Τον βρήκα αραγμένο στην πηγή. Κρύο νεράκι… επιτέλους! Ήπιαμε, λουστήκαμε και φύγαμε. Next station Τρίπολη! Έτσι νόμιζα… αλλα ο Bohdan είχε άλλα κέφια, συνεχίσαμε απευθείας για Μεγαλόπολη. Αισθανόμουν ότι τον καθυστερώ αν και φάνηκε να θέλει παρέα κυρίως για το βράδυ. Με αφήνει στην ανηφόρα μετά την Τρίπολη για να τον βρω πιο μετά. Αρχίζουν τα μπουμπουνητά και ξαφνικά, εκεί που είναι στεγνός ο δρόμος, απότομα φαίνεται βρεγμένος. Ωραία, την γλυτώσαμε, πέρασε η βροχή. Σιγά σιγά όμως αρχίζουν κάτι στάλες. Προς το παρόν είναι ελέγξιμο αλλά μετά από λίγο έγινε… μη ελέγξιμο. Σταματάω και βγάζω το αδιάβροχο. Πόδια βρεγμένα, ρούχα βρεγμένα, φτάνω τον Bohdan που βρίσκεται σε ένα βενζινάδικο. Συνεχίζουμε μαζί και μετά από 10 λεπτά αρκετά έντονης βροχής αυτή σταματάει και βγαίνει ήλιος. Αρχίζει η κατηφόρα για Μεγαλόπολη! Φτάνουμε και εκεί μας περιμένει ο Άγης. Είχαμε ακούσει για μια μακαρονάδα… αλλά ήταν για την επιστροφή. Μας ενημέρωσε ότι πολλοί έχουν εγκαταλείψει λόγω ζέστης στην Τρίπολη. Αφού κλάφτηκα λιγάκι στον κοντρολιέρη (κλασικά), φάγαμε κάτι και συνεχίσαμε. Λίγο πριν φύγουμε ήρθαν και άλλοι ποδηλάτες (Σωτήρης, Γιάννης και Άλεξ). Στην κατηφόρα από την Μεγαλόπολη για Καλαμάτα έχει αρχίσει και σουρουπώνει και σταματάμε για φωτογραφία στα ελαιόδεντρα της Καλαμάτας και το ηλιοβασίλεμα. Εκεί βλέπουμε τον Νίκο να επιστρέφει… μετά από λίγο και τον άλλο Νίκο! Η ψυχολογία πέφτει αλλά ΟΚ. Δεν είμαστε όλοι Νίκοι. Καλαμάτα Φτάνουμε Καλαμάτα και έχουμε δει ακόμα 3-4 να επιστρέφουν. Το στίγμα του Μανόλη δείχνει ότι είναι στην Καλαμάτα και όντως παραλιακά στην Καλαμάτα τον βλέπω να επιστρέφει. Στην παραλία της Καλαμάτας ο κακός χαμός από κόσμο. Ο Κοσμάς μας περιμένει. Μας εξηγεί ότι είμαστε τυχεροί γιατί ο ίδιος είχε πετύχει ερχόμενος στην Καλαμάτα τόσο πολύ χαλάζι που του έσπασε το τζάμι στο αυτοκίνητο και του έκανε σημάδια. Φάγαμε και ήπιαμε (ακόμα και ψητό χταποδάκι με βούτες ψωμιού στο λαδάκι του), ενημερωθήκαμε (και αυτό είναι διαφήμιση!) ότι στο brevet Καλαμάτας στις 4 Αυγούστου θα έχει γουρνοπούλα(!!) και ξεκινήσαμε να φεύγουμε. Εκείνη την ώρα ήρθαν και οι επόμενοι και έτσι είπαμε να φύγουμε μαζί. Ωστόσο, ξεκινήσαμε λίγο νωρίτερα με την λογική να πάμε αργά και να μας συναντήσουν αργότερα. Πριν ξεκινήσουμε την ανηφόρα για Μεγαλόπολη έχουμε ήδη συναντήσει όλους τους ποδηλάτες που συνέχιζαν στο brevet να κατηφόριζαν προς Καλαμάτα. Η κούραση είναι μεγάλη και ξαπλώνουμε για 10 λεπτά στο πεζοδρόμιο. Από μακριά φαίνονται να έρχονται και οι άλλοι 3 οπότε συνεχίζουμε μαζί. Ξεκινάμε την ανάβαση για Μεγαλόπολη και οι 5 μαζί. Αισθάνομαι να πηγαίνουν λίγο πιο γρήγορα από εμένα, αλλά είναι βράδυ, χωρίς ζέστη και μπορώ να ανταπεξέλθω… Μεγαλόπολη ξανά! Είμαστε αρκετά πριν την Μεγαλόπολη, δίπλα στην εθνική οδό, αλλά οι μακαρονάδες που μας περιμένουν μας έχουν σπάσει την μύτη! Φτάνουμε στις 2:45 περίπου. Λόγω των πολλών εγκαταλείψεων δικαιούμαστε 2 μακαρονάδες, αλλά δεν νομίζω να άντεξε κανείς να φάει παραπάνω από 1 και κάτι. Αποφασίζουμε να φύγουμε στις 5 για να κοιμηθούμε λίγο. Κάθομαι σε μια καρέκλα και κοιμάμαι στο τραπέζι. Αισθάνομαι τα χέρια μου να μουδιάζουν αλλά η νύστα και η κούραση μεγάλη, απλά αλλάζω πλευρό. Η διασκέδαση για την νεολαία τελειώνει και κάποια επισκέπτονται το 24ωρο για μάσα. Μέσα στον ύπνο μου τους ακούω να λένε “τι είναι αυτοί οι ποδηλάτες”, ¨γιατί κοιμούνται εδώ” και κάτι παρόμοια! Δεν κάνω καν την προσπάθεια να σηκωθώ… Ανοίγω τα μάτια και είναι 4:40! Η ώρα πλησιάζει. Από την κούραση έχει αρχίσει να κάνει κρύο. Αλλάζω μπλούζα και φοράω τα μανίκια και τα παντζάκια. Μαζί και το αντιανεμικό και το buff! Έχει πέσει η θερμοκρασία αλλά και η κούραση είναι αρκετή. Όσο γλυκιά είναι η στιγμή που φτάνεις σε ένα κοντρόλ, τόσο άσχημη είναι η εμπειρία όταν πρέπει να φύγεις από αυτό! Τρίπολη ξανά! Ξεκινάμε και ξέρουμε ότι έχει ανηφόρα. Μετά από λίγο βγάζουμε τα έξτρα ρούχα. Προχωράει καλά. Σε λίγο ξημερώνει και φτάνουμε στην Τρίπολη. Σταματάμε σε ένα τυροπιτάδικο για καφέ και φαί. Έρχονται 2 ένστολοι (κάτι σε πυροσβέστες ή της πολιτικής προστασίας – δεν καταλάβαινα και πολλά) και ρωτούσαν από που ερχόμαστε. Ο ένας δεν δίστασε να μας κεράσει από 1 χυμό σε μπουκάλι. Υπάρχουν ακόμα τέτοια άνθρωποι και είναι εκεί έξω! Πλέον, στο μυαλό μας, οι ανηφόρες που έχουμε για τον τερματισμό μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού. Ανάβαση Αχλαδόκαμπου (2 ανηφόρες), Δερβενάκια, Κακιά σκάλα και Νεράκι και λεωφόρος Νάτο. Ακόμα δεν έχει ζεστάνει αρκετά και ο Αχλαδόκαμπος βγαίνει στην άκρη σχετικά εύκολα. Στην δε κατάβαση, πήραμε το αίμα μας πίσω από την προηγούμενη μέρα. Φτάνουμε Ναύπλιο και είναι οι αγαπητοί Στέλιος και Λεωνίδας. Καραμέλες με μαστίχα Χίου στο στόμα και στην τσέπη και επιστροφή… άλλα 152 χλμ. έμειναν. Τα παιδιά είναι πιο γρήγορα και στην ευθεία μετά το Ναύπλιο αρχίζουν να φεύγουν μπροστά. Η ζέστη και πάλι ανυπόφορη. Ίσως και χειρότερα από τον Αχλαδόκαμπο. Πύρινος θερμός αέρας ερχόταν στο πρόσωπο. Έβραζε ο τόπος. Μετά από λίγο σταματάμε σε μια εκκλησία και λουζόμαστε με το λάστιχο που είχε εκεί. Μυκήνες Πραγματικά, έριξα περισσότερο νερό από αυτό που είχα φάει από την βροχή της προηγούμενης ημέρας. Συνεχίζουμε και στις Μυκήνες ξανασταματάμε. Δεν πήγαινε από την ζέστη. Στην καντίνα που ήταν εκεί ανανεώσαμε το νερό και φουλάραμε παγάκια. Μέχρι και στην τσέπη βάλαμε! Ο Άλεξ δηλαδή, εγώ δεν το προσπάθησα. Συνεχίζουμε και μας περιμένει η ανάβαση για Δερβενάκια και μετά τα 2 ανηφοράκια για Χιλιομόδι. Εγώ πίσω μόνος να προσπαθώ να φτάσω τους υπόλοιπους και ο δρόμος να βράζει. Αισθάνομαι όλους από τα αυτοκίνητα να μας κοιτάνε με οίκτο. Τελικά φτάνουμε στο Χιλιομόδι. Στον γνωστό φούρνο πετάω παπούτσια και κάλτσες και λούζω τα πόδια από το γόνατο και κάτω με όλο το κρύο νερό που μόλις έχω αγοράσει… απόλαυση. Άγιοι Θεόδωροι Έχουμε καταλάβει ότι σχεδόν έχουμε τελειώσει το brevet αλλά μας απομένουν κάποια ανηφοράκια που μέχρι τώρα η ζέστη έχει δείξει ότι δεν αστειεύεται. Κατηφορίζουμε για Ισθμό με στόχο να κάνουμε την επόμενη στάση στους Αγ. Θεοδώρους. Air-condition φίλε μου αναγνώστη, μεγάλη ανακάλυψη! Τρώμε γλυκάκι, πλενόμαστε, ανεφοδιαζόμαστε και φεύγουμε. Οι στάσεις πάντα μου άρεσαν και πάντα όταν ποδηλατώ σε ένα γκρουπ και περνάμε από ένας μέρος πάντα έχω την ελπίδα ότι κάποιος θα πει να σταματήσουμε. Και δεν θα πω όχι… Αλλά η παρέα είχε άλλα κέφια. Next station Ελευσίνα, αφού φάγαμε στην μάπα όλους αυτούς που έκαναν μπάνιο σε Αγ. Θεοδώρους και Κινέττα. Να περνάς τόσο δίπλα και να μην μπορείς να μπεις ή να μην έχεις χρόνο να μπεις! Τερματισμός! Το έχω πει… η Ελευσίνα είναι η πιο ωραία πόλη… Όταν κάνεις ποδήλατο και έρχεσαι από 600άρι και παίρνεις την τελευταία στροφή μετά το ναυάγιο. Όχι χθες όμως, αφού ο τερματισμός ανάθεμα ήταν στο κέντρο της Αθήνας. Δεν έχω ξανακάνει την Λεωφόρο Νάτο αλλά στο πρωινό της εκκίνησης μου φάνηκε ωραία κατηφόρα… έχοντας τώρα στην επιστροφή μαζέψει τόσα χιλιόμετρα και ζέστη δεν μου φάνταζε και πολύ ωραίο να την ανέβουμε! Έπρεπε όμως, μια απόφαση ήταν. Όπως και έγινε. Κατηφορίζοντας την Φυλής και την Λιοσίων αισθανόμουν να πετάω! Έβλεπα τους ανθρώπους που μας κοιτούσαν και σκεφτόμουν “που να ήξεραν ότι πήγαμε με το ποδήλατο στην Καλαμάτα και τώρα γυρίζουμε!”. Τερματισμός φίλοι. Καταϊφάκια. Σπίτι. -3.5 κιλά. Μπάνιο. Ύπνος!
