Share on Facebook Share on Twitter Από τα αλώνια στα σαλόνια! Ξεκίνησα το ποδήλατο το 2013, για να χάσω κάποια παραπανίσια κιλά και ως μια εναλλακτική γυμναστική καθώς είχα κάνει επέμβαση στο γόνατο λόγω χονδροπάθειας. Στην αρχή είχα μια συλλεκτική κούρσα του 1985, made in Western Germany, πολύ βαριά, αλλά αρχοντική! Την έχω ακόμα σε άριστη κατάσταση και πλήρως λειτουργική! Βόλτες στην παραλία και μόνος, ελάχιστα χιλιόμετρα πέρα δώθε. Αργότερα γνώρισα αρκετά άτομα και εντάχθηκα σε ένα ποδηλατικό γκρουπ. Άρχισα να κάνω περισσότερα χιλιόμετρα. Η αρχή Το «θηρίο» των πολλών κιλών αντικαταστάθηκε από ένα city και αργότερα, όταν η δίψα για περισσότερα χιλιόμετρα αυξήθηκε, προστέθηκε στην συλλογή και μια σύγχρονη κούρσα, ο πιστός μου σύντροφος από τότε μέχρι και το Παρίσι προσφάτως. Σιγά σιγά τα χιλιόμετρα μεγάλωναν με γεωμετρικούς ρυθμούς και η πόλη δεν μας χωρούσε! Ανακαλύψαμε τυχαία με την παρέα μια διοργάνωση που ονομαζόταν «brevet». Λέξη παντελώς άγνωστη στους περισσότερους! Είπαμε να δοκιμάσουμε! Όπερ και εγένετο! Το 2014 έκανα το παρθενικό μου μπρεβέ, το περίφημο «Τριεθνές» των 220 Km, και το ολοκλήρωσα εντός ορίου χρόνου για 1-2 λεπτά! Ήμουν πλέον και με την βούλα ένας randonneur! Απίστευτη χαρά και περηφάνια για το κατόρθωμα αυτό! Το 2016 είχαμε μαζευτεί μια παρέα στο σπίτι του καλού μας φίλου, Κυριάκου Γεωργιάδη, για να παρακολουθήσουμε σε ζελατινάτη προβολή -όπως λέγεται- το ντοκιμαντέρ σχετικά με το Paris-Brest-Paris του 2015. Μόλις είχε καταφθάσει το πολυπόθητο dvd από Γερμανία, το οποίο παραγγείλαμε από το Amazon. Έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό μου εκείνη η βραδιά! Τα σχόλια θαυμασμού και απορίας έδιναν και έπαιρναν! Δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε πως γίνεται ένας άνθρωπος να διανύσει 1200 χιλιόμετρα και να ζει ακόμα, όρθιος στα πόδια του! Κοιτούσαμε με λαχτάρα και θαυμασμό τους randonneurs όλων των ηλικιών και από κάθε γωνιά του πλανήτη -ανάμεσά τους και μερικούς Έλληνες- να καταπίνουν τα χιλιόμετρα, να υποφέρουν, αλλά στο τέλος να δικαιώνονται και να τερματίζουν πανευτυχείς! Γεννήθηκε τότε μέσα μας μια επιθυμία, ένας κρυφός πόθος… μήπως κάποια στιγμή στο μακρινό μέλλον (ίσως και σε ένα παράλληλο σύμπαν) μπορέσουμε κι εμείς να πάρουμε μέρος σε αυτήν την ποδηλατική γιορτή… Super Randonneur Την ίδια χρονιά βγήκα για πρώτη φορά Super Randonneur. Ολοκλήρωσα δηλαδή μέσα στην ίδια χρονιά τουλάχιστον από ένα 200άρι, 300άρι, 400άρι και 600άρι μπρεβέ! Το 2017 γλυκάθηκα και το επανέλαβα! Το ίδιο και το 2018! Τότε όμως άρχισε να τριβελίζει το μυαλό μου μια άλλη σκέψη, που πρωτοεμφανίστηκε δυο χρόνια νωρίτερα… Αν κατάφερνα να ξαναβγώ SR το 2019, την χρονιά δηλαδή που διοργανώνεται το επόμενο ΡΒΡ -κάθε 4 χρόνια γίνεται, όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες- τότε αυτομάτως θα έπαιρνα και την πολυπόθητη πρόκριση να συμμετάσχω κι εγώ! Στην αρχή την σκέψη την κράτησα για τον εαυτό μου… ούτε εγώ τολμούσα να πιστέψω το σενάριο αυτό… αργότερα το εκμυστηρεύτηκα σε 2-3 καλούς φίλους… στην συνέχεια άρχισα να το πιστεύω και να το λέω ανοικτά σε όλους… Ναι, αποφάσισα τι σκοπεύω να κάνω το 2019 : θα ξαναβγώ για 4η σερί φορά SR και θα πάω στο Παρίσι να ξεκινήσω το ΡΒΡ! Γιατί όχι; Στο κάτω κάτω τόσοι δοκίμασαν… ας είμαι εγώ ένας ακόμα… Θα παλέψω και θα κάνω ταμείο στο τέλος… Η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή! Μετά από πολλούς κόπους, θυσίες και έξοδα κατάφερα να πάρω την πρόκριση και να βρεθώ από τα «αλώνια στα σαλόνια»! Ναι, κατάφερα να πάω στην Μέκκα των μπρεβέ και να συμμετάσχω στην ύψιστη διοργάνωση του πλανήτη! Προετοιμασία Ωραία! Την πρόκριση την πήραμε! Και τώρα; Τρία βασικά πράγματα πρέπει να ρυθμιστούν : εξασφάλιση οικονομικών πόρων, σωματική ενδυνάμωση με προπονήσεις και ψυχολογική προετοιμασία. Ας μην αναφερθώ στο οικονομικό κομμάτι. Πραγματική αφαίμαξη! Στην Γαλλία σκεφτόμουν πόσοι άξιοι συμποδηλάτες δεν έχουν τους πόρους να αντεπεξέλθουν στα τόσα έξοδα! Με πολλές στερήσεις και προγραμματισμό κατάφερα να συγκεντρώσω τα απαιτούμενα κονδύλια! Πάλι καλά! Από προπονήσεις τώρα, πέρα από διάφορα μπρεβέ μέσα στην χρονιά, έπρεπε να δυναμώσω κι άλλο. Χρόνος δεν υπήρχε λόγω μαθημάτων! Μόνο οι Κυριακές μού έμεναν για μεγάλες διαδρομές! Μόλις τελείωσαν οι Πανελλαδικές και ηρέμησα, άρχισα να γράφω όσα περισσότερα χιλιόμετρα μπορούσα. Προπονήσεις Συχνά οι προπονήσεις γίνονταν κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες, με 35+ βαθμούς πάνω από το κεφάλι μου και φυσικά με πλήρες φορτίο! Έβγαινα με την θρυλική -πλέον- «ψαροκασέλα» πίσω και γεμάτη όσο δεν έπαιρνε, για να συνηθίσω το βάρος και την ισορροπία. Μπορεί να ξένιζε το γεγονός αυτό πολλούς, αλλά εμένα δεν με πτοούσε καθόλου καθώς είχα άλλα πλάνα στο μυαλό μου και έπρεπε να προσομοιώσω όσο μπορούσα κάποιες συνθήκες! Πέρα λοιπόν από τα χιλιόμετρα στον δρόμο έκανα και πολλές διαδρομές στο εργόμετρο. Κατέβασα τα 15 εταπ, που χώρισαν οι διοργανωτές την διαδρομή, τα πέρασα στο Tacx Ironman και άρχισα να τρέχω πολλά από τα τμήματα αυτά! Είδα αρκετά πράγματα από τις ατελείωτες ανηφοροκατηφόρες και ειδικά απομόνωσα το τελευταίο εταπ, όπου το έτρεξα δυο φορές μάλιστα με διαφορετικό ρυθμό κάθε φόρα, για λόγους που όντως χρειάστηκαν στην πραγματικότητα και θα εξηγήσω παρακάτω! Ψυχολογία! Πάμε τώρα στο ψυχολογικό κομμάτι. Είχα φοβία, δεν το κρύβω! Φόβος κυρίως για το πως θα αντιδράσει το σώμα μετά τα 600 χιλιόμετρα, που ήταν και η μεγαλύτερη διαδρομή που είχα κάνει! Επίσης ανησυχούσα μήπως χαθώ, μήπως μείνω μόνος σε καμιά ερημιά, μήπως αποσπαστώ από τους υπόλοιπους Έλληνες της παρέας, μήπως κολλούσε το Garmin και έχανα την πλοήγηση και την καταγραφή της διαδρομής και πολλά άλλα τέτοια. Έπρεπε να πείσω τον εαυτό μου ότι είμαι ικανός να τα καταφέρω, ότι μπορώ να το τερματίσω και όρθιος στα πόδια μου και ότι αφού έφτασα μέχρι εδώ θα πει ότι μόνο τυχαίος δεν είμαι. Επίσης οι επιδόσεις μου στις προπονήσεις των 2 τελευταίων μηνών ήταν εντυπωσιακές και έβγαιναν αβίαστα! Αφού τα κατάφερνα σε μεγάλες διαδρομές στην Ελλάδα των 35 βαθμών που στεγνώνει το σώμα και τσακίζεσαι, θα ήμουν πολύ πιο άνετος στην Γαλλία σε συνθήκες άνοιξης με 23 βαθμούς το πολύ! Το μεσημέρι… γιατί το βράδυ ήταν μια άλλη, πολύ πονεμένη ιστορία… Χώρισα την διαδρομή στο μυαλό μου σε 2+1 τμήματα. Πρώτα ας έφτανα με το καλό στην Βρέστη στα 610 χιλιόμετρα. Μετά γυρίζουμε πίσω και μετράμε αντίστροφα. Όσα χιλιόμετρα φεύγουν, δεν ξαναγυρίζουν! Προχωράμε και βλέπουμε! Αν τα καταφέρω και φτάσω μέχρι το τελευταίο κοντρόλ πριν τον τερματισμό, στο Dreux, θα δω τον ρυθμό που θα κινηθώ για να καλύψω τα τελευταία 44 χιλιόμετρα περίπου, ανάλογα με την υπολειπόμενη ώρα! Οπότε συνοπτικά «κλειδώνω» την διαδρομή ως εξής : Rambouillet – Brest – Dreux – Rambouillet και ο θεός βοηθός! Σάββατο 17/8, 10:45 Το Σάββατο πριν την εκκίνηση είχαμε τον τεχνικό έλεγχο των ποδηλάτων και την διανομή όσων είχαμε παραγγείλει ή θα μας έδιναν από την διοργάνωση. Η μάζωξη ήταν στο Bergerie Nationale – Park of the castle, το περίφημο πάρκο του κάστρου στο Rambouillet. Rambouillet Ας αναφέρω δυο λόγια για την πόλη και το πάρκο. Το Rambouillet είναι μια μικρή πόλη δυτικά του Παρισιού, κοντά στις Βερσαλλίες και σε απόσταση περίπου 45 χιλιομέτρων. Θεωρείται -και δικαιωματικά- ως προνομιούχο προάστιο του Παρισιού, καθώς περιβάλλεται από υπέροχα πάρκα, μεγάλες δασικές εκτάσεις, λίμνες και αποτελεί τόπο αναψυχής και διακοπών των Παριζιάνων αστών. Υπάρχουν μάλιστα αρκετά μεσιτικά γραφεία, στα οποία πωλούνται σπίτια και εκτάσεις εκεί. Το πάρκο του κάστρου είναι απέραντο! Απίστευτα μεγάλο! Έχει μια μεγάλη λίμνη στην μέση και άλλες μικρότερες, λιθόστρωτα (τα γνωστά paves), χωμάτινα μονοπάτια, καταπράσινες εκτάσεις για πικνίκ, μεγάλα δέντρα που χαρίζουν απλόχερα την σκιά τους, δεκάδες κτηριακές εγκαταστάσεις και φυσικά δεσπόζει επιβλητικό το ίδιο το κάστρο! Εκεί λοιπόν ξεκίνησαν οι τεχνικοί έλεγχοι από νωρίς το πρωί. Μόλις έφτασε η παρέα μας, πάθαμε στην αρχή ένα πολιτισμικό σοκ! Εκατοντάδες ποδηλάτες βρίσκονταν παντού και κατέφταναν κι άλλοι! Οι διοργανωτές περίμεναν περίπου 6800 ποδηλάτες από όλες τις γωνιές της γης! Υπήρχε μια πανδαισία ποδηλάτων, όλων των ειδών και με απίθανους συνδυασμούς στα μεταφερόμενα πράγματα! Οι πατέντες στον εξοπλισμό έδιναν και έπαιρναν! Παραταχθήκαμε στην σειρά και αρχίσαμε να βγάζουμε φωτογραφίες και να σχολιάζουμε τους πάντες και τα πάντα μέχρι να έρθει η σειρά μας! Μετά από λίγο άρχισε να βρέχει. Στην αρχή ψιχάλιζε, αλλά όσο περνούσε η ώρα τόσο και δυνάμωνε. Φυσούσε μάλιστα και αρκετός αέρας κάνοντας την βροχή ακόμα πιο δροσερή! Αναγκαστήκαμε να βάλουμε τα αδιάβροχά μας. Είχαμε γίνει ήδη μούσκεμα και ακόμα δεν ξεκινήσαμε! Καθόλου αισιόδοξο αυτό! Τεχνικός Έλεγχος Επιτέλους ήρθε και η δική μας σειρά. Οι υπεύθυνοι έλεγξαν τα φώτα μπρος-πίσω καθώς και τα τσαντάκια που είχαμε στον σκελετό. Η όλη διαδικασία δεν κράτησε πάνω από μερικά δευτερόλεπτα. Εντύπωση μου έκανε ότι δεν έψαξαν καθόλου για τυχόν κρυμμένα μοτεράκια και άλλες τέτοιες μπαγαποντιές! Εν συνεχεία περάσαμε σε ένα κτήριο, όπου οι υπεύθυνοι μάς έδωσαν μια τσαντούλα με το υλικό μας : τα ταμπελάκια με τον αριθμό και το τσιπ που έπρεπε να δέσουμε στο ποδήλατο, το ανακλαστικό μας γιλέκο και ένα παγούρι (δώρα από τους διοργανωτές), καθώς και ένα συλλεκτικό jersey του ΡΒΡ (για όσους το είχαν παραγγείλει και πληρώσει). Βέβαια, για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους, οι αγαπητοί διοργανωτές απέτυχαν στην σωστή εκτίμηση των διαστάσεων των jerseys, με αποτέλεσμα σχεδόν όλοι να πάρουμε ένα με δυο νούμερα μικρότερο! Προσωπικά φοράω τα πάντα large κι εδώ ήθελα extra large, αλλά τους είχαν τελειώσει και δεν υπήρχε δυνατότητα αλλαγής! Anyway, μικρό το κακό… δίαιτα για να χωρέσουμε καλύτερα! Χαχα… Τελείωσαν και τα διαδικαστικά και οι περισσότεροι της παρέας σκόρπισαν εδώ κι εκεί! Υπήρχαν διάφοροι πάγκοι όπου πουλούσαν ποδηλατικά είδη. Νέες φουρνιές ποδηλατών κατέφταναν και επικρατούσε το αδιαχώρητο. Ένας πανζουρλισμός! Η ώρα ήταν περίπου 12 το μεσημέρι και είχαμε ενημερωθεί μέρες πριν ότι κατά τις 2 θα είχε η Ελληνική αποστολή ομαδική φωτογράφιση μπροστά στο κάστρο του Rambouillet. Δυστυχώς όμως η συνεχόμενη βροχή που έπεφτε ασταμάτητα υπήρξε ανασταλτικός παράγοντας κι έτσι ματαιώθηκε! Περιήγηση στην πόλη Αναζητήσαμε καταφύγιο στην πόλη και σε ένα γραφικό καφέ, όπου απολαύσαμε ζεστά ροφήματα και προσπαθούσαμε λίγο να στεγνώσουμε, γιατί αρχίσαμε να κρυώνουμε για τα καλά! Δεν ήταν φυσικά ώρες για κρυολογήματα και άλλα προβλήματα υγείας μια μέρα πριν την μεγάλη εκκίνηση! Το παρεάκι κατά βάση αποτελούνταν από τους : Τάσος Λάλας, Γιάννης Φουργιέζος, Δημήτρης Βασιλείου, Αντώνης Ζαχαριάδης, Κοσμάς Κοσμάς, Μηνάς Ασπρομάτης. Μετά τον καφέ περιπλανήθηκα λίγο στους γύρω κεντρικούς δρόμους. Παντού υπήρχαν ποδήλατα κρεμασμένα σε μπαλκόνια ή στερεωμένα σε πάρκα και πλατείες και παντού γλάστρες με λουλούδια ή μπαλόνια με κίτρινο χρώμα! Πριν από 3 εβδομάδες περίπου είχε ξεκινήσει από εδώ το τελευταίο εταπ του Tour de France, που οδηγούσε στο μαζικό σπριντ στα Ηλύσια Πεδία και στον τερματισμό, οπότε όλη η πόλη του Rambouillet ζούσε και ανέπνεε γι’ αυτό το μεγάλο γεγονός και βρισκόταν ακόμα στον απόηχό του! Τώρα βέβαια την σκυτάλη από τους pros παίρναμε εμείς! Τι πιο συναρπαστικό για τους κατοίκους να φιλοξενούν τόσο σύντομα δυο κορυφαίες ποδηλατικές διοργανώσεις! Η πόλη ήταν τώρα στολισμένη με αφίσες και συνθήματα για το Paris-Brest-Paris και όλος ο κόσμος έβγαινε στα μπαλκόνια και στους δρόμους, για να απολαύσει την πανδαισία ποδηλατών και ποδηλάτων από όλον τον πλανήτη! Ειδικά τα μικρά παιδιά έδειχναν να το απολαμβάνουν περισσότερο! Κι εμείς όμως ήμασταν εκστασιασμένοι με το όλο θέαμα και κάναμε σαν μικρά παιδιά! Αποτελούσαμε κομμάτι της ποδηλατικής αυτής γιορτής και χαιρόμασταν ιδιαίτερα, όταν μας χαιρετούσαν οι ντόπιοι στον δρόμο πάντα με το χαμόγελο στο πρόσωπο! Ήμασταν αναγνωρίσιμοι και νιώθαμε σαν σταρ του σινεμά κατά κάποιον τρόπο! Οι άνθρωποι εκεί ζουν και αναπνέουν για το ποδήλατο και σέβονται τον κόπο και τις θυσίες των ποδηλατών! Μας αγκάλιασαν λοιπόν με σεβασμό και μας κοιτούσαν με δέος! Κυριακή 18/8, πρωί. D-day Ξημέρωσε και η μεγάλη μέρα. Από το πρωί στο σπίτι που είχαμε καταλύσει άρχισαν οι προετοιμασίες και οι συζητήσεις! Επικρατούσε μια έκδηλη αγωνία και ανυπομονησία! Ο βασικός προβληματισμός ήταν ο καιρός σε συνδυασμό με τον εξοπλισμό που θα κουβαλούσαμε! Όλη μέρα το Σάββατο έβρεχε! Το ίδιο και το πρωί της Κυριακής! Η υγρασία και η μούχλα ήταν σε μεγάλο βαθμό! Βροχή Από την προηγούμενη μέρα είχαμε ήδη βάλει όλα μας τα βρεγμένα ρούχα πάνω στα καλοριφέρ του διώροφου σπιτιού, τα οποία είχαμε ανάψει στο φουλ και έκαιγαν μάλιστα και όλο το βράδυ, και ακόμα δεν είχαν στεγνώσει καλά! Οι προβλέψεις έδιναν βελτίωση των συνθηκών από το μεσημέρι και μετά. Η δική μου ώρα εκκίνησης ήταν στις 8 το βραδάκι. Τότε λογικά ο καιρός θα ήταν καλός με ξαστεριά. Δεν είναι φυσικά ό,τι καλύτερο να ξεκινάς μια τόσο μεγάλη διαδρομή κάτω από βροχή! Οπότε όλοι ελπίζαμε για βελτίωση των καιρικών συνθηκών. Πράγματι μετά το μεσημέρι σταμάτησε η βροχή, άνοιξε λίγο ο ουρανός και άρχισε να φυσάει. Οι δρόμοι φαίνονταν να στεγνώνουν, αλλά ο αέρας των 2 μποφόρ περίπου υπήρχε και μάλλον θα μας συνόδευε για αρκετά χιλιόμετρα, όταν θα ξεκινούσαμε. Εξοπλισμός Στα του εξοπλισμού τώρα… εννοείται ότι είχα προγραμματίσει με κάθε λεπτομέρεια από την Ελλάδα κιόλας τι θα κουβαλήσω μαζί μου, πως θα χωρέσουν στα 2 τσαντάκια και στην «ψαροκασέλα» πίσω καθώς και πως θα τα τοποθετήσω, έτσι ώστε να έχω άμεση και γρήγορη πρόσβαση στα απαραίτητα. Κινητό, χρήματα, ταυτότητα και κάρτα μπρεβέ θα ήταν στην αποσπώμενη αδιάβροχη θήκη για το κινητό, πάνω στον οριζόντιο, τα 3 power banks μαζί με τα καλώδια (εις διπλούν για παν ενδεχόμενο) θα ήταν στα 2 τσαντάκια εκατέρωθεν του οριζόντιου και ο ρουχισμός με τα εργαλεία καθώς και οι όποιες προμήθειες θα ήταν τοποθετημένα στην τσάντα πίσω. Ευτυχώς ήμουν από μικρός αρκετά καλός στο Tetris, οπότε όλα χώρεσαν με γεωμετρική ακρίβεια και μπορούσα να τα προσπελάσω εύκολα. Φωτισμός Από φωτισμό είχα μαζί μου μια σίγουρη, αξιόπιστη και δοκιμασμένη λύση στα 600άρια της Ελλάδας : μπροστά έναν προβολέα της Evolva (και ακόμα έναν εφεδρικό στην τσάντα) των 1800 lumens, αδιάβροχο και δοκιμασμένο κάτω από καταρρακτώδη βροχή για ώρες, διαβαθμισμένης φωτεινότητας (4 ώρες διάρκεια στα 1800 lumens, 6 ώρες στα 850 lumens και 16 ώρες στα 200 lumens), επαναφορτιζόμενο usb, που έκανε την νύχτα μέρα. Μόλις αποφορτιζόταν θα χρησιμοποιούσα το εφεδρικό «αδερφάκι» του στην ίδια βάση και θα τον φόρτιζα, έτσι ώστε να μην ξεμείνω ποτέ από άπλετο φως! Έχω επίσης μόνιμο στην ίδια ειδική βάση για το Garmin από κάτω έναν φακό των 400 lumens, για την κίνηση μέσα σε φωτισμένες περιοχές ή για το απόγευμα ή όταν κινούμαι μέσα σε πελοτόν. Πίσω υπάρχουν μόνιμα 2 προβολάκια της Lezyne και της ApaceVision που διαρκούν για αρκετές ώρες και βγάζουν την νύχτα απροβλημάτιστα. Την διαρκή φόρτιση προβολέων, κινητού και Garmin ανέλαβαν 3 power banks (1 των 20000 και 2 των 10000) που τελικά εξαντλήθηκαν λίγο πριν το Dreux στα 1100+ χιλιόμετρα και ευτυχώς βρέθηκε ένας Ρώσος φίλος που μου δάνεισε το δικό του μέχρι τον τερματισμό! Ρουχισμός Από ρουχισμό είχαμε όλοι μας προετοιμαστεί για συνθήκες Ελληνικής άνοιξης, οπότε είχα μαζί μου μπατζάκια και μανίκια, αδιάβροχο / αντιανεμικό, ένα μακρυμάνικο jersey, 2 ζευγάρια κάλτσες, μια δεύτερη στολή, 2 ζευγάρια γάντια (κοντά και μακριά), 2 κοντά base layer φανελάκια, αδιάβροχα καλύμματα για κράνος και τσάντα, ένα μπαφ και το πολύ καλό ανακλαστικό γιλέκο της διοργάνωσης. Αρκετά καλό επίπεδο ρουχισμού σε 3 στρώσεις. Εκείνο που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ήταν η απίστευτη υγρασία και το κρύο τα βράδια στην Βρετάνη! Συνεχίζεται…
