Share on Facebook Share on Twitter Το παλαιότερο και πιθανώς το πιο «λοφώδες» Μνημείο στο καλεντάρι, εκκινεί αυτή την Κυριακή, από Λιέγη σε Μπαστόν και πάλι πίσω, για 256 σκληρά χιλιόμετρα. Luik – Bastanaken – Luik το αποκαλούν στη Φλάνδρα. Liège – Bastogne – Liège στη γαλλόφωνη Βαλλονία – το “La Doyenne” είναι το όνομα του Κυριακάτικου αγώνα. Σε σύγκριση με τα άλλα Μνημεία, το Milan – San Remo είναι μεγαλύτερο. Το Flanders έχει τον απόλυτο συνδυασμό λόφων/λιθόστρωτου. Το Paris – Roubaix είναι πιο τρελό και έχει τα περισσότερα/μεγαλύτερα λιθόστρωτα τμήματα, ενώ η Λομβαρδία είναι πιο όμορφη διαδρομή. Όμως, το Liège είναι το παλαιότερο Μνημεία – εκκίνησε πρώτη φορά ως ερασιτεχνικός αγώνας το 1892 – και αναμφισβήτητα, το πιο δύσκολο από όλα! Στη διαδρομή, δεν υπάρχουν νωρίς κατηγοριοποιημένες αναβάσεις. Η πρώτη ανάβαση έρχεται στο 76ο χλμ, με το Côte de la Roche-en-Ardene. Η 2η στο 123ο χλμ είναι η Cote de Sant-Roch. Η 3η ανάβαση, το Mont-le-Soie στο 164ο χλμ, σηματοδοτεί την έναρξη του «πραγματικού» αγώνα με τις τελευταίες 9 κατηγοριοποιημένες αναβάσεις μέσα σε 100 χλμ – αυτό σημαίνει περίπου 1 ανάβαση ανά 11 χλμ. Υπάρχουν 11 κατηγοριοποιημένες αναβάσεις, με ελάχιστα επίπεδα τμήματα. Και οι αναβάσεις αυτές δεν απευθύνονται σε ανηφορίστες. Για παράδειγμα το θρυλικό La Redoute. Το La Redoute ήταν εκεί όπου ο νικητής θα έκανε την κίνηση του, με μήκος 2.4 χλμ και με συνεχώς μεταβαλλόμενη κλίση, ώστε να μη μπορείς να βρεις ένα ρυθμό. Η τελική ανάβαση είναι το Cote de la Roche-aux-Faucons στα τελευταία 14 χλμ του αγώνα από τα συνολικά 256 χλμ. Είναι το σημείο όπου ο Fuglsang ξεκίνησε τη νικηφόρα επίθεσή του το 2019. Συνολικά, υπάρχουν περισσότερα από 4.000 μ υψομετρικά στον αγώνα – όπως σε ένα ορεινό εταπ σε Grand Tour. Μερικοί από τους νικητές του αγώνα είναι οι Ferdi Kubler (Ελβετία) δύο φορές 1951 & 1952, Stan Ockers (Βέλγιο) 1955, Eddy Merckx (Βέλγιο) 1972, Moreno Argentin (Ιταλία) 1991, Davide Rebellin (Ιταλία) 2004, Philippe Gilbert (Βέλγιο) 2011 και Alejandro Valverde τρεις φορές 2006, 2015 και 2017 .
