Η αναπόφευκτη επιστροφή στο Βίτσι…

Μετά το ατύχημα του περασμένου Σεπτεμβρίου, η ιδέα της επιστροφής ήταν πάντα στο μυαλό μου. Ήταν για μένα απαραίτητο, σχεδόν επιτακτικό, ώστε να κλείσει ο κύκλος που είχε ξεκινήσει με τόσο βία και πόνο, χωρίς ουσιαστικά λόγο και αιτία.

Αλλά και πάλι, όλα τα δυστυχήματα στη ζωή μας έτσι συμβαίνουν, χωρίς λόγο και αιτία, οπότε…

Ίωση

Το σχέδιο περιελάμβανε μια ανάβαση στο Βίτσι, την ίδια ημερομηνία του ατυχήματος, στις 2 Σεπτεμβρίου. Μια δυνατή ανάβαση, φωτογραφία στην κορυφή και μια κανονική κατάβαση, απλά για να συνεχίσω εκεί όπου «σταμάτησα» την περασμένη χρονιά.

Δυστυχώς, μια δυνατή ίωση με κράτησε εκτός προπονήσεων για 3 εβδομάδες, οπότε έχασα την ημερομηνία ορόσημο. «Δεν πειράζει» σκέφτηκα, «το βουνό ακόμα εκεί είναι, εγώ εδώ είμαι, πάμε ότι είμαι έτοιμος».

Το «έτοιμος» είναι βέβαια μια σχετική έννοια… Με 1 μόνο προπόνηση μετά την ίωση, στο μυαλό μου ήμουν σχεδόν έτοιμος, στα πόδια καθόλου έτοιμος…

Αλλά και πάλι, μικρή σημασία είχε. Το μόνο σημαντικό ήταν να στρίψω με ταχύτητα σε εκείνη την καταραμένη φουρκέτα…

Το ξεκίνημα

Μετά λοιπόν την προπόνηση της Κυριακής, άφησα δυο μέρες να ξεκουραστώ και Τετάρτη μεσημέρι, τελείωσα τη δουλειά νωρίς και λίγο πριν τις 4 το απόγευμα, αναχωρούσα για το Μαγικό (;) Βουνό.

Στα πρώτα 10Κ (χλμ) μέχρι την Υδρούσσα, ποδηλατούσα κανονικά. «Καλά πάμε» σκεφτόμουν. Άφηνα πίσω το χωριό και έφτανα το φράγμα της Τριανταφυλλιάς, όπου ξεκινούσε ουσιαστικά η ανάβαση των 18Κ μέχρι το στρατόπεδο της Αεροπορίας στην κορυφή. Η συνολική ανάβαση χωριζόταν σε 2 τμήματα: 5Κ μέχρι την Δροσοπηγή, περίπου 1Κ σχεδόν ευθείας και μετά η πραγματικά σκληρή ανάβαση των 12Κ.

Έχοντας ξεκινήσει τα πρώτα χλμ, βλέποντας στα αριστερά μου την Άνω Υδρούσσα, άρχισα να κόβω λίγο ρυθμό. «Κανένα καλό σημάδι σε αυτό» είπα μέσα μου, κουνώντας απογοητευμένος το κεφάλι.

Όπως το έβλεπα είχα 2 επιλογές:

(1) Να συνεχίσω όσο δυνατά μπορούσα μέχρι τη Δροσοπηγή και μετά να επιστρέψω, ουσιαστικά ακυρώνοντας την ανάβαση.

(2) Να συνεχίσω την ανάβαση, χωρίς ουσιαστικά να έχω τα «πόδια» για τέτοιο εγχείρημα. Αυτό αυτόματα σήμαινε, πόνο, κόπο, αρνητικά συναισθήματα, ψυχολογική πίεση, όλα αυτά τα υπέροχα που συμβαίνουν ότι μένεις από δυνάμεις πάνω στη σέλα.

Επέλεξα χωρίς δεύτερη σκέψη το (2), επειδή ουσιαστικά ήταν δεν υπήρχε λόγος για επιστροφή, αν δεν ανέβαινα σε αυτήν την κορυφή, αυτό το απόγευμα.

Πέρασα την Δροσοπηγή, ξεκούρασα λίγο τα πόδια, έβγαλα μια φωτογραφία και σε λίγο έφτανα στο παλιό ξενοδοχείο, όπου και ξεκινούσαν τα επόμενα βασανιστικά χλμ.

Αργά και σταθερά

«Αργά και σταθερά» είπα στον εαυτό μου και αποφάσισα ότι το 32Τ θα γινόταν το αγαπημένο μου γρανάζι. Τα πρώτα 5Κ είναι αρκετά σκληρά και μετά –για μερικά χλμ – τα διψήφια νούμερα κλίσης υποχωρούν. Μετά το 2^ο Κ, τα πόδια ζεστάθηκαν και έβλεπα ότι μπορούσα να κρατήσω ένα σχετικά αξιοπρεπή ρυθμό.

«Αυτό το βουνό απαιτεί το σεβασμό» σκέφτηκα, καθώς πλέον είχα μπει βαθιά μέσα στις σκιές, που έριχναν στο δρόμο οι πανύψηλες οξιές. «Πώς γινόταν και κάποτε ανέβαινα εδώ, έχοντας μόνο ένα 25αρι γρανάζι;» Απόρησα με τον εαυτό μου, αλλά μετά θυμήθηκα ότι το «κάποτε» ήταν 11 χρόνια πριν, οπότε και ηρέμησα…

Το μόνο καλό ήταν ότι είχα χαμηλούς παλμούς, μια και τα πόδια δεν έβγαζαν αρκετή δύναμη. Από την άλλη, το σώμα έβγαζε πόνους δεξιά και αριστερά (οι παθόντες θα γνωρίζουν για τι πράγμα μιλάω). Η θεραπεία; Διαδοχικές απόπειρες ορθοπέταλου και εναγκαλισμός με το φυσικό κάλλος της ανάβασης!

Μετά από 30΄είχα περάσει το σκληρό κομμάτι και προσπερνούσα την 1^η πηγή της ανάβασης. Ήξερα ότι ακριβώς από πάνω ήταν η πηγή της Αεροπορίας και λίγο πριν, εκείνη η φουρκέτα…

Συνέχισα με σταθερό ρυθμό, ενώ ετερόκλητες σκέψεις πλημμύριζαν το μυαλό μου. Έφτασα στην φουρκέτα, την προσπέρασα και σταμάτησα. Έβγαλα  μια αναμνηστική φωτογραφία, γιατί δεν ήθελα να σταματήσω όταν θα κατέβαινα από την κορυφή.

Πήρα μια βαθιά ανάσα. Το μυαλό μου γέμισε με τα καρέ από την πτώση, τους ήχους των χτυπημάτων στην άσφαλτο, το σύρσιμο και τις κραυγές πόνου. Εικονικά ακολούθησα την πορεία μου και το σταμάτημα μου, λίγα μέτρα από την είσοδο της φουρκέτας, θυμήθηκα τον πόνο όταν προσπάθησα να σηκωθώ…

Και μόνο που στεκόμουν εκεί, σώος και όρθιος στα πόδια μου, ήταν η μεγαλύτερη νίκη μου. Ανάσανα με ανακούφιση, ήπια το ένα και μοναδικό τζελάκι και συνέχισα.

Προσπερνώντας την πηγή της Αεροπορίας, έμεναν 4Κ. Ανέβαινα πλέον σαν σε αυτόματο, χωρίς το «άγχος των επιδόσεων» (ναι, το έχουμε και αυτό εμείς οι pro), μυρίζοντας το παρθένο δάσος, ακούγοντας το ρυάκι, βαθιά κάτω στην κοιλάδα, χωρίς πλέον τίποτα αρνητικό στο μυαλό μου.

Λίγο ακόμα πόνος, λίγο ακόμα υπομονή και σε λίγο «περνούσα» κάτω από το flamme rouge, απολαμβάνοντας το τελευταίο χλμ. Τα άλογα του βουνού με υποδέχθηκαν με περιέργεια και φτάνοντας έξω από την πύλη, πάτησα δυνατά τα φρένα.

Αυτό ήταν, είχα φτάσει!

Η κάθοδος του ενός!

Έφαγα, κούμπωσα το αντιανεμικό μου και άρχισα την κατάβαση- ότι ακριβώς είχα κάνει πριν 1 χρόνο.

Τα πρώτα χλμ είχαν μικρή κλίση, οπότε η ταχύτητα καθόδου ήταν εξίσου μικρή. Μετά έφτασα στο 1^ο μονοκόμματο τμήμα, αλλά όταν είδα πάνω από 65 χ.α.ω. στο κοντέρ, άρχισα να φρενάρω ελαφρά, απλά για να κρατάω πιο χαμηλά την ταχύτητα. Δεν είχε νόημα άλλωστε…

Περνώντας το 2^ο μονοκόμματο τμήμα, η ταχύτητα φλέρταρε πάλι με τα 65, αλλά πριν την μεγάλη στροφή, έπεσα νωρίς στα φρένα. Πλησίαζα πλέον στην πηγή της Αεροπορίας.

Περνώντας την πηγή αμέσως μετά υπάρχει ένα εσάκι, δεξιά αριστερά και μετά η ευθεία για την φουρκέτα. Φρενάροντας για το εσάκι, θυμήθηκα ότι εκείνο το απόγευμα είχα περάσει από εκεί αφρενάριστος… Το πρώτο λάθος.

Έπιασα την ευθεία, που στην ουσία είναι μια πολύ ανοιχτή δεξιόστροφη καμπή και κοιτούσα επίμονα την ταχύτητα. Κανένα συναίσθημα, μόνο λογική… Μόλις είδα 60 άρχισα να φρενάρω ελαφρά, να φρενάρω ελαφρά και στο βάθος πλέον έβλεπα την φουρκέτα.

Για κλάσματα του δευτερολέπτου, συνειδητοποίησα ότι εκείνο το μοιραίο απόγευμα, είχα χάσει το τελευταίο σημείο φρεναρίσματος για περίπου 20-30 μ, ενώ τη στιγμή που χτύπησα τα φρένα είχα ήδη 70 στο κοντέρ. Κανείς δεν σωζόταν σε εκείνη την περίπτωση…

Πήρα τη στροφή χαλαρά, πλαγιάζοντας ελαφρώς, ενώ ανάμικτα συναισθήματα συμπυκνώθηκαν στο στήθος μου, συμπιέστηκαν και εκτονώθηκαν σε μια κραυγή. Αυτό ήταν, ο κύκλος είχε πλέον κλείσει, ένοιωθα ελαφρύτερος και πλέον χαμογελούσα ικανοποιημένος.

Συνέχισα την κατάβαση ευτυχισμένος. Αποστολή εξετελέσθη!

Τελευταίες σκέψεις

Αξίζει να ρισκάρεις τη ζωή σου, για ένα χόμπι; Είναι μια λογική απορία στο μυαλό πολλών μη ποδηλατών. Η λογική απάντηση είναι όχι, γιατί η ζωή μας είναι μοναδική και πολύτιμη.

Από την άλλη, θα απαντήσω επίσης λογικά, ότι καθημερινά παίρνουμε πολλά ρίσκα, βγαίνοντας έξω από το σπίτι μας, πηγαίνοντας με το αυτοκίνητο στη δουλειά μας, πηγαίνοντας στο σουπερ μάρκετ, χωρίς απλά να το καταλαβαίνουμε. Όταν επιστρέφουμε σπίτι, όλα τα πιθανά αρνητικά σενάρια έχουν ακυρωθεί και ισχύει μόνο το θετικό. Τόσο απλά…

Και ποιο το τελικό σχέδιο; Ζούμε την ζωή μας όπως καλύτερα μπορούμε, συλλέγοντας στιγμές ευτυχίας για εμάς και τους αγαπημένους μας, όσο τα πιθανά σενάρια παραμένουν θετικά.

Τελικά, είχε δίκιο ο Αλβέρτος, η ζωή είναι σαν το ποδήλατο, πρέπει να προχωράς διαρκώς για να ισορροπείς…