Share on Facebook Share on Twitter Ο ορισμός Ας θεωρήσουμε την Super Randonnée βάσης (baseline SR, που θα λέγαμε και στη δουλειά μου), δηλαδή την πιο βασική και εύκολη Super Randonnée, αν και αντιλαμβάνομαι πως το να χρησιμοποιήσεις το επίθετο «εύκολη» για να χαρακτηρίσεις το ουσιαστικό «σουπεραντονέ» αποτελεί θεμελιωδώς σχήμα οξύμωρο! Τέλος πάντων, η Super Randonnée βάσης (εκτελούμενη με τη αυστηρότερη φόρμουλα του Randonneur, αλλά ας μην το αναλύσουμε αυτό εδώ) ορίζεται ως διαδρομή 600 χιλιομέτρων με 10.000 μ θετικά υψομετρικά, και όριο τερματισμού τις 60 ώρες. Τρόποι εκτέλεσης Πάμε τώρα να δούμε με ποιον τρόπο εκτέλεσης μπορεί αυτή να γίνει όσο το δυνατόν πιο απλή. Έχουμε λοιπόν τον εξής κατάλογο συνθηκών: Αρχές καλοκαιριού, Ιούνιο δηλαδή, μεγάλες μέρες Καλό καιρό, δηλαδή άνετες θερμοκρασίες (ούτε κρύο ούτε πολύ ζέστη), λιακάδα (όχι βροχές), απαλοί άνεμοι, (δηλαδή δεν κουβαλάμε ρούχα, παρά μόνο ίσως μια ελαφριά αντιανεμική φλούδα) Με παρέα 3-4 άτομα της ίδιας, ισχυρής δυναμικής Με ποδήλατα τελευταίας τεχνολογίας, δηλαδή πολύ ελαφριά Με ανεφοδιασμό στον δρόμο, δηλαδή στάση, αγορά φαγητού, κατανάλωση επιτόπου, δηλαδή δεν κουβαλάμε καθόλου φαγητό. Με ζεστό μπάνιο και δύο ύπνους, σε άνετα κρεβάτια ξενοδοχείων/ξενώνων Εκτελούμενη σε 59 ώρες και 45 λεπτά, ας πούμε, εντός ορίου αλλά πολύ κοντά σ’ αυτό Έστω τώρα ότι θέλουμε να δυσκολέψουμε την εκτέλεση. Ακολουθεί δεύτερος κατάλογος με παράγοντες που ο καθένας ανεβάζει ένα επίπεδο δυσκολίας την επιτυχή έκβαση της διαδρομής εντός ορίου. Χειμώνας, άρα μικρές μέρες και πολλές ώρες νύχτας Κρύο, συνεπώς πολλά και βαριά ρούχα Solo Πλήρης αυτονομία, που αναλύεται περαιτέρω: μηδενικός ανεφοδιασμός, και άρα φαγητό εξ’ ολοκλήρου από προμήθειες και αποθέματα που κουβαλάμε από την εκκίνηση σύνεργα μαγειρέματος, άρα έξτρα βάρος, για ζεστό φαγητό ύπνο στο ύπαιθρο, επομένως υπνόσακο και ρούχα κατασκήνωσης, κι άλλο έξτρα βάρος Κακοκαιρία, (βροχές, χιόνια, άνεμοι) ποδηλασία κατά κύριο λόγο τη νύχτα … αποφάσισα να σταματήσω στο 6, αφήνοντας απ’ έξω το 7 και το 8. Το σκεπτικό της χειμερινής διαδρομής Με το σκεπτικό λοιπόν της εκτέλεσης μιας μη συνηθισμένης Super Randonnée, η οποία θα ήταν τεντωμένη στο όριο του εφικτού, από πέρσι δημιουργήθηκε η ιδέα οργάνωσης μιας χειμερινής διαδρομής, εκτελούμενη solo και με απόλυτη αυτονομία από το χιλιόμετρο 0 μέχρι το 600. Το μόνο πράγμα το οποίο θα επιτρεπόταν θα ήταν να μην μεταφερθεί εξ’ αρχής όλο το νερό που θα χρειαζόταν (καμιά δεκαριά λίτρα), αλλά η προμήθειά του να γίνεται καθ’ οδόν, και πάλι όχι εμφιαλωμένο από καταστήματα κλπ αλλά μόνο από βρύσες και πηγές πάνω στο δρόμο. Η διαδρομή που επέλεξα ήταν η Super Randonnée Greek Randonneurs 01, για τρεις λόγους. Πρώτον, κινείται σε σχετικά χαμηλά υψόμετρα, και μάλιστα έχει το χαμηλότερο μέσο υψόμετρο από όλες τις Ελληνικές ΣΡ, ενώ το μέγιστο υψόμετρο της είναι της τάξεως των 1300 μέτρων, πράμα χρήσιμο για να αυξάνει τις πιθανότητες οι δρόμοι και ιδίως τα ορεινά περάσματα να είναι καθαρά και ανοιχτά τον χειμώνα. Δεύτερον, τα θεωρητικά συνολικά υψομετρικά της είναι κάτι παραπάνω από 10.000 μ, λίγα δηλαδή σε σχέση με τις άλλες που έχουν έκαστη πολλά περισσότερα, πράμα κι εδώ ευνοϊκό λαμβάνοντας υπόψη το συνολικό βάρος που θα έπρεπε να κουβαλήσω. Τρίτον, και πιο υποκειμενικό ίσως, ήταν η μοναδική ΣΡ στην Ελλάδα που δεν είχα ήδη στο ενεργητικό μου… Ο αρχικός προγραμματισμός για 2020 Ο αρχικός στόχος ήταν για πέρσι λοιπόν, μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς του 2020. Αρχές Νοεμβρίου είχα πάνω-κάτω αρχίσει τις προετοιμασίες, πληρώσει συμμετοχή κλπ, όταν ανακοινώθηκε τότε καθολικό λοκντάουν μέχρι τον Δεκέμβριο, κατά τον οποίο θεωρητικά θα τελείωναν οι περιορισμοί. Μη γνωρίζοντας τι επρόκειτο να ακολουθήσει, συνέχισα να προετοιμάζομαι, να προπονούμαι με φορτωμένο ποδήλατο, να δοκιμάζω εναλλακτικές φορτώματος κλπ. Τελικά ήρθε ο Δεκέμβριος, συνεχίστηκε το λοκντάουν… του οποίου η άρση δεν επήλθε μέχρι τα μέσα Μαΐου! Εν τω μεταξύ, το όνειρό μου για χειμερινή διαδρομή είχε προ πολλού εξανεμιστεί, και μάλιστα με είχε πιάσει και «ποδηλατική κατάθλιψη» η οποία εκδηλώθηκε με βαρεμάρα, σχεδόν άρνηση να βγαίνω για σοβαρές προπονήσεις για μεγάλο μέρος του Φεβρουαρίου 2021. Με τα πολλά, τον Μάρτιο, και ενώ είχα το ποδήλατο ακόμα σεταρισμένο για την ΣΡ, κάπως άρχισα να το μαζεύω, ε και είπα να κάνω κάτι στο στυλ αυτό, του ταξιδιού δηλαδή. Έτσι χάραξα μια διαδρομή 400 και κάτι χιλιομέτρων περιμετρικά στα όριο του Νομού Θεσσαλονίκης (υπήρχε τότε απαγόρευση μετάβασης εκτός νομού), την οποία θα εκτελούσα με μία διανυκτέρευση έξω, όπερ και εγένετο… Για τη χειμερινή ΣΡ, θα έπρεπε να περιμένουμε τον επόμενο χειμώνα. Μετά από ένα καλοκαίρι ελευθερίας, τα πράγματα άρχισαν και πάλι να σφίγγουν το φθινόπωρο. Δεκέμβριο κάνει και την εμφάνισή της η πολύ μεταδοτική αλλά ήπια παραλλαγή Όμικρον, ωστόσο η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά, καθώς τα δεδομένα είναι τέτοια ώστε δεν εξετάζεται καθόλου πλέον η πιθανότητα επιβολής νέου λοκντάουν. Είμαστε go! Επαναπρογραμματισμός για Δεκέμβρη 2021 Στήνω ξανά το ποδήλατο και αρχίζω τις προπονήσεις fully loaded με στόχο και πάλι το μεσοδιάστημα μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Η επιλογή του τέλους Δεκεμβρίου για την εκτέλεση εξυπηρετεί δύο σκοπούς: Είναι μεν χειμώνας, αλλά όχι βαθύς, και συνήθως οι θερμοκρασίες είναι ακόμα ανεκτές, ενώ συνήθως δεν έχει χιονίσει ακόμα. Και φυσικά, τέλη Δεκεμβρίου κλείνει το εργοτάξιο και παίρνουμε τις άδειές μας, επομένως βολεύει. Ποδήλατο είχα ήδη αποφασίσει από την αρχή να πάρω το παλιό αλουμινένιο Giant, καθώς η συμμαζεμένη γεωμετρία του Canyon είναι τέτοια που δεν χωρούσανε όλα τα τσαντάκια στο σκελετό του, αφήνοντας ταυτόχρονα περιθώριο για παγούρια, χέρια στο τιμόνι κλπ. Εφόσον δεν είχα άλλη επιλογή, δεν πειράζει, το Giant διαθέτει τριπλέτα για τις δύσκολες στιγμές άλλωστε, και τα τρεισήμισι κιλά παραπάνω θα ενσωματωνόταν στο σύνολο του βάρους που ούτως ή άλλως θα κουβαλούσα. Τελικά, ποδήλατο και εξοπλισμός, φαγητό, ρούχα, όλα μαζί ανήλθαν σε 30 κιλά στην εκκίνηση… Στο φινάλε, η ΣΡ δεν θα ήταν μια άσκηση ταχύτητας. Τελικά, ενώ περνάνε οι μέρες και πλησιάζει η ώρα, μετά τα Χριστούγεννα ο καιρός δείχνει βροχές, ομίχλες και γενικά πολύ υγρές συνθήκες, και άλλωστε έχω πολύ δουλειά γραφείου να ολοκληρώσω, οπότε η εκκίνηση παίρνει αναβολή μέχρι μετά την Πρωτοχρονιά, για τις 3 Ιανουαρίου. Παραμονή πριν ξεκινήσω με τ’ αμάξι από Θεσσαλονίκη για Λουτράκι, το τόπο εκκίνησης, μαθαίνω ότι υπήρξα στενή επαφή κρούσματος, και ότι θα έπρεπε να κάνω rapid την πέμπτη μέρα, όταν θα ήμουν στη μέση της ΣΡ δηλαδή. Με ένα απίστευτο μείγμα νεύρων και απογοήτευσης, αναβάλω την εκκίνηση, ακούγοντας τη φωνή της λογικής που ψιθύριζε (πέρα από την υποχρέωση του τεστ) ότι «κι αν εμφανίσεις συμπτώματα, πυρετούς και τέτοια, στη μέση του πουθενά…;» Τελικά δεν νόσησα, αρνητικός σε όλα τα τεστ. Εκμεταλλεύτηκα την εβδομάδα εκείνη της άδειάς μου για πρόσθετη, εντατική προετοιμασία. Η εβδομάδα που ακολούθησε ήταν ακατάλληλη από απόψεως συνθηκών, βροχές και χιόνια, και άλλωστε ήταν ημέρες επιστροφής και αναδιοργάνωσης στη δουλειά. Τελική ημερομηνία Ωστόσο, ένα καλό παράθυρο στον καιρό εμφανίστηκε για την Παρασκευή 14 Ιανουαρίου και μετά, το οποίο θα διαρκούσε μια βδομάδα περίπου, με πιθανότητα για κάποιες ελαφριές βροχούλες. Οι θερμοκρασίες θα ήταν πιο κρύες βέβαια, όμως δεν θα ήταν πολικές και θα παρέμεναν εκεί, πάνω αλλά κοντά στους 0°C μέχρι το τέλος της εβδομάδας που θα ακολουθούσε (τώρα δηλαδή)… Αν και δεν θεωρούσα τις συνθήκες ιδανικές, ήταν το καλύτερο που μπορούσε να γίνει. Άλλωστε, όλο αυτό το τελευταίο διάστημα είχα αναλωθεί σε υπολογισμούς και κόντρα υπολογισμούς, ζύγιση πιθανοτήτων, κατάστρωση εναλλακτικών σχεδίων, και ένα απερίγραπτο άγχος, αμφιβολία και δυσκολία να «ξεβολευτώ». Τα πρωινά ήταν τα χειρότερα, την ώρα που έπρεπε να βγεις από το κρεβάτι, το μόνο που ήθελα να κάνω στη σκέψη της ΣΡ ήταν να ξαναμπώ κάτω από το πάπλωμα και να μείνω κουκουλωμένος στη ζεστούλα. Στο τέλος ήρθε μια στιγμή επιφοίτησης, του στυλ «ή τώρα ή ποτέ», και φιξάρω την εκκίνηση για το πρωί της 16ης Ιανουαρίου. Ο κύβος ερρίφθη, the rest is history…
