Share on Facebook Share on Twitter Μετά από 2 εβδομάδες ταλαιπωρίας λόγω κορωνοϊού, ήταν πλέον καιρός να αρχίσουν οι ποδηλατικές προπονήσεις. Η σημερινή Κυριακάτικη θα ήταν η 3η στη σειρά. Μια και πλέον δουλεύω 6 μέρες την εβδομάδα, ξυπνώντας κάθε πρωί στις 06:00, σήμερα ήταν η μέρα να κοιμηθώ παραπάνω. Σηκώθηκα τελικά στις 08:00 έκανα τις δουλειές μου – Κυριακή άνευ δουλειάς δεν γίνεται – και κατά τις 11:30 ξεκίνησα. Η λογική έλεγε ότι θα μου έβγαινε η κούραση όλης της εβδομάδας όπως συνήθως, αλλά από τα πρώτα χιλιόμετρα τα πόδια ένιωθαν φρέσκα και δυνατά. «Να κάτι διαφορετικό..» σκέφτηκα και άρχισα να πατάω διακριτικά… Με τη βοήθεια του ούριου ανέμου, έφτασα στο Κλειδί και άρχισα την κατάβαση προς Αμύνταιο. Η αρχική σκέψη ήταν να φτάσω στον Άγιο Παντελεήμονα, γράφοντας 80 χλμ, αλλά δεν ήθελα να πιεστώ ακόμα. Αυτό είναι το καλό με τις μοναχικές προπονήσεις, ότι μπορείς στην πορεία να τροποποιείς χωρίς δεύτερη σκέψη, το πρόγραμμα σου! Αποφάσισα τελικά ότι θα ανέβαινα και το λόφο προς Πτολεμαΐδα και μετά θα με περίμενε το διπλό εσπρέσο στο Αμύνταιο. Περιέργως έβγαλα άνετα και δυνατά το λόφο – το strava με αντάμειψε με 192 W – και πάτησα τα φρένα στο πλακόστρωτο για τα παρελκόμενα. Μισή ώρα μετά ήμουν στο δρόμο της επιστροφής, αυτή τη φορά με κόντρα άνεμο. Η ανάβαση στο Κλειδί δεν ήταν τόσο μαρτυρική όσο φαινόταν στα χαρτιά, απλά γιατί πήγαινα με το ρυθμό που μου έδιναν τα πόδια, όχι με το ρυθμό που ήθελα να πάνε (κλασσικό λάθος απροπόνητου!) Πάνω στο Κλειδί, αποδεσμεύτηκα από τα περιττά υγρά (sic) και ξεκίνησα την κατωφέρεια με σφαλιάρες από τον άνεμο. Μουσική, απομόνωση, τοπία που εναλλάσσονταν, στροφάρισμα με ίχνη γαλακτώματος, τα νούμερα που σου άρεσαν (ή όχι) στο κοντεράκι, σκέψεις που έρχονταν και σε προσπερνούσαν, μια κλασσική μοναχική ποδηλατική απόδραση… Βγαίνοντας στη διασταύρωση της Βεύης, είδα μακριά στη Φλώρινα τα βροχοσύννεφα. Τότε θυμήθηκα την πρόγνωση για βροχές το μεσημέρι. «Ε και» σκέφτηκα, «δεν θα είναι ούτε η πρώτη, σίγουρα ούτε η τελευταία φορά που θα βραχώ στη σέλα». Αποφάσισα να πάω από το νέο δρόμο, για να γλιτώσω τα πολλά. Πριν το κόμβο Αμμοχωρίου, στα τελευταία 12 χλμ, ξεκίνησαν οι πρώτες ψιχάλες. Σκέφτηκα ότι ήταν πολύ καλή ιδέα που δεν είχα βγάλει το μικρό φτερό της σέλας, έτσι ώστε τα οπίσθια μου να διατηρηθούν στεγνά! Μετά από 2 χλμ, ήταν πλέον κανονική βροχή, με τις σταγόνες σαν μικρές βελόνες στα μπράτσα και στα πόδια, με τα λάστιχα να φέρνουν έξτρα νερό πάνω σου, με τη μυρωδιά από βρεγμένο χώμα να γεμίζει την ατμόσφαιρα, αχ αυτή η μυρωδιά. Είναι μια οικεία μυρωδιά, τουλάχιστον σε μένα, ίσως γιατί μεταφυσικά ερχόμαστε από το χώμα και εκεί καταλήγουμε… Ή απλά, μου αρέσει πολύ αυτή η μυρωδιά, διαλέξτε και πάρτε! Πριν να το συνειδητοποιήσω, είχα μαζέψει τα χιλιόμετρα και έφτανα στην έξοδο από τον αυτοκινητόδρομο. Μουσκεμένος, ταλαιπωρημένος αλλά ακόμα εδώ, ακόμα κάνοντας αυτό που μου αρέσει, όταν μου αρέσει, μέχρι όσο μου αρέσει, μέχρι να τελειώσει και μένα ο επίγειος χρόνος μου. Ποιος ξέρει. Πάμε πάλι δυνατά….
