Share on Facebook Share on Twitter Στο 3ο μας άρθρο, περνάμε στα πολύ βασικά θέματα του ρουχισμού πάνω στη σέλα και για το πώς όλα τα παραπάνω, κατορθώνουμε να τα φορτώσουμε (;) στο ποδήλατο μας. Ρουχισμός ποδηλασίας Πάμε τώρα στον ρουχισμό κατά τη διάρκεια της ημέρας, μια πιο γνώριμη θεματική ενότητα, τουλάχιστον για όσους κάνουν ποδήλατο και κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Το παν βέβαια στις κρύες θερμοκρασίες είναι να βρίσκεις εκείνη την ισορροπία στον ρουχισμό σου που σου μεγιστοποιεί την άνεση και την ευχέρεια κινήσεων, διατηρώντας ωστόσο τον κορμό ζεστό χωρίς να υπερθερμανθεί, λαμβάνοντας υπόψη και την παραγωγή θερμότητας από την άσκηση. Αν την βρεις (την ισορροπία),τα άκρα παραμένουν αυτόματα ζεστά. Βέβαια αυτό δεν το πετυχαίνουμε πάντοτε, οπότε το πρώτο πράμα που υποφέρει είναι τα δάκτυλα των ποδιών και των χεριών. Ρουχισμός για κορμό Για τον κορμό λοιπόν, λαμβάνοντας υπόψη θερμοκρασίες μεταξύ 0 και 10°C και σωματική προσπάθεια χαμηλής έως μέτριας έντασης, πήρα μαζί μου ένα συνθετικό ισοθερμικό φανελάκι ως next-to-skin baselayer (εκ των υστέρων, ίσως μια καλύτερη λύση να ήταν ένα μάλλινο φανελάκι Merino…), ένα χειμερινό jersey ως mid-layer και ένα χειμερινό, αντιανεμικό ποδηλατικό softshell με επένδυση fleece. Προσοχή, το τελευταίο δεν συνίσταται για υψηλής έντασης άσκηση. Είναι πολύ ζεστό και βράζεις μέσα, ο ιδρώτας δεν προλαβαίνει να διοχετευτεί προς τα έξω και να εξατμιστεί, οπότε εγκλωβίζεται με αποτέλεσμα όταν σταματάς, στο πεντάλεπτο να παγώνεις μ’ εκείνη την άσχημη αίσθηση του υγρού, κρύου ρούχου πάνω στο δέρμα σου. Στα πόδια είχα ένα χειμερινό bib-κολάν με επένδυση fleece, και για έξτρα προστασία από τον παγωμένο αέρα στην κοιλιά και τα … εχμ… ευαίσθητα όργανα, ένα δεύτερο ποδηλατικό σορτς (όχι bib) το οποίο φορούσα πάνω από το κολάν. Ρουχισμός για κάτω άκρα Τα άκρα των ποδιών τώρα αποτελούν μια ενδιαφέρουσα περίπτωση όσον αφορά τον χειμώνα. Η πρώτη σου σκέψη για να κρατήσεις τα πόδια είναι να φορέσεις πιο χοντρές και ζεστές κάλτσες, ή ακόμα και δύο κάλτσες, η μία πάνω απ’ την άλλη. Εκτός κι αν το παραπάνω συνοδεύεται από αλλαγή παπουτσιού σε μεγαλύτερο νούμερο, γενικά θεωρείται λάθος. Το σφίξιμο του ποδιού με τόσο όγκο μέσα στο ίδιο παπούτσι εμποδίζει την ελεύθερη κυκλοφορία του αίματος και επιτυγχάνει ακριβώς το αντίθετο από το επιθυμητό αποτέλεσμα, δηλαδή το πόδι κρυώνει περισσότερο απ’ όσο θα κρύωνε με μια λεπτότερη κάλτσα. Αν ζούσα στην Φινλανδία ή στην Αλάσκα, σίγουρα θα είχα αγοράσει ένα ζευγάρι χειμερινά, μονωμένα ποδηλατικά μποτάκια, καθώς θα είχα χρήση γι’ αυτά για πολλούς μήνες μέσα στον χρόνο. Όμως στην μεσογειακή μας Ελλάδα το κλίμα, ακόμα και το χειμερινό, δεν δικαιολογεί να κάνεις τέτοια επένδυση (εκτός κι αν σου περισσεύουν τα φράγκα, οπότε τότε δεν το συζητάμε). Οπότε τι κάνουμε; Κατ’ αρχήν κατανοούμε ότι ο εχθρός δεν είναι ακριβώς το κρύο του περιβάλλοντος, αλλά η ροή του κρύου αέρα που περνάει μέσα στο παπούτσι. Με αυτό σαν δεδομένο, χρησιμοποιούμε το ίδιο παπούτσι που φοράμε πάντα, όμως προσπαθώντας δημιουργικά να σταματήσουμε την κυκλοφορία του αέρα μέσα σε αυτό. Προσπαθούμε δηλαδή να πετύχουμε ακριβώς την αντίθετη λειτουργία από εκείνη του καλοκαιριού. Σε περίπτωση που έχει ανοικτά στόμια αερισμού λοιπόν (στη σόλα συνήθως), είτε τα κλείνουμε είτε περνάμε κάτω από τον πάτο μια μεμβράνη/κομμάτι από πλαστική σακούλα να τα κόψει την είσοδο του αέρα. Στη συνέχεια, φοράμε χειμερινή κάλτσα αλλά όχι ιδιαίτερα χοντρή. Εγώ τον χειμώνα χρησιμοποιώ μέτριες ορειβατικές κάλτσες (δηλαδή για άνοιξη και φθινόπωρο). Το παπούτσι το φοράω λίγο χαλαρό ώστε το πόδι να νιώθει άνετα. Και τέλος, πάνω απ’ όλα, φοράω και καλύμματα με αντιανεμική μεμβράνη και επένδυση fleece. Με τον τρόπο αυτό διατηρείται υγιής κυκλοφορία του αίματος στο πόδι και δημιουργείται ένα ζεστό στρώμα γύρω από αυτό, που δεν ανανεώνεται καθώς ο αέρας δεν κυκλοφορεί. Τώρα, θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι το πόδι ποτέ δεν κρυώνει έτσι. Όμως αυτό συμβαίνει περισσότερο επειδή στο δριμύ ψύχος ο εγκέφαλος μειώνει την κυκλοφορία του αίματος στα άκρα στην προσπάθειά του να διατηρήσει τον κορμό ζεστό, παρά για οποιονδήποτε άλλον λόγο. Γι’ αυτό επαναλαμβάνεται και τονίζεται ότι είναι πιο σημαντικό να διατηρείται ο κορμός στεγνός και ζεστός παρά να κουκουλώνουμε τα άκρα νομίζοντας ότι έτσι δεν θα κρυώσουν. Ρουχισμός για άνω άκρα Τα ίδια ισχύουν για τα χέρια, αν και εκεί τα πράματα είναι πιο απλά, καθώς δεν τίθεται θέμα στρώσεων παρά μόνο ένα αντιανεμικό, χοντρό χειμερινό γάντι, που όσο το δυνατόν διατηρεί την κινητικότητα των δακτύλων (εάν κάνει πάρα, μα πάρα πολύ κρύο, μπορεί να φορεθεί από μέσα και ένα λεπτό μεταξωτό γάντι για αύξηση της αντοχής σε θερμοκρασίες μερικών βαθμών χαμηλότερα, αλλά ποιος να ‘χει τέτοια στο σπίτι του…). Πάντως, με δεδομένο ότι η διαδρομή ως superrandonnée περιλαμβάνει συνεχείς αναβάσεις, τα χέρια γενικά ζεσταίνονται στην ανηφόρα. Για το κεφάλι, κάτω από το κράνος φοράω ένα buff από fleece, που το χαμηλώνω ώστε καλύπτονται τα αυτιά στις κατηφόρες. Τέλος, ως τελευταία έξτρα στρώση για τον κορμό, για να κόβει επιπλέον τον αέρα στην κατηφόρα, είχα μαζί μου και ένα αντιανεμικό. Αξεσουάρ ρουχισμού Χειμερινό κολάν Καλοκαιρινό κολάν Ισοθερμική φανέλα Χειμερινό τζέρσευ Softshell τζάκετ 1 ζευγάρι ορειβατικές κάλτσες Ποδηλατικά παπούτσια Καλύμματα παπουτσιών Χειμερινά γάντια Αντιανεμικό τζάκετ Κράνος με φωτισμό και μπαταρία fleece buff Φόρτωμα ποδηλάτου Το ποδήλατο που προκρίθηκε για την εκτέλεση της SuperRandonnée ήταν το παλιό, αλουμινένιο Giant, ο αποκαλούμενος «Γέρος» χαϊδευτικά, καθώς είναι το μόνο από τα ποδήλατα μου που διαθέτει τον κατάλληλο συνδυασμό γεωμετρίας και βάρους για να μεγιστοποιήσει το φορτίο σε ένα πακέτο πάραυτα ικανό να ανταποκριθεί στο όριο χρόνου των 60 ωρών. Επιλέγοντας… Σαν ποδήλατο κούρσας είναι βαρύ βέβαια, 10.5 κιλά άδειο και χωρίς παγούρια. Όμως με το βάρος που επρόκειτο να φορτωθεί, θεώρησα ότι αυτά τα έξτρα κιλά θα αποτελούσαν μικρό ποσοστό του συνόλου και δεν θα επηρέαζαν σημαντικά τις εν πάσει περιπτώσει αργές αναμενόμενες ταχύτητες και μεγάλες καταναλώσεις ενέργειας. Η άλλη περίπτωση ήταν η χρήση του παλιού και βαριού σιδερένιου ποδηλάτου 26’’ τύπου mountain, που έχει μετατραπεί σε ποδήλατο δρόμου και που χρησιμοποιώ για τα πήγαινε-έλα στη δουλειά, για τα ψώνια, και πριν από χρόνια για τα ταξίδια (το τελευταίο το 2014…). Έχει όλες τις σχάρες, την αντοχή, τη ζύγιση, τα πάντα όλα για να κουβαλήσει το βάρος και τον όγκο ενός απίστευτου φορτίου (σε παλαιότερο ταξίδι με μπαγκαζιέρες μπρος-πίσω, τσαντάκια σε κάθε εκατοστό σκελετού, φορτωμένο πλήρως και με παγούρια γεμάτα, ζύγιζε 45 κιλά!). Ωστόσο στη προκειμένη περίπτωση δεν έκανε, καθώς μπορείς μεν να καλύψεις ευλόγως πάνω σ’ αυτό γύρω στα 100 χιλιόμετρα την ημέρα σε βουνίσιο τερέν, αλλά όχι της τάξεως των 250 χιλιομέτρων που απαιτούνται για την καταγραφή της SR ως randonneur (αν ήταν να την εκτελέσω ως touriste, δεν θα υπήρχε πρόβλημα). Για το Canyon δεν ετίθετο θέμα, η γεωμετρία του είναι πολύ συμμαζεμένη για να εξυπηρετήσει τον όγκο προμηθειών και εξοπλισμού που αναφέρεται παραπάνω. Επομένως ο Γέρος ήταν μονόδρομος. Αρχικά δοκίμασα να περάσω σχάρα πίσω για να χρησιμοποιήσω μπαγκαζιέρες που, επί της ουσίας, θα παρείχαν άπειρο όγκο για να εξυπηρετηθεί όλο το φορτίο. Κατά τη διάρκεια των αρχικών δοκιμών στο τέλος του 2020 όμως, διαπίστωσα ότι αυτή η μέθοδος φορτώματος μετατόπιζε υπερβολικά το κέντρο βάρους προς τα πίσω και δημιουργούσε μεγάλη ανισορροπία στη ζύγιση του ποδηλάτου, με αποτέλεσμα να γινόταν ασταθές όσο αυξανόταν η ταχύτητα, και πραγματικά κινδύνευε να ανατραπεί στις μεγάλες ταχύτητες της κατηφόρας. Η επιλογή αυτή εν τέλει απορρίφθηκε υπέρ της κλασσικής, ζυγισμένης και δοκιμασμένης στην πυρά φόρτωσης με τσαντάκια σέλας, τιμονιού και σκελετού. Τσαντάκι σέλας … Και φυσικά ζορίστηκα να τα χωρέσω όλα. Στην απιντούρα (το τσαντάκι σέλας, στην πραγματικότητα Revelate Designs Viscacha 16 λίτρων, δεν υπάρχει πλέον στην αγορά) μπήκαν στον πάτο οι παντόφλες (βοηθάνε και στη σταθεροποίηση του φορτίου δημιουργώντας έναν ψιλο-άκαμπτο σκελετό για το τσαντάκι). Από πάνω τα ρούχα κατασκήνωσης, το σκεύος, ένα βραδινό και ένα πρωινό και αρκετά μικροπακετάκια, π.χ.νούντλς, φακελάκια τσάι, υγρό πιάτων και σφουγγάρι, φακοί επαφής, υγρά και γυαλιά, η σοκολάτα, μία συσκευασία αλμυρά, κλπ. Καθώς δεν χωρούσαν μέσα, εξωτερικά της με λάστιχο αναρτήθηκαν από πάνω οι δύο συσκευασίες γεμιστά μπισκότα και το δεύτερο πακέτο αλμυρά. Τσαντάκι τιμονιού Στο τσαντάκι τιμονιού μπήκε το γκαζάκι τυλιγμένο στην θερμική κουρτίνα του, και δύο powerbanks με όλα τα καλώδια. Στα τσαντάκια σκελετού μοιράστηκαν σχεδόν όλα τα υπόλοιπα, δηλαδή τα δεύτερα γεύματα (βραδινό και πρωινό), μπάρες, τσίχλες, παυσίπονα (αχρείαστα να ναι), εργαλεία, σαμπρέλες, αμπούλα, μπαταρίες για το Garmin, ένα μικρό μπουκαλάκι λάδι αλυσίδας, τέτοια μικροπράγματα… Ο υπνόσακος Μεγάλο αγκάθι αποτελούσε ο υπνόσακος. Παρά το γεγονός ότι, ενώ απλωμένο είναι πολύ ογκώδες,έχει τη δυνατότητα τυλιγμένο να συμπιεστεί σε πολύ μεγάλο βαθμό, ωστόσο όσο και να το μαζέψεις πάλι σου μένει ένα πακέτο της τάξεως των 6-7 λίτρων, ένας όγκος απαγορευτικός,για τον οποίο απλά δεν υπήρχε άλλος χώρος πάνω στο ποδήλατο. Το καλό ήταν ότι είναι ελαφρύς. Η λύση στο πρόβλημα της μεταφοράς δόθηκε με την επιστράτευση ενός ελαφριού σακιδίου. Για να είναι βιώσιμο το κουβάλημα του και να μην πιαστούν οι ώμοι και η μέση μου με τόσες ώρες στην πλάτη, έπρεπε οπωσδήποτε να κρατηθεί το φορτίο ελαφρύ. Μέσα στο σακίδιο λοιπόν μπήκαν όλα τα ελαφριά και συμπιέσιμα αντικείμενα, δηλαδή το bivy, ο υπνόσακος, το καπιτονέ μπουφάν κατασκήνωσης, τρεις-τέσσερις μάσκες, που δεν είχα σκοπό να χρησιμοποιήσω, αλλά δεν ξέρεις ποτέ. Επίσης μπήκε και το ανοξείδωτο κύπελλο με τον νεσκαφέ, τη ζάχαρη και το κουτάλι, για να είναι εύκολα προσβάσιμα σε περίπτωση που χρειαστούν κατά τη διάρκεια της ημέρας, χωρίς να χρειάζεται να ανοίξει η σφιχτά κλεισμένη και ασφαλισμένη απιντούρα, παρά μόνο το βράδυ στην κατασκήνωση. Στα εξωτερικά τσεπάκια του σακιδίου μπήκαν τσαλακωμένα και συμπιεσμένα δύο άδεια πλαστικά μπουκάλια νερού μισού λίτρου και ένα ενάμισι λίτρου, συνολικού έξτρα βάρους μόνο μερικά γραμμάρια (γιατί ρε Μήτσε τα τσαλακωμένα μπουκάλια;… Περισσότερο γι’ αυτά αργότερα…). Σύνολο όλα μαζί λίγο παραπάνω από τρία κιλά… I can live with that! Tο ποδήλατο φόρεσε τον μπροστινό τροχό με το δυναμόκεντρο με τον αντίστοιχο μπροστινό φακό, έναν δεύτερο εφεδρικό φακό με μπαταρία στο τιμόνι, και πίσω δύο κόκκινα φωτάκια με μπαταρίες. Σύνολο ποδήλατο και σακίδιο: 30 κιλά! Τέλος, το καρτελάκι πλαισίου της SuperRandonnée, (ακόμα της AudaxClubParisien και πριν τη μετάβαση στην ProvenceRandonneurs, είχα πληρώσει από πέρσι για!) αναρτήθηκε με tie-wraps στο σκελετό κοντά στο πίσω κέντρο από την αριστερή πλευρά, και γυαλίστηκε για τις φωτογραφίες κοντρόλ…
