Share on Facebook Share on Twitter Στο 4ο άρθρο της σειράς, εξετάζουμε τον πολύπλοκο σχεδιασμό του όλου εγχειρήματος, μαζί με το ψυχολογικό υπόβαθρο που χρειάζεται να έχει κάποιος, για να εκτελέσει μια τέτοια διαδρομή. Cycling engineering… Με την άρση του πρώτου λοκντάουν τον Μάιο του 20 και την απελευθέρωση των ταξιδιών εκτός νομού, όλα φαινόταν ευνοϊκά για να επιτρέψουν τον προγραμματισμό της διαδρομής τον χειμώνα του 20/21. Στο μυαλό μου είχα βάλει στόχο κάπου στα τέλη Δεκεμβρίου του 2020, με ιδανική περίοδο, καιρού επιτρέποντος, αυτή μεταξύ των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Ξεχύθηκα λοιπόν στη διαδρομή νούμερο 7613801 του openrunner για μελέτη και σχεδιασμό. Για να έχω καλύτερη εικόνα των χρονοαποστάσεων δημιούργησα, όπως και για προηγούμενες ΣΡ, ένα εργαλείο σε εξελόφυλλο με τις αποστάσεις των σημείων κοντρόλ και άλλων σημαντικών ορόσημων στη διαδρομή, τα υψομετρικά από σημείο σε σημείο και συνολικά, και τις εκτιμώμενες βάσει εμπειρίας μέσες ωριαίες ταχύτητες (ΜΩΤ) κίνησης και συνολικές με τα διαλείμματα, συναρτήσει των υψομετρικών και της κούρασης, ημερήσιας και συνολικής. Όλοι οι υπολογισμοί σεταρίστηκαν για εκκίνηση ανά μία ώρα, επί τις 24 ώρες του 24ώρου. Στον πίνακα που προέκυψε, οι ώρες της ημέρας έχουν κίτρινο χρώμα, και οι ώρες της νύχτας μπλε. Σκοπός είναι να αναδειχθεί που θα βρίσκεσαι περίπου σε συγκεκριμένες ώρες της ημέρας και της νύχτας, ώστε να προγραμματίσεις τα περάσματα από τα δυσκολότερα σημεία κατά τη διάρκεια της ημέρας. Με τον τρόπο αυτό καθίσταται ευκολότερη η απόφαση για το τι ώρα θα ξεκινήσεις, το που και το πόσο θα κοιμηθείς, και γενικά επιτρέπεται η βελτιστοποίηση της εκτέλεσης μεγιστοποιώντας την καλυπτόμενη απόσταση και ταυτόχρονα ελαχιστοποιώντας τον χρόνο, την ταλαιπωρία, την κούραση και την έκθεση σε δύσκολες συνθήκες! Τελικά δημιούργησα 2 διαφορετικά σενάρια για ύπνο, όπου στο κάθε σενάριο θα κοιμόμουν 2 φορές. Το πιο πιθανό σενάριο για εκτέλεση, θα εξαρτιόταν αφενός από περαιτέρω δοκιμές με πλήρες φορτίο για να διαπιστωθεί η εφικτότητα των εκτιμώμενων ΜΩΤ. Στη συνέχεια, θα συνυπολόγιζα και άλλες δευτερεύουσες αλλά σημαντικές παραμέτρους, όπως π.χ. τη διαθεσιμότητα νερού στις προβλεπόμενες θέσεις κατασκήνωσης, τις συγκεκριμένες περιβαλλοντικές συνθήκες κατά την περίοδο της εκτέλεσης κ.τ.λ. Και τα 2 σενάρια συμφωνούσαν απόλυτα σε 2 πράγματα: Έδιναν ως ιδανική ώρα εκκίνησης τις 7:00 το πρωί και ίσως λίγο νωρίτερα, καμιά ώρα πριν χαράξει δηλαδή για τις συνθήκες εκεί, κοντά στο χειμερινό ηλιοστάσιο. Έδιναν εκτιμώμενο συνολικό χρόνο εκτέλεσης λίγο πάνω από τις 55 ώρες, δηλαδή τερματισμό κατά τις 14.00+ δύο μέρες αργότερα. Ταμάμ! 1ος Ύπνος Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, και τα δύο σενάρια προέβλεπαν τον 1ο ύπνο στο 290ο χλμ, (4.400 υψομετρικά). Γνώριζα επίσης από πληθώρα προηγούμενων διαδρομών την ύπαρξη μιας βρύσης, ονόματι «Το Νερό της Αγάπης», δίπλα σε έναν μίνι χώρο πικ-νικ με τραπέζι και πάγκους. Σημείωση: Μια προστιθέμενη αξία του να είσαι ποδηλάτης υπεραποστάσεων (και ορειβάτης) και να έχεις οργώσει την Ελλάδα πάνω σε δύο τροχούς, είναι ότι γνωρίζεις στον χάρτη του μυαλού σου την θέση των πηγών, των βρυσών και των ποτίστρων με αξιόπιστες (και μη…) παροχές νερού, καθώς και τη διαμόρφωση των χώρων στην περιοχή και την καταλληλότητα τους για κατασκήνωση. Εναλλακτικά αντί για το 290ο χλμ, το οποίο ομολογουμένως ακουγόταν εξ’ αρχής αρκετά φιλόδοξο ως πλάνο, ο ύπνος μπορούσε να αναπροσαρμοστεί (όπως και έγινε τελικά) για το 245ο χλμ (3.700 υψομετρικά), αμέσως μετά τη Γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, στις παραλίες πριν τη Ναύπακτο. Εκεί όμως δεν έχει νερό για μαγείρεμα… ή μήπως έχει, και μάλιστα πολύ μεγαλύτερες ποσότητες απ’ όσο θα μπορούσε ποτέ να χρειαστεί ένας ποδηλάτης; Ποιος έχει ξαναμαγειρέψει μακαρόνια με θαλασσινό νερό; Πεντανόστιμα, και με την ακριβώς ιδανική ποσότητα αλατιού! Μικρόβια; Και να έχει, το βράσιμο τα σκοτώνει. Και στο κάτω-κάτω το καλοκαίρι δεν μας πειράζουν και ιδιαίτερα όταν βουτάμε ολόκληροι μέσα σ’ αυτά! 2ος Ύπνος Εδώ τα 2 σενάρια διαφοροποιούνταν. 1ο σενάριο Στο σχέδιο προβλεπόταν ύπνος στην Αρβανίτσα (472ο χλμ, 8.100 υψομετρικά), ένα οροπέδιο στα 1.100 μέτρα υψόμετρο με χώρο αναψυχής και μια ταβέρνα, η οποία υπολόγιζα θα είναι κλειστή. Εάν είχε νερό και δεν έκανε υπερβολικό κρύο, ακουγόταν καλή περίπτωση, και με μια έξτρα δόση περιπέτειας και ρομαντισμού, καθώς η ψηλή εκείνη κοιλάδα του Ελικώνα είναι ειδυλλιακή καθ’ όλο το μήκος της, με κορυφογραμμές δεξιά κι αριστερά και ορεινή βλάστηση από έλατα, αλλού αραιά και αλλού πυκνά, αλλά σίγουρα εντυπωσιακά. Για την ύπαρξη νερού εκεί όμως είχα σοβαρές αμφιβολίες, καθώς κατά το πέρασμα που έκανα ανάποδα όπως είπαμε παραπάνω τον Δεκέμβριο του 19, θυμάμαι ότι η μία βρύση που είχε πάνω στο δρόμο ήταν στεγνή, σχεδόν διακοσμητική θα έλεγε κανείς, ενώ δεν είχα αντιληφθεί την ύπαρξη άλλης αξιόπιστης εξωτερικής βρύσης, ούτε καν στην ευρύτερη περιοχή της ταβέρνας. Και εδώ ήρθε η ώρα να εξηγήσουμε τα τσαλακωμένα πλαστικά μπουκάλια. Ανοίγοντας το καπάκι, εφαρμόζοντας τα χείλη στο στόμιο και φυσώντας μέσα, το μπουκάλι ανακτά grosso-modo το αρχικό του σχήμα και όγκο,επιτρέποντας να το γεμίσεις με νερό. Εάν κοιμόμουν τελικά στην Αρβανίτσα, περνώντας από το Κυριάκι μερικά χιλιόμετρα νωρίτερα, θα γέμιζα τα μπουκάλια με νερό μαζί με τα παγούρια, εξασφαλίζοντας έτσι την ποσότητα που χρειάζεται για το μαγείρεμα και ως νερό χρήσης και καθαριότητας στην κατασκήνωση. Την επομένη μέρα το πρωί, έχοντας πια εκπληρώσει τον σκοπό τους, θα ξανατσαλάκωνα τα άδεια πλέον μπουκάλια και θα τα πετούσα στον πρώτο κάδο ανακύκλωσης που θα έβρισκα πάνω στο δρόμο. 2ο σενάριο Ως εναλλακτική λύση, το 2ο σενάριο προέβλεπε τον δεύτερο ύπνο καμιά 30 χλμ παρακάτω, τα περισσότερα εκ των οποίων κατηφορικά, στην ευρύτερη περιοχή της Θίσβης/Δομβραίνας (500ο χλμ, 8.300 υψομετρικά). Καθώς η θέση βρίσκεται στο πολύ χαμηλότερο και θερμότερο υψόμετρο των μόνο 150 μέτρων, ήταν αυτό που θα εφάρμοζα σε περίπτωση αντίξοων ή ακατάλληλων συνθηκών στην Αρβανίτσα, αν και δεν συγκρίνεται με τίποτα από απόψεως ομορφιάς και περιβάλλοντος. Στο τέλος, με δεδομένο το πέρασμα της κακοκαιρίας του «Διομήδη» και τα χιόνια που έριξε αν θυμάστε μερικές μέρες πριν την ΣΡ, την ώρα της εκκίνησης αυτό ήταν το βασικό και πιθανότερο σενάριο δεδομένων των συνθηκών, ενώ η Αρβανίτσα, με βαριά καρδιά που λέμε, είχε ήδη υποβιβαστεί σε μια μακρινή, απίθανη εναλλακτική επιλογή… Το ιστορικό της αναβολής Περί τα τέλη του καλοκαιριού/αρχές φθινοπώρου του 2020, υπό την απειλή του κορονοϊού αλλά με πλήρη τότε ελευθερία κινήσεων, άρχισαν οι προετοιμασίες στο επίπεδο των δοκιμαστικών προπονήσεων, με σταδιακά αυξανόμενα φορτία. Ταυτόχρονα, αρχές Νοεμβρίου κάνω και την εγγραφή μου, δηλώνοντας ημερομηνία εκκίνησης τις 11 Δεκεμβρίου, αλλά διατηρώντας την δυνατότητα να την πάω πίσω αργότερα μέσα στο μήνα, ιδανικά μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Δυστυχώς, λίγες μόνο μέρες μετά την εγγραφή μου εισήλθαμε σε νέο λοκντάουν, το οποίο βέβαια αρχικά ο Χαρδαλιάς είχε πει ότι θα βαστούσε 3 βδομάδες μόνο, οπότε ο Δεκέμβριος παρέμενε ανοιχτός… Το λοκντάουν κράτησε μέχρι τον Μάιο τελικά. Το μεγαλύτερο μέρος του χειμώνα πήγε εντελώς χαμένο. Ωστόσο, το προηγούμενο φθινόπωρο κατάφερα να συγκεντρώσω κάποιες πληροφορίες και διαπιστώσεις από τις προπονήσεις με πλήρες φορτίο, η σημαντικότερη εκ των οποίων ήταν ότι δεν ήταν λειτουργική η χρήση της πίσω σχάρας καθώς, όπως είπαμε, έριχνε το ποδήλατο εκτός ισορροπίας στις μεγάλες ταχύτητες. Φυσικά η ΣΡ πήρε αναβολή για τον επόμενο χειμώνα. Τον Μάρτιο του 21, εν μέσω απαγορεύσεων, έκανα ένα μίνι ταξίδι εντός νομού Θεσσαλονίκης με μία διανυκτέρευση στο ύπαιθρο, με συνθήκες που προσομοίαζαν κάπως αυτές της χειμερινής ΣΡ. Στο ταξίδι αυτό, αν και μόνο 430 περίπου χιλιομέτρων, δοκιμάστηκαν διάφορα σχετικά, π.χ. το μαγείρεμα με το γκαζάκι και την αλουμινοκουρτίνα στη παγωνιά, ο ύπνος σε θερμοκρασία κοντά στο μηδέν, οι ταχύτητες κίνησης και οι συνολικές ΜΩΤ κλπ. Η συλλογή πληροφοριών υπήρξε πολύτιμη και πολλά μαθήματα θα έβρισκαν εφαρμογή κατά την εκτέλεση της χειμερινής ΣΡ. Πέρασε η άνοιξη και το καλοκαίρι. Καθώς το έργο του Μετρό Θεσσαλονίκης επιταχύνθηκε όσον αφορά τα τρένα και τα υπόλοιπα αντικείμενα εντός της σφαίρας ευθύνης μου, αυξήθηκε το τρέξιμο και η κούραση της δουλειάς, και οι προπονήσεις μου άρχισαν να υποφέρουν μετά τον Σεπτέμβριο. Όμως το είχα δέσει κόμπο, φέτος θα πήγαινα ο κόσμος να χαλάσει. Κατά τον Νοέμβριο, υπό την απειλή των αυξανόμενων κρουσμάτων αλλά με την καμπάνια εμβολιασμού να έχει προχωρήσει τόσο όσο χρειάζεται για να μην εξετάζεται η περίπτωση επιβολής νέου λοκντάουν, αρχίζω και μπαίνω στην τελική ευθεία των προετοιμασιών για την εκτέλεση. Άσχημη ψυχολογία Στήνω ξανά το ποδήλατο και αρχίζω να κάνω προπονήσεις με φορτίο. Δυστυχώς, η ισορροπία μεταξύ των επαγγελματικών και οικογενειακών υποχρεώσεων και της αναγκαίας ξεκούρασης που συνεπάγονται αφήνει λίγα περιθώρια για μια δομημένη και κλιμακούμενη αλληλουχία προπονήσεων, οπότε αρκούμαι σε αποσπασματικές εξόδους, κατανοώντας πλήρως ότι αυτή η προετοιμασία είναι ελλιπής τόσο σε σωματικό, όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο. Πράγματι, όσο πλησίαζαν οι μέρες, η έλλειψη χιλιομέτρων, νύχτας κλπ μεταφράστηκε σε ένα πρωτόγνωρο για μένα συναίσθημα: άρχισα να αγχώνομαι για τη διαδρομή και να έχω σοβαρές αμφιβολίες για το αν θα τα καταφέρω. Όσον αφορά την ποδηλασία, είχα να νιώσω έτσι πάρα πολλά χρόνια, δεκαετίες ίσως. Ούτε καν όταν πήγα στο Alpi4000 το 2018 μόλις δύο μήνες αφού είχα εκείνη την ανόητη πτώση και είχα υποστεί τα κατάγματα στη σπονδυλική στήλη και στη λεκάνη δεν ένιωθα έτσι. Το μυαλό μου καταλάβαινε πολύ καλά ότι όλο αυτό οφειλόταν στη αραίωση της επαφής μου με την άσφαλτο σε συνδυασμό με την κούραση της καθημερινότητας, αλλά δυσκολευόμουνα να διαχειριστώ αυτό το αγχωτικό συναίσθημα ανημποριάς… Και όσο περνούσε ο καιρός, τόσο τρεφόταν από τον εαυτό του και πολλαπλασιαζόταν, με αποτέλεσμα να δυσκολευόμουν να ξεβολευτώ από τον καναπέ, ακόμα και για μια ψωροανάβαση στο Λιβάδι δίπλα στο σπίτι μου, μια διαδρομή 40 χλμ πήγαινε-έλα και 900 υψομετρικών που την κάνω για πλάκα ή ακόμα και για χαλάρωμα υπό κανονικές συνθήκες. Η κατάσταση ήταν τραγική μέσα στον ψυχισμό μου, αλλά ένα κομμάτι αντιστεκόταν σθεναρά και αρνούνταν να παραδοθεί και να αποποιηθεί της ιδέας της χειμερινής SuperRandonnée. Το μυαλό μου συνέχιζε να περνά και να ξαναπερνά από τους ίδιους και τους ίδιους υπολογισμούς, να προσπαθεί να εξορθολογήσει τη διαδρομή, να παλινδρομεί και να επανέρχεται με το ίδιο σκεπτικό για πολλοστή φορά, να το ξανασκέφτεται, να κάνει μικρορυθμίσεις και να ξανακαταλήγει στα ίδια πλάνα και συμπεράσματα. Και όλα αυτά, ενώ δούλευα καθημερινά 10ωρα (συχνά ως και 12ωρα), πηγαινοέφερνα τα παιδιά στις δραστηριότητές τους και προσπαθούσα να κάνω και κάποιες προπονήσεις, έτσι για τους τύπους. Εκ των υστέρων, μπορώ να πω με το χέρι στη καρδιά ότι, ψυχολογικά, ήταν μια πάρα πολύ δύσκολη περίοδος. Από τα μέσα Δεκεμβρίου, την τιμητική τους είχαν τα μετεωρολογικά σάιτ. Μέσα σε όλο το άγχος, είχα βάλει στόχο όπως και την προηγούμενη χρονιά, τις μέρες μετά τα Χριστούγεννα. Το ποδήλατο είχε στηθεί και παρακολουθούσα τον καιρό. Δυστυχώς, καθώς πλησίαζαν οι μέρες, φαίνεται ότι από 27 Δεκεμβρίου ως και την παραμονή πρωτοχρονιάς, ο καιρός στη διαδρομή θα ήταν υγρός, βροχερός και με ομίχλες. Ψυχολογία στα ύψη! Την αμέσως επόμενη εβδομάδα όμως φαινόταν πολύ καλός, με λιακάδες, ασθενείς ανέμους και καλές θερμοκρασίες, όχι πολύ κρύες. Κλείδωσε στο μυαλό μου, εκκίνηση στις 3 Ιανουαρίου, παρά το γεγονός ότι αισθανόμουν ότι δεν ήμουν έτοιμος και ότι η πιθανότητα αποτυχίας ήταν μεγάλη, και με όλο το άγχος που αυτό δημιουργούσε και που είχε φτάσει την περίοδο εκείνη στο απόγειό του. Όμως ούτε κι αυτό θα μου έκανε τη χάρη. Μερικές ώρες πριν φύγω για την εκκίνηση, μαθαίνω ότι είχα έρθει σε επαφή με επιβεβαιωμένο κρούσμα, και συνεπώς είχα υποχρέωση να ακολουθήσω το πρωτόκολλο διαγνωστικών τεστ που επέβαλε να κάνω ράπιντ την 5η μέρα. Δεν μπορούσα να φύγω. Το γεγονός αυτό μου δημιούργησε έναν αφάνταστο εκνευρισμό, καθώς η όλη εκτέλεση της ΣΡ ψυχολογικά κρεμόταν από μια κλωστή… Και εδώ τώρα, αποκαλύπτεται το μεγαλείο του Σύμπαντος και, όπως λέει ο Paulo Coelho, όταν κάτι το θέλεις πολύ πως αυτό συνωμοτεί για να το καταφέρεις. Αφού λοιπόν δεν μπορούσα να πάω στις 3 Ιανουαρίου, και αφού όλη την εβδομάδα την είχα ήδη πάρει άδεια, και αφού ένιωθα απροπόνητος, και αφού το ποδήλατο ήταν έτοιμο φορτωμένο, ε τότε θα έβγαινα κάθε μέρα για να προετοιμαστώ με εντατικούς ρυθμούς για να πάω με την πρώτη ευκαιρία μέσα στις επόμενες μέρες της, αν δεν είχα κολλήσει και ήμουν ακόμα καλά την επόμενη εβδομάδα. Και πράγματι, αφενός δεν κόλλησα, αφετέρου μετά από 8 συνεχόμενες ημέρες προπόνησης, γύρισε εντελώς η ψυχολογία! Ένιωθα πολύ πιο έτοιμος και κατά συνέπεια ήρεμος και υπολογισμένος. Είχα μαζέψει τα κομμάτια μου και, αν και ακόμα είχα μια ανησυχία για τη διαδρομή, εντούτοις κυμαινόταν σε πολύ πιο υγιή επίπεδα. Στην τελική ευθεία Η 2η εβδομάδα του Ιανουαρίου ήταν η εβδομάδα του «Διομήδη». Έριξε πολύ βροχή στα πεδινά και χιόνια στα ορεινά, και έπεσαν οι μέσες θερμοκρασίες κατά 10 βαθμούς. Ο Θεσσαλικός κάμπος πλημμύρησε, και η Γκιώνα, η Οίτη και ο Παρνασσός ντύθηκαν στα λευκά. Ο χειμώνας έδειχνε τα δόντια του. Προς το τέλος της εβδομάδας, ο καιρός βελτιωνόταν από απόψεως φαινομένων, αφήνοντας ωστόσο πίσω του το κρύο. Πάλι βέβαια έδινε κατά καιρούς συννεφιές και ψιλόβροχα, αλλά τέλος πάντων δεν ήταν σε καμιά περίπτωση στα επίπεδα του Διομήδη. Ήταν απλά θέμα ν’ αποφασίσω πια αν θα ξεκινούσα Σάββατο 15 ή Κυριακή 16 Ιανουαρίου το πρωί. Τελικά αποφάσισα να πάω Κυριακή, με το σκεπτικό ότι αφενός θα μεσολαβούσε μία επιπλέον μέρα για να καθαρίσουν οι δρόμοι από το χιόνι που θα έριχνε μέχρι την Πέμπτη, και αφετέρου, εφόσον θα έβγαζα την Πελοπόννησο την πρώτη μέρα, θα περνούσα από την περιοχή του χιονοδρομικού κέντρου του Παρνασσού τη Δευτέρα το απόγευμα, που θα είχε μειωμένη κίνηση σε σχέση με τον όγκο των εκδρομέων της Κυριακής.
