Ποδηλατικό διήμερο στον Σμόλικα

Μία βόλτα που μέσα στο μυαλό μου τριγυρνούσε με σωρεία συμβολισμών…

-Ο Σώτος, με το αριθμημένο ταμπελάκι για τα Χιλιόμετρα Αγάπης για όσους παλεύουν με το θηρίο του καρκίνου συμβολίζοντας με την παρουσία και προσπάθειά του με το ποδήλατό του πως απαιτούνται υπερβάσεις εαυτού ενίοτε για να πας πιο πέρα…για να ξεπεράσεις ακόμα και το ανίκητο…

– Τα ατελείωτα γεφύρια, που ως “ευγενείς” κατασκευές ενώνουν τους ανθρώπους υπερπηδώντας τις δυσκολίες…

-Το ότι μαζί μας ήταν και μία γυναίκα…Πώς θα μπορούσε να λείψει μία μαχήτρια γυναίκα από την Πίνδο άλλωστε?

– Η συννεφιά πάνω από το Μνημείο της Αννίτσας, που γνωρίζοντας 5 πράγματα για το τι έχει γίνει εκεί, σε πιάνει ρίγος… Άνθρωποι πολύ νεότεροι από εμάς μάχονταν εκεί για να κάνουμε εμείς σουλάτσα σήμερα. Τιμή και δόξα, λοιπόν, όπως και σιωπή και αυτοκριτική…

– Πλαγιές, χωριά, ορεινές θέσεις που ήταν ορμητήρια μαχών…παντού Ιστορία. Η Ιστορία γράφεται μόνο από όσους αντιστέκονται άλλωστε. Τροφή για σκέψη για το σήμερα…

– Τα ατελείωτα πάνω κάτω της διαδρομής, το ότι δεν υπήρχε ίχνος ευθείας, όπως φαίνεται και στο διάγραμμα. Κάτι σαν τη ζωή… Το ότι οι χαρές (κατηφόρες) δείχνουν σαν να κρατούν πολύ λίγο σχετικά με τις λύπες (ανηφόρες)… Στο τέλος όμως, το ότι ανέβηκες και ξανανέβηκες…όρθιος και γερός, είναι η τελική χαρά που σου μένει και που σε κάνει περήφανο!

Μία υπέροχη διαδρομή που μάζεψε πάνω από 2000μ υψομετρικά σε 90 μόλις χλμ.

Ραντεβού με τα άλλα φιλαράκια μας στο Κεφαλοχώρι Γράμμου και ετοιμασίες για την αυριανή, δύσκολη βόλτα επιστροφής… Το σημερινό ήμουν βέβαιος πως θα μας “ανοίξει” τα ποδαράκια και με τη σωστή ξεκούραση θα χαρούμε το αυριανό ακόμα παραπάνω…

Ημέρα 2η: Διάσχιση Σμόλικα – Σαμαρίνα ~2200μ.

Μετά τη μεγάλη χαρά που είχα βλέποντας το Μνημείο της Αννίτσας -το οποίο μαζί με το μνημείο του Στρατιώτη στο Καλπάκι είναι από τα κορυφαία ορόσημα στη χώρα για τον ΒΠΠ- και έχοντας πλέον την παρέα πλήρη, συναντώντας τον Καπετάνιο και τον Βασίλη -και αφού φάγαμε ό,τι φάγαμε-ένιωθα τόση λαχτάρα για το σημερινό.

Ξεκινάμε από το ιστορικό Κεφαλοχώρι (Λυκόρραχη) όπου είχε συντελεστεί η πρώτη νίκη του ελληνικού στρατού κατά την αντεπίθεση, πλέον, κατά του ιταλικού στρατού κατόπιν της επιτυχούς άμυνας που συντελέστηκε στα χώματα που πατήσαμε χθες.

Η πρώτη νίκη ουσιαστικά κατά του Άξονα. Ιστορία οικουμενική…

Ξεκινάμε ορεξάτοι και γεμάτοι ενέργεια. Συζητήσεις περί ιστορίας, πολιτικής, διαφθοράς της εξουσίας, του κινδύνου καπελώματος της αγνής, λαϊκής αρετής, ανδρείας και ρώμης. Στα κατάλληλα χώματα…

Αρκετά με τα σοβαρά πλέον, απολαμβάνουμε το τοπίο και διάθεση στο ζενίθ. Όπως περίμενα το σώμα, δείχνει να είναι ακόμα πιο δυνατό από χθες.

Πορευόμενοι ανάμεσα στα πιο ψηλά βουνά της χώρας, τον Σμόλικα και τον Γράμμο και βλέποντας και λίγο από Τύμφη φτάνουμε στο σημείο να διασχίσουμε τον Σαραντάπορο και να μπούμε στο εσωτερικό του Σμόλικα. Πρώτη πορεία το Κεράσοβο (Αγία Παρασκευή) στα 950μ, ξεκινώντας από τα 530μ του ποταμού. Το χαμηλότερο σημείο του διημέρου.

Όμορφη ανάβαση με πολύ πράσινο και με μόνιμο ήχο τρεχούμενων νερών. Ο δρόμος στενός και όμορφος. Σε μια στιγμή λέω του Σώτου πως αν περάσει αμάξι από την άλλη, ο οδηγός θα τρομάξει και θα αγοράσει οικόπεδο…και τσουπ…στο πουθενά στη στροφή μας εμφανίζεται αμάξι!

“Ρε γκαντέμη, κάτσε να δεις που μέχρι πάνω δεν θα περάσει άλλο”, είπε ο Σώτος…όπερ και εγένετο… χαχαχαχα

Στάση και ανασυγκρότηση στο Κεράσοβο. Νερά, συζητήσεις, ο Σώτος να γαζώνει με τους ντόπιους, εγώ να βρίσκω ντόπιο ποδηλάτη που έμενε στο Κορωπί και προπονούνταν στο Σούνιο -ένα βουνό μας χώριζε, ο Υμηττός.

Είμαστε καλά. Συνεχίζουμε. Περνάμε πλέον το ρέμα και πάμε από την άλλη πλαγιά, όπου μας περιμένουν οι γνωστές φουρκέτες. Πολύ παράξενη διαβάθμιση των κλίσεων. Ενώ είχε δυνατή μέση κλίση η πορεία, τελικά Σφηκιά δεν ήταν επουδενί…

Ξεμυτίζουμε στα 1740μ στο Furka Pass. Το τελευταίο χλμ ως εκεί πόνεσε. Εκεί που νόμιζες πως τελειώνει η κύρια ανάβαση, σου σκάει ένα κομμάτι με πάνω από 9% και το μόνο που κάνεις είναι απλά να σηκωθείς και να το πάρεις αμπάριζα ώστε να τελειώνει…

Furka Pass έχει η Ελβετία με το γνωστό ξενοδοχείο ορόσημο, το Belvedere. Ξενοδοχείο μπορεί να μην έχουμε στο σημείο, αλλά belvedere (ελ. μτφρ. όμορφη θέα) έχουμε…

Πλέον κατεβαίνουμε προς το ψηλότερο χωριό της χώρας, τη Σαμαρίνα, στα 1450μ, η οποία βρίσκεται μέσα σε γούβα. Μερικά πάνω κάτω μέχρι να φτάσουμε με πολλά μαντριά γύρω, ευτυχώς άδεια.

Στάση, ανασυγκρότηση και φαγητό στην πλατεία. Εκεί η παρέα χωρίζεται. Καπετάνιος και Βασίλης φορτώνουν και επιστρέφουν οδικώς.

Έχουμε ήδη αρκετά υψομετρικά στα πόδια, η κόπωση σωρευμένη, άγνωστα μέρη.Μόνο η εικόνα από τα gps και η μνήμη από τη μελέτη της διαδρομής όσον αφορά την κλιμάκωση των υψομετρικών. Δεν αρκούσαν… Πολλά πάνω κάτω και κάποια εξ αυτών απότομα… Η έξοδος από Σαμαρίνα ήταν έτσι.

Πορεία προς ΧΚ Βασιλίτσας, από τα 1450μ στα 1640μ πάλι. Τα λημέρια του Σώτου… Ακολουθεί ονειρική κατάβαση προς τη Σμίξη και έως κάτω το Σμιξιώτικο ρέμα, το οποίο θα διασχίσουμε για ακόμα μία φορά, στα 1040μ όμως.

Σκάει μία δυνατή – αλλά μικρή- ανάβαση προς το Πανόραμα και άλλα 200μ υψομετρικά στα πόδια. Κάπου εκεί βγαίνει η τελευταία φωτό της ημέρας και μπαίνουμε στον σκοτεινό κόσμο της ποδηλασίας…

Η παρέα μπαίνει σε ζεν φάση. Τα χαμόγελα και τα πολλά πολλά μπήκαν στις τσέπες των jersey… Μετά την ανάβαση αυτή πέφτουμε λίγο έως το Δοτσικιώτικο ρέμα -για μία ακόμα φορά- και ανεβαίνουμε πάλι για άλλα 170μ προς τα Αναβρυτά.

Τα δύο αυτά ρέματα γεννούν τον Βενέτικο ποταμό.

Κάπου εκεί τα φιλαράκια μας με το αμάξι μάς περιμένουν με πεπονάκι!

Παρατηρώ τη Μαίρη και το Σώτο και ξέρω πώς είναι. Είναι γνωστό πως στα ζόρια ο καθένας αντιδρά με τον προσωπικό του τρόπο. Δεν θα ξεχάσω πως κάποτε καντήλιαζα την ώρα και τη στιγμή που βγήκα, όταν έφτανα στο σημείο 0. Με τα χρόνια και την εμπειρία εκπαιδεύεσαι και σε αυτό…

Τα φιλαράκια μου είναι δυνατά και το πάνε όμορφα ως το τέλος. Τα γλυκογόνα ωστόσο πήγαν για πάστες και η σιωπή πλέον είναι διάχυτη…

Τερματισμός, γεμάτη ημέρα, πληθώρα συναισθημάτων…

Επίλογος

Για ποιο λόγο το ζόρι?

Για το ταξίδι -κυριολεκτικά και μεταφορικά-, γιατί μπορούμε, γιατί ο κόσμος της υπέρβασης μπορεί να είναι σκληρός και αφιλόξενος, αλλά είναι γλυκός και πολύτιμος… Γιατί το comfort zone είναι μεγάλη πόρνη και παγίδα.

Ευλογημένες στιγμές…Ευλογημένη παρέα…