Share on Facebook Share on Twitter Πριν ένα μήνα περίπου, βίωσα ένα σοβαρό οικογενειακό πρόβλημα, από εκείνα τα προβλήματα που πιθανά σου αλλάζουν τη ζωή. Συνήθως, εμείς οι άνθρωποι όταν νιώθουμε ανήμποροι να αντιμετωπίσουμε τέτοιες καταστάσεις, στρέφουμε το βλέμμα μας προς τα πάνω. Έτσι κι εγώ εκείνο το βράδυ, πήγα σε ένα ξωκλήσι και προσευχήθηκα για την επαναφορά της «κανονικότητας» στη ζωή μου. Σε αντάλλαγμα, υποσχέθηκα να ανάψω μια λαμπάδα στην γιορτή της Παναγίας, το 15αύγουστο, φυσικά με το δύσκολο τρόπο, ποδηλατώντας έως εκεί. Ευτυχώς για μένα, η προσευχή μου εισακούστηκε, οπότε αυτό που έμενε ήταν να τακτοποιήσω την υπόσχεση μου… Ο σχεδιασμός Ο σχεδιασμός δεν είχε κάτι πολύπλοκο ή περίτεχνο. Η διαδρομή είχε μια και μοναδική χάραξη, που περνούσε από Πτολεμαΐδα και έφτανε Κοζάνη. Στη συνέχεια από τον παλιό δρόμο, παράλληλα στην Εγνατία, έφτανε στον Πολύμυλο, και με την ανάβαση του βουνού μέχρι τη Ζωοδόχο Πηγή, τερμάτιζε μετά από λίγο στην Παναγία Σουμελά. Και φυσικά μετά η επιστροφή. Η δυσκολία ήταν μόνο – όχι μόνο τελικά – χιλιομετρική. Η διαδρομή συγκέντρωνε κοντά στα 240 χλμ, με μια μοναδική ανάβαση, που δεν είχα ξανακάνει και με πολλά χλμ εκτεθειμένα σε κόντρα αέρα. Η λύση μία και μοναδική: Να μαζέψω χλμ στα πόδια μου. Ξεκίνησα λοιπόν τις Κυριακάτικες βόλτες-προπονήσεις και κάθε Κυριακή ένοιωθα και πιο δυνατός. Η τελευταία «απόδραση» προς Καστοριά, που υπέδειξε ότι έπρεπε να έχω μια μέρα ξεκούρασης από τη δουλειά και να ξεκινήσω όσο το δυνατόν νωρίς, για να έχω το φως με το μέρος μου, αν κάτι απρόοπτο συμβεί. Ενώ τα είχα τακτοποιήσει στο μυαλό και ετοιμαζόμουν για το ταξίδι, ο καιρός άρχισε τα δικά του. Όλα τα μετεωρολογικά δελτία έδιναν βροχοπτώσεις και καταιγίδες για το ΣΚ. Το πρωί του Σαββάτου – η μέρα ξεκούρασης – με βρήκε στα πρόθυρα της ακύρωσης, ώστε να πραγματοποιούσα το ταξίδι μια άλλη ημερομηνία. Όμως το τάμα είναι τάμα και έπρεπε να γίνει τώρα. Όταν το βράδυ του Σαββάτου, οι ενδεδειγμένες καταιγίδες στη Φλώρινα δεν πραγματοποιήθηκαν, το πήρα απόφαση. «Αύριο ξεκινάω και ό,τι γίνει!» είπα στον εαυτό μου και άρχισα τις ετοιμασίες. Το τάμα Κυριακή πρωί, στις 06:37 κούμπωσα τα σχαράκια και βγήκα στον πεζόδρομο του σπιτιού μου. Η μεγάλη μέρα ξεκινούσε. Στην έξοδο από τη Φλώρινα, τα μάτια σκάναραν τον ουρανό. Παντού σύννεφα τριγύρω, χωρίς να μπορούσα να διακρίνω σημάδια βροχής. Με τη Φλώρινα ακόμα να κοιμάται, συνέχισα με ήπιο ρυθμό. Το σώμα ακόμα ζεσταινόταν και εγώ δεν είχα καμία όρεξη για αυξήσω το ρυθμό. Το πρόγραμμα έλεγε 2 ώρες μέχρι Πτολεμαΐδα και αυτό έπρεπε να τηρήσω. Ο ήλιος είχε ανατείλει και προσπαθούσε, αλλά δεν μπορούσε να ξεπεράσει τα βαριά σύννεφα. Ανέβηκα χαλαρά μέχρι το Κλειδί και κατέβηκα το βουνό μέχρι το Αμύνταιο. Εκεί, ο ήλιος πλέον είχε νικήσει τα σύννεφα και μου έστελνε τις πρώτες του ελπιδοφόρες ακτίνες. Οι πρώτες ακτίνες…. Ο καιρός άνοιγε και μαζί του και η διάθεση μου. Οι καταιγίδες που έδιναν όλα τα δελτία, είχαν πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων… Στο βάθος διακρίνεται ο ΑΗΣ Φιλώτα Ανέβηκα το λόφο μετά το Αμύνταιο, και όλος ο κάμπος ήταν πλέον βουτηγμένος στην ομίχλη. Συνέχισα από τον παλιό δρόμο και μια ώρα μετά έφτανα στον Περδίκκα, το τελευταίο χωριό πριν την Πτολεμαΐδα. Πρώτη στάση στην Πτολεμαΐδα Στάση για καφέ και ξεκούραση επιτέλους. Τα πόδια ήταν φρέσκα, σαν να μην είχα κάνει ποδήλατο, αν και είχα διανύσει 52 χλμ. Το σώμα όμως υπέφερε από όλη εκείνη την υγρασία. Ακόμα και οι μανέτες ήταν βρεγμένες, λες και είχα περάσει από νεροποντή. Πλύθηκα και απόλαυσα τον καφέ μου, 30 ολόκληρα λεπτά. Μετά πάλι στη σέλα για τη συνέχεια. Έμεναν 30 χλμ, για να φτάσω στο Δρέπανο, το πρώτο χωριό έξω από την πόλη της Κοζάνης. Μπήκα στον παλιό δρόμο για Κοζάνη, ευτυχώς λόγω Κυριακής δεν είχε φορτηγά ή κίνηση. ΑΗΣ Ποντοκώμης Διέσχισα τα ορυχεία και πέρασα μπροστά από το ΑΗΣ Ποντοκώμης. Στο βάθος της πεδιάδας φαινόταν το άλλο εργοστάσιο της ΔΕΗ, το ΑΗΣ Αγίου Δημητρίου και πιο πίσω το βουνό που θα έπρεπε να ανέβω. ΑΗΣ Αγίου Δημητρίου Άφησα πίσω μου το Δρέπανο και συνέχισα στον παλιό δρόμο για Πολύμυλο. Εκείνα τα 20 χλμ πέρασαν πολύ εύκολα, με μικρές ανωφέρειες και κατωφέρειες για να σπάσει η μονοτονία. Το βουνό πλησίαζε… Μετά την πινακίδα, πέρασα κάτω από την Εγνατία, για να ξεκινήσει η μια και μοναδική ανάβαση της ημέρας. Η ανάβαση στη Ζωοδόχο Πηγή Η ανάβαση ξεκίνησε δύσκολα. Μόνο για να βγω από το χωριό πέρασα από 2 φουρκέτες και συνέχισα. Οι κλίσεις άνετα έφταναν στα 7-8% και σε μερικά σημεία είδα και 12%. Κίνηση ελάχιστη, θερμοκρασία κοντά στους 24 C, καθόλου άνεμος, οπότε τι άλλο ήθελα, ιδανικές συνθήκες για ανάβαση! Υπολόγιζα ότι είχα περίπου 10 χλμ ανάβασης μέχρι τη Ζωοδόχο Πηγή, το μοναδικό χωριό πριν το στόχο μου. Μετά ο χάρτης έδειχνε μερικές ανεβοκατεβάσματα πριν φτάσω στην Παναγία Σουμελά. Με τέμπο σταθερό, άλλωστε ο χρόνος εδώ ήταν με το μέρος μου, άφηνα τη μία φουρκέτα και έπιανα την άλλη. Πολύμυλος Γέφυρα μετά τα διόδια Μετά τα πρώτα 5 χλμ, οι κλίσεις άρχισαν να γλυκαίνουν, αλλά ο καιρός στο βάθος να κλείνει. Ήταν απλά η υγρασία από το δάσος ή ετοιμαζόταν βροχή, δεν μπορούσα να καταλάβω. Όταν στο βάθος είδα μερικά σπιτάκια, χωμένα μέσα στα δέντρα, κατάλαβα ότι πλησίαζα το χωριό. Οι μυρωδιές από ψημένα κρέατα με υποδέχθηκαν, αλλά αυτά ήταν για άλλους περαστικούς. Το βουνό με περίμενε… Υπολόγιζα ότι έμεναν περίπου 5-6 χλμ για να φτάσω. Σε μια κατωφέρεια, είδα την πινακίδα που έδειχνε την παράκαμψη και έστριψα αριστερά. Ήταν ακόμα παραμονή και η ώρα περίπου 1 το μεσημέρι, οπότε οι κατασκηνωτές εκείνη τη στιγμή ετοίμαζαν τις τέντες τους στα ξέφωτα αριστερά και δεξιά. https://cyclonews.gr/wp-content/uploads/2022/08/VID_20220814_124919.mp4 Το δάσος, βουτηγμένο στην ομίχλη με καλωσόριζε. Στην Παναγία Σουμελά Μετά από λίγο, άκουσα φασαρία να αναδύεται από το παρθένο δάσος, πολύχρωμες φορεσιές, τους άνδρες από το στρατό, την πυροσβεστική, τα αντίσκηνα με τους διασώστες, που όλοι τους με κοιτούσαν σαν εξωγήινο. Συνηθισμένα τα βουνά… The Eagle has landed Μπήκα από τη βαριά σιδερένια πύλη και κατέβηκα από τη σέλα. Ήταν ένα αλλόκοτο αίσθημα, μέσα σε όλο εκείνο τον κόσμο ήμουν μόνος μου, εγώ και η αποστολή μου. The Eagle has landed… Ανάπνευσα με ανακούφιση, έβαλα το ποδήλατο σε μια άκρη, και μπήκα στη σειρά για να περιμένω να προσκυνήσω. Όταν ήρθε η ώρα, άναψα τις 3 μεγάλες λαμπάδες μου, προσκύνησα και βγήκα από την πίσω έξοδο. Η αποστολή μου είχε ολοκληρωθεί. Επόμενο βήμα, η εύρεση τροφής, γιατί το σώμα πλέον υπέφερε από την υγρασία και την ταλαιπωρία των 40΄ του προσκυνήματος. Ανάμεσα στις ταμπέλες που διαλαλούσαν κάθε είδους κρέατος, προτίμησα κάτι διαφορετικό, με τοπικό χρώμα. Τι άλλο από ποντιακά εδέσματα, πιροσκί με πατάτα και τυρί και γλυκά ωτία; Έκατσα, αλλά πλέον το σώμα ήταν στα όρια της υποθερμίας. Φόρεσα ό,τι είχα μαζί μου, μπατζάκια, μανίκια, κούμπωσα μέχρι πάνω το αδιάβροχο και από πάνω το αντιανεμικό και συνήλθα κάπως… Μετά άρχισε η μάχη με τα εδέσματα, τα οποία κατατρόπωσα. Η επιστροφή Χορτασμένος και ξεκούραστος, είχε φτάσει πλέον η ώρα της επιστροφής. Με ανακούφιση, άφησα πίσω μου όλο εκείνο το συμφερτό πλανόδιων εμπόρων και πήρα την ανηφόρα που με έβγαζε από την εκκλησία, πάλι μέσα στο δάσος. Το στομάχι βαρύ από τα πιροσκί, ήθελε μια εξοικίωση. Βγήκα στον κεντρικό δρόμο και άκουσα βροντές. «Ήρθε η ώρα του» σκέφτηκα και μερικά μέτρα πιο κάτω άρχισε η νεροποντή. Έβγαλα το αντιανεμικό για να μην μουσκέψει και φόρεσα το αδιάβροχο. Φαινόταν περαστικό μπουρίνι, οπότε όταν βρήκα μια συστάδα δέντρων, χώθηκα από κάτω. Όλα καλά! Πράγματα λίγα λεπτά μετά, το μπουρίνι πέρασε, άλλαξα πάλι ρούχα και συνέχισα. Στο βάθος κάτω, φαινόταν η μεγάλη γέφυρα που οδηγούσε στα διόδια Πολύμυλου. Η κατάβαση ήταν παιχνιδάκι, οι 10 συνολικά φουρκέτες άψογες σε σχεδίαση και σε λίγο περνούσα πάλι κάτω από την Εγνατία. Όταν πλέον κατάλαβα ότι είχα δυνατό άνεμο με το μέρος μου, άρχισαν τα γκάζια! Τα ανεβοκατεβάσματα όπου ποδηλατούσα νωχελικά το πρωί, έρχονταν και παρέρχονταν με αστραπιαία ταχύτητα, μια και το κοντερ έπαιζε στα 35-40 χ.α.ω. Ρε τι σου κάνει ο στρατηγός άνεμος! Λίγο πριν το συνειδητοποιήσω, ήμουν έξω από το Δρέπανο, όπου θα έπαιρνα κατεύθυνση βόρεια, άρα θα στρεφόμουν κόντρα σχεδόν στον άνεμο. «Δεν πειράζει, μόνο 80 χλμ είναι αυτά» σκέφτηκα γελώντας. Μπήκα στον παλιό δρόμο για Μαυροδέντρι, με καλό ρυθμό. Ανέβηκα και κατέβηκα το λόφο έξω από Ποντοκώμη. Ο άνεμος εναντίον μου ακόμα στα 2 bf, αλλά τα πόδια έδιναν καλά. Λίγο πριν το Μαυροδέντρι Πέρασα τα ορυχεία και πλέον πήγαινα πολύ καλά, περιέργως, μια και είχα φορτώσει 180 χλμ συνολικά. Έφτασα στο καφέ που ήμουν το πρωί, παρήγγειλα κλασσικά ένα διπλό εσπρέσο και είπα να κεράσω τον εαυτό μου μια μπάρα από φυστικοβούτυρο (το μοιραίο λάθος). Η ώρα πλησίαζε 18:00, ήμουν ακόμα εντός προγράμματος και αποφάσισα να συνεχίσω για το τελευταίο κομμάτι των 50 χλμ. Ένιωθα δυνατός στα πόδια, καλή ψυχολογία, τι θα μπορούσε να πάει λάθος; Το ανακάτεμα πριν το τέλος Μερικά χλμ έξω από την Πτολεμαΐδα, ένοιωθα ενόχληση στο στομάχι μου. Σκέφτηκα ότι θα είναι από την ταλαιπωρία της ημέρας και συνέχισα. Πέρασα τον Περδίκκα και πλησίαζα το Αμύνταιο, αλλά το στομάχι μου ανακατευόταν έντονα. Τουλάχιστον τα πόδια πήγαιναν στον αυτόματο, αυτό ήταν το πιο σημαντικό. Προσπάθησα να το ξεπεράσω πίνοντας νερό, γιατί ούτε λόγος για τροφή, αλλά δεν είδα καμιά σημαντική διαφορά. Έφτασα στο λόφο πριν το Κλειδί και τον ανέβηκα αξιοπρεπώς, δεδομένων των συνθηκών. Μπόνους, η έλλειψη ανέμου. Στην κορυφή, σταμάτησα για να συνέλθω, έκανα μερικές διατάσεις, έβαλα το αντιανεμικό γιατί θα είχα κόντρα άνεμο και συνέχισα. Αν και το ανακάτεμα δεν με εγκατέλειψε ποτέ, μπορούσα να συνεχίσω αρκετά δυνατά. Σε κάποια φάση που πεταλάριζα με 27-28 μ.ω.τ. κοίταξα το παλμογράφο κολλημένο στους 110-112 παλμούς. Ασυναίσθητα χτύπησα με το δάχτυλο το κοντεράκι, για να ξεκολλήσει… Μετά το παλμογράφο στο στήθος.. Τίποτα, το νούμερο παρέμενε σταθερό. Σε ένα λοφάκι, μπόρεσα να δω 120 και μετά πάλι 110! Ο τερματισμός Είχα μπει στην τελική ευθεία και έτσι για το φινάλε, άρχισε μια ψιχάλα. Χαμογέλασα και την καλοδέχτηκα. Υπολόγιζα τον τερματισμό μου στις 20:00 με 20:30 και τελικά ξεκούμπωσα μπροστά στο γκαράζ στις 20:30. Στα τελευταία χλμ της επιστροφής… Τα νούμερα έλεγαν 235 χλμ σε 13:30 ώρες, με 10 ώρες σέλα και 2000 μ. υψομετρικά. Μέσοι παλμοί 116, απίστευτο νούμερο για τέτοιο ταξίδι. Ανακουφισμένος που είχα ολοκληρώσει το τάμα μου, ικανοποιημένος που ολοκλήρωσα ένα δύσκολο ταξίδι, χαρούμενος που γύρισα πάλι πίσω στην οικογένεια μου. Τι άλλο μπορεί να θέλει ένας άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος…