Share on Facebook Share on Twitter Υπάρχουν φορές, που παλιές διαδρομές έρχονται γλυκά στο μυαλό σου και σου υπενθυμίζουν, ότι τις ξέχασες. Το 2011 είχα ξεκινήσει ένα κύκλο μεγάλων αποστάσεων με την ονομασία Μεγάλοι Γύροι, στην ουσία καλύπτοντας όλη τη Δυτική Μακεδονία. Μετά από ένα μεγάλο κύκλο ποδηλατικών – και μη- διοργανώσεων για αρκετά χρόνια, βρέθηκα να ποδηλατώ μόνος μου αυτή τη χρονιά και ήρθαν στο μυαλό μου αυτοί οι Μεγάλοι Γύροι. Συναρμολόγησα λοιπόν μερικά κομμάτια που έκανα φέτος, με μερικά κομμάτια διαδρομών που είχα ποδηλατήσει μόλις 11 χρόνια πριν και…voilà, βγήκε αυτή τη διαδρομή! Αν και αρχικά φαινόταν αρκετά απαιτητική, με 300 χλμ και σχεδόν 3000 μ., ήμουν σίγουρος ότι θα έβγαινε και όχι μόνο αυτό. Το στοίχημα ήταν να τερματίσω εντός μπρεβετάδικου ορίου, ήτοι 20 ωρών συνολικά. Προετοιμασία Η σωματική προετοιμασία είχε γίνει σωστά και μεθοδικά, με το 200αρι μπρεβέ της Καστοριάς (200 χλμ με 2100 μ.), το Τάμα στην Παναγία Σουμελά (240 χλμ με 1800 μ) και με μια δυνατή προπόνηση στα 3 βουνά της Φλώρινας, με 3000 μ. συνολικά υψομετρικά. Παρένθεση στα παραπάνω, όταν εκτελούσα τις παραπάνω διαδρομές, δεν είχα στο μυαλό μου να κάνω μια γεροδεμένη 300αρα το Σεπτέμβριο. Απλά συνέβη… Κανόνισα το πρόγραμμα της δουλειάς, για να έχω το Σάββατο ρεπό, οπότε και προετοίμασα το πλάνο μου, με τις στάσεις, την τροφοδοσία και έφτιαξα τον κατάλογο με τα παρελκόμενα. Στο ποδήλατο, άφησα στην άκρη την τσάντα τιμονιού, για την καινούργια, πιο «έξυπνη» και πιο πρακτική τσάντα οριζοντίου, που κρεμιέται κάτω από τον οριζόντιο σωλήνα του πλαισίου (σύντομα θα ακολουθήσει η παρουσίαση της). Πάνω στον οριζόντιο είχα το πολύ πρακτικό τσαντάκι μου και πίσω προσάρμοσα την αλουμινένια βάση με την τσάντα του Sport Billy, που χωράει τα πάντα! Εκκίνηση για λίγους Ξύπνημα στις 04:30. Σχεδόν όλα είχαν προετοιμαστεί από το προηγούμενο βράδυ. Καλό πρωινό, κρύο ντους, ντύσιμο και έξω από την πόρτα! Βγαίνοντας από Φλώρινα Όταν κούμπωσα στα πεντάλ, το ψηφιακό νούμερο στο γάρμιν έλεγε 06:10. Αποχαιρέτησα την Φλώρινα και βγήκα στη μεγάλη ευθεία, υπό το φως των προβολέων. Σκοτάδι παντού. Κάπου στο πολύ βάθος χάραζε, αλλά είχα δρόμο ακόμα. Μετά μερικά χιλιόμετρα ακόμα κρύωνα, φορώντας μπατζάκια γονάτων, μανίκια και αντιανεμικό. Κοίταξα θερμοκρασία και είδα ένα αφράτο 8αρι. «Υπομονή» σκέφτηκα «όταν ξημερώσει θα ανέβει». Όταν ανέβηκα στο Κλειδί, ο ήλιος έσκαγε πίσω από το βουνό. Κατέβηκα το βουνό προς Αμύνταιο και χάζευα το φεγγάρι που χανόταν στα δεξιά μου και τον ήλιο που έβγαινε από τα αριστερά μου. Αναζωογόνηση… Είχα πάνω από ώρα στη σέλα, δείγμα ότι ο ρυθμός ήταν αργός. Άλλωστε είχα κάνει μόλις τα 30 από τα 300 χλμ, απλά το μυαλό δεν πήγαινε καν σε τέτοιες συγκρίσεις. «Ακόμα 2 ώρες για Κλεισούρα» είπα μέσα μου και σε λίγο περνούσα τον Αετό. Λίγο πριν τον Αετό Χαλάρωμα στο κιόσκι, πριν το Σκλήθρο Μικρή στάση 10λεπτου στο μοναδικό κιόσκι, χαλάρωμα για λίγο και ξανά προς Σκλήθρο. Κλεισούρα beach… Η ανάβαση για Λέχοβο ξεκίνησε πολύ εύκολα. Χαμηλές κλίσεις, ξεκούραστο σώμα και τάση για πάτημα. «Κόψε ρυθμό» σκέφτηκα, «έχεις ακόμα…» Δεν άργησα να μπω στο μαρτυρικό χωριό και συνέχισα για Κλεισούρα. Ήξερα ότι τα επόμενα 2 χλμ είχαν λίγο ζόρι, αλλά μετά η ανάβαση γινόταν τουριστική. Ανάβαση προς Λέχοβο Λέχοβο απο ψηλά Έφτασα στην Κλεισούρα και κάθισα στο μοναδικό καφενείο/καφέ που ήταν ανοικτό. Είχα 3 ώρες σέλα, ακριβώς στο πρόγραμμα, αλλά περίπου 30΄στάσεων. ‘Ήπια τον εσπρέσο, έφαγα το τοστ που είχα αποθηκεύσει και ξεκίνησα. Κλεισούρα, 1η στάση Η κατάβαση βγήκε απροβλημάτιστα και τα επόμενα χιλιόμετρα μέχρι Δισπηλιό κύλησαν πανεύκολα, μια και είχα φίλο τον άνεμο. Στο βάθος φαινόταν η λίμνη της Καστοριάς, μέχρι που έστριψα νότια και χάθηκε πίσω μου. Μετά το Δισπηλιό, λίγο πριν το Βογατσικό Η διαδρομή Δισπηλιό μέχρι Νεάπολη γνωστή από το μπρεβέ της Καστοριάς το 2020. Πολλά ανεβοκατεβάσματα, αλλά χωρίς αυτοκίνητα, ενώ η θερμοκρασία λίγο πάνω από 20 C. Ιδανικές συνθήκες δλδ. Στο δρόμο, πριν την Νεάπολη Καλονέρι προς Σιάτιστα όβερ! Πέρασα Νεάπολη και συνέχισα για Σιάτιστα, εδώ έμπαινα σε αχαρτογράφητη περιοχή. Πέρασα πάνω από Εγνατία και συνέχισα. Αντί να ακολουθήσω μια μεγάλη κυκλωτική διαδρομή, είχα δει στο χάρτη ότι μπορούσα να γλιτώσω χλμ πηγαίνοντας μέσα από το χωριό Καλονέρι. Εκείνο που δεν είχα δει, ήταν ένα απότομος λόφος με 10% κλίση! Βγήκα στο δρόμο και με υποδέχθηκε μια απότομη παράκαμψη με 10ρια, ώστε να ξεκινήσω την ανάβαση για Σιάτιστα. Πλέον η θερμοκρασία είχε ανέβει απότομα. Το θερμόμετρο έγραφε 31 C. Σιάτιστα, 2η στάση Η ανάβαση ήταν βατή, με σφιχτές στροφές και απουσία βλάστησης και σε λίγο στρατοπέδευα στην πρώτη καφετέρια, που ήξερα ότι είχε καλό καφέ και λίγο κόσμο. Ένιωθα καλά αν και είχα ταλαιπωρηθεί λίγο από τη ζέστη. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι υπολόγιζα να έχω 45΄καθυστερήσεων και ήδη είχα μαζέψει 1μιση ώρα. Ήπια το καφεδάκι, έφαγα το υπόλοιπο τοστ και συνέχισα. Κατέβηκα γρήγορα από το βουνό και συνέχισα πλέον ανατολικά προς Ξηρολίμνη. Ο ρυθμός αρκετά γρήγορος, κανένα πρόβλημα με τον αέρα. Σε μισή ώρα περνούσα κάτω από Εγνατία και συνέχιζα προς Βατερό, πλησιάζοντας πλέον στην Κοζάνη. Ο λόφος μετά το Βατερό Επόμενος μικρός στόχος, ο απότομος λόφος μετά το χωριό. Μικρός μεν, αλλά εύκολος όχι… Από την κορυφή του, έβλεπα στο βάθος το μεγάλο στόχο της διαδρομής, τη λίμνη Πολυφύτου. Τσάμπα δρόμος για τη λίμνη Πάλι λοιπόν κατεύθυνση νότια και διαδρομή ελαφρώς κατηφορική. Το ένα χωριό έδινε τη θέση του στο επόμενο, θετικές σκέψεις έρχονταν και έφευγαν, ώσπου μετά την Λευκοπηγή ξεκίνησε η μεγάλη κατηφόρα προς Αιανή. Ναι μεν χαιρόμουν την τσάμπα βόλτα, αλλά ήξερα ότι θα «πληρώσω» το εισιτήριο στην επιστροφή! Η επόμενη προγραμματισμένη στάση ήταν Σέρβια, μετά την λίμνη. Όμως θες η ζέστη, θες μια φωτεινή επιγραφή μπροστά μου που έγραφε «Κόκα κόλα και πατατάκια λέμε!» με ανάγκασε να πατήσω φρένα μέσα στην Αιανή, δίπλα σε ένα όμορφο παρκάκι. Αιανή, 3η στάση Σερβιρίστηκα και δροσίστηκα αναλόγως, έφαγα σχεδόν όλα τα αλατισμένα με ρίγανη πατατάκια μου και μετά 50΄ (ναι, δεν ήθελα να φύγω) βουρ για τη λίμνη. Λίμνη Πολύφυτου Ακόμα μια μικρή κατηφόρα, το φως της ημέρας κολάκευε ακόμα περισσότερο τη λίμνη και σε λίγο ήμουν πάνω στο κατάστρωμα της γέφυρας, εκεί που πριν 11 χρόνια, κόντεψα να χάσω το τιμόνι πέφτοντας σε μια λακούβα. Καμιά λακούβα λοιπόν, αλλά έπρεπε να στήσω το ποδήλατο για αναμνηστική φωτογραφία. Σέρβια με σέρβικα τραγούδια Πέρασα απέναντι και ενώ το πλάνο έλεγε Ρύμνιο και μετά Προσήλιο, σκέφτηκα να γλιτώσω όσο μπορούσα σε υψομετρικά. Άλλωστε είχα στα πόδια μου ήδη 180 χλμ και έμεναν 120 χλμ ακόμα, με όλο το ανέβασμα πίσω προς Κοζάνη. Συνέχεια «παραλιακά» λοιπόν προς Γούλες και μετά Αυλές (αλήθεια, που τα βρήκαν αυτά τα ονόματα;). Μικρή αλλά φαρμακερή ανάβαση από Αυλές Μια δυνατή και μικρή ανάβαση μετά τις Αυλές και στο μυαλό ήρθε πάλι ο Γιωργάκης. «Εδώ ήταν τα μέρη σου, πουλάκι μου» σκέφτηκα και το μυαλό μου χάθηκε σε αναμνήσεις… Μετά 1 ώρα διαδρομής, έφτασα Σέρβια. Ενώ δεν έπρεπε να σταματήσω, γιατί είχα ήδη κάνει στάση στην Αιανή, εκείνη η αναθεματισμένη επιγραφή άναψε πάλι! Σέρβια, απρογραμμάτιστη στάση με τα σέρβικα Στήθηκα σε ένα μικρό τραπεζάκι, με ένα παράξενο τύπο πιο δίπλα, να παίζει στο κινητό του σέρβικα τραγούδια (ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκαν). Η σκηνή έμοιαζε σαν κάτι από ταινία του Κουστουρίτσα, που έφτιαξε βιαστικά στις καλοκαιρινές του διακοπές, οπότε σε λίγο ήμουν πάλι πάνω στα πεντάλ… Και το βραδάκι έπεφτε αργά… Υψηλή γέφυρα Σερβίων Δεύτερο πέρασμα λοιπόν πάνω από τη λίμνη Πολυφύτου, αυτή τη φορά με περισσότερη κίνηση. Ο πρώτος λόφος ομαλός, αλλά πλέον τα πόδια δεν είχαν την πρωινή φρεσκάδα τους. Μέχρι το Βαθύλακκο έκανα υπομονή, γιατί είχε αρκετή κίνηση και μετά έμενε ο επόμενος λόφος για Πετρανά, αυτή τη φορά με περισσότερο χώρο για μένα, λόγο της διπλής λωρίδας που υπάρχει. Ανασύνταξη δυνάμεων, έξω από Κοζάνη Όλη η κούραση της ημέρας άρχισε να βγαίνει. Θυμήθηκα τη στάση που είχα κάνει τότε το 2011 στο ξενοδοχείο Τσέλικας και σκέφτηκα «Ας το επαναλάβω, γιατί δεν πάει άλλο…». Άλλαξα το τζέρσεϊ με ένα δεύτερο που είχα μαζί μου, γιατί ήταν μούσκεμα και πλέον κρύωνα, έβγαλα τα παπούτσια και περπάτησα λίγο για να γειωθώ (μη γελάτε, το κόλπο πιάνει!). Χωρίς να το καταλάβω, πέρασαν 20΄, ανασυντάχθηκα και ξεκίνησα για τον τελευταίο απότομο λόφο δίπλα στην Κοζάνη. Μετά τους κόμβους, μπήκα στο βοηθητικό δρόμο, όπως είχα κάνει τότε στην επιστροφή από την Παναγία Σουμελά. Πλέον οι αναβάσεις είχαν λάβει τέλος, έχοντας αισίως συμπληρώσει 220 χλμ. Το σκοτάδι είχε κατακλύσει τα πάντα γύρω μου, περασμένες 9, και περιέργως τα πόδια πήγαιναν απροβλημάτιστα. Έβαλα κι εγώ λοιπόν το σύστημα στον αυτόματο πιλότο και χάθηκα στις σκέψεις μου. Μαυροδένδρι, μερικά χλμ πριν την Πτολεμαΐδα Ένιωθα πλέον εκείνο το γνώριμο αίσθημα, που ξέρουν όσοι ποδηλατούν νύχτα. Απουσία θορύβων, απουσία εικόνων, περιγράμματα, σκιές και φώτα μακρινά στον ορίζοντα, τα πλάσματα της νύχτας που ζωντάνευαν στο πέρασμα σου, το ατέρμονο στροφάρισμα των ποδιών σου και το διακριτικό, επαναλαμβανόμενο σύρσιμο της αλυσίδας… Ηρεμία, ευφορία, ικανοποίηση, προσμονή και το μακρινό άρωμα του καφέ, η ελάχιστη ανταμοιβή για το ταξίδι. Τελευταία στάση Σταμάτησα στο γνωστό καφέ και παρήγγειλα ένα νυχτερινό εσπρέσο. Η ώρα ήταν πλέον 10. Έφαγα το τσουρεκάκι που κουβαλούσα τόσα χιλιόμετρα, μαζί με μια μπάρα. Ρουφούσα τον καφέ ικανοποιημένος. Άλλωστε τα 250 από τα 300 χλμ είχαν χαθεί στο σκοτάδι, ήμουν πλέον κοντά στο σπίτι. Πτολεμαΐδα, 4η και τελευταία στάση Κάθισα εκεί σχεδόν μια ώρα αλλά δεν με ένοιαζε, είχα χρόνο για να επιστρέψω. Όταν ανέβηκα όμως στο ποδήλατο, στα πρώτα χλμ κυριολεκτικά τουρτούριζα, αν και φορούσα τα πάντα όλα. Ήταν πλέον η κούραση που έβγαινε. Μετά τον Περδίκκα είχα ζεσταθεί επαρκώς και ανέβαινα τα λοφάκια με απίστευτη ευκολία. Τι σου κάνει η ψυχολογία ε… Πλέον όμως το στομάχι μου ήταν οριακά, και δεν σκέφτηκα καν να πάρω ένα τζελάκι για το λόφο προς το Κλειδί. Μόνο νερό. Ανέβηκα χωρίς να το καταλάβω, το μυαλό μου ήταν αλλού, που, δεν ξέρω. Πέρασα τη Βεύη και συνέχισα στον καινούργιο δρόμο. Μισή ώρα μετά, περνούσα τον τελευταίο κόμβο, και στο βάθος τα φώτα της Φλώρινας… «Τα κατάφερα ρε, τα κατάφερα!» έλεγα δυνατά και χτυπούσα το χέρι μου στο τιμόνι. Όλα τα συναισθήματα της μέρας, έβγαιναν στο σκοτάδι εκείνη τη στιγμή! Η γλύκα της επιστροφής Μετά, σαν να διακτινίστηκα στην μεγάλη ευθεία, λίγο πριν την είσοδο της πόλης. Τα φώτα από τα βενζινάδικα στη σειρά, τα κίτρινα φώτα των λαμπτήρων από πάνω μου, όπως ακριβώς τα άφησα το πρωί που έφευγα. «Μια ολόκληρη μέρα, πάνω στο ποδήλατο» σκέφτηκα «απίστευτο…» μη μπορώντας κι εγώ να το πιστέψω. Κύκλος Φλώρινα, μαζί με την αρκούδα! Έφτασα στον μεγάλο κύκλο, στην είσοδο της πόλης, και έστησα το ποδήλατο για μια τελευταία αναμνηστική φωτογραφία. Όλα όσα είχα σχεδιάσει, είχαν πραγματοποιηθεί όπως ήθελα. Μακάρι να γινόταν έτσι και στην πραγματική ζωή. Ήμουν γεμάτος από ικανοποίηση και πλέον έτοιμος να επιστρέψω σπίτι…
