Share on Facebook Share on Twitter Όλη η προπόνηση του φετινού καλοκαιριού, είχε ως στόχο αυτήν τη διαδρομή των 400 χλμ. Το πιο δύσκολο κομμάτι του εγχειρήματος, ήταν ότι θα έπρεπε να ποδηλατώ όλο το βράδυ για να ολοκληρωθεί η διαδρομή στο όριο των 27 ωρών, όπως δηλαδή και τα αντίστοιχα μπρεβέ ίσης απόστασης. Στην αρχή η επιλογή ήταν να ξεκινήσω αργά το απόγευμα, ώστε να ποδηλατώ όλο το βράδυ όταν θα είμαι φρέσκος. Αυτό απορρίφτηκε στη συνέχεια, γιατί δεν ήθελα να είμαι αργά τη νύχτα σε περιοχές που δεν είχα ποδηλατήσει ξανά πρόσφατα (το κομμάτι μετά τα Γρεβενά, ήταν μια διαδρομή που είχα επισκεφθεί το 2011). Η άλλη δυσκολία του εγχειρήματος ήταν τα συνολικά υψομετρικά που πλησίαζαν τα 5000 μ. Ήταν τα περισσότερα που θα είχα κάνει, σε μία μόνο διαδρομή (στο γύρο της Πελοποννήσου με τα 1000 χλμ είχα μαζέψει σχεδόν 13000μ, αλλά ήταν σε διάρκεια 7 ημερών). Οπότε έπρεπε να ήμουν στην καλύτερη μου φόρμα για να τα βγάλω. Μετά από τα 2 φετινά μπρεβέ που πήρα μέρος και πολλές απαιτητικές διαδρομές των 150-200 χλμ, ένοιωθα ότι ήμουν έτοιμος. Η ημερομηνία στις 30/9 επιλέχθηκε λόγω πανσελήνου. Εκκίνηση Ξύπνημα στις 06:00, τα πάντα έτοιμα από το προηγούμενο βράδυ. Πρωϊνό, ντύσιμο και κούμπωμα στα πεντάλ στις 08:00. Ο καιρός συννεφιασμένος ακόμα, με αρκετή υγρασία. Η ανάβαση στη Βίγλα με χαλαρό ρυθμό, με μπόλικη υγρασία, 12 C και 10 κιλά φορτίο, αποτελούμενο από έξτρα σαμπρέλες, εργαλεία, τροφές και ρουχισμό. Φτάνοντας κορυφή, στο Χ.Κ. Βίγλας, αλλάζω όλα τα ρούχα, βάζοντας την ημι χειμερινή ενδυμασία, γιατί η κατάβαση προς Ανταρτικό τσακίζει κόκαλα! Από χειμερινά σε καλοκαιρινά, πριν την Καστοριά Καστοριά προς Γρεβενά Μετά 2 ώρες φτάνω Καστοριά, για καφεδάκι και τροφοδοσία. Πριν καθίσω το garmin με προειδοποιεί να αλλάξω μπαταρία στον αισθητήρα πεταλαρίσματος. Το κάνω με συνοπτικές διαδικασίες και απολαμβάνω τον καφέ μαζί με το τοστ (κλασσική συνταγή). Ξεκούραστος, χορτάτος (και με καινούργια μπαταρία), ξεκινώ προς Δισπηλιό, για να πάρω τον παλιό δρόμο για Σιάτιστα. Δεν περνούν 15΄, και η καταστροφή χτυπά…. Τα 2 κουμπιά του garmin, υπεύθυνα για τις αλλαγές στις σελίδες με τα δεδομένα, έχουν εξαφανιστεί. Σταματώ στην άκρη του δρόμου, ξεκουμπώνω το κοντεράκι και κατά λάθος πατάω το άλλο κουμπί και αποθηκεύω τη διαδρομή, που φυσικά ανεβαίνει αυτόματα στο strava. “Καταραμένη τεχνολογία” λέω (κάτι άλλο είπα, αλλά ας πούμε αυτό). Παίρνω το στυλό που είχα για να σημειώνω τη διαδρομή, σπάω το καπάκι και χρησιμοποιώ αυτό για δείκτη. Κουμπώνω και φεύγω, αρκετά με αυτά… Ο ήλιος έχει ανέβει αρκετά, έχω βγάλει μπατζάκια και μανίκια, στο δρόμο σταματώ σε μια άκρη και αλλάζω και φανέλα και είμαι οκ, προσπαθώντας να ξεχάσω το “ατύχημα”. Περνώ έξω από Νεάπολη, περνάω πάνω από Εγνατία και σταματώ για δροσερό νεράκι στο Καλοχώρι, έξω από Σιάτιστα. Το αριστερό γόνατο με ενοχλεί πάλι, είχε ξεκινήσει στα τελειώματα της Βίγλας, κληρονομιά από την πρόσφατη ανάβαση στο Καϊμακ. Ρίχνω κρύο νερό πάνω και συνεχίζω. Καλοχώρι Μπαίνω στον παλιό δρόμο για Γρεβενά και αρχίζουν οι απότομοι λόφοι. Το γόνατο αρχίζει να με τρυπάει, σε κάθε 2η πεταλιά. Σφίγγω τα δόντια και συνεχίζω, όσο χαλαρά μπορώ στο 8-9%. Κάθε κατηφόρα ανάταση, κάθε ανηφόρα η κόλαση. Γρεβενά προς Σέρβια Στάση στα Γρεβενά Γύρω στις 17:00 φτάνω Γρεβενά, ψάχνω για μπουγατσάδικα, όλα κλειστά. Βολεύομαι με μια αλμυρή κρέπα, πίνω και μια παγωμένη Coca, φορτίζω τις συσκευές μου και σκέφτομαι το επερχόμενο βράδυ. Κατά λάθος το ρολόϊ garmin, που μετράει ολοκληρη τη διαδρομή από Φλώρινα, κλείνει και καταχωρεί τη διαδρομή μέχρι εκεί! “Δε γίνεται” λέω μέσα μου “μου έχουν κάνει βουντού!”. Φεύγω, δεν έχω ακόμα πολύ μέρα μπροστά μου… Βενετικός ποταμός Φτάνω Βενετικό ποταμό και εκεί ξέρω ότι αρχίζει η 2η (όχι πολύ δύσκολη) ανάβαση. Στα Γρεβενά είχα βάλει για πολύ ώρα πάγο στο γόνατο και αισθάνομαι αισιόδοξος. Περνάω το Ελευθεροχώρι και ο ήλιος στα δεξιά μου σιγά σιγά με αποχαιρετά. Σταματώ στους Άγιους Θεόδωρους για υδροδοσία και η Γαρμπή τραγουδά το τελευταίο της σουξέ στους καθίμενους. Ηλιοβασίλεμα μετά το Ελευθεροχώρι Φοράω μανίκια και ανακλαστικό γιλέκο, κουμπώνω αντιανεμικό και φεύγω. Σε λίγο ξεκινά η κατηφόρα, κερδίζω χρόνο και αμέσως βρίσκομαι στη διασταύρωση για Καρπερό. Πλέον ποδηλατώ επίσημα μέσα στη νύχτα… Μπαίνω στην πλατεία του χωριού, κόσμος αριστερά πίνει καφέ, τσίκνα από ψητά αναδύεται δεξιά και σταματώ βλέποντας ένα τύπο. “Για Ελάτη καλά πάω;” ρωτάω “Που πας ρε παλικάρι” απαντά “είναι βράδυ και είναι πολύ μακρυά” “Δεν πειράζει” απαντάω, χαμογελώ και συνεχίζω. Στάση στην Παλιουριά Ο στόχος είναι το χωριό Παλιουριά, όπου και έχω προγραμματίσει στάση, χωρίς να ξέρω τι θα βρω εκεί. Γύρω στις 20:30 βλέπω από μακρυά τα φώτα, είναι ένα μικρό χωριουδάκι. “Δεν πρόκειται να βρω κάτι” σκέφτομαι, βρίσκω μια ήσυχη μεριά με φως και στρατοπεδεύω. Πεινάω αρκετά, και ανοίγω το μεγάλο κρουασάν πραλίνα που είχα φέρει από το σπίτι. Μιλάω με την Αλεξία, ανησυχεί φυσικά, την καθησυχάζω και ετοιμάζομαι να αναχωρήσω. Τα μεγάλα λάθη Γυρίζω πάλι στον κεντρικό δρόμο, βλέπω πινακίδα για Κοζάνη και συνεχίζω (1ο λάθος). Βρίσκομαι να περνάω μια φωταγωγημένη γέφυρα, σχεδόν του κουτιού(2ο λάθος). “Δεν θυμάμαι να περνούσα γέφυρα, τότε” σκέφτηκα, όταν είχα ξαναπεράσει το 2011. Περνώ απέναντι, βλέπω πινακίδα για Αιανή, σκέφτομαι ότι είναι παράξενο, αλλά συνεχίζω (3ο λάθος). Η κούραση, η υγρασία, απλά θέλω να φτάσω γρήγορα στην Ελάτη, να διασχίσω τα επόμενα χωριά, για να φτάσω Σέρβια όπου θα ξεκουραστώ και θα φάω κανονικά. Αρχίζω να ανεβαίνω και ανεβαίνω, επόμενο άγνωστο χωριό (4ο λάθος) και συνεχίζω. Κατεβαίνω απότομα δίπλα σε κάτι που φαίνεται λίμνη και αρχίζω πάλι να ανεβαίνω απότομα. Αφού περνάω ακόμα ένα άγνωστο χωριό, αποφασίζω στην επόμενη κορυφή να σταματήσω να δω στο κινητό που βρίσκομαι. Ανοίγω τους χάρτες, κοιτάω το στίγμα μου, κοιτάω που πάω, κοιτάω που θα έπρεπε να πάω ….και ο σκοτεινός ουρανός πέφτει πάνω μου! Επί 1 ώρα ποδηλατώ σε λάθος κατεύθυνση….. Σωστή πανσέληνος, λάθος βουνό! Αρχίζω να βρίζω, εκεί στη μέση του πουθενά. Ηρεμώ σε δευτερόλεπτα και συνειδητοποιώ ότι πρέπει να γυρίσω πίσω εκεί που έκανα το λάθος, στην Παλιουριά. Μεταβολή, και αρχίζω να πεταλάρω δυνατά. Λίγο λίγο τα φώτα του χωριού, με πλησιάζουν στο βάθος. Κατεβαίνω στο επίπεδο της “λίμνης” που είχα δει πριν και καταλαβαίνω τι είναι. Φτάνω στην καινούργια γέφυρα, περνάω απέναντι, φτάνω στο χωριό, και κοιτάω πίσω μου. Ψηλά στο ημίφως υπάρχει μια πινακίδα που δείχνει Ελάτη προς την κατεύθυνση του χωριού. Δαγκώνομαι και συνεχίζω, περνάω το σημείο που είχα σταματήσει και στα 50 μέτρα είναι μια τεράστια πινακίδα, με όλα τα χωριά που θα έπρεπε να έχω περάσει…. Θυμός, απογοήτευση, απελπισία, όλα μαζί. Έχω χάσει σχεδόν 1 1/2 ώρα, ξοδεύοντας πολύτιμη ενέργεια που δεν θα μπορούσα να πάρω πίσω, ανεβαίνοντας σε λάθος βουνά! Αν ήταν μέρα, θα έβλεπα ότι η γέφυρα περνούσε απέναντι τον ποταμό Αλιάκμονα, που δεν έπρεπε επ’ ουδενί να διασχίσω. Όμως τώρα είμαι εδώ και πρέπει να συνεχίσω. Η ώρα είναι 22:45. Ο προγραμματισμός που έδειχνε ότι θα ήμουν μεσάνυχτα Σέρβια πετιέται στο ποτάμι. “Προφανώς θα τερματίσω και εκτός χρόνου” σκέφτομαι, αλλά αυτό είναι το λιγότερο που με απασχολεί. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και συνεχίζω. Σε λίγο ξεκινούν οι κλίσεις. Η πανσέληνος βοηθά, μου δείχνει το περίγραμμα του δρόμου που συνεχίζει ανηφορικός. Τσεκάρω για λίγο και βλέπω διψήφιες κλίσεις. Η κούραση και η ταλαιπωρία του λάθους θολώνουν το μυαλό και δεν χρησιμοποιώ το τζελάκι που έχω (5ο λάθος). Κάπου, κάποτε βλέπω από μακρυά τα φώτα της Ελάτης. Μπαίνω στο χωριό, έχω παγώσει από την υγρασία, θέλω κάπου να ζεσταθώ και να φάω, αλλά λέω “προχώρα στο επόμενο χωρίο, να κερδίσω λίγο χρόνο”. Το επόμενο χωριό – Λαζαράδες- είναι μικρό και έρημο, δεν υπάρχει τίποτα. “Την κάτσαμε…” Σταματώ στην άκρη του δρόμου και θυμάμαι ότι είχα μαζί μου 2 βρασμένα αυγά. Τα τρώω μαζί με μισή μπάρα και παίρνω δυνάμεις. Μιλάω με την Αλεξία, κοντά στα μεσάνυχτα, που με περιμένει να είμαι στα Σέρβια. Τρελαίνεται ότι της λέω για το λάθος, μου λέει ότι το περίμενε κάτι τέτοιο να γίνει, κι εγώ απαντώ ότι σε λίγο θα μείνω απο νερό. Η μικρή ανιψιά της – Αλεξία κι αυτή – με συμβουλεύει να ψάχνω στις εκκλησίες για νερό. Ξεκινώ, ακόμα ένας απότομος λόφος, αλλά τώρα ανεβαίνω πιο καλά. Ανηφορίζω, κατηφορίζω απότομα, σε κάποια φάση είμαι ψηλά, και στο βάθος χαμηλά αριστερά βλέπω πολλά φώτα. “Μάλλον η Αιανή είναι” σκέφτομαι και παίρνω ελπίδες. Προσήλιο και υδροδοσία… Φτάνω Προσήλιο και βλέπω εκκλησία. Μπαίνω μέσα στο προαύλιο και ανάσταση… βρίσκω μια βρύση με λάστιχο. Πίνω, γεμίζω και αριβάρω! Είναι πλέον 2 τα ξημερώματα όταν μπαίνω Σέρβια, 2 ώρες μετά τον προγραμματισμό μου. Βρίσκω τυχαία ένα μαγάζι λίγο πριν το κλείσιμο, χτυπάω 2 γύρους κοτόπουλο και στανιάρω. Βγαίνω έξω να πάρω λεφτά από το ποδήλατο και παγώνω. “Πώς θα κάνω ακόμα 150 χλμ;” σκέφτομαι. Φοράω εδώ και ώρα την κοντομάνικη φανέλα και τα 2 τζέρσευ που έχω φέρει μαζί μου, αντιανεμικό, μπατζάκια, μανίκια και πάλι κρυώνω. Σέρβια προς Πτολεμαΐδα Φεύγοντας από Σέρβια Ξεκινώ τελικά προς Κοζάνη. Σφίγγω τα δόντια απο το κρύο στην μεγάλη κατηφόρα προς την γέφυρα των Σερβίων, το ανακλαστικό κυματίζει σαν σημαία. Περνάω τη γέφυρα, το σκέφτομαι αλλά δεν έχω κουράγιο να πάρω φωτογραφία. Αρχίζει η ανηφόρα προς Βαθύλακκο. Ευτυχώς είναι πλέον περασμένες 3 και έχει ελάχιστη κίνηση. Νόμιζα ότι θα πάρω δυνάμεις από το φαγητό, αλλά το σώμα μου είναι πολύ ταλαιπωρημένο. Φτάνω Βαθύλακκο, σταματώ στην μικρή πλατεία, και την πέφτω όπως είμαι σε ένα παγκάκι. Κλείνω τα μάτια μου για 30΄, από τα οποία πρέπει να κοιμήθηκα τα 15΄. “Ξυπνάω” μαζεύω την πραμάτεια μου και ξεκινώ, με περιμένει η ανηφόρα προς Πετρανά. Ξημερώματα, έξω από Κοζάνη Το σώμα έχει πάρει μια ελάχιστη φρεσκάδα, ανεβαίνω αργά και σταθερά, μένει μόνο ο λόφος μετά το στρατόπεδο. Μόλις βγαίνει και αυτός, ανασαίνω με ανακούφιση. Περασμένες 5 και ο δρόμος προς Πτολεμαΐδα είναι πλέον μπροστά μου. Όσο πλησιάζω Πτολεμαΐδα από τον παλιό δρόμο, η νύχτα αρχίζει να χάνει την κυριαρχία της, η καινούργια μέρα προετοιμάζεται. Επιτέλους ζέστη και καφές, στην Πτολεμαΐδα! Μπαίνω στην πόλη στις 7 και στρατοπευδεύω στο γνωστό μου στέκι. Παραγγέλνω τριπλό εσπρέσο – έχω να πιω καφέ από το προηγούμενο απόγευμα στα Γρεβενά. Πίνω, τρώω, πίνω, τρώω και αποκοιμιέμαι για λίγο στην πολυθρόνα. Αφού ξεκουράζομαι αρκετά, ξεκινώ και πάλι. Προς Φλώρινα Έχει πλέον ξημερώσει όταν ανεβαίνω πάνω στη σέλα. Το σώμα θέλει μερικά χλμ να επανέλθει σε θερμοκρασία λειτουργίας. Είμαι πλέον εκτός χρόνου και αποφασίζω ότι δεν έχει νόημα να κάνω το τελευταίο κομμάτι από Ανατολικό – Άρνισα-Αμύνταιο. Οπότε συνεχίζω βόρεια και γύρω στις 08:30 μπαίνω Περδίκκα. Ο ρυθμός δεν έχει επίσης νόημα, είναι ρυθμός που απλά θα με πάει σπίτι. Η διαδρομή χιλιοπερπατημένη, απλά προσπαθώ να κρατήσω συγκροτημένο το μυαλό, είναι πολύ δύσκολο… Πριν την τελευταία ανάβαση προς το Κλειδί, πίνω ένα τζελάκι και ανεβαίνω αξιοπρεπώς. Το μυαλό απλά καταγράφει μηχανικά το τοπίο. Χωρίς να το καταλάβω, έχω περάσει όλα τα χωριά και βλέπω από μακρυά τη Φλώρινα. “Να μαστε πάλι εδώ” σκέφτομαι “ακριβώς μια μέρα μετά”. Επιστροφή στην Φλώρινα Φτάνω σπίτι μου, σταματώ, κατεβαίνω, σβήνω φώτα και συσκευές και πατάω γερά στα πόδια μου. Το μυαλό ακόμα χαμένο στις ανηφόρες, στα άγρια νυχτερινά τοπία, αλλά εγώ είμαι εδώ, τερμάτισα.
