Share on Facebook Share on Twitter Βαρβάρα Φασόη – Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 2017 Το παγκόσμιο πρωτάθλημα είναι μία από τις κορυφαίες διοργανώσεις, προσφέροντας τη δυνατότητα να αγωνιστείς μαζί με τις κορυφαίες αθλήτριες του κόσμου. Έτσι μπορείς να καταλάβεις σε τι επίπεδο βρίσκεσαι ως αθλήτρια, αλλά και που μπορείς να φτάσεις. Δυστυχώς το επίπεδο της χώρας μας είναι πολύ χαμηλό τόσο στο αγωνιστικό κομμάτι, όσο και γενικότερα στη δημιουργία αθλητών. Ήταν η τρίτη φορά που είχα τη τύχη να συμμετάσχω σε ένα τέτοιο γεγονός και φυσικά με τη βοήθεια της εταιρίας Εlectric Rev By Helma που είναι και ο κύριος χορηγός μου. Η ελληνική ομοσπονδία δεν ήταν σε θέση να βοηθήσει λόγω οικονομικών προβλημάτων. Η Νορβηγία ξεπέρασε το καλύτερο δυνατόν στη δημιουργία του πρωταθλήματος, τόσο ως οργάνωση αλλά προπάντων ως συμμετοχή του κόσμου. Κάθε φορά βρίσκονταν στο δρόμο πάνω από 1500 θεατές, να μας ζητωκραυγάζουν. Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα αποτελούσε γιορτή για τη χώρα και έτσι ο όλος ο κόσμος ήταν δίπλα στους αθλητές κάθε μέρα, ακόμα και στις προπονήσεις. Κάθε φορά που έκανα προπόνηση, φώναζαν με ενθουσιασμό. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορείς να περιγράψεις, τα συναισθήματα, ειδικότερα κατά τη διάρκεια του αγώνα. Είναι απίστευτη αίσθηση, ο πανηγυρισμός για κάτι που κανείς με τόσο πόνο, ώστε να μπορείς να δώσεις το καλύτερό σου εαυτό. Ατομική χρονομέτρηση Ο πρώτος μου αγώνας ήταν η ατομική χρονομέτρηση. Ήταν ένας πολύ σκληρός αγώνας, αφού περιείχε τα πάντα! Κρύο, βροχή, λίγο αέρα σε λίγα σημεία βέβαια, πολύ κατηφορική τεχνική διαδρομή και ως αποκορύφωμα μια ανηφόρα 1,5 χιλιόμετρο με κλίση που άρχιζε στο 5% και τελείωνε στο 14%. Ήταν η πρώτη φορά που είδα τέτοια διαδρομή, που βέβαια με χαροποιούσε πολύ ως διαδρομή παγκοσμίου. Άλλωστε, ο καλός αθλητής στα δύσκολα φαίνεται. Ξεκίνησα πολύ δυνατά και προσπάθησα να κρατήσω τον ίδιο αυξημένο ρυθμό σε όλη τη διαδρομή – μια και ήταν 21,1 χλμ. Τερμάτισα στη 42η θέση με κάπου στα 4’ διαφορά από τις πρώτες, και περίπου στα 2’ από το μεγαλύτερο αριθμό των αθλητριών πριν από εμένα. Αγώνας αντοχής Ο δεύτερος αγώνας μου ήταν η αντοχή, η οποία φέτος ήταν 153 χλμ εξίσου πολύ δύσκολης διαδρομής. Μόλις πριν ενάμιση μήνα, είχα αποφασίσει να τρέξω στο Παγκόσμιο, οπότε δεν είχα τον κατάλληλο χρόνο να προετοιμαστώ. Έτσι, γνώριζα πως δύσκολα θα έβγαζα αυτά τα χιλιόμετρα. Ξεκίνησα τον αγώνα με στόχο να τερματίσω και ένιωθα πολύ καλά! Δυστυχώς όμως μια πτώση στα πρώτα 200 μέτρα μετά από την εκκίνηση μου στοίχισε πολύ. Αν και εγώ δεν έπεσα, μέχρι να περάσω από τις κοπέλες που ήταν κάτω, και λόγω της τελευταίας θέσης που είχα στη εκκίνηση ως χώρα, έχασα το εμπρός γκρουπ. Πάλεψα πάνω από 8 λεπτά να το ξαναπιάσω και εκεί σπατάλησα πολύ δύναμη. Κατάφερα και κρατήθηκα κάπου στα 80 χιλιόμετρα μαζί με το πελοτόν, όταν στο πίσω μέρος έγινε μια ακόμα πτώση, στο πλακόστρωτο μέρος της διαδρομής. Όταν συνέχισε το γκρουπ, δεν είχα τη δύναμη να το ξαναπιάσω, όπως και παρά πολλές αθλήτριες που έμειναν πίσω. Συνεργάστηκα με κάποιες αθλήτριες, αφού ήμουν μόνη μου ως χώρα. Σε τέτοιες διοργανώσεις, αυτό είναι ένα αρνητικό στοιχείο. Όλες οι χώρες εκπροσωπούνται από 2 έως και 6 αθλήτριες (και περισσότερες), ώστε να υπάρχει συνεργασία και βοήθεια. Ο αγώνας αντοχής είναι ομαδικό αγώνισμα και χρειάζεσαι πάντα βοήθεια για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις στις δυσκολίες της διαδρομής. Στο τελευταίο μέρος του σιρκουϊ, καταφέραμε να κάνουμε 2 γύρους. Μετά λόγω ορίου χρόνου από το πελοτόν, έπρεπε να σταματήσω 3 γύρους από το τέλος. Από τις 160 αθλήτριες που ήμασταν, τερμάτισαν μόνο οι 60. Επίλογος Τα συναισθήματα και η εμπειρία που πήρα από αυτόν τον αγώνα δεν συγκρίνονται. Είναι η αποκορύφωση της προσπάθειας που κάνω, για να μπορώ να αγωνίζομαι στο μέγιστο των δυνατοτήτων μου όλο το χρόνο και κάθε χρόνο να γίνομαι καλύτερη. Όνειρο μου είναι να τερματίσω έναν τέτοιο αγώνα και γι’ αυτό θα συνεχίσω ακόμα πιο δυνατά!
