Share on Facebook Share on Twitter Ήταν από αυτά τα φθινοπωρινά μεσημέρια, που ο ήλιος έπαιζε κρυφτούλι με τα σύννεφα. Η προπόνηση των 60 χλμ είχε προαναγγελθεί μέρες πριν, αλλά η διάθεση μου ήταν χλιαρή. Χτες ήταν η μέρα αποκατάστασης, από το γυμναστήριο που μόλις πρόσφατα ξεκίνησα (για αυτή τη σεζόν). Όμως το σώμα έδειχνε να έχει ακόμα ανάγκη ξεκούρασης. «Απότομα ξεκίνησα τους αλτήρες» σκέφτηκα. Τελικά τα 60 χλμ καταργήθηκαν, από τη στιγμή που οι υπόλοιποι της παρέας ακύρωσαν και έμεινα μόνος. «Θα κάνω 40 με 50 χλμ» δήλωσα αποφασιστικά, γιατί την επόμενη δεν μπορούσα να βγω. Στις 14:28 ήμουν στο δρόμο και ξεκινούσα. Είχα ντυθεί αρκετά καλά με το μακρυμάνικο ζέρσεϊ, κοντομάνικο ισοθερμικό και καλύμματα γονάτων για τα βασικά, με το αντιανεμικό για εφεδρεία. Έφτασα στην έξοδο της πόλης και ακόμα μαδούσα μαργαρίτες με τη σκέψη μου «50 ή 40, 40 ή 50….». Τελικά πήρα την άλλη έξοδο, οδεύοντας για την 50αρα, διστακτικά. Τα πρώτα χιλιόμετρα ήταν ελαφρώς ανηφορικά και απλά έδινα χρόνο στο σώμα μου. Μια μικρή κατάβαση με έβγαλε τελικά από την πόλη και ξεκίνησα…. Στα πρώτα χιλιόμετρα, ο αέρας ήταν εναντίον μου, αλλά τα πόδια έδειχναν να ανοίγουν. Οι παλμοί σταθεροί χαμηλά – 125 με 135- και η ταχύτητα στα 33-35 μ.ω.τ. Ανάσαινα την φθινοπωρινή φύση και ζέσταινα σταθερά το σώμα μου. Ξαφνικά ανακάλυψα ότι όλοι οι πόνοι που με ενοχλούσαν στο σπίτι, είχαν ως δια μαγείας εξαφανιστεί. Τα πόδια στροφάριζαν κανονικά και εύθυμα, δεν ήταν βαριά. Οι γλουτοί δεν πονούσαν, το σώμα έμπαινε κανονικά σε λειτουργία. Όλα τα λαμπάκια του ήταν στο πράσινο…. «Τι είναι άραγε αυτό το ποδήλατο» σκέφτηκα. «Λίγα χιλιόμετρα με στρωτό τέμπο και αρχίζεις να λειτουργείς όπως πρέπει». Έστριψα νότια περνώντας μέσα από το πρώτο χωριό και συνέχισα. Τώρα ο άνεμος ήταν σχεδόν ευνοϊκός αλλά δεν ενέδιδα` το κοντέρ ήταν σταθερά στα 35 μ.ω.τ. Πέρασα και το δεύτερο χωριό και μετά έστριψα νοτιοδυτικά. Εκεί ο ρυθμός έπεσε λίγο, ή καλύτερα τον άφησα να πέσει λίγο για να θαυμάζω τη φύση. Ο ήλιος είχε βγει αρκετά από την κρυψώνα του, μύριζα τώρα καμένα στάχια, που ετοίμαζαν το χώμα για την επόμενη σοδειά, βαριεστημένα σκυλιά στην άκρη του δρόμου με κοιτούσαν αδιάφορα, ένας τσοπάνης με χαιρετούσε με το βλέμμα του. Ακόμα μια γέφυρα και ευχαριστιόμουν τώρα μια ατελείωτη ευθεία με καινούργια άσφαλτο. «Μήπως θέλουμε μόνο ελάχιστα πράγματα για να γίνουμε χαρούμενοι;». Ένα ακόμα γρήγορο πέρασμα από ένα χωριό και θυμήθηκα τα πελοτόν στους Γύρους που έκαναν το ίδιο` μόνο που εμένα μου έλειπαν καμιά 50αρια αθλητές ακόμα! Κοίταξα τα χιλιόμετρα που είχα διανύσει – 22 συνολικά. Στο επόμενο χωριό θα ξεκινούσε ένα segment, όπου ήθελα να πάω δυνατά. Ναι σωστά, όλα τα είχαμε πληρωμένα, μας έλειπε το κόλλημα με το Strava. Τι να κάνουμε, η ποδηλασία είναι μασκαρεμένος παλιμπαιδισμός. Όλοι το ξέρουμε, αλλά δεν το παραδεχόμαστε ανοιχτά… Έκοψα ρυθμό λοιπόν και μια ωραία μικρή κατηφόρα με έφερε έξω από το χωριό. Ανέβασα ταχύτητα και άρχισα να φορτώνω χιλιόμετρα. Αν και υποτίθεται ότι είχα πλάτη τον άνεμο, δεν υπήρχαν αρκετά μποφόρ για να με βοηθήσουν. Στα 5 χιλιόμετρα μέσα στο segment άρχισε το γνώριμο κάψιμο από το γαλακτικό οξύ, αλλά ήταν πόνος που ανεχόταν το σώμα μου. Άλλωστε αυτή είναι και όλη η ουσία των σκληρών ωρών πάνω στη σέλα` να αντέχουμε περισσότερο τον πόνο που οι ίδιοι προκαλούμε στον εαυτό μας. Παράνοια ή δομημένη προπόνηση; Ο καθένας το ονομάζει όπως θέλει. Το segment λοιπόν θα τελείωνε μέσα στην πλατεία του επόμενου χωριού. Μόνο που το χωριό ήταν πάνω σε ένα λόφο και το ντεπόζιτο καυσίμων ήδη γυρισμένο στην ρεζέρβα. Αποφάσισα να στροφάρω ακόμα πιο δυνατά, αυξάνοντας κι άλλο το κάψιμο στους τετρακέφαλους. Στην επιστροφή θα γυρνούσα όπως μπορούσα, σκέφτηκα. Ο λόφος ξεκινούσε σε λίγο και αποφάσισα να μην κατεβάσω δίσκο. Θα έδινα ό,τι μπορούσα, άλλωστε η ανηφόρα ήταν λιγότερο από 2 χλμ. Μπήκα καλά στην ανηφόρα και με έβγαλε μέχρι το χωριό. Μερικά καλά ορθοπέταλα και το segment –ευτυχώς- είχε τελειώσει. Απόλαυσα το παστέλι «Όλυμπος» (προσοχή, τοποθέτηση προϊόντος), κούμπωσα το αντιανεμικό και πήρα το δρόμο της επιστροφής. Τα πρώτα χιλιόμετρα ήταν κατηφορικά, και τα πόδια έστρωναν σιγά σιγά. Μπήκα στον καινούργιο αυτοκινητόδρομο, αφήνοντας τον παλιό δρόμο. Ο ήλιος χαμήλωνε, αδέσποτα σκόρπια σύννεφα από κάτω του και στο βάθος χιονισμένες οι κορυφές των βουνών. Πήρα μια βαθιά ανάσα, γεμάτη καθαρό οξυγόνο και χαμογέλασα. Ακόμα μια φθινοπωρινή προπόνηση που θα τελείωνε δυνατά!
