Share on Facebook Share on Twitter Έχει αποδειχθεί επιστημονικά, ότι αν επιλέγουμε γρήγορο στροφάρισμα με χαμηλή (ελαφριά) ταχύτητα, τότε απλά στροφάρουμε χωρίς να κερδίζουμε σε ταχύτητα. Ακόμα χειρότερα, σπαταλούμε άδικα την ενέργεια μας. «Αν ένας χομπίστας προσπαθεί να αντιγράψει το υψηλό πεταλάρισμα ενός επαγγελματία, αλλά αντί να στροφάρει με βαριά σχέση χρησιμοποιεί ελαφριά, τότε μπορεί να σπαταλήσει το 60% της ενέργειας του,» δηλώνει ο Δρ. Frederico Formenti, ανώτερος ερευνητής στη φυσιολογία στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Οι ποδηλάτες που ασκούνται τακτικά, έχουν την τάση να εξοικονομούν ενέργεια ενστικτωδώς επιλέγοντας πιο άνετες σχέσεις. Με μερικά πειράματα, ο Formenti και οι συνεργάτες του έχουν πλέον αποκαλύψει το λόγο. Το πείραμα Χρησιμοποιήθηκαν 10 εθελοντές, στους οποίους μετρήθηκε η κατανάλωση οξυγόνου ενώ πεταλάριζαν σε ένα ποδήλατο γυμναστικής (ένα εργόμετρο) για να βρεθεί η δύναμη που έβγαζαν. Ένα τρισδιάστατο βίντεο με υπέρυθρες χρησιμοποιήθηκε επίσης, για να υπολογιστεί πόση δύναμη χρησιμοποιούσαν οι ποδηλάτες. Σε χαμηλή ένταση της άσκησης στα 50 W, διαπίστωσαν ότι πεταλάροντας με μικρή σχέση με 110 περιστροφές, χρησιμοποιούσαν περισσότερο από το 60% της ενέργειας τους σε κινούμενα μέρη του σώματός τους, συμπεριλαμβανομένων των μηρών, γονάτων και ποδιών, ενώ μόνο το 40% πήγαινε στην περιστροφή των πεντάλ. Ήταν ένας ολοκληρωτικά αναποτελεσματικός τρόπος για να ποδηλατεί κανείς. «Στα 50 w πρόκειται για πολύ χαλαρή ποδηλασία», υποστηρίζει ο Dr. Formenti , που ποδηλατεί καθημερινά «Είναι σαν να ποδηλατείς σε ελαφρά κατηφόρα ή σε επίπεδη διαδρομή με ούριο άνεμο». Αντίθετα, ο Chris Froome είχε ένα πεταλάρισμα με 97 σ.α.λ., στην ανάβαση La Pierre-Saint-Martin, στο νικηφόρο 10ο εταπ του Tour de France 2015, όπου πήρε την 2η κίτρινη φανέλα του. Όμως, έβγαζε περισσότερα από 390 w με 52/38T σχέση – Μια μεγάλη διαφορά από ένα χαλαρό πεταλάρισμα με ούριο άνεμο. Οι φυσιολόγοι γνωρίζουν ότι η απόδοση των μυών έχει να κάνει με την ταχύτητα με την οποία οι μύες μας μπορούν να συστέλλονται. Εάν επιλέξουμε μια ταχύτητα και δουλεύουμε τους μύες μας στο 1/3 της ταχύτητας συστολής τους, τότε μπορούμε να μεγιστοποιήσουμε την ισχύ που παράγουμε. VO2max Οι επαγγελματίες ποδηλάτες προβλέπουν την απόδοσή τους με αυτά τα τεστ. Οπότε, όσο πιο ακριβή γίνονται τα τεστ, τόσο πιο γρήγορα θα ποδηλατούν. Αλλά οι δοκιμές αυτές πρέπει να βασίζονται σε ένα περιορισμένο σύνολο μετρήσεων από τον αναβάτη. Ο πιο εύκολος τρόπος, είναι η μέτρηση της πρόσληψης οξυγόνου (VO2), επειδή είναι μια ένδειξη του πόσο καλά το σώμα τους αποδίδει. «Δεν είναι εφικτό να μετρηθεί άμεσα πόσα καύσιμο χρησιμοποιεί το σώμα μας για την άσκηση, έτσι η πρόσληψη οξυγόνου (VO2) είναι ένας καλός δείκτης», δηλώνει ο Formenti. «Η συμβατική εξίσωση για να γίνει αυτό είναι από το American College of Sports Medicine και περιλαμβάνει τη μάζα σώματος και το παραγόμενο έργο. Ίσως με έκπληξη για μια δοκιμή σε ένα στατικό ποδήλατο, η εξίσωση αγνοεί το ρυθμό πεταλαρίσματος». Η ομάδα Formenti έτρεξε τα πειράματα της και έχει δείξει ότι, με την προσθήκη του ρυθμού πεταλαρίσματος, μπορούν τώρα να βελτιώσουν την ακρίβεια της εξίσωσης. Έτσι, μπορούν να προβλέψουν πόσο καλά ένας αθλητής αποδίδει, όταν προπονείται λίγο πιο κάτω από το VO2max. «Καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι το ποσοστό πεταλαρίσματος είναι ένας σημαντικός παράγοντας του VO2 κατά την ποδηλασία» λέει ο Dr. Formenti. Louis Passfield «Οι ποδηλάτες και οι προπονητές γνωρίζουν καλά τη σημασία του πεταλαρίσματος στην ποδηλασία,» λέει ο καθηγητής Louis Passfield του Πανεπιστημίου του Κεντ, ο οποίος ήταν επικεφαλής επιστήμονας στην Βρετανική Ποδηλασία στο πλαίσιο της προετοιμασίας για τη Βαρκελώνη, Ατλάντα και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. «Αθλητές και προπονητές χρησιμοποιούν λίγο χρόνο διαφοροποιώντας το πεταλάρισμα τους, ώστε να μεγιστοποιήσουν τις επιπτώσεις των προπονήσεων τους,» δηλώνει ο καθηγητής Passfield. Δηλώνει ότι ακόμα ένα μυστήριο παραμένει. «Οι ποδηλάτες στην πράξη, δεν επιλέξουν να πεταλάρουν σε ρυθμό που οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι είναι πιο αποδοτικός, από άποψη κατανάλωσης οξυγόνου. Αντιθέτως, επιλέγουν να πεταλάρουν σημαντικά πιο γρήγορα από αυτό τον ρυθμό». Άρα χρειάζονται περισσότερες μελέτες, για να αποκαλυφθεί γιατί συχνά οι αθλητές προτιμούν να πεταλάρουν ελαφρώς υψηλότερα από το ρυθμό που είναι ενεργειακά αποδοτικός. Το σίγουρο είναι πάντως, ότι κανένας επαγγελματίας δεν πρόκειται ποτέ να πεταλάρει σε υψηλό ρυθμό με χαμηλή σχέση!
