Share on Facebook Share on Twitter Brevet Θεσσαλονίκης – 200 χλμ Μετά από δυο διαδοχικά DNF, (Ελευσίνα – Κατακολο 600 χλμ., λόγω δυσμενών καιρικών συνθηκών και Giro di Vermio 200 χλμ., λόγω βλάβης), και με τον τελευταίο επιτυχή τερματισμό να απέχει σχεδόν 9 μήνες πίσω, (Γη των Θρακών 9/9/2017), το ηθικό μου χρειαζόταν μία τονωτική ένεση. Καμιά καλύτερη ευκαιρία από το brevet Θεσσαλονίκης του ΠΑΣΘ των 200 χιλιομέτρων. Το “δικό μας” brevet, σε μία διαδρομή γνωστή πλέον, που από πριν γνωρίζαμε και πάλι, όπως και πέρσι, πως θα είχαμε την απειλή της βροχής. Οι συμμετοχές Οι συμμετοχές αυξήθηκαν κατά 70 % σχεδόν σε σχέση με πέρσι (!!!!!!) και στις 8.00 χθες το πρωί στον Λευκό Πύργο με περίμενε μια πολύ ευχάριστη “έκπληξη” : 15 μέλη του Bike team Alexandroupolis, που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε τον περασμένο Σεπτέμβρη, και ανάμεσά τους τέσσερις καλοί φίλοι : Γιάννης και Παναγιώτης Βοσνίδης, Δήμος Παπαράδης και Γιάννης Τζαμπαζάκης. Ιδιαίτερη η χαρά επίσης, που επιτέλους είδα τον καλό μου φίλο τον Κώστα τον Καλαϊτζίδη, ποδηλάτη με μεγάλες δυνατότητες και αντοχές, που πραγματικά θαυμάζω, να κατεβαίνει στο πρώτο του brevet μετά της συζύγου Νάντιας. Μεγάλη η χαρά μου επίσης, που μετά από πολύν καιρό, (καταχείμωνο ήταν), βλέπω τον Άγγελο Χιονίδη, τον καλό φίλο, παλαιό και έμπειρο ποδηλάτη από το Κιλκίς. Όλοι οι καλοί φίλοι παρόντες, όλα τα παιδιά που μαζί γράφουμε τόσα χιλιόμετρα στις «καθημερινές», απλές διαδρομές μας ήταν εκεί. Δεν ξεκινάω να γράφω ονόματα, από φόβο, μην τυχόν παραλείψω κανένα.. Η γιορτή του ποδηλάτου στη Θεσσαλονίκη, όπως την ονειρεύτηκαν και την οργάνωσαν τα παιδιά του ΠΑΣΘ ! Στο κιόσκι, Ο Τάσος, Η Μάγδα, ο Γιώργος, η Γιώτα, η Αναστασία, όλα τα παιδιά του ΠΑΣΘ επί ποδός, σφραγίζουν κάρτες, βοηθούν τους ποδηλάτες, που όσο περνά η ώρα, τόσο πυκνώνουν, συνεννοούνται με τον επικεφαλής της τροχαίας για τις λεπτομέρειες της εξόδου μας από την πόλη. Εκκίνηση κανονικά στις 9.00! Η εκκίνηση Βγαίνουμε από την πόλη με ένα μοτοσικλετιστή της Τροχαίας μπροστά και ένα περιπολικό από πίσω, αλλά φυσικά και με τη βοήθεια της Μάγδας που κλείνει με το φορτηγάκι της τις διασταυρώσεις στη Μοναστηρίου και παίρνουμε τον δρόμο για Κιλκίς. Σύντομα, το Βike team Alexandroupolis χωρίζεται στα δυο : Στο πρώτο γκρουπ, (όπου και ο Παναγιωτης Βοσνίδης, που ευτυχώς προλαβα να τον δω πριν την εκκίνηση, διοτι μετά εγινε άφαντος), και στο δεύτερο, 6 ποδηλάτες, ανάμεσα τους ο Γιάννης Βοσνίδης, ο Δήμος Παπαράδης και ο Γιάννης Τζαμπαζάκης. Μαζί με τον καλό μου φίλο τον Κώστα Φωτεινίδη, που τόσα περάσαμε μαζί σε Φλώρινα, Κατάκολο και Αλεξάνδρεια, κολλάμε και μεις και ανεβαίνουμε όλοι μαζί προς το Κιλκίς. 1ο κοντρόλ Με εξαιρετικό καιρό και διάθεση, συζητώντας, περνάμε το Πετρωτό, τον Άγιο Παντελεήμονα, Μάνδρες, Καμπάνη, Κολχίδα και φτάνουμε στο 1ο Κοντρόλ στο Κιλκίς. Μας περιμένει η Μάγδα με το Χρήστο, όπως πάντα. Σφραγίζουμε και εφοδιαζόμαστε με χυμούς, μπανάνες και νερό. Βγαίνουμε από το Κιλκίς και ακολουθώντας την ταμπέλα για Χέρσο, περνάμε διαδοχικά, Ξηρόβρυση, Κορομηλιά, Πλάγια και Μεγάλη Στέρνα. Είναι, κατά τη γνώμη μου το δυσκολότερο κομμάτι της διαδρομής και η μοναδική σοβαρή ανηφόρα της. Όλοι ξεμακραίνουν, αλλά ο Γιάννης Βοσνίδης μένει πίσω. Τον ευχαριστώ προσωπικά για την καλή του παρέα. Διότι , γι αυτό έμεινε πίσω. Και δεν με ξεγελάει εμένα ότι τάχα έκανε οικονομία δυνάμεων… Κρυφό κοντρόλ Συζητήσαμε, είπαμε τα νέα μας, με κέρασε δύο γουλιές μέλι εν κινήσει και όταν η ανηφόρα άρχισε να μαλακώνει, ρίξαμε την αλυσίδα στα βαριά γρανάζια και σηκωθήκαμε όρθιοι να προλάβουμε τους υπόλοιπους. Ωπ !! Κρυφό κοντρόλ ! Χρήστος και Γιώτα ! Ειλικρινά, μου πήρε λίγα λεπτά να αντιληφθώ ότι πρόκειται για κοντρόλ. Μας ρώτησε πως είμαστε, μας γέμισε τα παγούρια και ήταν ολοφάνερο ότι η έννοια του ήταν οι ποδηλάτες και όχι “να σφραγίσουμε και να τελειώνουμε”… Αφού κάποια στιγμή τον ρωτώ, “Χρήστο, κοντρόλ είσαι ;; “ 2ο κοντρόλ Λίγο πριν την Πλατανιά αφήνω και τον Γιάννη να φύγει μπροστά και στο 2ο κοντρόλ στο Πολύκαστρο να ‘μαστε πάλι όλοι μαζί. Ο Τάσος μας σφραγίζει και εκεί συναντάμε και τον Κώστα Ζήκου, Βασίλη Κουκογιώργο, (μετά έβαλε μπρος και έγινε Κουκοδήμος και μην τον είδατε…), Σταύρο Λόλα, Γιώργο Πανέλα. Τρώμε γλυκό και τα παιδιά της Αλεξανδρούπολης αποφασίζουν να καθίσουν στο Πολύκαστρο κι έτσι συνεχίζουμε μαζί με τον Βασίλη και το Σταύρο για τα Κουφάλια. Σύντομα ο Κώστας θέλει άλλη μια φωτογραφία πάνω στη γέφυρα του Αξιού, κι έτσι οι νέοι φεύγουν μπροστά, το ίδιο κι ο Κώστας Ζήκου. Ειλικρινά, αν θα ήθελα να βρω κάτι, για να δυσαρεστηθώ ντε και καλά, ήταν το ότι χθες δεν κατάφερα να ποδηλατήσω με αγαπημένους φίλους, όπως ο Ζήκου, ο Καλαϊτζίδης, ο Λόλας, ο Κουκογιώργος, ο Πανέλας, ο Παναγιωτίδης, ο Δάκος, ο Χαπινάου. Και φυσικά δεν φταίει κάνεις γι αυτό. Ούτε εγώ, ούτε εκείνοι. Απλώς είναι αδύνατον να κρατηθούν πολύ μεγάλες παρέες σε τόσο μεγάλες διαδρομές. Αποζημιώθηκα όμως αρκούντος από τον Κώστα. Μόνοι μας πια, περνάμε το Καμποχώρι, Ευρωπό, Μεσιά, Άθυρα και κατά τις 3 το μεσημέρι φτάνουμε στα Κουφάλια. Η ζέστη πλέον αφόρητη, αρχίζει να δυσκολεύει επικίνδυνα τις κινήσεις μας. Σταματάμε για καφέ, κρύα νερά και ένα ελαφρύ κολατσιό. Δροσιζόμαστε, ανανεωνόμαστε για περίπου μισή ώρα και συνεχίζουμε για τη Χαλκηδόνα. Στο δρόμο, η πανταχού παρούσα Μάγδα με το φορτηγάκι της μας ταΐζει σοκολατόπιτα και μπανάνες… Πατάμε γερά στην κατηφόρα, μπαίνουμε στη Χαλκηδόνα και στρίβουμε δεξιά για την Αλεξάνδρεια. Χαιρετάω τον Νίκο που μαζί με τον Παναγιώτη έχουν καθίσει στη Χαλκηδόνα, προφανώς για καμιά αποθήκευση πρωτεϊνών… Παλιόπαιδα… Περιττό να πω ότι σε κάθε στάση, δοκίμαζα με το χέρι τις πεταλιέρες μου, αν είχαν λασκάρει πάνω στις μανιβέλες… Τόσο κόμπλεξ και τόσο άγχος μου δημιούργησε η εγκατάλειψη στο μπρεβε της Αλεξάνδρειας. Στο μονότονο κομμάτι Χαλκηδόνας – Αλεξάνδρειας ο Κώστας κρατάει ένα 27άρι – 29αρι μέση, για να μην σπαταλήσουμε δυνάμεις, που ξέρουμε ότι θα μας χρειαστούν μετά την Αλεξάνδρεια. 3ο κοντρόλ Αλεξάνδρεια και 3ο κοντρόλ. Ο Γιάννης σφραγίζει, τρώμε την κρεμούλα μας και μια κρέπα με «απ όλα». Την παρέα ομορφαίνει το… ωραίο φύλο : Η Μαρία που δεν είχαμε βρεθεί καθόλου σε όλη τη διαδρομή και η Μαργαρίτα. Συναντώ τα περισσότερα παιδιά με τα οποία είχαμε χαθεί στη διαδρομή, λέμε εν συντομία της περιπέτειές μας και ο Τάσος ο Παπαδόπουλος μου ανακοινώνει την εγκατάλειψη του… Σιγά σιγά παίρνουμε με τα κορίτσια τον δρόμο για το Πλατύ. Ο προστάτης του μπρεβετά μας στέλνει ένα καλό παιδί με garmin, που δυστυχώς δεν γνωρίζω το όνομα του, ο οποίος μας βγάζει από το ατελείωτο ζιγκ – ζαγκ του δρόμου Βραχιάς – Κυμίνων – Σίνδου, το οποίο δεν θα το μάθω ποτέ. Στο μεταξύ, ο ουρανός κλείνει επικίνδυνα…. Ένας κόντρα άνεμος έρχεται να προστεθεί και σαν να μην έφταναν αυτά, λίγα χιλιόμετρα αργότερα, ένα τεράστιο μαύρο χωνί, σαν ανεμοστρόβιλος φαίνεται από μακριά, πάνω απ τη Σαλονίκη. Ο Νίκος και ο Παναγιώτης μας προλαβαίνουν και συνεχίζουμε όλοι μαζί. Τώρα έχουμε και εμείς gamin! (Του Νικου…) Χμ… Όχι ακριβώς όλοι μαζι ! Ο Κώστας και η Μαργαρίτα ανοίγουν 33-35 και ακολουθώ, όσο μπορώ, αλλά παραιτούμαι 5 χιλιόμετρα μετά. Προφανώς προσπαθούν να μας τραβήξουν, για να προλάβουμε να τερματίσουμε πριν τη βροχή, αλλά τελικά, η παράδοση διατηρήθηκε και φέτος.. Οι πρώτες ψιχάλες μας βρίσκουν στην Ιωνία, ενώ ο σύζυγος της Μαρίας, που ήδη είχε τερματίσει, έχει επιστρέψει με το αυτοκίνητο, μας γεμίζει τα παγούρια και οδηγεί πολύ προσεκτικά το αυτοκίνητό του περίπου 20-30 μέτρα μπροστά μας. Λίγο αργότερα, και υπό βροχή, ενώ έχουμε πια μπει στην πόλη, ένας εξαιρετικά απρόσεκτος οδηγός βγαίνει από μία κάθετη της Γιαννιτσών χωρίς να κοιτάξει αριστερά. Αν κοιτούσε, θα έβλεπε και τα φώτα και το γιλέκο της Μαρίας. Η φωνή της τον κοκαλώνει ακριβώς πάνω στο ρεύμα πορείας μας και η Μαρία τον προσπερνά κάνοντας ένα μεγάλο ημικύκλιο. (Ναι, εντάξει, είπε και το επίθετο της η κοπέλα…) Τερματισμός Ο τρόμος με κάνει να κόψω κι άλλο ταχύτητα. Από τις εισόδους του λιμανιού και μετά είμαι μόνος. Αλλά όχι εντελώς…Μέσα στη δυνατή πλέον βροχή, ένα αυτοκίνητο με πλευρίζει, ένα παράθυρο ανοίγει και η Γιώτα Κακουρα με ρωτάει αν είμαι καλά! Την ευχαριστώ πολύ! Τερματισμός στο 12ωρο, λόγω βροχής και δυνατού αέρα. Ήταν όλοι εκεί και ανανεώσαμε το ραντεβού μας στα επόμενα brevets! Συγχαρητήρια και θερμές ευχαριστίες σε όλα τα παιδιά του ΠΑΣΘ για την ακούραστη δουλειά που έκαναν βδομάδες ολόκληρες στη διοργάνωση και την πανθομολογούμενη επιτυχία του μπρεβε και φέτος! Συγχαρητήρια σε όλους τους συμμετέχοντες , ανεξαρτήτως τερματισμού! Θερμές ευχαριστίες στους χορηγούς μας για τις προσφορές τους! Ευχαριστίες σε όλους τους συμποδηλάτες που κάναμε μαζί περισσότερα, ή λιγότερα χιλιόμετρα και τέλος ένα ξεχωριστό μεγάλο ευχαριστώ στον φίλο μου τον Κώστα που κάναμε όλη τη διαδρομή μαζί! (Το ότι με τραβούσε, όπου υπήρχε το ωραίο φύλο, αυτο δεν μου προκαλεί εντύπωση πλέον… Τον συνήθισα… ) Επιτέλους έσπασε η γκίνια ! Πρώτος τερματισμός για φέτος ! Ραντεβού το επόμενο Σάββατο, στις 7 το πρωί στην κεντρική πλατεία των Νέων Μουδανιών. Γιατί… «Σαν τη Χαλκιδική…. Δεν έχει» !!!
