Share on Facebook Share on Twitter Brevet Χαλκιδικής – 300 χλμ «Σαν τη Χαλκιδική δεν έχει…» λέει ο φίλος Καλτσάς. Και εγώ να προσθέσω «Σαν τη ΣΟΥΡΑ της Χαλκιδικής… δεν έχει!» Ένα μπρεβέ που ξεκίνησε με μια αστεία κουβέντα από τον φίλο Χατζηγεωργίου και τον Βασίλη Χορτομάνη. «Άντε έλα ρε και στο 300αρι, να το πάμε παρέα όπως πήγαμε τα τελευταία μπρεβέ…» Με προβληματίζει λίγο το ότι τον τελευταίο μήνα έχω 3 Σάββατα σερί σε Brevet. Αλεξανδρούπολη 200 με 2000 υψομετρικά-Δρόμος Δάφνης 230 και 3000 υψομ- ΠΑΣΘ 200 με 1000 υψομ, και αυτό θα είναι 4ο συνεχόμενο χωρίς διάλλειμα. Τι 200 και 230 που πηγαίνουμε, τι 300. Αισθάνομαι λίγο κουρασμένος αλλά δέχομαι τη πρόκληση. Προετοιμασία Παρασκευή έκανα με πυρετώδεις ρυθμούς ετοιμασίες στη δουλειά μου ώστε να μπορέσω να λείψω το Σάββατο, και τα μεσάνυχτα πριν την εκκίνηση είμαι στα Μουδανιά. Παλεύω να κοιμηθώ, έχω υπερένταση και ενώ το κορμί θέλει το μυαλό δε μ αφήνει. Καταφέρνω κατά τις 3 να κάνω ‘κάτι’ σαν ύπνο. Στις 4 ξυπνάω και δε μπορώ να ξανακοιμηθώ με τίποτα. Απλά είμαι ξαπλωμένος. Στις 5 πλέον δεν έχει νόημα και σηκώνομαι να ετοιμαστώ σιγά σιγά. Εκκίνηση Στις 6:30 ο Δημήτρης Καλτσάς μας περιμένει στη κεντρική πλατεία να πάρουμε κάρτες, ανοίγω το Garmin και βλέπω ότι έχει πεσμένη μπαταρία, το βάζω εκεί στο μαγαζί να φορτώσει έστω 20 λεπτά, όπως και έκανα πολλές φορές καθοδόν. Στις 7 ξεκινάμε, εγώ άσχετα από όλα αυτά αισθάνομαι καλά, περισσότερο λόγω αδρεναλίνης. 9:30-10 η θερμοκρασία έχει ανέβει αρκετά και εμείς ανηφορίζουμε το 2ο πόδι της Χαλκιδικής στη νότια πλευρά πηγαίνοντας για Καλαμίτσι στο 1ο κοντρόλ. Όλα καλά ως εκεί ενώ έχουμε κάνει ήδη τα μισά σχεδόν υψομετρικά του brevet. Ηλίαση Έχει μεσημεριάσει όμως για τα καλά πλέον. Ξεκινάμε κάπου στις 12 και πλέον η θερμοκρασία στο Garmin λέει 33-35. Με δυσκολία πλέον μένω με τον Χατζηγεωργίου και τον Βασίλη. Στις 3 το μεσημέρι στη Νικήτη στο 140 km έχοντας πλέον πεντακάθαρα τα σημάδια της ηλίασης και της κούρασης σταματάμε για φαγητό και αισθάνομαι έντονη την επιθυμία να κοιμηθώ. Κοιμάμαι κανένα 10λεπτο, με σηκώνει ο Χατζηγεωργίου να συνεχίσουμε και τους λέω «παιδιά φύγετε, θα συνεχίσω αργότερα με πιο αργούς ρυθμούς, θα σας καθυστερήσω». Η βοήθεια Κάθομαι εκεί πάνω από μια ώρα ακόμα, τρώω πίνω ότι να ναι να συνέλθω. Κάνω να ξεκινήσω σιγά σιγά και βλέπω ένα τους γνώριμους Κώστα Ζήκου, Φωτεινίδης, Παγώνης, Στεφανίδης. Λέω μέσα μου δεν έχει νόημα να πάω μόνος, ούτε να νυχτώσω μόνος, αλλιώς καλύτερα να σταματήσω στα Μουδανιά από όπου θα ξαναπερνούσαμε για να κατέβουμε το 1ο πόδι, και περιμένω να ξεκινήσουν και αυτοί. Ξεκινώντας πάλι κατά τις 5 με τον Ζήκου παρέα ή θερμοκρασία πέφτει λίγο και ο ήλιος πιάνει λίγα σύννεφα. Ξαφνικά ξύπνησα, αισθάνομαι καλά αφού ο ήλιος υποχώρησε. Έρχονται και οι υπόλοιποι, γκρουπαριζόμαστε για να κρατήσουμε λίγο τέμπο. Στη Ποτίδαια πλέον βάζουμε γιλέκα πριν νυχτώσει και τρώμε κάτι, εγώ όπου μπορώ πίνω καφέ. Νύχτα Πιάνει νύχτα και εγώ πλέον είμαι μια χαρά, η δροσιά με αναζωογονεί. Κουρασμένος μεν αλλά είμαι σαν να ξεκίνησα ποδήλατο πριν λίγη ώρα. Δίνω ρυθμό μαζί με τον Ζήκου και προσπαθώ να τους κρατήσω όλους κοντά για να έχουμε όγκο φώτων στη νύχτα. Οι στάσεις είναι ολιγόλεπτες για να μην έχουμε πρόβλημα χρόνου στο τερματισμό. Μετά το Παλιούρι και το κρυφό κοντρόλ έχουμε τις τελευταίες ανηφόρες. Από εκεί και μέχρι τη Σίβηρη, για 25-30 χιλ περίπου δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ…Βλάστηση ανεπτυγμένη, φώτα Δήμου ΠΟΥΘΕΝΑ και δρόμος που θέλει τα μάτια κάτω συνέχεια. Η προσοχή είναι στο τέρμα. Για 30 χιλιόμετρα δεν είδαμε ούτε ένα αυτοκίνητο στον στενό αυτό δρόμο και ακούγαμε από τις βίλες μέσα στο δάσος ασταμάτητα σκυλιά να γαυγίζουν μέσα στα σκοτάδια. Βγήκαν κάποια μεγάλα στο δρόμο που ξέφυγαν από τή μάντρα. Ήμασταν κοντά μεταξύ μας και ευτυχώς αποθαρρύνθηκαν. Πλέον προσέχουμε ο ένας τον άλλον, καθώς τα μοναδικά φώτα που υπάρχουν είναι τα δικά μας, χωρίς δίκτυο Δήμου, χωρίς σπίτια μαγαζιά και αυτοκίνητα, το απόλυτο τίποτα… Το αγριογούρουνο Μετά την Αγία Παρασκευή σε κατηφόρα, και ενώ είμαι λίγα μπροστά απτά παιδιά, κατεβαίνοντας επιφυλακτικά, βλέπω στα αριστερά μου στα 15 μέτρα στον στενό δρόμο που κατεβαίνω ένα μαύρο όγκο ασυνήθιστο….Ο οποίος αρχίζει να κινείται προς την απέναντι πλευρά του δρόμου κάνοντας θόρυβο στην άσφαλτο ακριβώς όπως καλπάζει ένα άλογο, και μου κόβει το δρόμο…. Ένα Αγριογούρουνο…. Ο όγκος του ήταν όσο ένα ποδήλατο. Σίγουρα 150 κιλά! Παγώνω, φρενάρω στη κατηφόρα όσο μπορώ αθόρυβα για να μη το τρομάξω να περάσει απέναντι και το προσπερνάω με ελαφρύ ελιγμό από πίσω του, 2 μέτρα απτήν ουρά του…. Αυτό σημαίνει ότι αν κατέβαινα με 35 αντί για 30 εκείνη τη στιγμή, θα το έβρισκα στα πλευρά και ότι καταλαβαίνει ο καθένας… Πίσω μου 15 μέτρα είναι ο Ζήκου και με πλησιάζει. Λέει «Το είδες το αγριογούρουνο;» Δεν απάντησα. Ότι και να έλεγα θα ήταν λίγο. Το συζητήσαμε αργότερα στο ένα και μοναδικό φως-κατάστημα που είδαμε και σταματήσαμε για ανεφοδιασμό. Πολιτισμός Πλέον στο 260ο χλμ και 12 τη νύχτα αρχίζουμε και μπαίνουμε σε αυτό που λέμε ‘Πολιτισμός’. Με διάσπαρτα που και που, φώτα του Δήμου, λιγοστά σπίτια και διερχόμενα αμάξια ανά 5-10′. Η τελευταία «σοβαρή» ανηφόρα στη Σιβηρη περνάει και εγώ με τον Ζηκου συνέχεια προσπαθούμε να κρατήσουμε τους υπόλοιπους ενωμένους. Σε κάποια στάση κάπου εκεί, υπάρχει ψυχρό κύμα αέρα και κάνει κρύο, εγώ αρχίζω και τρέμω, είμαι στα πρόθυρα υποθερμίας…. Αν δε μου έδινε ένα αντιανεμικό ο Ζήκου θα είχα πρόβλημα. Πέρα της κούρασης και ό,τι προηγήθηκε μέσα στην ημέρα, είμαι καλά… Και συνεχίζω. Το μυαλό είπε πολλές «’Άστο, κάτσε, ξεκουράσου, γύρνα πίσω». Σαν το διαβολάκι στα σκετσάκια. Εγώ όμως του χαμογέλασα και του είπα «Άντε και γ@μησ@υ..» Οι παλμοί μου είναι οκ, τα πόδια πεταλαρουν σαν να μην έκανα ποδήλατο 10 ώρες, και τα βατ είναι λογικά, και απλά συνεχίζω… έτσι γιατί μπορώ… Τερματισμός Καθυστερήσεις λόγο προσανατολισμού και νυχτερινής αυξημένης προσοχής, και ενθαρρύνοντας τα παιδιά , περνάμε Νέα Φώκαια, Ποτίδαια, και φτάνουμε στον τερματισμό όλοι μαζί, όπως έπρεπε, 2:45 το ξημέρωμα. Εντός ορίου χρόνου τερματισμού, αλλά δεν έχει και καμιά σημασία μετά από όλο αυτό… Σε τέτοιες καταστάσεις είναι «η ισχύς εν τη ενώσει» είναι αυτό που κάνει τη διαφορά. Κερδίσαμε όλοι… δεν είναι το μετάλλιο, δεν είναι ο χρόνος ο οποίος ήταν επιτυχής. Είναι η εμπειρία που αποκομίζεις και μαθαίνεις να αντιμετωπίζεις καταστάσεις, που ίσως ξαναβρείς μπροστά σου. Είναι το ταξίδι… Μεγάλο μπράβο στον Ζηκου για το κουράγιο του, τον Φωτεινίδη, τον Παγώνη και τον Στεφανίδη που το πάλεψε μέχρι τέλους παρόλη την κούραση του. Όπως προανέφερα… Όλοι έχουμε δυνάμεις, ψυχικές και σωματικές που δεν τις φανταζόμαστε.. μέχρι να έρθει η ώρα που πρέπει να τις επιστρατεύσεις…. «Επιτρέπεται να πέσεις… Επιβάλλεται να σηκωθείς…»
