Share on Facebook Share on Twitter Η ποδηλασία εκτός από ευγενές άθλημα, που προάγει τη σωματική και ψυχική βελτίωση, μπορεί να λειτουργήσει πολλές φορές συμβολικά. Να βοηθήσει στη δημιουργία δράσεων, αλλά και να περάσει μηνύματα. Η ιδέα Η ιδέα ήταν πολύ απλή: Ήθελα να συμπαρασταθώ «ποδηλατικά» σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, που εν μέσω γενικευμένης καραντίνας και με κίνδυνο της δικής τους υγείας, καθώς και της υγείας των οικείων τους, συνέχιζαν να κάνουν τη δουλειά τους, το 8ωρο τους, για να παρέχουν αγαθά και υπηρεσίες στους υπόλοιπους. Καθότι ένας από τους «τυχερούς», μια και ασχολούμαι επαγγελματικά με το κλάδο της τροφοδοσίας τροφίμων, ένοιωσα διπλή την ευθύνη για ένα τέτοιο εγχείρημα. Το σχέδιο Ο στόχος ήταν να ολοκληρώσω 8 ώρες πάνω στη σέλα, προσομοιάζοντας με αυτόν τον τρόπο την 8ωρη βάρδια όλων αυτών που παρέμεναν στο πόστο τους. Σχεδίασα μια κυκλική διαδρομή, που λόγω καραντίνας θα γινόταν κοντά στην Φλώρινα, όπου κατοικώ. Συγκριμένα , θα έπρεπε να ολοκληρώσω 4 γύρους των 50 χλμ και ίσως μερικά χλμ ακόμα, για να φτάσω το στόχο των 8 ωρών. Αρκετά απαιτητικό σχέδιο, αφου η μεγαλύτερη διαδρομή που είχα κάνει φέτος ήταν 140 χλμ. Η διαδρομή ορίστηκε για το Σάββατο 2/5, που βόλευε λόγω τριημέρου. Ο καιρός δεν ήταν ιδανικός: Θερμοκρασίες από 8-18 C, συννεφιά και βροχές. Όμως έπρεπε να γίνει τώρα.. Η διαδρομή Αφού προβληματίστηκα μέχρι τελευταία στιγμή για τον ρουχισμό, φόρεσα μια μακρυμάνικη μπλούζα, σορτσάκι με μπατζάκια και πήρα και το αδιάβροχο. Το ποδήλατο ετοιμάστηκε, τροφοδοσία/υδροδοσία ΟΚ και 09:15 ήμουν κάτω στο δρόμο και ξεκινούσα. Βγαίνοντας από Φλώρινα, παντού τριγύρω έβλεπα μαύρα σύννεφα. «Το θέμα δεν είναι αν, αλλά πότε θα βραχούμε» σκέφτηκα και κούμπωσα το αδιάβροχο. 1ος Γύρος χαλαρά Τα πρώτα 50 χλμ είχα αποφασίσει να τα κάνω «σβηστός» χωρίς να με απασχολεί η μέση ωριαία ταχύτητα. Οι προγνώσεις έλεγαν για ΒΔ άνεμο, κάτι που σήμαινε ότι στα πρώτα 20 χλμ δεν θα είχα ευνοϊκό άνεμο, αλλά δεν με πείραζε γιατί ήταν ελαφρώς κατηφορικά. Περιέργως, δεν υπήρχε καθόλου άνεμος. Περνώντας μέσα από το χωριό Ιτέα, συμπλήρωνα τα πρώτα 25 χλμ, και από εκεί υπήρχε μια ευθεία διαδρομή 9 χλμ, ελαφρώς ανηφορική. Συνέχισα, προσπαθώντας να κρατάω την ταχύτητα χαμηλά. Στο βάθος έβλεπα την βροχή, για λίγο με έπιασαν μερικές σταγόνες αλλά τίποτα ιδιαίτερο. Χωρίς να το καταλάβω έφτασα στη Φλώρινα. 2ος Γύρος πιο δυνατά Όπως συμβαίνει καμιά φορά στη βάρδια, που χρειαζόμαστε χρόνο για να συντονιστούμε (βλέπε Δευτέρες), έτσι και εδώ. Ξεκινώντας ο 2ος γύρος, το σώμα μου λειτουργούσε καλύτερα, οπότε πάτησα λίγο γκάζι. Πίσω μου έβλεπα σύννεφα, μπροστά όλα σχεδόν καθαρά. Ο άνεμος άρχισε να πιάνει και όντως ήταν ΒΔ. Όταν μπήκα στην αρχική ευθεία, λίγο έξω από το χωριό Κάτω Καλλίνικη, άρχισε να με βοηθά. Πλέον πήγαινα αρκετά δυνατά και σε μερικές περιπτώσεις έπρεπε να πατάω «φρένο», γιατί ακόμα είχα πολλά χιλιόμετρα μπροστά μου. Αφού έκανα μερικές στάσεις για να τακτοποιήσω θέματα με τη δουλειά (!), συνέχισα. Περνώντας έξω από το χωριό Αμμοχώρι, στα 10 χλμ από Φλώρινα, ο δρόμος ήταν βρεγμένος και ψιχάλιζε. Κάτι μου έλεγε ότι η βροχή που έγραφε Σπύρος, με περίμενε κάπου κοντά. 3ος Γύρος με βροχή Έκλεισα τον 2ο και μπήκα στον 3ο γύρο. Όπως έβγαινα από την πόλη, η βροχή έπιασε. Σταμάτησα, φόρεσα το αδιάβροχο και συνέχισα. Η βροχή δυνάμωσε και είδα ένα υπαίθριο εκκλησάκι. «Καλή ιδέα για στάση» σκέφτηκα, και παρκάρισα με ασφάλεια το ποδήλατο. Σκέφτηκα να πάρω ένα τζελάκι –είχα 2 πάνω μου- για να με βοηθήσει με τη βροχή και τον άνεμο. Είπα νοερά μια προσευχή, κούμπωσα τα πεντάλ και έφυγα. Η βροχή σταθερά δυνατή, αλλά δεν με ενοχλούσε ιδιαίτερα. Αν την έχεις συνηθίσει πάνω στο ποδήλατο, προσθέτει και κάτι το διαφορετικό. Κράτησε περίπου μισή ώρα και μετά απομακρύνθηκα από το σύννεφο. Έπιασα πάλι την ευθεία, ξέροντας ότι σύντομα θα περνούσε η επίδραση από το τζελάκι αλλά θα είχα τον άνεμο. Αμ δε! Νο άνεμος again. Μια φυσούσε, μια άλλαζε κατεύθυνση, σίγουρα πάντως δεν με βοηθούσε. Κρατούσα λοιπόν σταθερό ρυθμό, με την βάσιμη υποψία ότι θα υπέφερα στον τελευταίο γύρο. 4ος Γύρος με πόνο Λίγα χιλιόμετρα αφού ξεκίνησε ο τελευταίος γύρος, ανακαλύπτω ότι το κινητό έμεινε από μπαταρία. «Πάει το strava, αλλά έχω το garmin», σκέφτομαι. Προηγουμένως, όταν έφτανα στα 120 χλμ, ο δεξιός ώμος που με ενοχλεί εδώ και βδομάδες είχε αρχίσει τα δικά του. Διατάσεις πάνω κάτω, δεξιά αριστερά (χωρίς να σταματήσω εννοείται). Τώρα, εκτός από τον ώμο, τα πόδια άρχισαν να βαραίνουν και γενικά να ξεπηδούν διάφοροι πόνοι εδώ και εκεί. Μπήκα στην ευθεία, αλλά ο ρυθμός πλέον ήταν άστατος. Το φωτάκι της ρεζέρβας αναβόσβηνε στο καντράν. «Στο κατέβασμα, πάτα με τις μύτες ρε, χωρίς να χρησιμοποιείς γάμπες. Μόνο τετρακέφαλους». Ήταν ο Γιωργάκης που ήρθε δίπλα μου, ψιθυρίζοντας. «Ναι ρε, εντάξει» του έγνεψα. «Άντε πάτα και πάμε!» μου έριξε ένα χαμόγελο και πάτησε δυνατά. Κάπως ξύπνησα, βρήκα ένα αξιοπρεπές τέμπο και συνέχισα έτσι. Φτάνοντας Ιτέα, βρήκα ένα παγκάκι και αποφάσισα να κάνω μια κανονική στάση. Μέχρι τότε, απλά σταματούσα για μερικά λεπτά δίπλα στο ποδήλατο. Είχα συμπληρώσει 6 ώρες στη σέλα. Ακόμα 2, αλλά θα ήταν οι πιο δύσκολες. Έτσι και στη δουλειά. Μερικές φορές, δεν καταλαβαίνεις πως περνά η ώρα, αλλά πάντα οι τελευταίες ώρες είναι ατελείωτες. Ξεκίνησα και πάλι, αλλά τα πόδια ήταν πλέον πολύ βαριά. Με δυσκολία κρατούσα για λίγο 27-28 χ.ω.α., και μετά ο ρυθμός έπεφτε. Λίγο πριν συμπληρώσω τις 7 ώρες, έστριψα δυτικά για να επιστρέψω Φλώρινα. Και φυσικά ο κόντρα άνεμος με περίμενε. «Είμαστε μια ευχάριστη ατμόσφαιρα» αναφώνησα και συνέχισα. Πλέον πήγαινα συντηρητικά, γιατί σε λίγο θα έμενα από καύσιμα, πριν φτάσω στο τέρμα. Ο τερματισμός Κάποια απροσδιόριστη στιγμή, όλοι οι πόνοι με είχαν εγκαταλείψει και απλά πεταλάριζα… Πώς κατάφερα να φτάσω Φλώρινα, ειλικρινά δεν το κατάλαβα. Εν μέσω πόνων, αρκετού ορθοπέταλου-διατάσεων και ποδηλατικής μεθοδικότητας. Είχα ακόμα 40’ ποδηλατικού χρόνου, οπότε άρχισα τις βόλτες μέσα στην πόλη μου. Τελικά συμπλήρωσα τις 8 ώρες, κλείνοντας τη «βάρδια μου» με το κοντέρ στα 208 χλμ. «Όχι άσχημα» σκέφτηκα, «αν αναλογιστούμε τη μέρα που πέρασα». Πλησιάζοντας σπίτι, ένοιωσα μια περηφάνια, ίσως όπως οι νικητές των εταπ. Νοιώθουν ότι μπορεί να το κάνουν, δεν είναι σίγουροι, και όμως τα καταφέρνουν! Ένα τεράστιο χαμόγελο καρφώθηκε στο στόμα, μπαίνοντας στο ασανσέρ. Τα είχα καταφέρει για όλους μας. Αφιερωμένο σε όλους εσάς (εμάς) που οδηγώντας φορτηγά τροφοδοσίας, περνώντας παραγγελίες σε ένα λάπτοπ, καθισμένοι πίσω από ένα ταμείο, ή μεταφέροντας πράγματα στις αποθήκες, φορώντας μια ιατρική στολή σε φαρμακεία/νοσοκομεία/κέντρα υγείας, στα σώματα ασφαλείας, τις υπηρεσίες των Δήμων και όλους τους άλλους. Όλοι εσείς που κρατάτε Θερμοπύλες, για να μην περάσει ο ιός στους οικείους και «άμαχους» πολίτες. Σας ευχαριστούμε.
