Share on Facebook Share on Twitter Το πρωινό της Τετάρτης ήταν συννεφιασμένο, πασπαλισμένο με αρκετή υγρασία και βαρύ σαν ένα κομμάτι μπακλαβά. Παρόλα αυτά, όπως αποδείχθηκε, είχα αρκετή όρεξη για σιροπιαστό… Επέστρεψα όσο πιο γρήγορα μπορούσα από τη δουλειά και άρχισα να ετοιμάζομαι. Στο μυαλό μου είχα να κάνω ένα long run 15 χλμ, αλλά βλέποντας τον καιρό, οι δεύτερες σκέψεις άρχισαν να στριμώχνονται στον πάνω όροφο: «Μήπως να κάνω 12 χλμ, ίσως πάλι και ένα 10αρι καλό θα βγει…» Έχοντας καταναλώσει ένα μαντολάτο, φόρτωσα στην ελαστική ζώνη 2 μικρά παγούρια, 1 τζελάκι και ξεκίνησα. Βγήκα έξω και αμέσως ένιωσα την υγρασία στην ατμόσφαιρα. Πάτησα το play στο Garmin, το μυαλό αμέσως κλείδωσε. «Θα πάω για τα 15 και όπως βγουν…». Μετά το 2ο χλμ άρχισε να ζεσταίνεται ο κορμός, αλλά να παγώνουν τα χέρια μου. «Μικρό το κακό» σκέφτηκα και κοιτώντας το ρολόι επιβεβαίωσα ότι κρατούσα ένα ήπιο τέμπο, κοντά στα 7+ λεπτά/χλμ. Το γενικό πρόβλημα με τις μεγάλες αποστάσεις – άσχετα αν είναι στο ποδήλατο ή στο τρέξιμο – είναι η σωστή διαχείριση δυνάμεων. Αν έχεις καλά πόδια, δεν πρέπει να ενθουσιαστείς από την αρχή, γιατί προς το τέλος θα μείνεις από δυνάμεις. Συνειδητά λοιπόν κρατούσα πίσω τον εαυτό μου, μέχρι – θεωρητικά- το μισό της διαδρομής. Η πιτσιρικαρία Κλείνοντας το 5ο χλμ, είχα φτάσει στο κάτω μέρος του Σακουλέβα – του ποταμού που διαρρέει την πόλη μας – όπου τελείωνε και ο πεζόδρομος. Πέρασα απέναντι από τη στενή πεζογέφυρα και συνέχισα προς την αντίθετη μεριά. Τώρα θα είχα για τα επόμενα 3 χλμ ανωφέρειες, οπότε συνέχισα ελέγχοντας τακτικά τους παλμούς. Περνώντας δίπλα από τις καφετέριες και βλέποντας όλη την πιτσιρικαρία να στριμώχνεται μέσα από τις πλαστικές προσθήκες, κάτω από τις σόμπες, μου ξέφυγε ένα μειδίαμα. Με τουλάχιστον 3 δεκαετίες διαφορά, με ξύπνημα από τις 6μιση το πρωί, έχοντας τελειώσει τη δουλειά μου, είχα ακόμα τη θέληση και τη δύναμη να τρέχω, ενώ αυτοί απλά έπιναν ένα καφέ…. «Πάμε καλά» σκέφτηκα και πολύ γρήγορα τους άφησα στον καφέ τους! Συμπληρώνοντας το 6ο χλμ, είχα κλείσει ένα γύρο από τη σημερινή διαδρομή ` έμεναν ακόμα1 ½ γύροι για τα 15Κ. Ένοιωθα ανάλαφρα τα πόδια μου, καμία ένδειξη πόνου σε μύες, οπότε ήμουν σίγουρος ότι θα έκανα καλό χρόνο. Με το που πέρασα το Άγιο Νικόλαο και άρχισα τη μικρή κατηφόρα για το ποτάμι είχα κλείσει το 8ο χλμ και οι ανωφέρειες είχαν τελειώσει και πάλι. «Έφτασα στα μισά, καιρός να πάρω το τζελάκι» και με μικρές ρουφηξιές κατανάλωσα το ζωμό των Γαλατών(!) Πλέον έτρεχα από την πάνω μεριά του ποταμιού, ακριβώς στις παρυφές του λόφου του Αγίου Παντελεήμονα, που δεσπόζει πάνω από την πόλη. Το φως εγκατέλειπε γρήγορα εκεί την όμορφη μεριά της Φλώρινας, ενώ η υγρασία γινόταν ακόμα πιο διαπεραστική. Ο γεράκος με την τραγιάσκα «Έπρεπε να φορέσω και το αντιανεμικό» σκέφτηκα και εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε στο βάθος ένας γεράκος, να περπατάει προς το μέρος μου. Φορούσε τραγιάσκα, στο δεξί του χέρι μια γκλίτσα για να στηρίζεται και ένα παχύ, τσιγκελωτό μουστάκι από άλλες εποχές. Λίγο πριν φτάσουμε κοντά, μου φώναξε: «Που πήγες;», «Μέχρι τον Άγιο Νικόλαο» απάντησα κομπιάζοντας και τον προσπέρασα χαιρετώντας τον. «Ουουουου, θα κρυώσεις, βάλε ένα σακάκι!» μου απάντησε με ντόπια Φλωρινιώτικη προφορά. «Απίστευτο» σκέφτηκα και πλέον δεν με ένοιαζε η υγρασία που με διαπερνούσε. Εκείνος ο μοναδικός γεράκος που κανένας δεν του έδινε δεύτερη ματιά, ενδιαφέρθηκε για μένα και ίσως και για άλλους που συναντούσε στο διάβα του. Περιττό να πω πόσο με βοήθησε εκείνη η μικρή κουβέντα μας για τα επόμενα χιλιόμετρα! Πλέον στο 11ο χλμ και πλησίαζα πάλι προς το τέλος του πεζόδρομου, τρέχοντας πάντα δίπλα στο ποτάμι. Οι λάμπες είχαν ανάψει, το ποτάμι έμοιαζε ονειρικό, ο κόσμος είχε αρχίσει να μαζεύεται για τον απογευματινό του καφέ και εγώ ακόμα μετρούσα τις ανάσες μου. Ταλαιπωρημένος, ιδρωμένος αλλά πιο ζωντανός από ποτέ. Αυτό είναι που σου προσφέρει το τρέξιμο, σε κάνει να διασχίζεις ανάποδα όλα αυτά τα χρόνια της ενήλικης ζωής σου, τα διαγράφει στιγμιαία και σε πηγαίνει στα χρόνια που ήσουν πιτσιρικάς και έτρεχες απλά γιατί κυνηγούσες ένα φίλο σου ή απλά γιατί ήθελες να τρέξεις. Ξεκινούσε το 12ο χλμ, οι μικρές ανωφέρειες και πλέον τα πόδια είχαν βαρύνει. Προσπάθησα να ανεβάσω λίγο το τέμπο, αλλά το κόκκινο φωτάκι της ρεζέρβας άναψε στο ταμπλό. «Συντηρητικά από εδώ και πέρα» συμβούλεψα τον εαυτό μου, αλλά ο άλλος μου εαυτός έμενε ακόμα στην παιδική του ηλικία… Μία πάνω, μία κάτω… Πλέον τα χέρια που στο μεταξύ είχαν ζεσταθεί, άρχισαν πάλι να παγώνουν, σημάδι της συσσωρευμένης κούρασης. Πέρασα πάλι τις καφετέριες με τις πλαστικές προσθήκες, βρέθηκα πάλι δίπλα στο ποτάμι και συνέχισα. Αυτή τη φορά δεν είχα μουσική, γιατί είχα αφήσει το κινητό σπίτι, οπότε έκανα διπλή προσπάθεια για να συγκεντρωθώ. Με το που συμπληρώθηκε ο 2ος γύρος, έμεναν ακόμα 3 χλμ. Ξεκίνησα λοιπόν για το τελευταίο κομμάτι. «Μια πάνω, μια κάτω, κάτι ψιλά και τελείωσα». Ήταν η καλύτερη ενθαρρυντική κουβέντα που μπορούσα να προσφέρω στον εαυτό μου. «Πάει και το 13ο» σκέφτηκα «…από εδώ και πέρα είναι όλο κατηφόρα». Χαμογέλασα αθόρυβα στο μισοσκόταδο και άρχισα να ανοίγω ρυθμό. Πλέον η ψυχολογία υπερίσχυε της κούρασης, τα πόδια ανέβασαν ρυθμό και το 14ο βγήκε χωρίς καν να το καταλάβω. Τερματισμός Συνέχισα δίπλα στο ποτάμι προς τα κάτω για 500 μέτρα και πήρα το δρόμο της επιστροφής. Το σκοτάδι είχε πλήρως εγκατασταθεί πάνω και γύρω μου, το κρύο διαπεραστικό αλλά ήμουν ΟΚ. Κρατώντας σταθερό τέμπο, χαιρόμουν τα τελευταία μέτρα ξέροντας ότι η σημερινή αποστολή είχε στεφθεί με επιτυχία. Το μόνο που περίμενα ήταν εκείνο τον αθόρυβο κραδασμό στον αριστερό μου καρπό, που με ειδοποιούσε για την ολοκλήρωση των 15 χλμ. Είχα πλέον ανοίξει την πόρτα του μυαλού, αφήνοντας το ελεύθερο να σκέφτεται ό,τι ήθελε, εκτός από το τρέξιμο. Πέρασα ακόμα μια γέφυρα και μπρρρρ, η τελευταία δόνηση από το garmin. Άρχισα να κόβω ρυθμό για να σταματήσω, αλλά χρειάστηκα αρκετά μέτρα γιατί το σώμα μου είχε συσσωρευμένη ορμή. Ήμουν κοντά στο σπίτι, οπότε περπάτησα γρήγορα τα τελευταία μέτρα, κουνώντας το κεφάλι μου. «Τι απίστευτη εμπειρία» σκέφτηκα, ανεβαίνοντας τα σκαλιά της εξώπορτας και έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου ότι η επόμενη προπόνηση θα ήταν ο πρώτος μου ημιμαραθώνιος….
