Super Randonnée Peloponnese centrale – 600 χλμ

Super Randonnée Peloponnese centrale – 600 χλμ

Super Randonnée Peloponnese centrale… πέρασε και αυτό, ανεπιτυχώς μεν αλλά με τόσες εμπειρίες χαραγμένες στο μυαλό.

Για όσους δεν ξέρουν, μιλάμε για μια ποδηλατική διοργάνωση 600 χλμ. με  περίπου 12000 μ. θετικά υψομετρικά, διασχίζοντας τους μεγαλύτερους ορεινούς όγκους της Πελοποννήσου.

Ήταν κάτι που είχαμε βάλει από καιρό στο μάτι με τον φίλο και ήταν η καλύτερη περίοδος, ποδηλατικά εννοώ, τουλάχιστον για εμένα, για να το κάνω. Αποφασίσαμε να το κάνουμε αρχές Σεπτέμβρη δεδομένου ότι δεν θα είναι κατακαλόκαιρο για να σκάσουμε αλλά ούτε και καταχείμωνο για να αφήσουμε τα κοκαλάκια μας πάνω στα βουνά.

Η “Στράτα των Βλάχων” μοιάζει ιδανική για προετοιμασία, πέρα από την καθημερινή προπόνηση. Όμως και εκεί δεν τερμάτισα και μου έριξε κάπως το ηθικό. Η επιστροφή από τα Τρίκαλα ήταν γεμάτη σκέψεις ότι δεν με παίρνει ακόμα να πάω στο SR αλλά ξέρετε τώρα, αυτά περνάνε την επόμενη μέρα… μετά ξανανιώνεις και λες θα πάω! Ε… και πήγαμε!

Σχεδιασμός

Αποφασίζουμε από κοινού ότι είναι καλύτερο να ποδηλατούμε βράδυ παρά μεσημέρι. Αυτό το brevet έχεις 2 τρόπους να το πας:

(1) Ποδηλατείς από το πρωί μέχρι το βράδυ, μετά κοιμάσαι και το άλλο πρωί συνεχίζεις κτλ. κτλ.

(2) Ξεκινάς βράδυ και κάνεις πετάλι δίχως αύριο με σκοπό να κάνεις ποδήλατο σίγουρα μέχρι το επόμενο βράδυ. Μετά, το δεύτερο βράδυ, βλέπεις αν θα ξεκουραστείς ή θα συνεχίσεις. Υπάρχουν και κάποιοι που το ξεκινούν και το μεσημέρι βέβαια…!

Εμείς είχαμε την εμπειρία από το Brevet Βόλου που ξεκινήσαμε βράδυ και μέχρι το άλλο βράδυ ήμασταν μια χαρά. Βέβαια, σταματήσαμε λόγω της βροχής και ποτέ δεν μάθαμε αν θα αντέχαμε και το δεύτερο βράδυ, αλλά με την ένταση που είχαμε, έμοιαζε να αντέχουμε και το δεύτερο βράδυ. Φυσικά, υπάρχει μια μεγάλη διαφορά… το Brevet Βόλου είναι γατάκι μπροστά στο SR.

Αποφασίζουμε λοιπόν εκκίνηση την 1η Σεπ, στις 5 το απόγευμα. Η σκέψη είναι ότι θα κάνουμε τα πρώτα 30 χλμ φλαταδούρα και κατά τις 6 θα ξεκινήσουμε την ανάβαση, οπότε και ο ήλιος θα είναι χαμηλά. Το καλό είναι ότι την ίδια μέρα το πρωί θα ξεκινούσαν άλλοι 3 την ίδια διαδρομή (Vagelis Tasiopoulos, John Jiv, Νίκος Κωνσταντόπουλος) και την επόμενη το πρωί ο Σωτήρης Πίτσης. Οπότε ήμασταν στη μέση και ψυχολογικά ήταν καλό αυτό.

Σχετικά με την προετοιμασία της διαδρομής, είχα μελετήσει καλά το roadbook. Είχε το καλό ότι είχε και τα σημεία με τις πηγές πάνω και έτσι μπορούσες να κάνεις έναν καλό προγραμματισμό για τις στάσεις σου. Επειδή θα ταξιδεύαμε βράδυ και τα περισσότερα κοντρόλ ήταν φωτογραφίες από πινακίδες, προσπάθησα να τα βρω στο χάρτη, και να σημειώσω ακριβώς που είναι τα σημεία αυτά για να μην ψαχνόμαστε νυχτιάτικα.

Εκκίνηση

Το ποδήλατο έτοιμο, η ψυχολογία καλή και ξεκινάμε για το Ξυλόκαστρο. Φτάνουμε, ετοιμάζουμε το ποδήλατο και είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση. Γνωρίζοντας ότι θα ταξιδεύουμε βράδυ, και δεδομένου ότι δεν θα περάσουμε και από τόσο μεγάλα χωριά, είχα γεμίσει πράγματα και ρούχα τη τσάντα. Ως αποτέλεσμα, το ποδήλατο είχε γίνει πολύ βαρύ. Μπαταρίες για τους φακούς, power banks, φορτιστές… ένα μπάχαλο. Σου φαίνονται λίγα αλλά τελικά βγήκε πολύ βαρύ. Απορώ πώς ανέβηκε τόσα υψομετρικά το γαϊδούρι…

Το πρώτο κομμάτι μέχρι Αιγείρα, απλή φλαταδούρα. Μετά, απευθείας στα βαθιά. Μεγάλες κλίσεις στην ανάβαση για Χρυσάνθιο. Σου κόβονται τα φτερά και τα χαμόγελα. Συνειδητοποιείς τι σε περιμένει. Ακολουθεί δάσος αλλά και η δύση του ηλίου και τελικά το βράδυ μας βρίσκει στην ανάβαση για Χελμό! Έχει κρύο ακόμα και στην ανάβαση λόγω του αέρα, αλλά φυσικά παλεύεται άνετα. Πλέον τριγύρω δεν βλέπεις τίποτα άλλο πέρα από βουνά. Μεγάλα βουνά. Τεράστια βουνά. Και λόγω της υγρασίας ή και της βροχής που είχε ρίξει κάποια προηγούμενη μέρα, φαίνονταν θολά.

Βράδυ

Το φεγγάρι κάπου στο 75%, τα έκανε όλα να φαίνονται σαν μέσα σε ομίχλη. Ωραίες εικόνες, αλλά ήξερες ότι πρέπει εσύ να τα περάσεις αυτά τα βουνά. Δεν έβλεπες που πάει η διαδρομή, οπότε όταν πέρναγε κανένα αυτοκίνητο, έβλεπες που πήγαινε μέχρι να χαθούν τα φώτα του, ώστε να δεις που πρέπει και εσύ να πας.

Εγώ σε επαγρύπνηση με όλες τις αισθήσεις έτοιμες… Μεταξύ μας δεν μιλάμε, λες και ο καθένας βίωνε μόνος του τον πόνο της ανηφόρας. Και η παραμικρή κίνηση ακουγόταν, ακόμα και από την σαύρα που γλίστρησε στα χόρτα δίπλα στο δρόμο. Στο βάθος ακούγονται σκυλιά και ο ήχος τους όλο και πλησιάζει… Κάποια στάνη θα είναι, αλλά που είναι; Περνάμε κοντά, θα μας κυνηγήσουν? Οι φακοί δεν φωτίζουν τόσο μακριά.

Καλάβρυτα

Τελικά περνάμε και ξεκορφίζουμε. Βάζουμε αντιανεμικό και αρχίζουμε την κατηφόρα. Εγώ κρυώνω πολύ, με το κοντό σορτσάκι. Δαγκώνομαι και προχωράω. Ένας λαγός μπροστά σαστίζει με τα μεγάλα φώτα και στέκει ακίνητος, μετά χάνεται στα χορτάρια. Και φτάνουμε Καλάβρυτα. Ωραία, ένα μεγάλο χωριό μπροστά μας, ένας στόχος πάει… Ένα χαμόγελο. Δεν γεμίζουμε νερό, γιατί μετά από λίγο έχει πηγή σύμφωνα με το roadbook… που δεν στάζει νερό όπως όμως διαπιστώσαμε! Δεν ανησυχούμε γιατί η διαδρομή έχεις πολλές πηγές.

Φτάνουμε στην περιβόητη Ανάσταση… περιβόητη λόγω του τσιμεντόδρομου. Η κλίση της κατηφόρας μεγάλη, τα φρένα πατημένα και μεγάλος πόνος στα χέρια… Να θες να τελειώσει η κατηφόρα, μη σου τύχει!

Συνεχίζουμε και μετά από λίγο βλέπουμε συχνή ροή αυτοκινήτων. Η ώρα 3 το βράδυ και η ροή αυτή δεν δικαιολογείται… Εκτός κι αν υπάρχει κάποιο πανηγύρι τριγύρω και επιστρέφουν.

Πανηγύρι

Το μυαλό συνδυάζει κάτι αφίσες που είχα δει με το χωριό Τριπόταμα, και πριν προλάβω να το σκεφτώ, μπαίνουμε στο χωριό και οι παράγκες από το παζάρι στην άκρη του δρόμου κάνουν την εμφάνισή τους… στο βάθος ακούγεται μουσική… φτάνουμε και γίνεται πανικός… λουκουμάδες, γουρνοπούλες, ζωντανή ορχήστρα κτλ. κτλ. Μας κοιτάνε περίεργα, εμείς έχουμε βγάλει φωτογραφικές και τραβάμε. Ένας κύριος μας ρωτάει από που ερχόμαστε, μας είπε ότι αν ερχόμασταν νωρίτερα, δεν θα μπορούσαμε να περάσουμε από τον κόσμο.

Είναι ευχάριστο, ενώ περιμένεις μέσα στην νύχτα να μην δεις κανέναν, να βλέπεις τόσο κόσμο… ανεβαίνει η ψυχολογία. Δυστυχώς πρέπει να φύγουμε, οπότε ξεκινάμε. Όχι, δεν φάγαμε γουρνοπούλα.

Ακολουθούν γνώριμα μέρη από το Brevet Πύργου… Δάσος Φολόης, Λάλας και Άσπρα Σπίτια. Εκεί που είχα φάει το χαλάζι τότε, τώρα έμοιαζε πολύ ωραία, νύχτα μεν, αλλά καταλάβαινες το δάσος δίπλα σου. Babis Kakoulidis και George B-lized σας είχα κατα νου σε περίπτωση που αντιμετώπιζα πρόβλημα κάπου εκεί τριγύρω!

Επόμενος στόχος, ο χωματόδρομος. Τελικά ο χωματόδρομος ήταν καλός, ο τσιμεντόδρομος που ακολούθησε όμως ήταν με μια λέξη για εμένα ΠΟΝΟΣ. Από τα φρένα, με πονούσαν απίστευτα τα χέρια. Μεγάλες κλίσεις και γκουπ γκουπ, τρελές δονήσεις… όσο και να καθόσουν όρθιος. Η Ανάσταση έμοιαζε εύκολη μπροστά σε αυτό. Τελειώνει το μαρτύριο και η νύχτα… εκεί μας βρήκε το ξημέρωμα. Αυτό που ακολούθησε μετά, η διαδρομή από εκεί μέχρι και την Καλλιθέα μας πρόσφερες από τις καλύτερες εικόνες που έχω δει. Μια χαμηλή ομίχλη να πέφτει πάνω στα δέντρα και να βλέπεις το ίδιο τοπίο σε όλο τον ορίζοντα… νόμιζες ότι είσαι πραγματικά στην Σκωτία ή κάπου παρόμοια.

Ανδρίτσαινα

Και αυτό κόπηκε, από την ανάβαση στην Καλλιθέα. Με το που βλέπω την πινακίδα σκέφτηκα ότι για να έχει καλή θέα, θα είναι ψηλά… και ήταν όντως ψηλά… κλίσεις τρελές… Ξεκούραση και βουρ για Ανδρίτσαινα. Μας έχει ήδη πιάσει η ζέστη, ο ήλιος έχει ανέβει ψιλά, η ώρα 11 και πριν μπούμε στην Ανδρίτσαινα είναι ένα ξενοδοχείο, εστιατόριο τα πάντα όλα που φαίνεται να έχει πισίνα. Και έχει, γιατί φαίνονται άνθρωποι με μαγιό, μουσική κτλ. κτλ. Ε τι να κάναμε και εμείς οι φτωχοί… συνεχίσαμε κανονικά!

Μπήκαμε Ανδρίτσαινα και αράξαμε στην πλατεία. Αρχικά ο στόχος ήταν να συνεχίσουμε, αλλά τελικά αποφασίσαμε να κάτσουμε για έναν ύπνο εκεί και να συνεχίζουμε το απόγευμα, να έχει πέσει ο ήλιος. Και αυτό κάναμε, πήγαμε στο ξενοδοχείο, κάναμε μπάνιο, κοιμηθήκαμε, φάγαμε τα μακαρόνια μας και στις 5 ξεκινήσαμε και πάλι.

Μυγάκια…

Η ξεκούραση φαινόταν στα πόδια, η ανάβαση βγήκε εύκολα σχετικά. Πάει και αυτό το βουνό. Φτάνουμε στη Νέδα. Μια λέξη: μυγάκια. Απίστευτα πολλά μυγάκια… αν πήγαινες με μικρή ταχύτητα, προλάβαιναν και μαζεύονταν μπροστά σου δεκάδες μυγάκια. Τα έδιωχνες με το χέρι και αυτά ξανά εκεί… και η ανηφόρα συνεχίζεται, οπότε δεν μπορείς να τρέξεις… και αυτά κολλάνε πάνω σου… κόλαση. Κάποια στιγμή μειώνονται, τελικά τελειώνουν… ουφ!

Μετά ακλουθεί μια ωραία κατάβαση. Φτάνουμε στην Εθνική Οδό που πάει για Καλαμάτα. Κάνουμε μια στάση στο Λεοντάρι και ξεκινάμε την ανάβαση του Ταϋγέτου. Περνάμε από τον Λογκανίκο και το Γεωργίτσι κατά τις 12, τα τελευταία χωριά πριν το απέραντο τίποτα.

Βγαίνουμε από το Γεωργίτσι, τα φώτα χάνονται πίσω μας και εμείς απορούμε αν έχουμε πάρει το σωστό δρόμο. Το GPS λέει ότι είμαστε σωστά, αλλά εμείς αρνούμαστε να το πιστέψουμε. Τρίβουμε τα μάτια και ξανακοιτάμε… δεν μπορεί να πρέπει να πάμε από εκεί… δεν μπορεί! Και όμως… τρελή ανηφόρα, ο δρόμος στενός, γιατί ρε Νίκος Κωνσταντόπουλος έπρεπε να πάμε από εκεί;

Τα πρόβατα…

Είχα ακούσει για αγριογούρουνα στον Ταΰγετο, οπότε πρόσεχα μην πεταχτεί κανένα. Σε κάποιο σημείο βλέπω μια φιγούρα άσπρη. Δεν μπορεί να με ξεγελά το μάτι μου αλλά είναι και τόσο ακίνητο που δεν μπορεί να είναι ζώο. Τελικά βεβαιώνομαι ότι είναι φυτό. Πλησιάζοντας τελικά ήταν καμιά 10αριά πρόβατα μόνα τους, χωρίς σκύλο να τα προσέχει. Περνάμε με προσοχή. Λίγο πιο πάνω, πηγή. Σταματάμε, ξαπλώνω κάτω, σβήνουμε τα φώτα και είναι ανοικτά μόνο τα πίσω κόκκινα. Ακούω κάτι, σηκώνομαι και ανάβω το φως στο κράνος. Από τον δρόμο που ανεβήκαμε βλέπω να γυαλίζουν καμιά 10αριά ζευγάρια μάτια… Τα πρόβατα μας είχαν πλησιάσει αθόρυβα… χαχαχα… Άρχισαν να τρώνε από το χορτάρι και όλο μας πλησίαζαν. Κτυπάω μια τα σχαράκια από τα παπούτσια και εξαφανίστηκαν.
Συνεχίζουμε για τα τελευταία 5 χιλιόμετρα ανηφόρας, χωρίς απρόοπτα. Φτάνουμε στο ξέφωτο και ντυνόμαστε. Αρχίζουμε κατηφόρα. Πετάγεται μπροστά μας ένα κουνάβι. Αρχίζει και τρέχει και εμείς από πίσω… το πάμε για καμιά 500αρια μέτρα πριν βγει από το δρόμο… Πιο κάτω και ενώ κατηφορίζουμε, πετάγεται μια αγελάδα. Τρομάζει και μαζί πετάγονται και άλλες 2. Πραγματικά, δεν φαίνονταν καθόλου στην άκρη του δρόμου, ευτυχώς δεν μας ποδοπάτησαν.

Εγκατάλειψη

Βγαίνουμε στην κορυφή και βγάζουμε την φωτογραφία του κοντρόλ. Καθόμαστε στο μαγαζί που έχει εκεί δίπλα κλειστό και με παίρνει ο ύπνος όρθιο. Αποφασίζουμε να εγκαταλείψουμε στην Σπάρτη. Παίρνουμε την κατηφόρα και φτάνουμε. Στα σκοτάδια περνάμε από τεράστια βουνά και κάτω από βράχους… κάτι μου θυμίζουν, ίσως παλιότερα με το αυτοκίνητο να έχω περάσει από εκεί.

Φτάνουμε στην Σπάρτη στις 5, βγάζουμε την φωτογραφία και πάμε στα ΚΤΕΛ. Κλειστά. Ένα παιδί απέξω μας λέει ότι έχει στις 6 για Αθήνα. Πάει 6, κανείς εκεί. Τελικά μαθαίνουμε ότι λόγω Κυριακής, έχει στις 7 για Αθήνα ένα διερχόμενο από Μονεμβασία.

Έρχεται η κοπέλα στα εκδοτήρια, της λέμε ότι έχουμε ποδήλατα και μας λέει ότι μπορεί να τα πάρει, αρκεί πρώτα να έχουν μπει οι βαλίτσες των επιβατών που προηγούνται. Αρχικά φαίνεται να μην έχει κόσμο… τελικά είχε και με βαλίτσες. Δεν μας αφήνουν να μπούμε. Πάω στον νεαρό που φόρτωνε τις βαλίτσες και του λέω ότι δεν έχουμε τρόπο να γυρίσουμε. Μας λέει ότι στο επόμενο (που είναι 8:30) και το οποίο ξεκινάει από Σπάρτη, θα μας βάλει. 10:30 είμαστε στον Ισθμό και στις 12:30 ακριβώς στο Ξυλόκαστρο με τα ποδήλατα. Φορτώνουμε, επίσκεψη σε φούρνο και επιστροφή στην Αθήνα.

Χθες το μεσημέρι είχε ύπνο και το βράδυ επίσης. Σήμερα είμαι καλά και είμαι χαρούμενος γιατί ενώ παλιότερα ήθελα μέρες για αποθεραπεία, στα τελευταία brevet είμαι μάχιμος από την επομένη. Και από κάτω… μια χαρά!

Θα επαναληφθεί…