Share on Facebook Share on Twitter Αρκετοί από εμάς, ξεκινήσαμε δειλά με το πρώτο ποδήλατο μας από αλουμίνιο. Κάνοντας τα πρώτα μας οργανωμένα χιλιόμετρα, μετά από μερικά χρόνια αγοράσαμε το δεύτερο από «κάρβουνο» -ή παραμείναμε πιστοί στο πρώτο. Μερικοί το πήραν σοβαρά, άρχισαν να παίρνουν μέρος σε αγώνες και μετά 1-2 σεζόν, απέκτησαν προπονητή και «έμπλεξαν» με προπονητικά πλάνα. Οι περισσότεροι όμως χομπίστες ξεκίνησαν και συνεχίζουν μόνοι τους, με μόνο όπλο την γνώση που απέκτησαν στην πορεία. ‘Η την αντίληψη ότι απέκτησαν γνώση… Δυστυχώς είναι εύκολο να πέσουμε σε προπονητικές «παγίδες», αν δεν έχουμε κάποιο ειδικό να μας συμβουλεύει. Αυτό το άρθρο αναφέρει τα συνηθισμένα λάθη στα οποία υποκύπτουμε, χωρίς καν να το καταλαβαίνουμε: Να αλλοιώνουμε την φύση των προπονήσεων Με άλλα λόγια, να μην ποδηλατούμε σκληρά στις σκληρές προπονήσεις, και αρκετά εύκολα στις εύκολες προπονήσεις μας. Είναι ένα κλασικό λάθος. Οι περισσότεροι ποδηλάτες αποτυγχάνουν να κρατήσουν ένα δυνατό τέμπο τις περισσότερες φορές. Όσο πειθαρχεία θέλει να πατάμε δυνατά και ελεγχόμενα στις δυνατές προπονήσεις, άλλο τόσο αυτοσυγκράτηση θέλει να πάμε «συμβατικά» σε «ενδιάμεσου» ρυθμού προπονήσεις ή προπονήσεις βάσης. Να δουλεύουμε συνέχεια στα κόκκινα χωρίς ξεκούραση Ακόμα ένα κλασσικό λάθος, που κάνουμε συνήθως στην πρώτη μας προπονητική σεζόν. Ακόμα και όταν διαβάζουμε το εβδομαδιαίο πρόγραμμα που μας δίνει ο προπονητής μας, θεωρούμε ότι πρέπει να «δουλέψουμε» παραπάνω. Και έτσι ξεχνάμε το σημαντικό κεφάλαιο που λέγεται «αποκατάσταση». Όπως έχουμε ξαναπεί, η σωστή αποκατάσταση είναι πιο σημαντική από την προπόνηση. Να προσπαθούμε υπερβολικά στις προπονήσεις, και όχι στον αγώνα στόχο Αν κάποιος αποδειχθεί πάρα πολύ δυνατός στις προπονήσεις, οι πιθανότητες είναι να μην μπορέσει να αποδώσει όπως πρέπει την ημέρα του αγώνα. Γιατί; Επειδή θα έχει δώσει ό,τι θα έπρεπε να δώσει στον αγώνα, στις προπονήσεις του, προσπαθώντας να ξεπεράσει τους «αντιπάλους» του. Αν ακολουθούμε αυτήν την τακτική, τότε η απόδοση μας θα κορυφωθεί την εβδομάδα πριν τον αγώνα, και όχι –δυστυχώς- την ημέρα του αγώνα. Οπότε, προσοχή! Να κάνουμε κάθε προπόνηση, σαν να είναι η τελευταία μας Το προπονητικό πλάνο στηρίζεται στην πειθαρχεία και συνέπεια από τη μεριά μας. Δεν χρειάζεται «το κάτι παραπάνω», επειδή εκείνη τη μέρα «έχουμε τα πόδια». Καλό είναι να αφήνουμε εφεδρείες, καύσιμο στο ντεπόζιτο για την επόμενη μέρα. Η σωστή προπόνηση είναι αυτή, που έχοντας πετύχει το στόχο μας, γυρίζουμε σπίτι κουρασμένοι μεν αλλά όχι “αποτελειωμένοι”. Να παρακάμπτουμε την προπόνηση βάσης Είναι ίσως από τα πιο κοινά, προπονητικά λάθη που μπορούμε να κάνουμε. Δεν χρειαζόμαστε «εύκολες» προπονήσεις, σωστά; Μόνο όταν πάμε “δυνατά” καταλαβαίνουμε ότι προπονούμαστε; Μέγιστο λάθος, που θα το πληρώσουμε την άνοιξη, όταν και θα κορυφώνονται οι προπονητικές εντάσεις. Όταν τα χιλιόμετρα θα αρχίσουν να αυξάνονται και θα αρχίσουμε να μένουμε από ανάσες, αλλά όχι από πόδια, τότε θα είναι πολύ αργά! Χρειαζόμαστε την προπόνηση βάσης, όπως ένα κτίριο χρειάζεται γερά θεμέλια, για να χτίσει εκεί πάνω τους ορόφους. Πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι οι “εύκολες” προπονήσεις είναι εξίσου σημαντικές με τις σκληρές. Να μην ακολουθούμε το δικό μας πλάνο Είναι το λάθος που συχνά κάνουμε όταν ακολουθούμε ένα γκρουπ. Αναγκαστικά ποδηλατούμε στο ρυθμό που ορίζει το γκρουπ. Αυτό είναι καλό, αν είμαστε στο ίδιο επίπεδο με τους υπόλοιπους. Αν δεν είμαστε, τότε αρχίζει η προπόνηση μας να μην λειτουργεί υπέρ μας. Όμως η προσωπική μας βελτίωση έχει να κάνει με συγκεκριμένο προπονητικό πλάνο, που αποτελείται από συγκεκριμένους μεσόκυκλους. Είναι σημαντικό να διατηρούμε την κοινωνική πλευρά του αθλήματος (αυτός είναι ένας καλός λόγος για να το κάνουμε). Αλλά οι βασικές προπονήσεις πρέπει συχνά να ολοκληρωθούν μόνο από εμάς, ώστε να έχουμε τα βέλτιστα αποτελέσματα. Να μην δεσμευόμαστε σε συγκεκριμένο στόχο Χρειαζόμαστε ρεαλιστικούς στόχους για να στήσουμε ένα καλά δομημένο πρόγραμμα. Είναι εύκολο απλά να προπονούμαστε σκληρά και όταν ένα σημαντικό γεγονός ή ένας αγώνας έρχεται, απλά να προσποιηθούμε ότι δεν ήταν σημαντικό και να το προσπεράσουμε. Προσοχή εδώ! Προπονούμαστε για συγκεκριμένους στόχους, και όχι για χάριν της προπόνησης. Να μην πρέπει να χάσουμε ούτε μία προπόνηση Πέραν των προπονήσεων, υπάρχουν και άλλες υποχρεώσεις στη ζωή μας, όπως οικογένεια, δουλειά, και φυσικά η φυσική μας κατάσταση. Αν μια μέρα δεν αισθανόμαστε ότι θα αποδώσουμε σωστά ή είμαστε κουρασμένοι, καλύτερα να χάσουμε την προπόνηση. Καλύτερα μια σωστή προπόνηση, παρά καθόλου (αν δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς). Αν πάλι αναρρώνουμε από μια ίωση, καλύτερα να γίνουμε καλά πρώτα. Χάνοντας μια προπόνηση ή μια εβδομάδα από το προπονητικό μας πλάνο, δεν σημαίνει ότι θα χάσουμε και το επαγγελματικό μας συμβόλαιο… Να προσπαθούμε να προπονηθούμε όπως οι επαγγελματίες Ακόμα μια ποδηλατική…ουτοπία. Στον πραγματικό κόσμο, οι περισσότεροι από εμάς εργαζόμαστε 40-50 ώρες την εβδομάδα και έχουμε οικογένεια. Άρα χρειαζόμαστε ένα προπονητικό πλάνο, που πάνω απ όλα είναι ρεαλιστικό. Αν σκεφτούμε ότι με 8-10 ώρες την εβδομάδα, μπορούμε να διατηρούμε ένα πολύ καλό επίπεδο, φτάνοντας τις 20 ώρες την εβδομάδα είναι υπέρ αρκετά. Αν σκεφτούμε ότι ο μέσος αγώνας είναι 80 χλμ., σημαίνει ότι δεν χρειαζόμαστε προπονήσεις παραπάνω διάρκειας από τις 4 ώρες (ακόμα και στην περίοδο βάσης). Να προπονούμαστε χωρίς εξειδίκευση Είναι εξαιρετικά σημαντικό να κατανοήσουμε ποιες είναι οι απαιτήσεις του συγκεκριμένου αγώνα ή του γεγονότος και να χρησιμοποιήσουμε τις ανάλογες προπονήσεις. Δεν έχει νόημα π.χ. οι εντάσεις στο αναερόβιο, αν προπονούμαστε για έναν αγώνα με πολλά βουνά. Να μην έχουμε ρεαλιστικές προσδοκίες Στοχεύουμε στο σωστό αγώνα ή εκδήλωση για τη φυσιολογία μας; Ένας προπονητής μπορεί να δώσει μια αντικειμενική άποψη με βάση τα δεδομένα και μερικές φορές αυτό είναι κάτι που δεν θέλουμε να ακούσουμε. Επειδή πάντα λειτουργούμε εν θερμώ, χρειαζόμαστε έναν αντικειμενικό κριτή που θα μας καθοδηγήσει σωστά. Συμπέρασμα Μπορεί να χρειαστεί πολύς χρόνος για να εμπιστευτούμε έναν προπονητή και ακόμα περισσότερο για να εμπιστευτούμε τη διαδικασία. Όμως, αν θέλουμε να αποκομίσουμε το καλύτερο από τον εαυτό μας, αξίζει τον κόπο.
