Share on Facebook Share on Twitter Πως προετοιμάζονται τα ποδήλατα των ομάδων για τα pave? Oι Κλασικοί αγώνες βρίσκονται προ των πυλών και αυτό σημαίνει μόνο ένα πράγμα: Οι μηχανικοί των ομάδων, θα δουλεύουν πυρετωδώς για να προετοιμάσουν τα ποδήλατα των αθλητών τους για τις απαιτήσεις των pavé (κυβόλιθών). Αν νομίζουμε ότι η λύση είναι απλά η τοποθέτηση φαρδύτερων ελαστικών, απέχουμε πολύ από την πραγματικότητα. Ακολουθεί ένας κατάλογος των πραγμάτων που αλλάζουν πάνω στα ποδήλατα, λόγω των ειδικών αυτών αγώνων της άνοιξης. Διπλή ταινία τιμονιού Με 250 χλμ αγώνα, πολλοί αθλητές χρησιμοποιούν διπλή (ή ακόμα και τριπλή) ταινία, σε μια προσπάθεια να παρέχουν επιπλέον απόσβεση για τα χέρια, τους καρπούς, και τους ώμους. Συχνά αυτό συμπληρώνεται και από ένθετα τζελ, τοποθετημένα κάτω από την ταινία, τα οποία παρέχουν μια μικρή πρόσθετη προστασία από το λιθόστρωτο. Συνήθως οι κατασκευαστές πλαισίων, επικεντρώνονται στην παροχή ενός άνετου πίσω τμήματος, παραμελώντας την παροχή επαρκούς απόσβεσης στο εμπρός τμήμα. Ταινία στα πεντάλ Ένα λιγότερο προφανές μέρος για να βάζουμε επιπλέον ταινία είναι τα πεντάλ, αλλά αυτό ακριβώς είδαμε πέρσι, σε μερικούς αθλητές της Lotto-Soudal στο Paris-Roubaix. Σίγουρα δεν έχει το ίδιο αποτέλεσμα με την τοποθέτηση επιπλέον ταινίας γύρω από το τιμόνι, αλλά βοηθάει στο να μην ξεκουμπώσει το παπούτσι από τους κραδασμούς στο λιθόστρωτο. Φυσικά η άλλη τροποποίηση πεντάλ, είναι αυτά που χρησιμοποιούνται ειδικά για λάσπη και βρεγμένες συνθήκες, όπως τα πεντάλ Speedplay Pavé που χρησιμοποιούσε ο Fabian Cancellara εδώ και πολλά χρόνια. Φαρδύτερα ελαστικά Η κλασική τροποποίηση για το λιθόστρωτο, είναι τα φαρδύτερα ελαστικά. Παλιότερα οι αθλητές, χρησιμοποιούσαν ελαστικά 25 mm με χαμηλότερη πίεση για μεγαλύτερη άνεση και πρόσφυση. Πλέον όμως, με φαρδύτερα ελαστικά που αποτελούν πλέον τον κανόνα για τους περισσότερους αγώνες δρόμου, βλέπουμε τους αθλητές να χρησιμοποιούν ελαστικά 28 mm ή ακόμα και 30 mm για τους Κλασικούς. Η BMC χρειάστηκε μια ειδική έκδοση του BMC Granfondo για να μπορούν να χρησιμοποιήσουν φαρδύτερα ελαστικά. Ειδικότερα για το Paris-Roubaix, πολλές ομάδες αποφεύγουν τους χορηγούς ελαστικών, καταφεύγοντας σε χειροποίητα ραμμένα ελαστικά (tubulars), ειδικά για τα pavé. Χαμηλότερες πιέσεις Φυσικά δεν υπάρχει λόγος να χρησιμοποιoύμε ελαστικά 28 mm για επιπλέον άνεση και να τα φουσκώνουμε με 120 psi. Όλοι τρέχουν τα ελαστικά τους σε χαμηλότερες πιέσεις, ειδικά εάν υπάρχει βροχή. Αν και οι περισσότεροι επαγγελματίες είναι σχολαστικοί στη ρύθμιση των ποδηλάτων τους, αυτό γίνεται ακόμα πιο έντονο στους Κλασσικούς. Εδώ, γνωρίζουν ακριβώς τι psi θέλουν τα ελαστικά τους ή το ακριβές ύψος της σέλας τους. Σε γενικές γραμμές οι περισσότεροι χρησιμοποιούν 65-85 psi, και αυτό θα μπορούσε να είναι χαμηλότερο εάν υπάρχει μια πρόβλεψη για βροχή. Μεγάλος/μικρός δίσκος Πολλοί Κλασσικοί έχουν μικρούς λόφους με λιθόστρωτο, που απαιτούν πολύ ενέργεια για να τους ανέβουν οι αθλητές. Γι’ αυτό, προτιμούν ένα «περίεργο» σετ δίσκων όπως 53/42 είτε 53/44, με το μικρό δίσκο να χρησιμοποιείται σε λόφους ή όταν βρέχει. Μερικοί αθλητές αποφασίζουν να τοποθετήσουν ένα μεγαλύτερο εξωτερικό δίσκο, συνήθως 54Τ ή 55Τ, το οποίο χρησιμοποιούν σε γρήγορα κομμάτια, ειδικά όταν υπάρχει ούριος άνεμος στο Paris-Roubaix. Διαφορετικοί τροχοί Πίσω στο 2007, ο Stuart O’Grady είχε λάστιχο στο δάσος Arenberg, πήρε έναν εφεδρικό τροχό από το ουδέτερο σέρβις, ανέκτησε επαφή με το πελοτόν και στη συνέχεια έφυγε για μια ένδοξη σόλο νίκη. Το επίσης εντυπωσιακό ήταν, ότι ο τροχός που του δόθηκε βγήκε από το εργοστάσιο το 1986. Ενώ οι περισσότεροι αθλητές επιλέγουν τροχούς από ανθρακόνημα, θα δούμε ακόμα αρκετές επιλογές από αλουμινένιους τροχούς με πολλές ακτίνες, σε μια προσπάθεια αποφυγής προβλημάτων. Επιπλέον κουμπιά αλλαγών ταχυτήτων Ένα σημαντικό πλεονέκτημα των ηλεκτρονικών σειρών, είναι η δυνατότητα για τους αθλητές να τοποθετούν κουμπιά αλλαγών σε πολλά σημεία στο τιμόνι τους. Έτσι, μπορούν να αλλάζουν ταχύτητες, χωρίς να χρειάζεται να μετακινούν τα χέρια τους στις μανέτες. Έχουμε δει πολλαπλές ρυθμίσεις με την πάροδο των χρόνων, αλλά η βασική επιλογή είναι να έχουμε κουμπιά στο εσωτερικό των drops. Επίσης, κουμπιά στο οριζόντιο τμήμα του τιμονιού, ώστε να επιτρέπουν στους αθλητές να ανταποκριθούν στις επιθέσεις, όταν ποδηλατούν με τις παλάμες πάνω στο τιμόνι. Οριζόντιες μανέτες φρένων Μια άλλη τροποποίηση που ευνοεί τους αθλητές, είναι οι οριζόντες μανέτες φρένων, κάτι που παρατηρήθηκε στο Giant Defy του John Degenkolb όταν κέρδισε το Paris-Roubaix το 2015. Έχοντας μια μανέτα φρένων σε αυτή τη θέση, επιτρέπει στους αθλητές να προσαρμόζουν την ταχύτητα τους στα λιθόστρωτα χωρίς να αλλάζουν τη θέση των χεριών τους. Είναι μια δυνατότητα ζωτικής σημασίας, όταν υπάρχουν πτώσεις μπροστά ή θεατές μπαίνουν στο δρόμο για να τραβήξουν φωτογραφίες. Προστασία αλυσίδας Ένα βγάλσιμο της αλυσίδας σε μια κρίσιμη στιγμή μπορεί να είναι η διαφορά μεταξύ νίκης και ενός τερματισμού στην 37η θέση. Και δεδομένης της κακουχίας που μεταφέρεται στην αλυσίδα από τα λιθόστρωτα, αποτελεί φαινόμενο τεχνολογικής ικανότητας, το γεγονός ότι δεν βλέπουμε αλυσίδες να βγαίνουν. Ένας λόγος γι’ αυτό είναι ότι πολλές ομάδες επιλέγουν να προσθέσουν μια έξτρα προστασία αλυσίδας, η οποία δεν επιτρέπει την αλυσίδα να ταλαντώνεται εκτός των δίσκων και να καταλήγει πάνω στη μεσαία τριβή. Κολλητική ταινία στις παγουροθήκες Η σκληρή βόλτα στα πλακόστρωτα, δημιουργεί δονήσεις που χαλαρώνουν τα παγούρια και τα στέλνουν εκτός. Για να αποφευχθεί αυτό, πολλές ομάδες τοποθετούν ατσάλινες παγουροθήκες, που μπορούν να διαμορφωθούν για να εξασφαλίσουν την ασφαλή συγκράτηση του παγουριού. Συχνά συμπληρώνεται με κολλητική ταινία, η οποία διασφαλίζει ότι το παγούρι θα μείνει στη θέση του, ώστε ο αθλητής να ενυδατώνεται επαρκώς, μέχρι το τέλος του αγώνα.
