Δε συνηθίζω να γράφω στα social! Καμιά φορά μόνο μετά από κάποιο σημαντικό αγώνα!Βλέπετε μέσα από αυτόν μεγάλωσα, και συνέδεσα όλα τα σημαντικά πράγματα στη ζωή μου, αθλητικά, κοινωνικά,συναισθηματικά, επαγγελματικά.

Η ώρα κοντεύει 12 μεσάνυχτα,πριν από λίγες ώρες τερμάτισα ένα ακόμη διήμερο πανελληνίου πρωταθλήματος δρόμου.

Καθώς η υπερένταση κι η αδρεναλίνη κυλούν ακόμα διάχυτα στο αίμα μου, τα συναισθήματα πλημμυρίζουν την ψυχή μου: Συναισθήματα χαράς και περηφάνιας για τη νίκη μου και για τη παρουσία μου ακόμα μια φορά στο πανηγύρι και στη γιορτή του ποδηλάτου, στο πανελλήνιο πρωτάθλημα, λύπης καθώς στο αγώνισμα της αντοχής δε τα πήγα όπως ήθελα – αλλά γιατί ο αμείλιχτος εχθρός που λέγεται χρόνος με πιέζει να αποχωρήσω – ευτυχώς φέτος με το κεφάλι ψηλά, μετά την απογοητευτική περυσινή χρονιά, που ο τραυματισμός στο κεφάλι με έριξε χαμηλά.

Φέτος το χειμώνα, είχα πάρει απόφαση να αποσυρθώ. Κρατούσα ένα πρόγραμμα συντήρησης με ποδήλατο,γυμναστήριο και πισίνα. Κάποια στιγμή στα τέλη του Γενάρη, ο εθνικός προπονητής κος Φαραντάκης και η έφορος εθνικών ομάδων κα Λυμπεράκου, επικοινώνησαν με το προπονητή μου και των ρώτησαν αν ενδιαφέρομαι να συμμετάσχω με την εθνική ομάδα γυναικών σε ένα διεθνή αγώνα στη Κύπρο.

Θά ‘θελα λοιπόν αρχικά τη νίκη μου αυτή να την αφιερώσω στους δύο τους αλλά ιδιαίτερα στη Μαργαρίτα! Η οποία, με στήριξε ψυχολογικά απίστευτα στο εξωτερικό, πίστεψε σε μένα.Γι’ αυτό κι επανήλθα !!

Μίλησα λοιπόν με το προπονητή μου (αυτός τη πληρώνει πάντα) και μου ‘πε αν το θέλω πραγματικά ας πάμε μια ακόμα φορά.

Ξεκινώντας τη προπόνηση, ξαφνικά διαπίστωσα ότι τίποτα σ’ αυτήν δεν ήταν σχεδόν ίδιο με άλλες φορές. Τέλος πάντων, αφήνω τα τεχνικά.

Χαίρομαι που αυτή τη χρονιά,κι ενώ η γυναικεία ποδηλασία στην Ελλάδα φθίνει, να γίνεται προσπάθεια restart από την ΕΟΠ και μπράβο τους!

Είδα παλιές, γνωστές αθλήτριες (Αργυρώ, Βαρβάρα, Άννα -Μαρία) σαφώς δυνατότερες και βελτιωμένες, κορίτσια, κάποια νέα να έρχονται (Σοφία, Κατερίνα) ΄κι ελπίζω να μείνουν, με δυνατότητες και μέλλον , αρκεί να προσεχτούν. Αλλά και τις παλαιότερες που πάντα δηλώνουν παρόν ,χρόνια τώρα (Βασιλική, Αθηνά, Νάντια κλπ) να ‘ναι εκεί να φωτίσουν τους αγώνες με τη συμμετοχή και τον ανταγωνισμό τους!

Μπορεί ακόμα να μπορώ να ”πατάω” 280 watt στη ευθεία για πάνω από μισή ώρα, μπορεί να μπορώ να κρατάω 178 bpm στο ΑΚ και να ανεβάζω 72 VO2max, αλλά πρέπει αφού με βοηθήσει ο Θεός να έχω την υγεία μου, vα πετύχω κάτι που ονειρεύομαι χρόνια στη πίστα το Σεπτέβρη, να βρω το κουράγιο για το μεγάλο αγωνιστικό αντίο. Γιατί από τη ποδηλασία δε θα φύγω, όσο υπάρχουν άνθρωποι που με θέλουν κοντά τους!

Για την επιτυχία μου χτες, οφείλω ανθρώπινα , να ευχαριστήσω κάποιους δημόσια, που χωρίς τη δική τους επαγγελματική βοήθεια, δε θα τα κατάφερνα:

Αρχικά το γυμναστή κο Νίκο Μάντικο και το προπονητή κολύμβησης κο Νώντα Παλλικαρά. Τη διατροφολόγο μου Ναταλία Παγώνη που τόσα χρόνια πάντα με βγάζει στη καλύτερη σωματική μου κατάσταση!

Το μασέρ μου Γιάννη Φιλίππου στη Ρόδο και Αναστασία Τάντη στην Αθήνα. Επίσης το Νίκο Κούκια για την υπέροχη θεραπεία του με βεντούζες, σε δύσκολους σωματικούς καταβολισμούς. Το φυσιοθεραπευτή, Παναγιώτη Στεφανή , που με επανέφερε σύντομα όποτε χρειάστηκε γρήγορα πίσω στη προπόνηση.

Τους χορηγούς μου Κυκλοποδηλατική ΑΒΕΕ κι ιδιαίτερα το Γιώργο Κουτσουρίδη, τη Εurotrade-Shimano Hellas και το Wheels Bike Shop.

Επίσης τους αθλητές και τις ομάδες του Ροδήλιου και Ανταίου Ρόδου,για τη βοήθεια και συντροφιά τους στις πολύωρες προπονήσεις.

Άφησα τελευταίο, αλλά σημαντικότερο,αυτόν που 14 χρόνια τώρα με πήρε από το χέρι και με ανέβασε και κράτησε στη κορυφή τόσο στον αθλητισμό όσο και στη ζωή, το προπονητή και σύντροφο μου, Σπύρο Τάντη.

Επίσης ευχαριστώ όλους εσας τους φίλους που τόσα χρόνια με την αγάπη σας και τα μηνύματα σας μου δίνεται αξία και κουράγιο!

Τελευταίο ραντεβού τον Σεπτέβρη!!!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.