PBP 2019 – O αγώνας μέχρι τη Βρέστη

Η μεγάλη ώρα έφτασε!

Η παρέα των 10 ατόμων (Τάσος Λάλας, Γιάννης Φουργιέζος, Δημήτρης Βασιλείου, Αντώνης Ζαχαριάδης, Κοσμάς Κοσμάς, Μηνάς Ασπρομάτης, Δημήτρης Καλτσάς, Σάκης Παπαντώνης, Ρένος Τσακιρίδης και η αφεντιά μου) αναχωρούσε σε διαφορετικές ώρες. Ένα πρώτο κύμα λοιπόν έφυγε νωρίτερα, γιατί εκκινούσε στις 6 μμ. Εγώ και κάποιοι άλλοι περιμέναμε την σειρά μας αργότερα.

Το σπίτι που νοικιάσαμε ήταν περίπου 8-10 χιλιόμετρα μακρύτερα από το πάρκο του Rambouillet. Η ώρα της αναμονής γενικά είναι η χειρότερη. Σκέψεις σε κατακλύζουν διαρκώς! Τι θα γίνει, πως θα είναι, αν θα τα καταφέρω, μέχρι που μπορώ να φτάσω, πως θα αντιδράσει το σώμα μου μετά τα 600 Km; Μετρούσα στο μυαλό μου τα πάντα μέχρι να ξεκινήσω για την αφετηρία. Είχα ξαπλώσει σε μια πολυθρόνα και έκλεισα τα μάτια προσπαθώντας να ηρεμήσω και να καθαρίσω τις σκέψεις μου! Το άγνωστο της πρώτης φοράς πάντα σε κυριεύει!

Επιτέλους! Έρχεται η στιγμή και της δικής μας αναχώρησης 2 ώρες νωρίτερα από την εκκίνηση. Ο καιρός έχει φτιάξει ευτυχώς και μάλιστα βγαίνει και λίγο ήλιος. Ποδηλατούμε προσεκτικά τα 10 Km περίπου που μας χωρίζουν, για να μην συμβούν τίποτα απρόοπτα σε αυτό το μίνι «ζέσταμα».

Δεν κουμπώνει…

Διαπιστώνω όμως ότι κάτι δεν πάει καλά με το κούμπωμα του αριστερού spd. Σχεδόν δεν κουμπώνει καθόλου και βγαίνει! Λέω ότι μπορεί να μπήκαν τίποτα χώματα και θα το έβλεπα μόλις φτάναμε στο πάρκο. Πράγματι μόλις φτάσαμε, σταμάτησα να το κοιτάξω! Μια χαρά ήταν από κάτω το παπούτσι! Δεν κούμπωνε όμως καλά, όσο κι αν το πίεζα!

Η ώρα περνούσε και εκατοντάδες ποδηλάτες άρχισαν να συγκεντρώνονται! Αποφάσισα τότε να πάω στο σταντ των μηχανικών, που επιδιόρθωναν τα πάντα! Υπήρχε μέχρι κι εκεί κόσμος που περίμενε, για να ρυθμίσει προβλήματα της τελευταίας στιγμής!

Ο πρώτος μάστορας δεν ήξερε «γρι» από αγγλικά και με παρέπεμψε σε έναν άλλο για να συνεννοηθώ, ο οποίος κάτι καταλάβαινε! Του δείχνω το παπούτσι και του λέω ότι δεν κουμπώνει! Το κοιτάζει εξονυχιστικά και μου εξηγεί ότι έχει σπάσει μια βίδα στο αριστερό πετάλι και δεν υπάρχει περίπτωση να κουμπώσει! Πρέπει να αλλαχτεί αμέσως! Και στο δεξί πετάλι όμως η βίδα ήταν σαρακοφαγωμένη! Μου λέει ότι αν ξεκινήσω έτσι, δεν υπάρχει περίπτωση να κάνω ούτε 100 χιλιόμετρα, οπότε θα πρέπει να τα αλλάξει. Δεν έχει όμως της Miche που φοράω και θα μου βάλει τα αντίστοιχα της Shimano. Του δίνω φυσικά το ΟΚ να προχωρήσει, αλλά να βιαστεί όσο μπορεί, γιατί ο χρόνος περνάει! Οι φίλοι μου έχουν ήδη πάει στην ουρά της εκκίνησης!

Ευτυχώς ο μάστορας είναι καλός και γρήγορος! Δοκιμάζω τα ολοκαίνουρια spd μου, συνηθίζω μέσα σε ελάχιστα λεπτά το κούμπωμα, του λέω να κάνει 1-2 μικρορυθμίσεις, πληρώνω με πιστωτική και φεύγω σφαίρα για την εκκίνηση!

Σειρά R

Βλέπω μπροστά μου μια ατελείωτη ουρά από ποδηλάτες που περίμεναν! Ρωτάω, αν όλοι φεύγουν την ίδια ώρα. Εγώ είχα τον αριθμό R120 και θα έπρεπε να πάω στην ουρά που εκκινούσε το R. Οι διοργανωτές έδιναν διαδοχικές εκκινήσεις στα αντίστοιχα γράμματα εναλλάξ. Εκεί που είχα σταθεί εξαρχής ήταν το Q και έπρεπε να πάω προς τα δεξιά που ξεκινούσε το R. Κατόπιν ξεκινούσε από αριστερά το S, έπειτα από δεξιά το Τ και ούτω καθεξής.

Βλέπω στην ουρά ελληνικά χρώματα. Ήταν οι φίλοι μου! Πηγαίνω δίπλα τους και τους περιγράφω την μίνι περιπέτειά μου με τα κουμπωτά. Τέλος καλό! Αρχίζουμε τις φωτογραφίες με τον Τάσο Λάλα, τον Γιάννη Μπιράκο, τον Χρήστο Μοσκάτ και τον Κώστα Αφεντάκη.

Μπροστά και πίσω μας επικρατεί το αδιαχώρητο! Άπειροι ποδηλάτες και ποδήλατα περιμένουν με ανυπομονησία να ξεκινήσουν και σχηματίζουν τεράστιες πολύχρωμες ουρές! Εκατέρωθεν του δρόμου υπάρχουν συγγενείς, φίλοι, διοργανωτές και απλοί θεατές που θέλουν να μας εμψυχώσουν! Έχει και δεκάδες τροχόσπιτα. Νιώθω την αγωνία να με κυριεύει!

Στις 8 μμ και κάτι ψιλά έρχεται η στιγμή που ο υπεύθυνος μάς δίνει το σήμα της εκκίνησης! Η μεγάλη περιπέτεια των 1226 χιλιομέτρων μόλις ξεκίνησε!

Επιτέλους εκκίνηση!

Τα πρώτα μέτρα μέχρι να βγούμε από το πάρκο του Rambouillet θέλουν ιδιαίτερη προσοχή! Κάτω υπάρχει γλιστερό pave, φύλλα και εκατοντάδες ποδηλάτες ολόγυρα μέσα σε στενό δρόμο σε απόσταση λίγων εκατοστών ο ένας από τον άλλο! Ο κόσμος που έχει συγκεντρωθεί εκατέρωθεν του δρόμου ζητωκραυγάζει, κουνάει σημαιάκια, φωνάζει την κλασική πλέον ιαχή «Allez allez» και «Bon courage» και γενικά συμπεριφέρεται απίστευτα εκδηλωτικά, σαν να βλέπει να περνάει από μπροστά του ένα peloton με pros από το Tour de France!

Νιώθω εκστασιασμένος! Τέτοια ατμόσφαιρα στα πρώτα κιόλας μέτρα μάλιστα δεν την περίμενα! Βγαίνουμε από το πάρκο στην άσφαλτο και οδεύουμε προς την έξοδο της πόλης! Το παρεάκι μας είναι μαζεμένο. Εγώ, ο Τάσος και ο Γιάννης. Λέμε να ξεκινήσουμε μαζί και όπου βγει. Κάνει ζεστούλα ακόμα. Φοράω κοντά και το γιλέκο από πάνω. Ένα ελαφρύ αεράκι υπάρχει γύρω μας. Είμαστε «θερμοί» από την πολύωρη αναμονή και ξεχυνόμαστε μπροστά με αρκετή μάλιστα ταχύτητα. Δεν έχει νυχτώσει ακόμα και υπάρχει φως.

Βλέπω τους ποδηλάτες των άλλων χωρών και «σκανάρω» τον εξοπλισμό τους! Υπάρχουν αρκετά εθνικά groups και ομάδες ή σύλλογοι, που ποδηλατούν συντεταγμένα σε δυάδες. Σε όλη την διαδρομή εντύπωση μού έκαναν οι Βραζιλιάνοι, οι Αμερικανοί από το Seattle, οι Ιταλοί και ο Ποδηλατικός Σύλλογος του Loudeac! Πολύ δυνατοί όλοι τους, ειδικά στις ανηφόρες! Βέβαια, την αριθμητική μερίδα του λέοντος την είχαν οι οικοδεσπότες Γάλλοι, καθώς ήταν οι πλέον πολυάριθμοι.

Κάποια στιγμή αρχίζει να σκοτεινιάζει και να δροσίζει. Σταματάμε για να βάλουμε κανένα μακρυμάνικο jersey και να ανάψουμε τα φώτα πίσω. Μπροστά είχα ήδη σε λειτουργία τον φακό. Ο αέρας όλο και δυναμώνει όμως και αυτό είναι ένα πρόβλημα. Το καλό είναι ότι ο ουρανός φαίνεται ανοιχτός με ελάχιστα σύννεφα. Οι προβλέψεις για αίθριο καιρό -με αέρα όμως- για την πρώτη νύχτα και την επόμενη μέρα μέχρι το μεσημέρι επαληθεύονταν.

Ανεφοδιασμός, 118 Km

Φτάνουμε στο 118 Km και στο Mortagne-au-Perche, όπου βρισκόταν ένας σταθμός ανεφοδιασμού και όχι επίσημο control. Μυρωδιά από ψητά λουκάνικα πλανάται στον ορίζοντα. Ένα μεγάλο κυκλικό υπόστεγο εκτελούσε χρέη υπαίθριας «ταβέρνας» (να μου επιτραπεί η έκφραση παρόλο που θεωρώ ότι είναι ιεροσυλία να συγκρίνω την παραδοσιακή ελληνική ταβέρνα με τα λαχταριστά κοψίδια με οτιδήποτε άλλο ξενέρωτο δυτικο-ευρωπαϊκό κρεατο-ιμιτασιόν)! Ακόμα είναι νωρίς για τέτοιο φαγητό, σκέφτηκα, οπότε σταματήσαμε λίγο για ένα νεράκι και συνεχίσαμε ακάθεκτοι. Μέσα στον πανικό χαθήκαμε με τον Τάσο, που μάλλον δεν σταμάτησε, και συνέχισα με τον Γιάννη.

Όσο προχωρούσε η νύχτα τόσο δυνάμωνε το κρύο και κυρίως η υγρασία. Νιώθω ένα μικρό ρίγος. Σταματάω να αλλάξω γάντια και να βάλω τα μακριά. Έχουν ήδη αρχίσει και οι πρώτες ανηφόρες και ζεσταίνομαι κάπως. Πολλοί ποδηλάτες μέσα στο σκοτάδι ποδηλατούν αρκετά επικίνδυνα και προσπερνάνε ταυτόχρονα από δεξιά και αριστερά, φωνάζοντας να πας στην άκρη και έχοντας επιθετική διάθεση, σαν να είναι σε αγώνα! Προσπαθώ να κρατήσω τον ρυθμό μου και να προσέχω ταυτόχρονα μην τυχόν και τρακάρουμε! Ένα απέραντο κομβόι από αναμμένα φώτα και ανακλαστικά γιλέκα σχηματίζεται. Εντυπωσιακό θέαμα, αν μη τι άλλο!

Περνάμε και τα πρώτα χωριά, αρκετοί κάτοικοι των οποίων είναι στο πόδι μέχρι τα ξημερώματα και μας επευφημούν! Έχουν στήσει τραπεζάκια μπροστά από τα σπίτια τους και μας ανεφοδιάζουν με ό,τι έχουν ευχαρίστηση : νερά, αναψυκτικά, χυμούς, καφέδες, μπάρες, κρουασάν, γλυκίσματα, μπανάνες. Δεν νιώθουμε ποτέ μόνοι, ούτε χωρίς εφόδια!

Η πρώτη νύχτα κυλάει γρήγορα χωρίς απρόοπτα. Δεν νυστάζω σχεδόν καθόλου. Με τον ύπνο έτσι κι αλλιώς δεν τα έχω και πολύ καλά. Η όλη φάση μού θυμίζει το 600άρι της Ελευσίνας προς Κατάκολο, το οποίο αρχίζει το βράδυ! Ειδικά αυτό του 2017 με την φοβερή υγρασία του Κορινθιακού το βράδυ και το κρύο τα ξημερώματα! Εδώ όμως η υγρασία είναι αφόρητη ώρες ώρες! Και μιλάμε για μήνα Αύγουστο!

1ο control, Villaines-la-Juhel, 217 Km

Φτάνουμε νωρίς το πρωί, γύρω στις 6, στο 1ο control στο Villaines-la-Juhel, στο 217 Km. Αφήνουμε τα ποδήλατα στο parking και κατευθυνόμαστε μέσα στο κτήριο, για να σφραγίσουμε τις κάρτες και να φάμε κάτι στο εστιατόριο. Είναι γεμάτο από κόσμο και η ουρά μεγάλη! Περνάμε μπροστά από self service με τον δίσκο και βάζουμε φαγητά και αναψυκτικό. Όλα χρεώνονται φυσικά! Τα κρουασάν (χωρίς σοκολάτα), τα γλυκά και τα σάντουιτς έχουν 2-3 ευρώ, ενώ τα έτοιμα φαγητά ποικίλουν. Με περίπου 15 ευρώ έχεις ένα πλήρες γεύμα.

Γενικά οι Γάλλοι δεν έχουν και πολλά αλμυρά! Σχεδόν τα πάντα περιστρέφονται γύρω από γλυκίσματα! Πού είναι η Ελλαδίτσα με τις ζαμπονοκασερόπιτες, τις πίτσες και τα κρουασάν φούρνου γεμάτα λαχταριστή σοκολάτα! Εδώ ξεραΐλα! Με την πείνα που έχουμε όμως, τρώμε αρκετά και ό,τι βρούμε, για να καρδαμώσουμε! Πίνουμε και ένα ζεστό καφέ (που μοιάζει με νεροζούμι) μέσα σε … μπολ σούπας! Φαίνεται ότι είχαν έλλειψη από κανονικές κούπες και αναγκαστικά ρουφούσαμε «σούπα» από καφέ σε μπολ! Ξεκουραζόμαστε λίγο και αναλαμβάνουμε ξανά τα ποδήλατά μας, για να συνεχίσουμε!

Η 1η μέρα

Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου κάνουν δειλά δειλά την εμφάνισή τους και το φως της ημέρας μάς γεμίζει με θετικές σκέψεις! Είναι η στιγμή να θαυμάσω λίγο τα δεκάδες χωριά και τις απέραντες εκτάσεις καθώς περνάμε ανάμεσά τους.

Όταν παρατηρείς καινούρια τοπία, ξεχνιέσαι, αφήνεσαι στην ανακάλυψη του αγνώστου και τα χιλιόμετρα περνάνε αβίαστα! Μου έκαναν φοβερή εντύπωση σε ΟΛΗ την διαδρομή τρία πράγματα :

Πρώτον, η φοβερή συμμετρία και καλαισθησία των χωριών! Σπιτάκια παραδοσιακά χτισμένα με ξύλινες οροφές, με κήπους και παρτέρια γεμάτα λουλούδια, με σωστή ρυμοτομία, με δρόμους πεντακάθαρους και με καλή ποιότητα στην άσφαλτο! Οι καθολικές εκκλησίες δε ήταν όλα τα λεφτά! Δέσποζαν επιβλητικά στο κέντρο των χωριών και σε πλατείες, με τις χαρακτηριστικές οξείες γωνίες, την πέτρα και τα βιτρό!

Δεύτερον, δεν υπήρχε κανένα απολύτως αδέσποτο! Ούτε σκύλος ούτε γάτα ούτε οτιδήποτε άλλο! Απίστευτο! Φοβερή ασφάλεια νιώθαμε όλοι μας! Δεν υπήρχε ο κίνδυνος που υπάρχει στην χώρα μας! Παράδειγμα προς μίμηση οι Γάλλοι σε αυτόν τον τομέα! Να η χώρα που μου ταιριάζει!

Τρίτον, η απίστευτη ποδηλατική παιδεία των Γάλλων! Παραχώρηση προτεραιότητας σε πεζούς και ποδηλάτες, προσπέρασμα ποδηλατών στον δρόμο σε απόσταση ασφαλείας και ευγενική συμπεριφορά! Τόσες μέρες δεν αισθάνθηκα τον παραμικρό κίνδυνο από τα διερχόμενα αυτοκίνητα! Μόνο μια φόρα μπαίνοντας σε έναν κυκλικό κόμβο ήρθε από την άλλη πλευρά με φόρα ένας νταλικέρης αρκετά κοντά στο γκρουπ μας! Αυτό και τίποτα άλλο!

Στην διαδρομή βρίσκουμε γνώριμες φιγούρες από Ελλάδα και γκρουπαριζόμαστε με τον Γιάννη μαζί τους! Είναι ο Μεθόδιος Λαζαρίδης, η Κατερίνα Τσίγλη και άλλα παιδιά από Αθήνα! Ο Μεθόδιος έχει κέφια και πατάει γκάζια! Ακολουθούμε κι εμείς με μεγάλη διάθεση και ρυθμό! Το παρεάκι μας πηγαίνει σφαίρα! Ο ήλιος βρίσκεται ήδη ψηλά και η θερμοκρασία στους 23 βαθμούς! Μια υπέροχη ανοιξιάτικη μέρα! Φυσάει όμως αρκετά και αυτό είναι ένα πρόβλημα!

2ο control, Fougeres, 306 Km

Φτάνουμε στο 2ο control στο Fougeres στα 306 Km γύρω στις 11 το πρωί. Αφήνουμε τα ποδήλατα και μπαίνουμε να σφραγίσουμε και να τσιμπήσουμε κάτι. Μέσα στο κλειστό γυμναστήριο υπάρχουν ψηλά στην οροφή μεγάλες σημαίες από τις χώρες των ποδηλατών! Σε περίοπτη θέση και η δική μας! Τι χαρά και συγκίνηση, όταν είσαι στο εξωτερικό και εκπροσωπείς την πατρίδα σου, να βλέπεις την σημαία σου! Βγαίνω φωτογραφία όλο χαρά και παίρνω δύναμη!

Ο Μεθόδιος αντιμετωπίζει κάποιο τεχνικό πρόβλημα και καθυστερεί στο service που υπάρχει. Οι υπόλοιποι τρώμε δυναμωτικά μακαρόνια και ενυδατωνόμαστε. Συναντάμε κι άλλους Έλληνες, την Αγγελική Τζίγκου, τον Θοδωρή Γεωργόπουλο και τον Μανώλη Καρβελά. Όλοι δείχνουν πολύ καλά! Η παρέα σπάει και φεύγω με τον Γιάννη. Οι υπόλοιποι θα έρχονταν λίγο αργότερα. Το επόμενο control δεν είναι μακριά.

3ο control, Tinteniac, 360 Km

Φτάνουμε στο Tinteniac στα 360 Km νωρίς το απόγευμα, αλλά δεν καθυστερούμε με προμήθειες, γιατί είμαστε ήδη πλήρεις από το προηγούμενο control 60 Km πιο πίσω. Διασχίζουμε ένα υπέροχο πυκνό δάσος και πιάνει ήδη η γνωστή ψυχρούλα, μόλις χάνονται οι ακτίνες του ήλιου. Υπέροχες μυρωδιές από τα δέντρα και την Γαλλική ύπαιθρο κατακλύζουν τις αισθήσεις!

Ο ρυθμός μας είναι πολύ δυνατός για τέτοια δύσκολη και μεγάλη διαδρομή, αλλά δεν το σκέφτομαι, γιατί νιώθω καλά και πατάω! Φτάνουμε στο Quedillac στα 386 Km, που δεν έχει control, αλλά παρέχει κάποιες υπηρεσίες. Σταματάμε λίγο για ανεφοδιασμό και πίνουμε στα γρήγορα ένα καφεδάκι. Φοράω ήδη το υπέροχο ανακλαστικό γιλέκο της διοργάνωσης, που δεν το αποχωρίζομαι μέρα-νύχτα, καθώς παρέχει συν τοις άλλοις και μια έξτρα στρώση κάλυψης για την δροσιά, που είναι πλέον διάχυτη παντού!

4ο control, Loudeac, 445 Km 

Δεν βάζω ακόμα μπατζάκια και μανίκια. Ελέγχω φώτα, στάθμη μπαταρίας σε προβολείς, κινητό, Garmin και power banks και συνεχίζουμε ακάθεκτοι για το επόμενο control. Φτάνουμε στο Loudeac στα 445 Km λίγο μετά τις 8 το βράδυ.

Από χρόνο πάμε πολύ καλά! Έχουμε κινηθεί με αρκετά δυνατό ρυθμό και μάλιστα πετυχαίνουμε και άτομα που ξεκίνησαν 2-3 ώρες νωρίτερα από μας! Δεν το περίμενα αυτό ούτε είχα προγραμματίσει να κινηθώ τόσο γρήγορα, απλά μου βγήκε! Αρχίζει όμως και βγαίνει κούραση! Ο αέρας που φυσούσε κόντρα όλη μέρα σχεδόν σε συνδυασμό με τα αρκετά χιλιόμετρα μάς έχουν καταβάλει! Πρέπει να ανασυνταχτούμε και κυρίως να κοιμηθούμε λίγο! Δεύτερη σερί νύχτα αϋπνίας δεν παλεύεται! Το κρύο μαζί με την υγρασία έχουν δυναμώσει για τα καλά! Σχεδόν τρέμουμε!

Σφραγίζουμε με τον Γιάννη και τρώμε στο εστιατόριο ένα αρκετά δυναμωτικό γεύμα! Οι ουρές αναμονής για φαγητό είναι πάντα μεγάλες σε κάθε control, γι’ αυτό θέλει υπομονή, αλλά και σωστή διαχείριση του χρόνου! Μέχρι και στις τουαλέτες έχει αναμονή και παντού! Εύκολα λοιπόν δαπανάται επιπλέον χρόνος, χρόνος που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί στην όποια ξεκούραση!

Αποφασίζουμε μετά το φαγητό να πάμε να κοιμηθούμε στο επόμενο check point, στο Saint-Nicolas-du-Pélem, στα 488 Km. Μας ενημερώνουν ότι υπάρχουν εκεί διαθέσιμα ράντζα σε ένα κλειστό γυμναστήριο. Κάνουμε μια υπομονή για τα επόμενα 40 χιλιόμετρα! Νιώθω βαριά τα βλέφαρά μου! Δίπλα μου περνάνε δεκάδες ποδηλάτες που φέγγουν σαν πυγολαμπίδες, ο καθένας βυθισμένος στις σκέψεις του! Κάποια στιγμή πιάνω ασυναίσθητα τον εαυτό μου να μην ποδηλατεί σε ευθεία! Δεν είναι
καλό σημάδι αυτό! Χρειάζομαι επειγόντως λίγο ύπνο!

Πιάνω μια σύντομη κουβεντούλα με έναν συμποδηλάτη από Αυστρία και με έναν άλλο από Ινδία. Και οι δυο κατευθύνονται εκεί που πηγαίνουμε κι εμείς, για ύπνο φυσικά! Ο Ινδός μού λέει ότι στην χώρα του η χαμηλότερη θερμοκρασία που έχει ποδηλατήσει είναι 12 βαθμοί τον χειμώνα και χωρίς υγρασία! Τώρα η θερμοκρασία είναι στους 4-7 και έχει φοβερή υγρασία! Λέει ότι υποφέρει! Το κρύο παλεύεται, η υγρασία όμως δύσκολα! Σου τρυπάει το κόκκαλο!

Ράντζο και καρτελάκι

Φτάνουμε επιτέλους στον κλειστό χώρο! Η διαδικασία «οργανωμένου» ύπνου έχει ως εξής : πηγαίνεις στους υπεύθυνους, πληρώνεις 3 ευρώ για ύπνο σε ράντζο, σου δίνουν ένα καρτελάκι με τον αριθμό του ράντζου, τους ορίζεις συγκεκριμένη ώρα αφύπνισης και μετά σε οδηγούν με φακό -όπως οι ταξιθέτες στο σινεμά- μέσα στον κλειστό χώρο, που βρίσκονται σε σειρές τα ράντζα και επικρατεί απόλυτη συσκότιση! Στην τιμή περιλαμβάνεται και σεντόνι ή κουβέρτα.

Αποφασίζουμε με τον Γιάννη να κοιμηθούμε για 2 ώρες. Μέσα στον χώρο επικρατεί το αδιαχώρητο! Ροχαλητά ακούγονται από παντού, άλλοι συμποδηλάτες έρχονται κατάκοποι, άλλοι σηκώνονται για να συνεχίσουν, άλλοι ντύνονται, άλλοι σηκώνονται για κανένα ζεστό μπανάκι (ναι, έχει και από αυτό, με 3-4 ευρώ συν σαπούνι και πετσέτα)!

Πέφτω κατάκοπος βγάζοντας μπατζάκια, μανίκια, αδιάβροχο και κάλτσες, για να αναπνεύσουν τα πόδια μου και να μην παραζεσταθώ και βγω μετά εκτεθειμένος στο κρύο! Αφήνω τον ρουχισμό μαζί με το κράνος και το κινητό κάτω από το ράντζο μου. Ο Γιάννης ξαπλώνει στο διπλανό. Τα πόδια μου είναι κάπως πρησμένα, αλλά τα νιώθω αρκετά δυνατά! Βάζω κι εγώ αφύπνιση στο κινητό καλού κακού και βυθίζομαι σε έναν πρωτόγνωρο λήθαργο!

Ούτε κατάλαβα πως πέρασαν 2 ώρες και ο ήχος του ξυπνητηριού φτάνει υπόκωφος και εκνευριστικός στα αυτιά μου! Δεν περνάνε μερικά λεπτά και έρχεται μια κυρία με φακό από πάνω μου, για να με ξυπνήσει! Την ευχαριστώ ευγενικά και σηκώνομαι για να ντυθώ! Βγαίνουμε έξω με τον Γιάννη σχεδόν ζαλισμένοι! Επικρατεί ψοφόκρυο! Τα πάντα είναι μούσκεμα στις 2:30 το πρωί! Η σέλα και η τσάντα μου έχουν μουλιάσει! Απίστευτο!

Πίνουμε έναν δυνατό σκέτο καφέ, παίρνουμε μαζί μας και ένα μεγάλο σάντουιτς, για να το φάμε αργότερα στον δρόμο ως πρωινό και μέσα στην απόλυτη ηρεμία της υγρής νύχτας συνεχίζουμε την περιπλάνησή μας στα δάση και στους ατελείωτους λόφους της Γαλλικής υπαίθρου!

Έχουμε ήδη στα πόδια μας 4600 υψομετρικά και μας περιμένουν άλλα 7000!

Ποδηλατώ με πολλές περιστροφές, για να ζεσταθώ λίγο, όπως γίνεται σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις. Ευτυχώς έχω ξυπνήσει και πιάνω γρήγορα έναν καλό ρυθμό. Φοράω ό,τι κουβαλάω μαζί μου! Η θερμοκρασία στο Garmin δείχνει 4 βαθμούς! Η υγρασία δεν περιγράφεται! Τα γυαλιά μου συνέχεια θολώνουν από το νερό! Τα σκουπίζω με το buff, αλλά μετά από μερικά δευτερόλεπτα πάλι θολώνουν!

Εκνευριστική κατάσταση! Το κρίσιμο διάστημα είναι μεταξύ 3-6 το πρωί. Τότε έχει και τα μεγαλύτερα ποσοστά υγρασίας. Μετά αρχίζει και χαράζει και διορθώνεται κάπως το πράγμα μέχρι να φέξει εντελώς και οι αναζωογονητικές ακτίνες του ήλιου να γεμίσουν την πλάση.

5ο control, Carhaix-Plouguer, 521 Km

Φτάνουμε στο επόμενο control, που είναι λιγότερο από 40 Km απόστασης, στο Carhaix-Plouguer στα 521 Km. Δεν καθόμαστε πολύ. Σφραγίζουμε, παίρνουμε μερικές ανάσες και συνεχίζουμε ακάθεκτοι. Η Βρέστη απέχει 90 Km ακόμα, οπότε έχουμε δρόμο!

Σιγά σιγά αρχίζει να χαράζει. Γύρω στις 7 το πρωί περνάμε μέσα από μια υπέροχη κωμόπολη, σχεδόν παραμυθένια! Χτισμένη ακριβώς δίπλα στις όχθες μιας γραφικής λίμνης, μέσα σε ένα καταπράσινο δάσος, με σπίτια παραδοσιακά, παρτέρια με λουλούδια παντού, δρομάκια, παγκάκια και κιόσκια με θέα την λίμνη!

Η λίμνη αχνίζει από την πρωινή πάχνη και ένα στρώμα σαν σύννεφο καλύπτει την επιφάνειά της! Τα σπίτια στον ορίζοντα ξεπροβάλλουν μέσα από την ελαφριά ομίχλη, σαν να είναι αγουροξυπνημένα κι αυτά, έτοιμα να μας καλωσορίσουν! Απίστευτο θέαμα!

Η 2η μέρα

Σταματάμε με τον Γιάννη μπροστά στην λίμνη και βγάζουμε αρκετές φωτογραφίες, όλο χαρά! Κουρασμένοι, σχεδόν άυπνοι, κρυωμένοι, βρεγμένοι ως το κόκκαλο, αλλά χαρούμενοι που αντικρίζουμε ένα τέτοιο θέαμα στις 7 το πρωί! Κρίμα που δεν συγκράτησα εκείνη την στιγμή το όνομα της γραφικής αυτής κωμόπολης, όπως και άλλων τοποθεσιών που περάσαμε! Έπρεπε να κρατάω σημειώσεις για κάθε ένα τέτοιο μέρος, πράγμα αρκετά δύσκολο από πρακτικής άποψης και χρονοβόρο. Μένουν όμως χαραγμένες οι αναμνήσεις στο μυαλό και οι φωτογραφίες!

Επειδή όμως υπάρχει και η σύγχρονη τεχνολογία και ένα τέτοιο μέρος είναι χαρακτηριστικό, έψαξα την διαδρομή αργότερα στο Ride with gps και το βρήκα! Είναι το Huelgoat με το ομώνυμο δάσος ολόγυρα και την λίμνη LeFao δίπλα! Θα ήθελα πολύ να το ξαναεπισκεφτώ κάποια στιγμή και να μείνω στο γραφικό Hotel Du Lac με θέα την λίμνη!

Μια έρευνα στο Google φανέρωσε ενδιαφέρουσες πληροφορίες για το μέρος. Στα Βρετονικά «Huelgoat» σημαίνει «Υψηλό Δάσος» και σύμφωνα με τους τοπικούς μύθους βαθιά μέσα στο δάσος βρίσκεται το κρεβάτι του Βασιλιά Αρθούρου καθώς και ένας κρυμμένος θησαυρός! Υπάρχουν γενικά πολλές παραδόσεις, μύθοι και θρύλοι για την περιοχή, που χάνονται στα βάθη των αιώνων και συνδυάζουν παγανιστικά Κέλτικα και Χριστιανικά στοιχεία!

Καταγής!

Συνεχίζουμε την πορεία μας, ενώ οι πρώτες ακτίνες του ηλίου επιτέλους αρχίζουν να ξεπροβάλουν στον ορίζοντα! Γύρω στις 8 ο Γιάννης αρχίζει να νιώθει μια έντονη κούραση και νύστα. Αποφασίζουμε να ρίξουμε έναν σύντομο υπνάκο σε ένα καταπράσινο χωράφι. Δεν μπορώ να πω ότι νυστάζω πολύ, αλλά ένα 20λεπτο time out σίγουρα θα με τονώσει κάπως. Βρίσκουμε ένα χλοερό μέρος και την πέφτουμε επιτόπου πετώντας σχεδόν τα ποδήλατα! Ο Γιάννης βυθίζεται αμέσως σε ύπνο μετά ροχαλητού κιόλας! Εγώ ξαπλώνω πάνω στο μπράτσο μου, αφού έχω βγάλει το κράνος και είμαι επίτηδες φάτσα με τον ήλιο, για να ζεσταθώ όσο μπορώ!

Το χωράφι αχνίζει κι αυτό από την πρωινή υγρασία και είναι μούσκεμα! Δεν με πειράζει ιδιαίτερα! Βγάζω και τα παπούτσια, για να ξεπιαστώ! Σε λίγο έρχεται δίπλα μας ένας Αμερικανός και ένας Ινδός και την πέφτουν χάμω κι αυτοί! Ο Ινδός με κοιτάζει, χαμογελάει και μου λέει : «I am very tired»! Του απαντάω : «me too, my friend, me too». Δεν προλαβαίνω να τελειώσω την φράση μου και πέφτω κι εγώ σε έναν βαθύ ύπνο χωρίς να το καταλάβω!

Πρώτη φορά στην ζωή μου κοιμάμαι κάτω στην γη! Μιλάμε για την απόλυτη εξάντληση! Ξυπνάμε 20 λεπτά αργότερα από τον ήχο αφύπνισης του κινητού. Οι ξένοι φίλοι μας συνεχίζουν τον υπνάκο τους. Στην απέναντι πλευρά βλέπουμε κι άλλους να την έχουν πέσει. Φαίνεται ότι κάναμε «σεφτέ» στο μέρος!

Σηκωνόμαστε, τρώμε κάτι πρόχειρο και συνεχίζουμε. Ο ήλιος μάς ζεσταίνει αρκετά και είναι ευπρόσδεκτος! Συλλέγουμε όσες περισσότερες ακτίνες μπορούμε, ως ένα είδος αναπλήρωσης για τις τόσες ώρες σκοταδιού, κρύου και υγρασίας που ποδηλατούσαμε.

Περνώντας από διάφορα χωριουδάκια υπάρχουν κλασικά τραπεζάκια με καλούδια, που έστησαν οι εθελοντές. Σταματάμε για μίνι ανεφοδιασμό σε νερό, μπανάνες και γλυκίσματα. Το μάτι μου βλέπει όμως κάτι ιδιαίτερο. Ένας τοπικός πολιτιστικός Σύλλογος έχει στήσει μια μεγάλη τέντα, όπου ευγενικές κυριούλες φτιάχνουν πεντανόστιμες κρέπες με σοκολάτα και τις μοιράζουν δωρεάν!

Δεν υπάρχει περίπτωση να το χάσουμε αυτό! Καταβροχθίζω με βουλιμία, λοιπόν, δυο μεγάλες κρεπούλες και νιώθω υπέροχα! Παίρνουμε δυνάμεις για την μεγάλη παρατεταμένη ανηφόρα που θα ακολουθήσει! Διασχίζουμε το απέραντο δάσος της Αρμορίκης για 30 ακόμα χιλιόμετρα. Πανύψηλα δέντρα κρύβουν τις ακτίνες του ήλιου και χαρίζουν άπλετη δροσιά!

Βγαίνουμε από το δάσος και ο ήλιος ζεσταίνει αρκετά καθώς αρχίζουμε να ανεβαίνουμε τα τελευταία ανηφόρια πριν την Βρέστη. Η λαχτάρα είναι μεγάλη! Επιτέλους φτάνουμε σε λίγο στα μισά! Νιώθω πολύ ωραία και σε καλή κατάσταση! Κατηφορίζουμε έναν αρκετά πολυσύχναστο αυτοκινητόδρομο με πολύ καλή άσφαλτο και από ψηλά αντικρίζουμε επιτέλους την θάλασσα και στο βάθος την περίφημη γέφυρα της Βρέστης!

Θάλαττα, θάλαττα!

Τα μάτια μας βλέπουν τον Ατλαντικό! «Θάλαττα θάλαττα», όπως αναφώνησαν πρώτοι οι στρατιώτες του Ξενοφώντα αντικρύζοντας το 401 π.Χ. τον Ελλήσποντο ύστερα από μία περιπετειώδη διαδρομή από τα Κούναξα της Περσίας στην Τραπεζούντα! Η χαρά μας είναι απερίγραπτη!

Η ώρα είναι περίπου 10:30. Σταματάμε πάνω στην γέφυρα και βγάζουμε με τον Γιάννη ένα σωρό φωτογραφίες! Ο πρώτος μεγάλος στόχος μου έχει επιτευχθεί! Το πλάνο στο μυαλό μου ήταν αρχικά να φτάσω με το καλό στην Βρέστη και να αντικρίσουν τα μάτια μου τον Ατλαντικό! Ύστερα βλέπουμε… Η μισή δουλειά έγινε… πάμε πίσω τώρα για την άλλη μισή! Έχουμε ήδη διανύσει 610 km και 5736 υψομετρικά!

6o control, Brest, 610 Km

Φεύγουμε από την γέφυρα και μπαίνουμε μέσα στην πόλη, γιατί το control είναι εκεί, στις εγκαταστάσεις ενός τεράστιου σχολικού συγκροτήματος Γυμνασίων-Λυκείων. Παντού βλέπεις κτίρια, κλειστά γυμναστήρια, βιβλιοθήκες, πάρκα, δρομάκια και βοηθητικούς χώρους!

Σφραγίζουμε και πηγαίνουμε στο εστιατόριο, για να φάμε κάτι. Μακαρόνια με κοτόπουλο, σαλάτα, χυμός, μπόλικο νερό και καφές είναι άκρως δυναμωτικά! Αφού καρδαμώνουμε, αναχωρούμε για τον γυρισμό διασχίζοντας την πόλη.

Η Βρέστη είναι πανέμορφη και γραφική, αλλά όχι για να ποδηλατείς στους δρόμους της, στο κέντρο της τουλάχιστον! Έχει ανηφοροκατηφόρες σύντομες, αλλά με αρκετή κλίση, όπως στην Καβάλα και στην Καστοριά. Η κίνηση των οχημάτων είναι ιδιαίτερα αυξημένη και κινούμαστε με μικρή ταχύτητα δίπλα τους. Σε αυτό το σημείο της διαδρομής μού ήρθαν στο μυαλό οι ποδηλατικές συνθήκες της Ελλάδας, αν και η παιδεία των οδηγών εδώ στην Γαλλία είναι έτη φωτός μπροστά από την δική μας!

Οι οδηγοί μάς προσέχουν, παραχωρούν ευγενικά προτεραιότητα και μας ενθαρρύνουν από τα ανοικτά παράθυρά τους, ειδικά τα μικρά παιδιά, που δεν σταματούν να μας φωνάζουν και να απλώνουν το χέρι τους, για να κάνουμε high five εν κινήσει. Στον δρόμο είναι μαζεμένοι κλασικά εκατοντάδες περαστικοί, που φωνάζουν την κλασική ιαχή «Allez allez» και μας χειροκροτούν! Και όλα αυτά μέσα σε μια τυπική μεγαλούπολη!

Στα χωριά και γενικότερα στην ύπαιθρο το κλίμα είναι ακόμα πιο ζεστό και εγκάρδιο! Κάποια στιγμή βρίσκομαι σε ένα γκρουπ και ο Γιάννης είναι μερικά μέτρα πιο μπροστά μαζί με άλλους ποδηλάτες. Μας πιάνει κόκκινο πάνω σε μια ανηφόρα. Ο Γιάννης με το πρώτο γκρουπ έχουν ήδη περάσει, ενώ εγώ βρίσκομαι σταματημένος. Όταν επιτέλους ανάβει πράσινο, πάω να κουμπώσω και νιώθω έναν οξύ πόνο στον αριστερό αχίλλειο του ποδιού που στηριζόμουν. Στην αρχή δεν έδωσα και πολλή σημασία και συνέχισα κανονικά καθώς ήμουν ζεστός. Όσο περνούσαν οι ώρες όμως και τα χιλιόμετρα, το πρόβλημα θα γινόταν εντονότερο ειδικά στις ανηφόρες!

Συνεχίζεται…