PBP 2019 – Επιστροφή από την Βρέστη

Η επιστροφή – Ίδια controls, αντίστροφη φορά!

Συνεχίζω μαζί με το γκρουπ και βγαίνουμε έξω από την Βρέστη από άλλον δρόμο σε σχέση με αυτόν που μπήκαμε. Ανεβαίνουμε μια παρατεταμένη ανηφόρα με ήπια κλίση. Έχει αρκετή ζέστη με λίγα σύννεφα. Περνάμε μέσα από την γραφική πόλη του Landerneau και σταματάω να βγάλω μερικές φωτογραφίες δίπλα στο κανάλι και να πάρω μερικές ανάσες. Δεν υπάρχει πολύ νερό και υποθέτω ότι βρισκόμαστε σε φάση άμπωτης. Το θέαμα είναι εντυπωσιακό, αν μη τι άλλο. Ολόγυρα υπάρχουν γραφικά κτίρια, εστιατόρια και καφετέριες.

Συνεχίζω μόνος -τρόπος του λέγειν, καθώς ΠΑΝΤΑ βρίσκονται ποδηλάτες από όλες τις χώρες και τις ηπείρους τριγύρω. Μια ώρα μετά διασχίζω άλλη μια γραφική κωμόπολη, το Sizun. Στην κεντρική λιθόστρωτη πλατεία δεσπόζει ένας επιβλητικός καθεδρικός ναός και υπάρχουν καφετέριες, όπως επίσης και τροφοδοσία από εθελοντές. Αρκετοί ποδηλάτες έχουν μαζευτεί γύρω από μια υπερμεγέθη τέντα. Σταματάω κι εγώ για ενεργειακή αναπλήρωση και για γέμισμα των παγουριών με νερό.

Ο Αχίλλειος…

Μετά την μίνι ξεκούραση αρχίζει μια ανηφόρα 15 περίπου χιλιομέτρων με ήπιες κλίσεις ευτυχώς. Το θέμα είναι όμως ο αχίλλειος που συνεχίζει να με ενοχλεί και μάλιστα αρκετά, όταν πατάω στο αριστερό πετάλι για να δώσω δύναμη. Κόβω αρκετά τον ρυθμό μου έτσι, ενώ σωματικά νιώθω καλά τηρουμένων των συνθηκών.

Πρέπει να κάνω κάτι και μάλιστα σύντομα. Έχω μαζί μου ένα μίνι φαρμακείο με τα απαραίτητα. Αποφασίζω να πάρω ένα mesulid, που είναι ιδιαίτερα δραστικό και βλέπω. Μέχρι να περάσει η επίδρασή του θα πατάω όσο μπορώ σε λογικά πλαίσια. Στις κατηφόρες και στις λίγες ευθείες θα δίνω δύναμη στο δεξί πόδι. Αυτό έχει βέβαια ένα ρίσκο, καθώς αν επιβαρύνω ιδιαίτερα το δεξί, πιθανόν να αποκτήσω και σε αυτό πρόβλημα, οπότε τα πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο σκούρα! Το ρισκάρω όμως και συνεχίζω με αυτή την τακτική.

Σταματάω σε μια boulangerie, για να τσιμπήσω κάτι και να αλλάξω την στολή μου. Έχω ένα εφεδρικό σετ από την αντίστοιχη στολή του ΡΒΡ 2015. Έχω αλείψει από πριν το μαξιλαράκι του κολάν με κρέμα, για να είναι όσο το δυνατόν πιο μαλακό. Το κόλπο δείχνει να πιάνει!

7ο control, Carhaix-Plouguer, 693 Km

Φτάνω στο επόμενο control, στο Carhaix-Plouguer στα 693 Km. Εκεί βρίσκω τον Κώστα Καρακατσούλη και την παρέα του από Αθήνα. Τα παιδιά μού λένε να πάω μαζί τους.

Τους λέω το πρόβλημα που αντιμετωπίζω με τον αχίλλειο και ότι στις ανηφόρες θα κόβω λίγο και θα ανεβαίνω σχεδόν σβηστός, έτσι ώστε να μην τους καθυστερήσω, αν θέλουν να πάνε πιο γρήγορα. Ο Κώστας λέει ότι θα πάνε με νορμάλ ρυθμό και θα μαζευόμαστε μετά τις ανηφόρες, οπότε όλα ΟΚ.

Ανεφοδιασμός, 738 Km

Συνεχίζω λοιπόν με το γκρουπ των παιδιών. Μετά από 45 Km φτάνουμε στο Saint-Nicolas-du-Pélem, στα 738 Km. Αποφασίζουμε να σταματήσουμε για έναν σύντομο καφέ και λίγη τροφή. Δεν ήταν control στο συγκεκριμένο σημείο, αλλά σταθμός ανεφοδιασμού.

Έχω την εντύπωση όμως ότι οι διοργανωτές έβαλαν ένα κρυφό control σε αυτό το σημείο ή κάπου αλλού, γιατί περάσαμε από κάποιο «κρυφό» control και μας σφράγισαν, που τελικά δεν ήταν και τόσο κρυφό, γιατί θα περνούσαμε από εκεί ούτως ή άλλως πάνω στην διαδρομή. Anyway…

Με τα παιδιά καθόμαστε κανένα μισάωρο και συνεχίζουμε προς το επόμενο control, 45 Km μακρύτερα. Μας έχει πιάσει ήδη νύχτα και ντυνόμαστε αναλόγως. Οι προβολείς είναι αναμμένοι και διακρίνονται από μεγάλη απόσταση. Τα ανηφοροκατηφόρια συνεχίζονται φυσικά με αμείωτο ρυθμό! Εξάλλου όλη η διαδρομή είναι έτσι!

8o control, Loudeac, 738 Km

Στις ανηφόρες μένω πίσω και δυσκολεύομαι να πιάσω ρυθμό. Ουσιαστικά ανεβαίνω με τα δόντια σφιγμένα. Ο αχίλλειος με πιέζει αφόρητα. Έχει περάσει και η επίδραση του mesulid, αλλά δεν είναι καραμέλα για να παίρνω συνέχεια! Πρέπει να αντέξω μέχρι το control.

Φτάνουμε επιτέλους στο Loudeac, στα 783 Km, γύρω στις 11:30 το βράδυ. Επικρατεί μεγάλη κινητικότητα από συμποδηλάτες και σχεδόν όλες οι θέσεις στο parking είναι κατειλημμένες. Έχουμε ήδη ανέβει 8000 υψομετρικά! Μένουν άλλα 430 Km με 3500 υψομετρικά περίπου! Αρχίζει και βγαίνει φοβερή κούραση!

Βρίσκω μια θέση να αφήσω το ποδήλατο, σφραγίζω και πηγαίνω με τα παιδιά στο εστιατόριο για φαγητό. Τρώμε με λαχτάρα ζυμαρικά, κρέας, σαλάτες, φρούτα και αναψυκτικά. Πρέπει να στανιάρουμε. Σχεδιάζουμε να κοιμηθούμε εκεί για 2 ωρίτσες και μετά να φύγουμε. Ο ύπνος είναι βάλσαμο σε αυτό το σημείο και τον χρειάζομαι επειγόντως. Ελπίζω ότι θα ηρεμήσει κάπως και ο πόνος στον αχίλλειο, έστω και με αυτή την μικρή ξεκούραση.

Ράντζο αγάπη μου…

Κατευθυνόμαστε οπότε στον κλειστό χώρο του Λυκείου Saint Joseph, όπου ήταν εγκατεστημένα τα γνωστά πια ράντσα. Περιμένω στην ουρά με τα μάτια μισόκλειστα από την εξάντληση. Υπάρχει όμως αρκετή καθυστέρηση! Οι εθελοντές εκεί δεν ξέρουν αγγλικά και έχουν ένα αυτοσχέδιο ρολόι από χαρτόνι με δείκτες μπροστά τους, στο οποίο βάζει ο καθένας την ώρα της αφύπνισης που θέλει, την βλέπουν και την σημειώνουν σε έναν μεγάλο πίνακα σε στιλ excel κρεμασμένο πίσω τους!

Και δεν φτάνει αυτό, υπάρχει μπροστά και ένας Ιάπωνας που δεν ξέρει ούτε αυτός αγγλικά και προσπαθεί να τοποθετήσει σωστά τους δείκτες στο ρολόι, αλλά όλο κάνει λάθος και οι εθελοντές μπερδεύονται και χρονοτριβούν! Τελικά την λύση την δίνει ένας Ιταλός, που βγάζει το κινητό του, δείχνει την ώρα που θέλει ο Ιάπωνας στους διοργανωτές, συμφωνούν επιτέλους ότι θέλει αφύπνιση στις 2:45 και τέλος καλό!

Πέφτω επιτέλους ξερός στο ράντσο σκεπασμένος με ένα λεπτό σεντονάκι. Περιέργως κάνει πολύ κρύο μέσα στον κλειστό χώρο! Σαν να τρέμω λίγο! Μπορεί να είναι και από την εξάντληση. Προτιμώ να μην φορέσω κανένα ρούχο επιπλέον, γιατί ξέρω τι ψοφόκρυο θα με περιμένει, όταν ξυπνήσω και βγω έξω μετά, οπότε θέλω να συνηθίσει κάπως το σώμα μου την θερμοκρασιακή διαφορά.

Το κάνω συνέχεια αυτό σε κλειστούς χώρους, όταν έξω έχει κρύο, και έτσι μου έρχεται πιο ομαλά μετά. Δεν θέλει πολλή ζέστη και θαλπωρή, γιατί μετά άντε να συνηθίσεις ξανά το κρύο! Βυθίζομαι σε έναν βαθύ λήθαργο! Ούτε κατάλαβα πως πέρασαν οι 2 ώρες! Έρχεται κλασικά κάποιος εθελοντής να με ξυπνήσει. Νιώθω κουρασμένος και σχεδόν ζαλισμένος. Δεν φτάνουν 2 ώρες, αλλά δεν έχουμε πολυτέλεια χρόνου. Ντύνομαι, ρίχνω μπόλικο νερό στο πρόσωπο για να ξυπνήσω και βγαίνω έξω στις 3 τα χαράματα.

Επικρατεί το αναμενόμενο ψοφόκρυο με την απίστευτη υγρασία! Έχω προνοήσει αυτή την φορά να σκεπάσω από πριν με κάλυμμα την «ψαροκασέλα» και την σέλα και ευτυχώς η υγρασία περιορίζεται αρκετά! Το σώμα όμως τρέμει! Η όλη φάση μού θυμίζει την υγρασία του Κορινθιακού στο 600άρι Ελευσίνα-Κατάκολο, αλλά σε πιο ενισχυμένη «version»!

Η υπόλοιπη παρέα μαζεύεται στο parking αγουροξυπνημένη και ανεβαίνει στα «άτια», για να ξεκινήσουμε. Έχει ξημερώσει η 21η Αυγούστου. Έχουμε άλλη μιάμιση μέρα δρόμο έως τον τερματισμό και ακόμα πολλή δουλειά να γίνει!

Λάθος δρόμος!

Πιάνουμε σχεδόν αμέσως ρυθμό και αυτό είναι καλό. Κλασικά έχω πολλές περιστροφές στα πόδια, για να ζεσταθώ. Ανακατευόμαστε με αρκετούς ξένους ποδηλάτες βγαίνοντας από το Loudeac. Συναντώ μετά από ώρες το γκρουπ των δυνατών Βραζιλιάνων και τους Ιταλούς. Εκατέρωθεν του δρόμου, στα χωράφια, στην άσφαλτο, σε πλαγιές, οπουδήποτε υπάρχουν διάσπαρτοι κοιμώμενοι ποδηλάτες!

Οι αλουμινοκουβέρτες και τα γιλέκα τους γυαλίζουν από μακριά, έτσι όπως τα φέγγουμε με τους προβολείς μας! Χωράφια γεμάτα από ζωή στις 4 το πρωί!

Στον δρόμο το γνωστό κομβόι με τις «πυγολαμπίδες»! Ελάχιστοι έχουν όρεξη για κουβέντα και είμαστε βυθισμένοι στις σκέψεις μας! Κάποια στιγμή τα παιδιά έχουν φύγει αρκετά μπροστά και βρίσκομαι ανάμεσα σε ένα άλλο γκρουπ.

Περνώντας μέσα από το Saint-Meen-le-Grand, στα 838 Km, οι συμποδηλάτες μου στρίβουν δεξιά σε μια έξοδο ενός roundabout και τους ακολουθώ στην κατηφόρα. Το Garmin βγάζει μήνυμα για λανθασμένη πορεία! Μετά από καμιά 200αριά μέτρα συνειδητοποιούμε τελικά ότι όντως έπρεπε να στρίψουμε στην επόμενη έξοδο και γυρίζουμε πίσω στην ανηφορίτσα. Ήταν η μόνη ίσως φορά στα 1220 Km που χαθήκαμε, έστω και για λίγα μέτρα!

Σε ΟΛΗ την διαδρομή πήγαινε-έλα οι διοργανωτές είχαν προνοήσει να τοποθετήσουν πινακίδες σε ευδιάκριτα σημεία (κυρίως στις διασταυρώσεις και στις εξόδους κυκλικών πλατειών) που έδειχναν «προς Βρέστη» και «προς Παρίσι»! Ακόμα ηχεί στα αυτιά μου η φράση «Paris Paris», που μας φώναζαν περαστικοί και εθελοντές, όταν ρωτούσαμε εν κινήσει, αν κινούμαστε στον σωστό δρόμο προς Παρίσι!

Χιλιόμετρο με το χιλιόμετρο πλησιάζαμε όλο και περισσότερο! Προφανώς εκείνη την στιγμή βιαστήκαμε να στρίψουμε και δεν παρατηρήσαμε προσεκτικά την σήμανση. Να επισημάνω επίσης ότι τα 15 αρχεία gpx -τα λεγόμενα ετάπ- στα οποία χώρισαν οι διοργανωτές την διαδρομή, λειτούργησαν άψογα και η πλοήγηση ήταν υποδειγματική χωρίς κολλήματα ή λανθασμένες υποδείξεις, τουλάχιστον στην δική μου συσκευή, το Garmin Edge 810.

Συνεχίζω με το γκρουπ στον σωστό δρόμο, αλλά η παρέα μου έχει προφανώς φύγει αρκετά μπροστά. Μέσα στο σκοτάδι και με τόσους ποδηλάτες παντού δύσκολα ξεχωρίζεις συγκεκριμένα άτομα. Προσπαθώ να διακρίνω την ελληνική στολή του ΡΒΡ μήπως συναντήσω κάποιον Έλληνα.

3η μέρα

Φτάνω στο Quedillac, στα 843 Km, όπου υπάρχει σταθμός ανεφοδιασμού. Λίγα λεπτά στάση για γέμισμα παγουριών και μερικές ανάσες και συνεχίζω. Το επόμενο control είναι κοντά, στα 26 Km. Αρχίζει και χαράζει. Άλλη μια δύσκολη νύχτα πέρασε.

9o control, Tinteniac, 869 Km

Υποδέχομαι με ευχαρίστηση τις πρώτες ακτίνες του ήλιου καθώς φτάνω στο Tinteniac, στα 869 Km, γύρω στις 8 το πρωί. Έχω ρίξει αρκετά τον ρυθμό μου λόγω κούρασης και πόνου στο πόδι. Ο αχίλλειος με πεθαίνει. Τρώω κάτι και παίρνω άλλο ένα mesulid. Πρέπει να σφίξω τα δόντια και να συνεχίσω.

Οι ανηφόρες είναι ήπιες, αλλά συνεχόμενες και δεν υπάρχει χρόνος να ηρεμήσει κάπως ο πόνος! Προσπαθώ να ξεχαστώ χαζεύοντας την Γαλλική ύπαιθρο, πιάνοντας σύντομες κουβεντούλες με συμποδηλάτες άλλων χωρών και φυσικά σκεπτόμενος θετικά! Όλα θα πάνε καλά και θα αντέξω!

10o Control, Fougeres, 923 Km

Φτάνω στο επόμενο control, στο Fougeres, στα 923 Km, γύρω στις 12:30 το μεσημέρι. Σφραγίζω και φεύγω κατευθείαν για το ιατρείο μπας και βρω μια ανακούφιση από τους ειδικούς! Ο πόνος δεν υποφέρεται! Έχει περάσει και η επίδραση του mesulid.

Στο ιατρείο υπάρχει ουρά μεγάλη, άρα και αναμονή! Άλλος για κράμπες, άλλος για αυχένα, για αχίλλειους, για πτώσεις! Τα πάντα έχει το μενού! Μου κάνει εντύπωση ότι αρκετοί είναι κάποιας ηλικίας! Μπράβο τους για το κουράγιο, αλλά… τα προβλήματα συσσωρεύονται και μπορεί να γίνουν και επικίνδυνα καμιά φορά.

Θυμάμαι ένα περιστατικό που είδα διερχόμενος από κάποιο χωριό : ένας συμποδηλάτης ήταν πεσμένος κάτω στην άσφαλτο, γύρω του υπήρχαν νοσηλευτές, ασθενοφόρο και πλήθος κόσμου και του έκαναν μαλάξεις στο στήθος! Προφανώς ο άτυχος φίλος είχε δυσφορία ή καρδιακό πρόβλημα! Ποιος ξέρει… Ένας Αμερικανός σε κάποιο control μού είπε ότι είδε ο ίδιος κάποιον άλλο να έχει πέσει κάτω και να βγάζει αφρούς από το στόμα! Πολλά τέτοια περιστατικά συμβαίνουν δυστυχώς!

Δυστυχώς στο ιατρείο…

Στο ιατρείο πάντως, ενώ περίμενα την σειρά μου, συνάντησα τον Μηνά. Αντιμετώπιζε κι αυτός κάποιο θέμα, ευτυχώς όχι σοβαρό, και πέρασε να τον κοιτάξουν. Μόλις μπήκα στο ιατρείο, με ρώτησαν τι συμβαίνει και μόλις τους έδειξα τον αχίλλειο κατάλαβαν αμέσως. Δεν ήμουν ο μόνος, μού είπαν.

Με βάζει ένας μασέρ μπρούμυτα στο κρεβάτι και αρχίζει να μου κάνει μαλάξεις απαλά με μια αλοιφή. Με ρωτάει, αν πονάω και γνέφω καταφατικά. Έτσι όπως ξάπλωνα με πιάνει ένας σύντομος πεντάλεπτος υπνάκος, πολύ ανακουφιστικός! Δεν ήθελα να σηκωθώ! Μου λέει ότι δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα και ότι το πόδι θέλει ξεκούραση! Χαίρω πολύ, λέω από μέσα μου, αλλά… έχω άλλα 300 Km περίπου για τον τερματισμό και πρέπει να αντέξω πάση θυσία! Έστω και με ένα πόδι πρέπει να τερματίσω!

Μου βάζει κρυαλοιφή και ένα επίθεμα, σαν μονωτική ταινία και μου λέει ότι έτσι κάπως θα ηρεμήσει ο πόνος! Του λέω να μου βάλει επίθεμα και στον δεξιό αχίλλειο, για προληπτικούς λόγους κυρίως. Μπανταρισμένος καθώς ήμουν, βγαίνω από το ιατρείο και παίρνω από το εστιατόριο κάτι για τον δρόμο.

Θα ανεφοδιαστώ και στην διαδρομή από τους εθελοντές. Ελπίζω μόνο να αντέξω!

Σπάσιμο [και όχι μόνο] ακτίνας

Διασχίζω το χωριό La Tanniere, στα 950 Km. Πλήθος κόσμου είναι μαζεμένο κλασικά εκατέρωθεν του δρόμου και χειροκροτεί. Είναι μεσημέρι και έχει ζέστη. Ξαφνικά ακούω έναν ύποπτο ήχο και η πίσω ρόδα μπλοκάρει. Σταματάω να ελέγξω τι συμβαίνει. Αρχικά νόμισα ότι έπαθα λάστιχο, αλλά όλα ήταν ΟΚ και το λάστιχο φουσκωμένο. Η ρόδα όμως δεν γύριζε και έβρισκε στα τακάκια και στο ψαλίδι. Ανοίγω τα φρένα, αλλά μια από τα ίδια. Η ρόδα φαινόταν να έχει στραβώσει και να μπλοκάρει στον σκελετό. Δεν είχα πέσει σε κάποια λακκούβα! Εξάλλου σε 1200 χιλιόμετρα δεν συναντήσαμε ίχνος από «ανωμαλίες» στο οδόστρωμα!

Γυρίζω το ποδήλατο ανάποδα και προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει. Από το απέναντι πεζοδρόμιο με βλέπει ένας καλοστεκούμενος κυριούλης και έρχεται προς το μέρος μου. Φοράει αρκετά κομψά ρούχα. Με ρωτάει τι πρόβλημα αντιμετωπίζω και προσπαθώ να του εξηγήσω. Σηκώνει τα μανίκια του και αρχίζει μαζί μου να ψάχνει την ρόδα, τα φρένα και την αλυσίδα. Τα χέρια του γεμίζουν λάδια. Βγάζω από την τσάντα μερικά μωρομάντηλα και του τα προσφέρω. Μετά από λίγο έρχεται και η γυναίκα του, μια συμπαθέστατη κυριούλα, και μας ανοίγει μια ομπρέλα για τον ήλιο, για να μην μας ενοχλεί ενώ ψάχνουμε το πρόβλημα! Κρατάει την ομπρέλα πάνω από τα κεφάλια μας και με ρωτάει αν είμαι καλά και αν χρειάζομαι νερό ή κάποιον χυμό! Τι συγκινητική χειρονομία!

Ούτε ο κύριος μπορεί να καταλάβει τι φταίει. Περίεργο! Όσο κι αν προσπαθούμε, η ρόδα αρνείται πεισματικά να κυλήσει ομαλά και βρίσκει συνεχώς στο ψαλίδι. Βγάζει εντελώς τα φρένα και μου τα δίνει στο χέρι. Αρχίζουμε και ψάχνουμε μια προς μια τις ακτίνες. Ξαφνικά μια ακτίνα σπάει στην μέση! Αυτός ήταν ο υπαίτιος! Δεν φαινόταν εξαρχής όμως, γιατί είχε σπάσει ακριβώς στην μέση και τα δυο μισά μέρη της έμοιαζαν ενωμένα! Βγάζει την ακτίνα από την ζάντα. Η ρόδα τώρα γυρίζει. Κάπως ακανόνιστα βέβαια, αλλά γυρίζει. Τώρα; Τι γίνεται;

Με πιάνει κρύος ιδρώτας και νιώθω παραλυμένος, ανήμπορος να αντιδράσω! Πώς θα συνεχίσω έτσι με ένα ποδήλατο που απλά «τσουλάει»; Έχω άλλα 270 Km, πόσα ακόμα υψομετρικά και τα χρονικά περιθώρια στενεύουν! Λέω «πάει, εδώ ήταν… το τέλος έφτασε… κρίμα να αντέχω σωματικά και να εγκαταλείψω λόγω μηχανικού προβλήματος τόσο άδοξα»!

Για καλή μου τύχη ο ευγενικός αυτός κυριούλης με ενημερώνει ότι στο επόμενο χωριό, κάπου 13 Km μακρύτερα, υπάρχει ένα μαγαζί που έχει συνεργείο και εργαλεία. Να πάω εκεί μήπως μπορέσουν και το φτιάξουν. Μάλιστα μου γράφει σε ένα χαρτάκι την διεύθυνση του καταστήματος και το όνομα του ιδιοκτήτη. Είχε ψάξει στο ίντερνετ από το κινητό του και είχε βρει τα στοιχεία. Μπροστά μου τον παίρνει τηλέφωνο και του λέει ότι θα έρθει ένας ποδηλάτης από Ελλάδα που συμμετέχει στο ΡΒΡ και αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα με σπασμένη ακτίνα. Μου λέει ότι ο κύριος Poirier θα βρίσκεται ο ίδιος στο μαγαζί του και θα με περιμένει! Ας φύγω να μην χρονοτριβώ! Μια νότα αισιοδοξίας διαφάνηκε από το πουθενά!

Ακόμα 13 για το Gorron

Ευχαρίστησα καμιά 20αριά φορές το ευγενικό αυτό ζευγάρι, για την απίστευτη εγκαρδιότητα και προσφορά του! Δυστυχώς πάνω στον πανικό δεν ρώτησα το όνομα του κυρίου, για να του στείλω με κάποιον τρόπο και γραπτώς τα ευχαριστήριά μου από την πατρίδα! Θα τους έχω πάντως στην καρδιά μου για πάντα! Ξεκινάω λοιπόν με φοβερά αργό ρυθμό και με μια ρόδα που ίσα που γυρίζει. Πρέπει να φτάσω στο χωριό Gorron, στα 963 Km. Μου φάνηκαν ατελείωτα αυτά τα 13 Km απόστασης. Έχω ιδρώσει από τον φόβο μήπως σπάσουν και άλλες ακτίνες και διαλυθεί εντελώς ο τροχός. Παίζει να έκανα και μια ώρα μέχρι να φτάσω εκεί!

Ποδηλατώ απίστευτα σιγά και προσεκτικά! Όσοι με προσπερνάνε και με βλέπουν, θα νομίζουν ότι κάνω μια ήρεμη μεσημεριανή βολτούλα στην γαλλική ύπαιθρο, αργά και νωχελικά! Ευτυχώς η διαδρομή ανάμεσα στο La Tanniere και στο Gorron είναι επίπεδη και δεν έχει ανηφόρες! Επίσης, βρίσκεται πάνω στον δρόμο που θα περνούσα ούτως ή άλλως και δεν χρειάζεται να κάνω παράκαμψη και να χρονοτριβήσω επιπλέον!

Φτάνω στο Gorron επιτέλους! Ρωτάω 2-3 περαστικούς για την οδό Rue de Normandie, που βρίσκεται το μαγαζί. Δεν γνωρίζουν να μου πουν. Μπαίνω σε ένα κατάστημα και ξαναρωτάω. Μου λένε ότι βρίσκεται 3 στενά πιο κάτω, στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Εκείνη την στιγμή ακούνε την στιχομυθία δυο κυριούλες κάποιας ηλικίας και προθυμοποιούνται να με πάνε οι ίδιες μέχρι εκεί καθώς ξέρουν το μαγαζί και τον ιδιοκτήτη. Με τραβάνε από το χέρι και με περνάνε στην απέναντι πλευρά. Είναι καλοντυμένες και κρατάνε πολύχρωμες ομπρέλες για τον ήλιο. Στην Γαλλία όσες κυρίες μεγάλης ηλικίας συνάντησα ήταν πάντα κομψά ντυμένες και καλοστεκούμενες. Περπατούν με έναν αέρα περηφάνειας και αξιοπρέπειας. Με ρωτούν από ποια χώρα είμαι και χαίρονται ιδιαίτερα, όταν τους λέω «από Ελλάδα»!

Σε όλη την διαδρομή όσοι περαστικοί με έβλεπαν εν κινήσει και καταλάβαιναν από την στολή ότι είμαι από Ελλάδα με χειροκροτούσαν περισσότερο και με επευφημούσαν λέγοντας «Belle Grece» και άλλα παρόμοια! Ανταπέδιδα φωνάζοντας «Vive la France»! Ελλάς – Γαλλία συμμαχία γαρ! Οι κυριούλες με οδηγούν στον δρόμο που ψάχνω. Στο βάθος διακρίνεται η ταμπέλα του καταστήματος.

«Poirier – Letemplier»

Είναι το «Poirier – Letemplier» που πουλάει και επισκευάζει χλοοκοπτικές μηχανές και γεωργικά μηχανήματα. Στην βιτρίνα υπάρχουν και 4 ποδήλατα πόλης προς πώληση. Μπαίνω μέσα και με υποδέχεται ο ίδιος ο κύριος Poirier. Μου λέει ότι με περίμενε καθώς τον είχε ενημερώσει νωρίτερα εκείνος ο κύριος στο La Tanniere. Παίρνει το ποδήλατό μου στο συνεργείο στο υπόγειο και βάζει την ζάντα πάνω σε μια βάση για να την ισιώσει, καθώς παλλόταν. Στον χώρο εργάζονται μαζί του και δυο νεαροί που είναι οι γιοί του. Με ρωτάνε, αν θέλω να πιώ νερό ή αναψυκτικό.

Μετά από λίγο η ζάντα είναι έτοιμη και η ρόδα γυρίζει κανονικά. Μου λέει όμως ότι δεν έχει κάποια ακτίνα, για να μου βάλει και θα πρέπει να ποδηλατήσω έτσι. Του λέω ότι στο επόμενο control, στο Villaines-laJuhel, 55 Km μακρύτερα, υπάρχει συνεργείο της διοργάνωσης και πιστεύω να με βολέψουν εκεί. Ο κύριος Poirier με διαβεβαιώνει ότι αντέχει η ρόδα μέχρι εκεί με μια ακτίνα λιγότερη, μου περνάει τα φρένα που είχα στο χέρι, μου φουσκώνει τα λάστιχα και με ξεπροβοδίζει ευχόμενος καλή τύχη! Θέλω να τον πληρώσω για τον κόπο του, αλλά δεν καταδέχεται και χαμογελάει! Τι απίστευτη χειρονομία! Πόσο ανιδιοτελής η όλη του βοήθεια!

Του έχω στείλει ένα ευχαριστήριο email στα Γαλλικά βρίσκοντας την διεύθυνσή του στο internet. Ελπίζω να το διάβασε!

Στον Εθνικό Δρυμό της Νορμανδίας

Φεύγω από το Gorron έχοντας ήδη 2 ώρες καθυστέρηση λόγω της αβαρίας. Πρέπει να επιταχύνω λίγο καθώς ήδη εδώ και πολλά χιλιόμετρα έχω κόψει τον ρυθμό μου εξαιτίας του πόνου στον αχίλλειο. Ελπίζω να μην μου συμβεί άλλο απρόοπτο και να αντέξει το ποδήλατο. Βλέπω ότι η ρόδα κυλάει ομαλά και ξεθαρρεύω. Νιώθω τυχερός μέσα στην ατυχία μου. Θα μπορούσε να είχε σπάσει η ακτίνα βραδιάτικα μέσα σε κάποιο δάσος και μετά «άντε γεια»! Σαν να έχω μια δεύτερη ευκαιρία, που μου δόθηκε απλόχερα, για να μην εγκαταλείψω τόσο άδοξα. Πρέπει λοιπόν να την εκμεταλλευτώ και να συνεχίσω με όλες μου τις δυνάμεις.

Είναι πλέον απόγευμα και διασχίζω απέραντα λιβάδια με σπαρτά. Μπαίνω και στο δάσος, στον Εθνικό Δρυμό της Νορμανδίας, το «Normandie-Maine Natural Regional Park» με τα θεόρατα δέντρα που κρύβουν τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου. Στην άκρη του τεράστιου δάσους βρίσκεται η γραφική καταπράσινη κωμόπολη Ambrieres-les-Vallees που την διασχίζει ο ποταμός Varenne.

Περνάω την γέφυρα του ποταμού δίπλα από μια τεράστια καθολική εκκλησία, η οποία φαίνεται επιβλητική έτσι όπως την λούζει το φως του απογεύματος. Επόμενη κωμόπολη το Lassay-les-Chateaux με το ομώνυμο κάστρο, επίσης πνιγμένη μέσα σε δέντρα, πάρκα και λιμνούλες.

Βγαίνω από το δάσος στα 995 Km και αρχίζουν απότομες συνεχόμενες ανηφόρες. Καταβάλω αρκετή προσπάθεια να ανέβω και νιώθω πάλι πόνο. Ανεβαίνω και βλέπω δίπλα μου αχανείς εκτάσεις με σπαρτά υπό κλίση, που μοιάζουν σαν ηλιακοί θερμοσίφωνες στερεωμένοι σε σκεπή. Τέτοιος συνειρμός μού δημιουργήθηκε σε σχέση με την κλίση τους! Σκεφτόμουν : «πώς μπορούν τα τρακτέρ να οργώσουν αυτά τα χωράφια που είναι σκαρφαλωμένα εδώ πέρα πάνω στις ανηφόρες»; .

Κάπου στο βάθος αντικρίζω ένα chateaux, μεγαλεπήβολο, επιβλητικό, να μας κοιτάζει σαν φρουρός που τολμήσαμε να εισβάλουμε στην επικράτειά του! Δίπλα μου ανεβαίνουν κάθιδροι αρκετοί συμποδηλάτες. Πιάνω λίγη κουβέντα με έναν Βραζιλιάνο και μού λέει ότι νιώθει κι αυτός εξάντληση και ότι όντως αυτές οι ανηφόρες είναι ζόρικες! Η παρέα του έχει διαλυθεί και μια βρίσκονται μια χάνονται. Μια από τα ίδια του απαντάω κι εγώ!

Πρέπει να φτάσω στο control και να τηλεφωνήσω στον Κώστα Καρακατσούλη, που ήταν πιο μπροστά από μένα, να δω πού βρίσκεται με τα υπόλοιπα παιδιά και σε τι κατάσταση.

11o control, Villaines-la-Juhel, 1012 Km

Μετά από πολύ κόπο και στα όρια της κατάρρευσης φτάνω στο Villaines-la-Juhel, στα 1012 Km, γύρω στις 8:30 το βράδυ. Σχεδιάζω να κοιμηθώ έστω και μια ωρίτσα, γιατί δεν αντέχω άλλο. Δεν έχω υπολογίσει τον χρόνο που μου απομένει ούτε τα χιλιόμετρα ούτε τίποτα! Δεν έχω καθαρό μυαλό αυτή την στιγμή! Το μόνο που θέλω είναι ένα χορταστικό φαγητό και λίγος ύπνος! Νιώθω να ξεμένω εντελώς από δυνάμεις! Σαν να πατήθηκε ένας διακόπτης στο «off»! Μιλάμε για τόση εξάντληση.

Έχω σπάσει το φράγμα των 1000 Km και έχω ανέβει πάνω από 10000 υψομετρικά! Νομίζω ότι ξεπέρασα κατά πολύ τα όριά μου! Σφραγίζω σχεδόν κουτσαίνοντας από τον πόνο και την κούραση! Πηγαίνω στο εστιατόριο και βάζω στον δίσκο ό,τι υπάρχει από φαγώσιμο μπας και στανιάρω! Χρειάζομαι επειγόντως ταχεία αποκατάσταση. Ένα παιδάκι από τους εθελοντές προθυμοποιείται να μου κουβαλήσει τον δίσκο μέχρι το τραπέζι! Απίστευτο! Μπορεί και να με είδε τόσο εξαντλημένο… ποιος ξέρει…

Τηλεφωνώ στον Κώστα. Δεν το σηκώνει. Μετά από λίγο με καλεί αυτός. Του λέω την περιπέτειά μου, την μεγάλη καθυστέρηση λόγω αχίλλειου και σπασμένης ακτίνας και ότι καταρρέω και θα κοιμηθώ καμιά ωρίτσα! Η απάντηση του Κώστα ηχεί ακόμα στα αυτιά μου και εκείνη την στιγμή ένιωσα να με χτυπάει ηλεκτρικό ρεύμα, ένα είδος ηλεκτροσόκ : «Γιώργο, είμαστε αρκετά μπροστά. Δεν έχεις χρόνο να κοιμηθείς! Φύγε όπως είσαι αμέσως! Αν νυστάξεις, πέσε κοιμήσου λίγο σε κανένα χωράφι! Δεν θα προλάβεις!».

Τα μαζεύω και σηκώνομαι όπως όπως! Σχεδόν πετάχτηκα όρθιος και ξύπνησα στο άκουσμα ότι «Δεν θα προλάβω»! Παίρνω το ποδήλατο από το parking και το πάω στο service. Τους εξηγώ το πρόβλημα και ο μάστορας εκεί τοποθετεί καινούρια ακτίνα. Του λέω να κάνει και έναν γενικό έλεγχο στα πάντα. Όση ώρα επιδιορθώνει την ακτίνα, κάθομαι σε μια καρέκλα παραδίπλα και ντύνομαι γερά με ό,τι έχω.

Ετοιμάζομαι για ακόμα ένα κρύο βράδυ γεμάτο υγρασία και μούχλα… Ένα βράδυ όμως που δεν προβλέπεται ύπνος -έστω και σε ράντσο- και θα πρέπει να αντέξω και να ανεβάσω ρυθμούς!

Απομένουν άλλα 210 Km και 2300 υψομετρικά μέχρι το Rambouillet και τον τερματισμό! Πρέπει να τα δώσω όλα με όσα ψυχικά αποθέματα διαθέτω! Δεν πρέπει να λυγίσω!

Έως το Dreux, στα 1174 Km

Φεύγω και ανακατεύομαι με διάφορα groups. Ο ρυθμός τους με βολεύει. Δεν με πειράζει που δεν θα έχω την παρέα κάποιου Έλληνα. Εξάλλου συνήθισα με τόσο κόσμο τριγύρω και δεν αισθάνομαι άσχημα ούτε μοναξιές. Όλοι μας πηγαίνουμε προς τον ίδιο προορισμό.

Έχει νυχτώσει για τα καλά. Μπαίνουμε ξανά στο δάσος, στον Εθνικό Δρυμό της Νορμανδίας. Το κρύο και η υγρασία είναι αισθητά! Κάποια στιγμή έρχεται δίπλα μου ένας Αμερικανός, νεαρός σχετικά σε ηλικία, ο οποίος έχει αποκοπεί από την παρέα του και έχει προβλήματα με το gps του. Με ρωτάει, αν θέλω να έρθει μαζί μου και να του δείχνω τον δρόμο με το Garmin μου. Ευχαρίστως του απαντάω. Ήθελα κι εγώ λίγη παρεούλα. Τόσα χιλιόμετρα μοναξιάς είχα εξάλλου!

Πιάνουμε έναν ικανοποιητικό ρυθμό. Ο φίλος είναι από το San Francisco και μου περιγράφει τις ποδηλατικές του διαδρομές εκεί! Τον συγχαίρω που έκανε ένα τόσο μεγάλο υπερατλαντικό ταξίδι, για να έρθει στην Γαλλία και να τρέξει στο ΡΒΡ! Σχεδόν διέσχισε τον μισό πλανήτη! Όπως και εκατοντάδες εξάλλου ποδηλάτες από τα πέρατα της οικουμένης!

Τον πειράζω, όταν του λέω ότι η πόλη του είναι μεν γραφική, έχει όμως πολλές απότομες ανηφόρες και έχει γίνει viral σε ταινίες. Έχουμε κι εμείς στην Ελλάδα τέτοιες πόλεις, όπως η Καστοριά και η Καβάλα. Λογικά θα πρέπει να είναι μετρ στις αναβάσεις. Μου χαμογελάει και μου λέει ότι δεν είναι όλη η πόλη έτσι και ότι αυτός μένει στα προάστια, οπότε εκεί τα πράγματα είναι πιο ομαλά.

Οχτάρια και πάλι οχτάρια…

Με την κουβέντα ξεχνιόμαστε. Βγαίνουμε από το δάσος και διασχίζουμε μεγάλες εκτάσεις με λιβάδια και αγροκτήματα εκατέρωθεν. Εκεί που ποδηλατώ κανονικά, ξαφνικά νιώθω να μην ελέγχω το τιμόνι και να πηγαίνω πότε στα δεξιά και πότε στα αριστερά του δρόμου. Είναι πίσσα σκοτάδι και θεωρώ αφελώς ότι ο δρόμος έχει ανωμαλίες, γι’ αυτό και δεν μπορώ να κρατηθώ σε ευθεία γραμμή. Αυτό επαναλαμβάνεται για αρκετά λεπτά! Δεν ελέγχω το τιμόνι και δεν ξέρω τι φταίει!

Έτσι όπως στρίβω απότομα προς τα αριστερά, πετάω ασυναίσθητα ένα «sorry, my friend» απευθυνόμενος στον Αμερικανό, που νομίζω ότι είναι δίπλα μου και φοβάμαι μήπως τον χτυπήσω! Διαπιστώνω όμως έκπληκτος ότι δεν υπάρχει κανένας δίπλα μου! Είμαι ολομόναχος! Ο Αμερικανός έχει μείνει λίγο πίσω, καμιά 100αριά μέτρα! Βασικά επικρατεί απόλυτη σιγή και δεν βλέπω άλλον ποδηλάτη! Νόμιζα τόσην ώρα ότι ποδηλατούσα και ο φίλος ήταν στα αριστερά μου! Έχω παραισθήσεις! Βρίσκομαι μάλλον στα στάδια της ύπνωσης! Πρέπει να σταματήσω επειγόντως, γιατί καταρρέω! Είναι ένα σοκ για μένα αυτό! Πρώτη φορά μου συμβαίνει! Ευτυχώς έστω κι έτσι το κατάλαβα εγκαίρως προτού συμβούν χειρότερα!

Με βλέπει ο Αμερικανός σταματημένο και του εξηγώ τι συνέβη! Κι αυτός δεν νιώθει καλά και νυστάζει! Αποφασίζουμε να την πέσουμε επιτόπου. Βάζω αφύπνιση στο κινητό για 20 λεπτά. Μας παίρνει αμέσως ένας βαθύς ύπνος στο χλοερό χωράφι, δίπλα στον φράκτη μιας αγροικίας. Μετά βίας σηκωνόμαστε, αλλά πρέπει! Κάπως ηρεμώ και ξενυστάζω.

Δυστυχώς όμως δεν διαρκεί πολύ! Μετά από καμιά ώρα αρχίζω πάλι τα «οκτάρια»! Ενώ είμαι στα αριστερά με προσπερνάει από τα δεξιά ένας αγενέστατος Γερμανός. Αυτός δεν είναι αποκύημα της φαντασίας μου και μάλιστα μού λέει όλο ειρωνεία : «Είσαι από την Αγγλία»; «Όχι, από την Ελλάδα», του απαντώ. «Ε τότε, γιατί πας από αριστερά; Να πηγαίνεις μόνο από τα δεξιά»! «ΟΚ» του λέω. Τι να του πω… τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Εντάξει, έχει εν μέρει δίκαιο, αλλά… ο τρόπος του ήταν «κάπως»… εγώ στην θέση του, αν έβλεπα έναν συμποδηλάτη σε τέτοια κατάσταση, θα τον ρωτούσα αν είναι καλά και θα του πρότεινα ευγενικά να πέσει να κοιμηθεί λίγο! Τέλος πάντων.

Αφύπνιση στα 15′

Το θέμα είναι ότι χρειάζομαι πάλι ένα συμπλήρωμα ύπνου! Μετά από λίγο μπαίνουμε σε κάποιο χωριό. Η ώρα είναι πολύ προχωρημένη και επικρατεί απόλυτη σιγή! Βλέπω στο βάθος δίπλα σε μια κολώνα ηλεκτρισμού σταματημένο ένα αυτοκίνητο και μερικούς συμποδηλάτες ολόγυρα. Μοιράζουν ζεστό καφέ! Θαυμάσια! Ό,τι πρέπει για μένα! Πίνω αχόρταγα ένα ποτήρι. Νυστάζω πολύ όμως.

Προτείνω στον Αμερικανό φίλο μου να κοιμηθούμε ακόμα λίγο. Μου λέει ότι αυτός τερματίζει νωρίτερα από μένα και φοβάται ότι δεν έχει άλλο χρόνο για ύπνο! Πρέπει να φύγει και θα αναγκαστεί να με αφήσει. Τον αποχαιρετώ και του εύχομαι καλό τερματισμό. Δεν είμαι σε θέση να τον ακολουθήσω όσο κι αν θέλω παρεούλα τέτοια δύσκολη ώρα!

Έτσι όπως είμαι δίπλα στο αυτοκίνητο του εθελοντή, ακουμπάω την πλάτη μου σε έναν τοίχο και κοιμάμαι κάτω στο πεζοδρόμιο. Βάζω αφύπνιση για 15 λεπτά. Δίπλα μου υπάρχει αρκετός θόρυβος από ομιλίες, αλλά δεν ακούω τίποτα από την κούραση!

Όταν ξυπνάω και συνέρχομαι από τον λήθαργο, διαπιστώνω έκπληκτος ότι άπαντες έχουν φύγει και είμαι ολομόναχος να ξαπλώνω κάτω στο πεζοδρόμιο! Χαμπάρι δεν πήρα! Σηκώνομαι, τρώω μια μπάρα και συνεχίζω μέσα στο βαθύ σκοτάδι! Ευτυχώς μετά από λίγη ώρα προλαβαίνω ένα γκρουπ και ενώνομαι μαζί τους. Το 15λεπτο ύπνου φαίνεται να λειτούργησε!

12ο control, Mortagne-auPerche, 1097 Km

Πιστεύω ότι είμαι πλέον καλά και ποδηλατώ με σταθερότητα. Φτάνω χωρίς άλλα απρόοπτα στο επόμενο control, στο Mortagne-auPerche στα 1097 Km, γύρω στις 6 το πρωί. Έχει αρχίζει να χαράζει.

Ξημερώνει η 22α Αυγούστου, η ημέρα που πρέπει να ολοκληρώσω την διαδρομή. Έχω άλλα 120 Km και δεν πρέπει να λυγίσω τώρα! Αρχίζω να βλέπω φως στο τούνελ μαζί με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου!

4η μέρα

Σφραγίζω και τρώω κάτι να πάρω δυνάμεις. Ο ρυθμός μου όλο το βράδυ δεν ήταν δυνατός. Πέρασα αρκετές περιπέτειες με τον ύπνο και παραλίγο να τσακιστώ πουθενά, έτσι όπως πήγαινα σε κατάσταση υπνηλίας! Πέρασε όμως αυτό το τελευταίο δύσκολο βράδυ και τώρα πρέπει να ανασυνταχτώ.

Παίρνω ακόμα ένα mesulid για τον πόνο. Το επόμενο control -τελευταίο πριν τον τερματισμό- είναι 77 Km μακρύτερα. Έχω ακόμα δρόμο. Συνεχίζω την «Οδύσσεια» λοιπόν!

Βγαίνω από το δάσος του «Parc Naturel Regional du Perche» και πλέον είμαι σε ανοικτές εκτάσεις με σπαρτά και χαμηλούς λοφίσκους. Σταματάω σε μια άκρη για να «ξεφορτωθώ» την νυχτερινή «περιβολή» και να δροσιστώ κάπως καθώς ο ήλιος ζεσταίνει αρκετά.

Περνώ από ένα χωριό και αντιλαμβάνομαι ανοικτή μια boulangerie, μέσα από την οποία αναδύονται υπέροχες μυρωδιές. Αρκετοί συμποδηλάτες έχουν σταματήσει. Το ίδιο πράττω κι εγώ και γεύομαι 2 γευστικότατα κρουασάν -ή όπως αλλιώς τα λένε- ευτυχώς με σοκολάτα. Πίνω και έναν χυμό. Καθώς πλησιάζουμε προς το Dreux διαισθάνομαι έναν γενικότερο αναβρασμό! Όλοι βιάζονται να φτάσουν μια ώρα αρχύτερα. Πολλοί έχουν καθυστερήσει και τρέχουν!

Συναντώ μετά από ώρες το γκρουπ των δυνατών Βραζιλιάνων και των Ιταλών. Έχουν σχηματίσει «τρένο» και πάνε σφαίρα! Βλέπω επίσης αρκετούς Αμερικανούς από το Seattle και Ολλανδούς. Όλοι τρέχουν! Έχω πολύ καλή ορατότητα σε όλο τον ορίζοντα και βλέπω τι γίνεται μπροστά. Σαν να τους τσίμπησε ξαφνικά μύγα και πατάνε γκάζια! Προσπαθώ να κάνω το ίδιο κι εγώ και είμαι γκρουπαρισμένος με λίγους συμποδηλάτες διαφόρων εθνικοτήτων. Οι φιδίσιοι δρόμοι μέσα στα χωράφια με σπαρτά δεν έχουν τελειωμό και με πιάνει κι εμένα μια λαχτάρα επηρεασμένος από το γενικότερο κλίμα. Καταλαβαίνω τον λόγο.

Το Dreux δεν είναι ένα οποιοδήποτε control. Είναι το τελευταίο πριν τον πολυπόθητο τερματισμό. Όλοι το βλέπουν ως ένα είδος «διαβατηρίου» που ανοίγει διάπλατα τον δρόμο για το Rambouillet, κάτι σαν «ιερό δισκοπότηρο» που πρέπει να αποκτηθεί πάση θυσία.

13ο control, Dreux, 1174 Km

Με τα πολλά φτάνω επιτέλους κι εγώ στο Dreux γύρω στις 11:30. Η κωμόπολη βρίσκεται πίσω από έναν λόφο και δεν φαίνεται από μακριά, έτσι όπως είναι «κρυμμένη», επιτείνοντας ακόμα περισσότερο την αγωνία μας για το αν πλησιάζουμε ή όχι.

Το control βρίσκεται στις εγκαταστάσεις ενός υπέροχου σταδίου, το «Stade Old Pre». Τρέχω μέσα στο κλειστό γυμναστήριο όσο μπορώ γρηγορότερα, σφραγίζω, τρώω κάτι πρόχειρο και παίρνω κι ένα τζελάκι με καφεΐνη, το μοναδικό από τα 4 που κουβαλούσα μαζί μου! Συνήθως δεν παίρνω τζελάκια παρά μόνο σε έσχατη ανάγκη, όταν καταρρέω ή όταν χρειάζεται να τρέξω πιεζόμενος από τον χρόνο. Όπως στην προκείμενη περίπτωση δηλαδή…

Dreux – Rambouillet, τα τελευταία δραματικά 45 Km

Βγαίνω έξω και κατευθύνομαι στο parking, για να πάρω το ποδήλατό μου. Δεν υπάρχει πολύς κόσμος σε αυτό. Οι περισσότεροι έχουν φύγει, για να τερματίσουν. Λιγοστά επίσης και τα άτομα στο εστιατόριο. Δεν υπάρχει όρεξη για φαγητό παρά μόνο ανυπομονησία. Νιώθω απίστευτη υπερένταση! Σχεδόν έχει περάσει ο πόνος στον αχίλλειο από την έξαψη της στιγμής.

Προσπαθώ να συγκρατηθώ και να ηρεμήσω. Δεν πρέπει ακόμα να με παρασύρουν τα συναισθήματα. Η ώρα είναι 11.50 και έχω 2 ώρες και 10 λεπτά για να καλύψω τα εναπομείναντα 45 Km περίπου. Η καταλυτική ώρα τερματισμού είναι μέχρι τις 2 το μεσημέρι. Πριν φύγω για την Γαλλία είχα δοκιμάσει στο εργόμετρο αρκετά σημεία της διαδρομής του ΡΒΡ.

Δεν είναι όμως τυχαίο ότι έτρεξα 2 φορές αυτή την απόσταση των 45 Km από το Dreux ως το Rambouillet και μάλιστα με διαφορετικό ρυθμό επίτηδες. Ήθελα να δω πως είναι, αν κατόρθωνα και έφτανα έως εδώ και είχα λιγοστό χρόνο στην διάθεσή μου. Την πρώτη φορά ολοκλήρωσα σε 1 ώρα και 50 λεπτά (κάτω από το όριο των 2 ωρών σχεδόν που είχα στην διάθεσή μου) και την δεύτερη φορά με πιο αργό ρυθμό σε 2 ώρες και 2 λεπτά, άρα εκπρόθεσμα για λίγο!

No pain

Την διαδρομή την είχα μελετήσει καλά! Ήξερα ότι δεν ήταν επίπεδη εντελώς και είχε περίπου 300 υψομετρικά. Σε σχέση φυσικά με το εργόμετρο ήμουν απίστευτα κουρασμένος, άυπνος, με 1180 χιλιόμετρα στα πόδια και με πάνω από 2 ώρες καθυστέρηση λόγω των γνωστών προβλημάτων. Τουτέστιν έπρεπε να τρέξω με όσες δυνάμεις διέθετα, αν ήθελα να προλάβω!

Σφίγγω τα δόντια και λέω, πριν ξεκινήσω, στον εαυτό μου, κάνοντας έναν εσωτερικό διάλογο μαζί του : «Κοίταξε που έφτασες! Ήρθες εδώ που σχεδίαζες, εδώ που φανταζόσουν ότι θα φτάσεις! Δεν υπάρχει περίπτωση να το χάσεις τώρα που έφτασες στην πηγή! Θα τερματίσεις και μάλιστα εντός ορίου χρόνου! Δεν γίνεται να μην τερματίσεις! Δεν πονάς άλλο! Δεν υπάρχει πόνος! Θα δώσεις τώρα πόνο, δεν θα λάβεις! Go for it»!

Ο Ρώσος

Αρχίζω και περνάω στο Garmin το τελευταίο ετάπ, το 15ο. Οι διοργανωτές είχαν αλλάξει ελαφρά την διαδρομή και είχαν ανεβάσει το νέο αρχείο ενώ ήμασταν ήδη στην Γαλλία. Ευτυχώς είχαμε ένα laptop στο σπίτι που διαμέναμε και προλάβαμε να περάσουμε την τροποποιημένη διαδρομή. Εκείνη την στιγμή διαπιστώνω έντρομος ότι έχω μόνο 2-3% μπαταρία στην συσκευή. Τα 3 power banks μου είχαν εδώ και χιλιόμετρα παραδώσει το πνεύμα! Ξέχασα να τα φορτίσω κάπου μέσα στην παραζάλη! Εξάλλου δεν σταμάτησα για ώρες πουθενά! Μέχρι και στο κινητό εξαντλήθηκε η μπαταρία.

Τώρα; Θα αναγκαστώ να σώσω μέχρι εδώ μην τυχόν σβήσει το Garmin και χάσω όλα τα δεδομένα της διαδρομής! Δεν θα έχω όμως πλοήγηση. Για καλή μου τύχη με βλέπει ένας Ρώσος ενώ ασχολούμαι με το Garmin και πλησιάζει. Με ρωτάει αν έχω περασμένο το νέο αρχείο του 15ου ετάπ, γιατί δεν το είχε προφανώς. Του δίνω το Garmin, βγάζει μια συσκευή σαν power bank με δυο εξόδους, ενώνει τα Garmins μας και τραβάει το αρχείο από μένα! Δεν ήξερα ότι υπάρχει τέτοια συσκευή για απευθείας μεταφορά αρχείων! Παρατηρεί όμως ότι δεν έχω καθόλου μπαταρία. Μου προτείνει να μου δώσει το δικό του power bank, που είναι φορτισμένο, και να τρέξουμε μαζί το υπόλοιπο της διαδρομής μέχρι τον τερματισμό. Κι αυτός τερματίζει την ίδια ώρα με μένα, στις 2 το μεσημέρι. Δέχομαι φυσικά με ευχαρίστηση.

Ο Ρώσος φίλος μου είναι πολύ δυνατός ποδηλάτης. Ξέρει και αρκετά καλά αγγλικά, γιατί έμενε κάποια χρόνια στην Ευρώπη, οπότε μπορούμε να συνεννοηθούμε. Βγαίνουμε από το Dreux και τα φιδίσια γραφικά δρομάκια του και είμαστε πλέον σε ανοικτό χώρο ανάμεσα στα χωράφια. Αρχίζει και φυσάει πλάγιος άνεμος από αριστερά.

Πλάγιος άνεμος

Ο Ρώσος μού λέει να κάνουμε «βεντάλια» και με τοποθετεί πίσω του και δεξιά στο ένα μέτρο. Προσπαθώ να τηρήσω την απόσταση αυτή με νύχια και με δόντια. Το μάτι μου είναι κολλημένο στο Garmin. Στα brevets πάντα έχω περασμένη μια ένδειξη, που δείχνει τον υπολειπόμενο χρόνο τερματισμού και την ώρα άφιξης στον τερματισμό ανάλογα με τον εκάστοτε ρυθμό. Έχω «σώσει» μερικά πολύ δύσκολα brevets έτσι, ελέγχοντας το κάθε λεπτό που περνάει και κανονίζοντας την ταχύτητά μου, όπως το φοβερά δύσκολο 400άρι της Χαλκιδικής «Σαν την Χαλκιδική δεν έχει» με τα 5500 υψομετρικά το 2017.

Η ένδειξη δείχνει ότι θα τερματίσουμε στις 13:53. Στο όριο δηλαδή, αλλά εντός χρόνου έστω! Πατάω όσο δυνατότερα μπορώ! Δεν κοιτάζω πλέον τίποτα άλλο γύρω μου! Σχεδόν αφρίζω! Με έχει πιάσει ένα είδος μανίας! Το ένα μάτι μου είναι μπροστά στον δρόμο και το άλλο συνέχεια στο Garmin. Όταν βλέπω ότι η ένδειξη «ξεφεύγει» λίγο και πηγαίνει στο 13:54 ή 13:55 χτυπάει συναγερμός! Φωνάζω στον Ρώσο να πατήσει κι άλλο! Αλλάζουμε και έρχομαι εγώ μπροστά. Στις ανηφόρες κόβω λίγο και με προσπερνάει, αλλά στις ευθείες δίνω ό,τι έχω και δεν έχω! Ο Ρώσος είναι και πολύ κοινωνικός, όπως διαπίστωσα, και όποιον ποδηλάτη βρίσκει στον δρόμο τού μιλάει και πιάνει κανονική κουβέντα μαζί του! Καθυστερεί λίγο έτσι! Του φωνάζω σχεδόν αμέσως : «hurry up, my friend! We don’t have much time! Hurry up!». Δεν είναι ώρα για κοινωνικές συναναστροφές! Παίζουμε με τα λεπτά… τα λιγοστά λεπτά!

Ο Ολλανδός

Κάποια στιγμή έρχεται δίπλα μας ένας ψηλός και λεπτός Ολλανδός. Μου θύμισε το παρουσιαστικό του κάτι από Tom Dumoulin. Μας βλέπει που πασχίζουμε και θέλει να έρθει για μερικά χιλιόμετρα μαζί μας να βοηθήσει και να μας τραβήξει. Είναι άνετος χρονικά, γιατί τερματίζει στις 3 το μεσημέρι, και η παρέα του έχει κόψει ρυθμό και βρίσκεται πιο πίσω. Μπαίνει μπροστά με κόντρα αέρα και πατάει! Από πίσω του ο Ρώσος και πιο πίσω εγώ. Διανύουμε έτσι αρκετά χιλιόμετρα, ώσπου μας αφήνει, για να περιμένει τους υπόλοιπους της παρέας του. Τον ευχαριστούμε πολύ για την βοήθεια και συνεχίζουμε ακάθεκτοι.

Ακόμα 22…

Η ένδειξη δείχνει σταθερά 13:53. Δεν κερδίσαμε χρόνο, αλλά ούτε χάσαμε. Είμαστε στα μισά. Απομένουν άλλα 22 χιλιόμετρα περίπου. Κάποια στιγμή βγάζω το μπαφ από την πίσω τσέπη, για να σκουπίσω τον ιδρώτα μου. Ακούω κάτι να πέφτει στο έδαφος. Φωνάζω στον Ρώσο να σταματήσει, για να ελέγξω τι ήταν αυτό. Πηγαίνω μερικά μέτρα πίσω και βλέπω ότι έπεσε το spray πιπεριού που έχω πάντα μαζί μου ως προστασία για τα σκυλιά. Το είχα φέρει μαζί μου θεωρώντας ότι έχει αδέσποτα στην Γαλλία. Άχρηστο ήταν τελικά καθώς δεν συνάντησα ούτε ένα στα 1226 Km της διαδρομής, αλλά και ούτε μέσα στο Παρίσι!

Εκνευρισμένος, γιατί σταμάτησα εξαιτίας του και έχασα πολύτιμο χρόνο, το παίρνω και το πετάω με δύναμη μέσα στα χωράφια! Δεν μου χρειαζόταν πλέον! Ανεβαίνω ξανά στο ποδήλατο! Είμαστε στα 13:55. Χάσαμε 2 ολόκληρα λεπτά με αυτό! Τρεχάτε ποδαράκια! Δεν κοιτάζω τίποτα τριγύρω μου! Δεν θυμάμαι οτιδήποτε και οποιονδήποτε! Μόνο τον υπολειπόμενο χρόνο! Έχω ξεχάσει και τον πόνο στον αχίλλειο! Δεν πάει να πονάει… τώρα εγώ κουμαντάρω τον πόνο και δεν με νοιάζει καν! Ο πόνος με τρέφει τώρα! Η λαχτάρα μου να τερματίσω με κάνει σχεδόν «άτρωτο»!

Αφήνουμε τις απέραντες ανοικτές εκτάσεις με τα σπαρτά και μπαίνουμε στο δάσος που βρίσκεται το Rambouillet, το Haute Vallee de Chevreuse Regional Natural Park. Απέχουμε άλλα 15 Km. Ο αέρας έχει κοπάσει, οι ανηφόρες έχουν τελειώσει και έχει πολύ ωραία δροσιά από τα δέντρα. Ο δρόμος στενεύει και δυσκολεύει κάπως την προσπάθειά μας, έτσι όπως τρέχουμε με την ψυχή στο στόμα! Έχω μπει εγώ μπροστά τώρα.

Ο Ρώσος έχει μείνει λίγο πίσω και κουβεντιάζει με έναν συμπατριώτη του, όπως μου λέει μετά από λίγο. Η ένδειξη στο 13:53 ξανά. Κερδίσαμε τα 2 λεπτά ευτυχώς! Κόσμος αρκετός κάνει αμέριμνος ποδήλατο, τρέξιμο ή περπάτημα σε χαλαρούς ρυθμούς μέσα στο απέραντο δάσος! Πόσο τους ζηλεύω αυτή την στιγμή!

Ανεβαίνουμε ένα μικρό ανηφοράκι, που δεν το βλέπω με καλό μάτι! Πού βρέθηκε τώρα αυτό; Είναι και το τελευταίο! Όχι άλλο, please! Έχουμε ανέβει σχεδόν 12000 υψομετρικά! Φτάνει!

Ο επεισοδιακός τερματισμός και η «μέθεξις»!

Αρχίζουν τα σπίτια και ο πολιτισμός! Μπαίνουμε στο Rambouillet. Έχει αρκετή κίνηση ο δρόμος. Κινούμαστε παράλληλα με το τεράστιο περιφραγμένο πάρκο, όπου και θα τερματίσουμε. Βλέπω την κεντρική είσοδο και περνάμε την πύλη. Θέλουμε άλλα 1-2 χιλιόμετρα περίπου! Η ένδειξη είναι καρφωμένη στο 13:53. Θα τερματίσουμε εντός ορίου χρόνου!

Τώρα όμως θέλει ιδιαίτερη προσοχή, όπως διαπιστώνω. Μετά από το Dreux, που σχεδόν άφριζα και έβγαζα «καπνούς» για 42 Km από την υπερένταση και την αγωνία, επανέρχομαι στα «συγκαλά» μου! Κάτω έχει paves, που είναι ιδιαίτερα μυτερά και γλιστερά από την υγρασία και τα πεσμένα φύλλα! Συν τοις άλλοις βλέπω έκπληκτος ότι μέσα στον ιδιαίτερα στενό πλακόστρωτο δρόμο, που τρέχουμε με μεγάλη ταχύτητα παίζοντας με τα δευτερόλεπτα, επικρατεί ένας αδικαιολόγητος συνωστισμός!

Ποδηλάτες που ήδη τερμάτισαν έρχονται πάνω μας με αντίθετη φορά σε χαλαρούς ρυθμούς, ποδηλάτες που απλά κάνουν την βολτούλα τους το ίδιο, κατασκηνωτές από τα τροχόσπιτα που περνάνε αμέριμνοι κάθετα τον δρόμο μπροστά μας πίνοντας το καφεδάκι τους και φτιάχνοντας και ομελέτα εν κινήσει μάλιστα (!), κόσμος περαστικός που κάνει έναν υγιεινό περίπατο… όλοι αυτοί μέσα στον δρόμο, μπροστά μας, ενώ τρέχουμε, σε ένα ιδιαίτερα επικίνδυνο οδόστρωμα και ελάχιστα λεπτά πριν τερματίσουμε! Άκρως επικίνδυνες καταστάσεις!

Φωνάζουμε δυνατά καθώς κινούμαστε σχεδόν με ζιγκ ζαγκ ανάμεσα στο πλήθος : «move, move»! Μου ξεφεύγουν και μερικές βρισιές! Μεγάλο foul των διοργανωτών αυτή η κατάσταση! Έπρεπε να κλείσουν τον δρόμο με κιγκλιδώματα, κορδέλες και εθελοντές από την είσοδο του πάρκου έως και την γραμμή τερματισμού! Θα μπορούσε κάλλιστα να προκληθεί κάποιο ατύχημα! Περνούν μερικά αγωνιώδη λεπτά!

Στρίβουμε αριστερά και δίπλα μας παρουσιάζεται η μαγευτική λίμνη, από όπου ξεκίνησα 4 μέρες πριν! Στο βάθος βλέπουμε την αψίδα του τερματισμού (ή αυτή που νομίζαμε ότι ήταν η αψίδα τερματισμού)!

Τερματισμός!

Ακόμα 100 μέτρα… 50… 10… ΝΑΙ!!! ΤΕΡΜΑΤΙΣΑΜΕ!!! Απίστευτο! Τα κατάφερα! Δεν το πιστεύω! Τερμάτισα το Paris-Brest-Paris του 2019! Νιώθω φοβερή συγκίνηση! Σχεδόν κλαίω! Βρίσκομαι σε κατάσταση υπερέντασης! Στα όρια της απόλυτης μέθεξης! 1226 χιλιόμετρα με 11700 υψομετρικά σε 90 ώρες! Το Garmin δείχνει ακριβή ώρα τερματισμού τις 13:53.

Όσο υπολόγιζα εξαρχής φεύγοντας από το Dreux! Είμαι εμπρόθεσμος για 7 λεπτά! Ξεκουμπώνουμε με τον Ρώσο φίλο μου και καθόμαστε στην άκρη του δρόμου, στο πεζοδρόμιο. Γύρω μας υπάρχει πλήθος κόσμου. Διοργανωτές, εθελοντές, θεατές, φωτογράφοι, δημοσιογράφοι που καλύπτουν το ΡΒΡ,
φίλοι και συγγενείς των ποδηλατών! Είμαστε εξαντλημένοι και βαθύτατα συγκινημένοι!

Αγκαλιαζόμαστε και κραυγάζουμε : «we did it»! Αρχίζω να νιώθω ένα γενικό blackout μόλις ηρεμώ λίγο. Παρακαλώ τον Ρώσο, που είχε ήδη σηκωθεί, να μου φέρει από το πλαϊνό τσαντάκι του ποδηλάτου ένα σακουλάκι με πρωτεΐνη σε σκόνη. Ο άνθρωπος φέρνει όλο το ποδήλατο δίπλα μου! Μάλιστα μου δίνει και νερό από το παγούρι του καθώς δεν είχα ακριβώς τα 300 ml που χρειαζόμουν! Φοβερά ευγενικός!

Πίνω την πρωτεΐνη για να συνέλθω κάπως και να αρχίσουν να χαλαρώνουν οι μύες. Σηκώνομαι κι εγώ. Έρχονται προς το μέρος μας κάποιες Ουκρανές ποδηλάτισσες που είχαν τερματίσει και ο Ρώσος πιάνει κουβέντα μαζί τους. Τις ρωτάω για έναν Ουκρανό φίλο που έχω στο Strava και έπαιρνε μέρος κι αυτός στο ΡΒΡ, αλλά δεν τον είχαν δει. Μετά από λίγο σκέφτομαι την επόμενη κίνησή μας. Οι διοργανωτές είχαν ετοιμάσει δωρεάν γεύμα για τους τερματίσαντες, οπότε έπρεπε να πάμε προς το εστιατόριο.

Βρίσκω μερικούς εθελοντές που στέκονταν παραδίπλα μας (το τονίζω αυτό, ότι δηλαδή ήταν δίπλα μας και μας είδαν όταν τερματίσαμε, ξεκουμπώσαμε και ξαπλώσαμε κάτω) και τους ρωτάω. Μου δείχνουν να πάω αριστερά. Εκεί βρίσκεται μια τεράστια «αυλή» μέσα σε έναν χώρο που έχει ολόγυρα πλινθόκτιστα κτίρια και αποθήκες. Αναγνωρίζω το μέρος. Είναι εκεί που έγινε ο τεχνικός έλεγχος το Σάββατο το πρωί και μας έδωσαν τις σακούλες με το υλικό και τα πράγματα που παραγγείλαμε.

Στην μέση βρίσκεται μια δεύτερη αψίδα τερματισμού. Σχεδόν κουτσαίνοντας από την εξάντληση και τον πόνο στον αχίλλειο -που άρχισε και πάλι να με τυραννάει- την προσπερνάω κρατώντας το ποδήλατό μου. Εκεί βρίσκεται ένας ηλικιωμένος κύριος πίσω από ένα τραπέζι και κανένας άλλος. Σηκώνεται, με χαιρετάει ευγενικά, μου λέει «συγχαρητήρια» και θέλει να με φωτογραφίσει με το κινητό του. Τον ευχαριστώ και τον παρακαλώ να μου βγάλει μερικές φωτογραφίες και με το δικό μου. Όλο καμάρι και περηφάνεια σηκώνω σούζα το ποδήλατο και διαγράφω με τα δάχτυλα το σήμα της νίκης!

Μετά από αυτό οδηγούμαι σε έναν χώρο παραδίπλα. Αφήνω το ποδήλατο έξω στο parking, μπαίνω μέσα και εκεί σφραγίζω για τελευταία φορά την κάρτα μου! Πρώτη φορά βλέπω τόσες πολλές σφραγίδες! Σαν διαβατήριο μοιάζει πλέον! Μια ευγενική κυριούλα με συγχαίρει, μου λέει ότι όλα είναι ΟΚ και μου δίνει το πολύτιμο μετάλλιο, που το κρεμάω στο στήθος! Τι μετάλλιο! Τετράγωνο, βαρύ και με τα λογότυπα του ΡΒΡ χαραγμένα πάνω του! Στην κόκκινη κορδέλα του βρίσκονται οι ονομασίες όλων των controls που περάσαμε. Πόσο κόπο κατέβαλα για να το αποκτήσω! Νιώθω όπως οι Ολυμπιονίκες, σχεδόν ημίθεος!

Φαγητό και ξεκούραση

Το στομάχι όμως διαμαρτύρεται και με επαναφέρει στην πεζή πραγματικότητα. Χρειάζομαι επειγόντως φαγητό! Κατευθύνομαι στο εστιατόριο παραδίπλα. Στο μεταξύ είχε ήδη φύγει ο Ρώσος φίλος μου και τον έχασα! Προσπαθώ να τον εντοπίσω μέσα στον χώρο του εστιατορίου, αλλά αδύνατον! Επικρατεί πανζουρλισμός! Εκατοντάδες ποδηλάτες τρώνε και πίνουν με βουλιμία! Γέλια, φωνές και πειράγματα ακούγονται από παντού! Κρίμα που τον έχασα και δεν τα είπαμε περαιτέρω! Ώρα του καλή εκεί που είναι! Η βοήθειά του ήταν πολυτιμότατη για μένα! Απίστευτος τύπος! Χάρηκα πολύ την παρέα του! Κάτι τέτοια ενώνουν τους ποδηλάτες παγκοσμίως!

Καταβροχθίζω λαίμαργα το γεύμα που δικαιούμασταν και πίνω ένα ποτήρι μπίρα. Κάθομαι δίπλα σε έναν Αμερικανό και έναν Ελβετό. Ο Αμερικανός είναι κάποιας ηλικίας και μου λέει ότι είναι η 4η φορά που συμμετέχει και το τερματίζει! Εγώ είμαι πρωτάρης, του λέω. Με συγχαίρει κι αυτός για την υπερπροσπάθεια και μου εύχεται να ακολουθήσουν πολλές άλλες φορές! Μακάρι!

Φεύγω από το εστιατόριο κάπως χορτάτος και ήρεμος. Θα χρειαστώ σίγουρα και άλλη τροφή λίγο αργότερα. Έχω χάσει περίπου 18500 θερμίδες κατά Strava και 35000 κατά την εκτίμηση των διοργανωτών! Απίστευτα νούμερα όπως κι αν έχουν! Επιστρέφω στην πρώτη αψίδα τερματισμού δίπλα στην λίμνη. Έχει περάσει ήδη μια ώρα από την στιγμή που τερμάτισα. Βλέπω δυο συμποδηλάτες από την Νοτιοανατολική Ασία να τερματίζουν, να κατεβαίνουν από τα ποδήλατά τους, να αγκαλιάζονται, να κλαίνε και να αρχίζουν τις selfies. Τους πλησιάζω, ανταλλάσσουμε συγχαρητήρια και με φωτογραφίζουν με το μετάλλιο στο στήθος κρατώντας το μπαφ με την ελληνική σημαία και το λογότυπο «Audax Randonneurs Grece».

Φοράω ακόμα το υπέροχο ανακλαστικό γιλέκο του ΡΒΡ και δεν λέω να το βγάλω από πάνω μου. Μετά και από αυτές τις τελευταίες φωτογραφίες κατευθύνομαι έξω από τον χώρο του πάρκου. Πρέπει να γυρίσω στην αγροικία που νοικιάσαμε, για να ξεκουραστώ επειγόντως. Δυσκολεύομαι αφάνταστα να ανεβώ ξανά στην σέλα! Ο αχίλλειος με πεθαίνει στον πόνο και έχω επίσης μια πληγή από κάτω στο καβάλο!

Μετά κόπων και βασάνων βάζω στο Garmin την διαδρομή των 10 Km περίπου μέχρι τα προάστια του Rambouillet και μπαίνω στο κέντρο της πόλης. Περιπλανιέμαι λίγο περιμετρικά των κήπων του Κάστρου και σταματάω για λίγο σε μια πλατεία με καφετέριες, εστιατόριο και ένα καρουζέλ στην άκρη. Συναντώ στον δρόμο εκατοντάδες ποδηλάτες που τερμάτισαν και βολτάρουν. Είναι περασμένες 4 το απόγευμα.

Home, sweet home…

Παίρνω τον δρόμο προς το Saint Hilarion, όπου είναι το σπίτι μας. Μέσα είναι ήδη ο Μηνάς, που τερμάτισε νωρίτερα από μένα. Οι υπόλοιποι είτε τερμάτισαν νωρίτερα και βγήκαν έξω για φαγητό είτε δεν είχαν τερματίσει ακόμα. Πετάω τα πάντα στην άκρη, κάνω ένα ζεστό μπάνιο, τρώω με βουλιμία ό,τι βρίσκω μπροστά μου, παίρνω βιταμίνες, ντεπόν και μαγνήσιο και πέφτω ξερός στο κρεβάτι. Βυθίζομαι αμέσως σε έναν απίστευτο λήθαργο, που όμοιό του δεν έχω ξαναζήσει!

Δεν ξέρω κι εγώ πόσες ώρες κοιμόμουν, όχι πολλές πάντως τηρουμένων των συνθηκών! Το κινητό μου είχε ήδη κλείσει λόγω μπαταρίας από το τερματισμό ακόμα, οπότε δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με κανέναν ούτε να μάθω νέα από την πατρίδα! Αρκετοί φίλοι μου, που παρακολουθούσαν live όλη μου την προσπάθεια, ενημέρωσαν και τους υπόλοιπους ότι είχα τερματίσει.

Μόλις σηκώνομαι από τον ύπνο το βραδάκι και ανοίγω το κινητό που φορτίστηκε, δέχομαι βροχή από εκατοντάδες μηνύματα συμπαράστασης και συγχαρητηρίων καθώς και τηλεφωνικές κλήσεις! Χαμός! Χρειάστηκα μέρες μετά για να διαβάσω όλα τα μηνύματα των φίλων που σχολίαζαν στο facebook τις φωτός και τις «πολεμικές» ανταποκρίσεις που ανέβαζα! Τους ευχαριστώ θερμότατα για πολλοστή φορά! Έπαιρνα απίστευτη δύναμη και αισιοδοξία διαβάζοντας τα μηνύματα και τις ευχές τους στις ώρες του πόνου, στις στιγμές της απόγνωσης, της κατάρρευσης!

Τελικά εκπρόθεσμος…

Από αυτά που μου γράφουν όμως πληροφορούμαι έκπληκτος ότι η σελίδα του live tracking με βγάζει εκπρόθεσμο για 6 λεπτά και 57 δευτερόλεπτα, με συνολικό χρόνο 90:06:57! Στην αρχή δεν το δίνω σημασία πάνω στην ζαλάδα μου! Αργότερα συνειδητοποιώ τι σημαίνει αυτό! Δεν μπορεί, λέω, κάποιο λάθος θα έγινε! Ίσως δεν χτύπησε σωστά το ηλεκτρονικό τσιπάκι. Γίνονται τέτοια περιστατικά και σε αγώνες στην Ελλάδα, από όσα ξέρω. Μηχανήματα είναι αυτά!

Όταν γυρίζουν και τα υπόλοιπα παιδιά της παρέας στο σπίτι, τους εξηγώ τι παίχτηκε και δεν μπορούμε να καταλάβουμε! Αργότερα μόνο αντιλαμβάνονται σε ποιο σημείο σταμάτησα με τον Ρώσο και ξεκουμπώσαμε! Μου λένε ότι ΔΕΝ ήταν εκεί η αψίδα τερματισμού, αλλά έπρεπε να πάω αριστερά, στην δεύτερη αψίδα μέσα στην αυλή, 100 μέτρα παρακάτω! Δεν το πιστεύω αυτό!

Έφτασα 7 λεπτά πριν τις 14:00, στις 13:53 για την ακρίβεια! Έτρεχα σαν τρελός με την ψυχή στο στόμα για να προλάβω! Έφτασα στα όρια της μανίας με το να ελέγχω συνέχεια τον υπολειπόμενο χρόνο στο Garmin από το Dreux! Και μου συμβαίνει τώρα αυτό; Τόσοι εθελοντές υπήρχαν τριγύρω μας, που μας είδαν να σταματάμε στην πρώτη αψίδα και να ξαπλώνουμε κάτω στα γρασίδια! Γιατί κανένας δεν μας είπε ότι δεν τερματίζουμε εκεί, αλλά 100 μέτρα πιο κάτω; Γιατί οι ίδιοι οι διοργανωτές δεν μας ενημέρωσαν για το πού ακριβώς τερματίζουμε;

Μας είχαν στείλει μήνες πριν μέσω mail έναν φάκελο με ενημερωτικό υλικό, που έγραφε απίστευτες λεπτομέρειες για τα πάντα! Γιατί δεν είπαν τίποτα για το σημαντικότερο, το ακριβές σημείο τερματισμού; Γιατί επίσης δεν έγραφαν τίποτα για τον χρόνο από control σε control, ότι δεν μετράει δηλαδή; Το πληροφορήθηκα τυχαία μετά τα 600+ χιλιόμετρα και έτρεχα να προλάβω, για να είμαι εντός χρονικού ορίου! Σταματήσαμε δηλαδή με τον Ρώσο φίλο στην πρώτη αψίδα τερματισμού 7 λεπτά πριν τις 2 το μεσημέρι και καθυστερούσαμε νομίζοντας ότι εκεί τερματίζουμε, ενώ έπρεπε να πάμε 100 μέτρα παρακάτω στην δεύτερη αψίδα, όπου βρίσκονταν και τα μηχανήματα που ελέγχουν τα ηλεκτρονικά τσιπάκια!

Αλήθεια, γιατί υπήρχαν 2 αψίδες και μπερδευτήκαμε; Γιατί δεν μας καθοδήγησε κανένας από την διοργάνωση; Αφού μας είδαν! Μέχρι τότε σε κάθε control υπήρχαν άτομα που μας έλεγαν σε ποιο σημείο αφήνουμε τα ποδήλατα στο parking και ότι δεν πρέπει να σταματάμε μόλις φτάνουμε, για να μην γίνει συνωστισμός και πέσει κάποιος με φόρα πάνω μας, έτσι όπως έρχεται από πίσω. Τώρα γιατί δεν συνέβη κάτι ανάλογο; ΟΚ, δέχομαι και τις δικές μου ευθύνες… Πάνω στην ζαλάδα, στην «σούρα» και στην μέθεξη της στιγμής, θεώρησα ότι εκεί τερματίζουμε και σταμάτησα! Έπρεπε να ρωτήσω αν όντως εκεί τερματίζω! Ούτε που πέρασε από το μυαλό ότι έπρεπε να πάω παρακάτω! Είχα 7 λεπτά καιρό, για να διανύσω την απόσταση των 100 μέτρων!

Το ίχνος της διαδρομής, όπως καταγράφηκε στο Garmin και περάστηκε στο Strava και στο Ride with gps, δείχνει ακριβώς το σημείο που σταμάτησα… στην είσοδο ακριβώς της τεράστιας αυλής που ήταν η δεύτερη αψίδα και τα μηχανήματα καταγραφής! Τραγικό και ειρωνικό ταυτόχρονα! Τι να κάνουμε όμως… ο γέγονε, γέγονε. Δεν αλλάζει τώρα! Φτάνει ότι τερμάτισα και ξέρω ότι ήμουν για 7 λεπτά εμπρόθεσμος. Έστειλα όμως και ένα mail στους διοργανωτές ενημερώνοντάς τους για τα σχετικά, έτσι για την «τιμή των όπλων», για το γαμώτο που λένε!

Η επιστροφή στην πατρίδα έγινε οδικώς με το 9θέσιο βαν του Μηνά και το τρέιλερ με τα ποδήλατά μας πίσω. Περάσαμε από Γαλλία, Γερμανία, Αυστρία, Σλοβενία, Κροατία, Σερβία και Βόρεια Μακεδονία. Στην πατρίδα τύχαμε θερμής υποδοχής που ταιριάζει σε ήρωες! Ακόμα οι επευφημίες δεν έχουν κοπάσει! Τα μεθεόρτια συνεχίζονται!

Επιλογικά

Τα όσα έζησα ήταν πρωτόγνωρα! Όσες λέξεις και να χρησιμοποιήσω, όση προσπάθεια φιλολογική κι αν καταβάλω, πάλι δεν θα μπορέσω να περιγράψω επακριβώς τις απίστευτες καταστάσεις που βίωσα -και εγώ και όλοι μας εξάλλου! Σκέφτομαι πού βρισκόμουν πριν μερικά χρόνια και σε ποιο σημείο έφτασα! Αξιώθηκα να βρεθώ στην εκκίνηση μιας από τις ιστορικότερες ποδηλατικές διαδρομές του πλανήτη μαζί με άλλους 6500 και πλέον ποδηλάτες! Ήμουν στην καλύτερη φόρμα της ζωής μου την πιο κατάλληλη στιγμή! Πάλεψα με όλες μου τις δυνάμεις! Αντιμετώπισα δεκάδες απρόβλεπτες καταστάσεις! Είχα και την τύχη με το μέρος μου σε μερικά σημεία παρά τις όποιες ατυχίες!

Θα μπορούσαν να είχαν γίνει χειρότερα τα πράγματα και να αναγκαζόμουν να εγκαταλείψω πρόωρα! Διαστρέβλωσα το βιολογικό ρολόι ενός «νορμάλ» ανθρώπου για 4 συνεχόμενες μέρες κάνοντας κυριολεκτικά την μέρα νύχτα και την νύχτα μέρα! Συγκρούστηκα με τους εσωτερικούς μου «δαίμονες» και φιλοσόφησα πράγματα και πρόσωπα όσο ποτέ (ειδικά τα πρόσωπα που φέρθηκαν σκάρτα και τιποτένια)! Εκτίμησα δεόντως πρόσωπα που στάθηκαν στο πλευρό μου και με αγάπησαν! Έκανα καινούριες και δυνατές φιλίες! Ενδυνάμωσα τις ήδη παλιές φιλίες! Γνώρισα απίθανα μέρη περνώντας μέσα από εκατοντάδες πόλεις, κωμοπόλεις, χωριά, απέραντα δάση και ατελείωτες πεδιάδες! Είδα λίμνες, ποτάμια, χωράφια, λόφους και θαύμασα τις φυσικές ομορφιές της Γαλλικής υπαίθρου!

Συναναστράφηκα έστω και λίγο με αξιόλογους ανθρώπους όλο αυτοπροσφορά, ανιδιοτέλεια και αρχοντική ευγένεια! Ξεπέρασα τα όριά μου και άντεξα μέχρι το τέλος! Και τερμάτισα!

Τερμάτισα όρθιος, υγιής και με ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο! Αυτά που έζησα θα τα θυμάμαι μια ζωή και θα τα διηγούμαι για πολλά χρόνια!

Στην ερώτηση αν θα ξαναπήγαινα την επόμενη φορά, το 2023, απαντάω πλέον μετά από ώριμη σκέψη : ΝΑΙ, οπωσδήποτε! Θέλω να ξαναζήσω αυτή την ανεπανάληπτη εμπειρία! Εξάλλου πολύ λίγα άτομα στον πλανήτη αξιώθηκαν να φτάσουν στην απόλυτη μέθεξη μέσω του ParisBrest-Paris! Έχω την τιμή να λέω ότι είμαι πλέον ανάμεσά τους…