Share on Facebook Share on Twitter Μέρες καραντίνας, μέρες χωρίς διάθεση. Μόνη διαφυγή το ποδήλατο και ο δρόμος. Το ταξίδι χρωματίζει το ασπρόμαυρο της ζωής μας. Και όσο πιο όμορφο το ταξίδι τόσο πιο ζωντανά τα χρώματα στον καμβά της ζωής μας. Χωρίς σκέψη και καμία επιλογή διαδρομής, ανέβηκα στο ποδήλατο και άφησα την απόφαση στην στιγμή. Ένα καφεδάκι στα γρήγορα και με καθαρό μυαλό κινούμαι δίπλα στην θάλασσα. Λατρεύω την θάλασσα, αλλά το βλέμμα πήγαινε στο βουνό που αντικρίζω κάθε μέρα, το λεγόμενο μπαλκόνι του Ταϋγέτου με την κορυφή Καλάθι. Η απόφαση είχε ήδη παρθεί και χωρίς δεύτερη σκέψη ξεκίνησα να ανηφορίζω προς το χωριό Κάτω Βέργα. Το χωριό είναι κτισμένο σε κατάφυτη αμφιθεατρική πλαγιά, και η ξεχωριστή θέα του μου αποσπούσε συνέχεια το βλέμμα από τον δρόμο. Ο δρόμος στενός απότομα ανηφορικός με σπίτια σκαρφαλωμένα στον γκρεμό. Οι κλίσεις του δρόμου απίστευτες, αλλά δεν αποσπούσαν το βλέμμα μου καθόλου από το τοπίο. Προσπαθούσα να αιχμαλωτίσω εικόνες μέσα μου και να φωτογραφίσω όσο μπορούσα. Έφτασα στα μισά του δρόμου, σε υψόμετρο περίπου 500 μέτρων, έχοντας διανύσει μόλις 5 χλμ. Ο δρόμος τελείωνε και στην θέση του υπήρχε πολύ άσχημος δρόμος από τσιμέντο και πέτρες. «Μέχρι εδώ ήταν» λέω μέσα μου. Κάθισα λίγο να απολαύσω την θέα και να πάρω λίγες ανάσες. Ένα κοπάδι έκανε την εμφάνιση του και εγώ βρήκα την ευκαιρία για λίγες ερωτήσεις στον βοσκό. Με ενημέρωσε ότι ο δρόμος λίγο πιο πάνω είναι καινούριος και να συνεχίσω άφοβα. Συνέχισα περπατώντας για αρκετά μέτρα μέχρι να συναντήσω τον καινούργιο δρόμο. Μπροστά μου ξεδιπλώθηκαν φουρκέτες χωρίς τελειωμό. Η θέα σε κάθε στροφή να σου κόβει πραγματικά την ανάσα. Αν βρεθείτε εδώ, μην χάσετε αυτήν την διαδρομή για κανέναν λόγο. Σε αρκετά σημεία σταμάτησα, πότε χαζεύοντας τον Ταΰγετο στο βάθος και πότε στην θάλασσα . Έφτασα στο χωριό Άνω Βέργα και συνέχισα για να βρω το γνωστό σημείο απογείωσης με αλεξίπτωτα πλαγιάς, σε υψόμετρα 950 μέτρων. Οι κλίσεις στην τελευταία ανηφόρα με ανάγκασαν να συνεχίσω πλέον με τα πόδια για μερικά μέτρα αλλά και αυτό με δυσκολία. Στην κορυφή λοιπόν και γύρω γκρεμός. Δέος. Ελευθερία. Σιωπή. Γαλήνη…. Ένας δρόμος, ένας μονάχα οδηγάει στο Θεό, ο ανήφορος. Νίκος Καζαντζάκης