Share on Facebook Share on Twitter 197 χλμ., 3400μ. Είναι κάτι περιπτώσεις που σε κάνουν να νιώθεις πως πρόκειται για διαμαντάκια – όπως και αποδείχθηκε περίτρανα. Με λίγα λόγια, αλλά με ωραία περιγραφή έγινε διαδικτυακά η παρουσίαση της διαδρομής. Η προσφιλής μου μανία να μελετώ τις διαδρομές περαιτέρω -μέσω Veloviewer- με έκανε να δω πως παρόλα τα πολλά υψομετρικά, ίσως να μπορέσω να καταφέρω να το βγάλω πριν νυχτώσει (έως τις 18:00) -κάτι που για μένα ήταν επιτακτικό. Δύο τα κίνητρα για μένα: Να διασχίσω μία διαδρομή που φαίνονταν να είναι θαυμάσια ποδηλατικά και πανέμορφη ως θέα και να την βγάλω θέτοντας στον εαυτό μου ένα πιο περιοριστικό χρονικό όριο, αυτό των 10 ωρών ΣΥΝΟΛΟ (8,5 ώρες μετακίνησης) και ταυτόχρονα να τιμήσω την ευγενή προσπάθεια ανθρώπων σαν τον Derk von Moock και Kretsis Kostas όπως και άλλων παιδιών τη θέρμη των οποίων θα εξάρω στη συνέχεια… Αποφασισμένος για το ταξίδι από την Κατερίνη στα Λουτρά Υπάτης από την προηγούμενη ημέρα φυσικά. Κάπου εκεί κάνει την κίνηση ματ και προτείνει το φιλαράκι μου, ο Καπετάνιος, Yannis Mavroudis, να έρθει απλά για παρέα. Ψήλωσα 10 πόντους. Όλα τέλεια… Το ότι ταξιδεύαμε με καταρρακτώδη βροχή ούτε καν με έκανε να νιώθω πως υπάρχει θέμα επιστροφής. Από τη στιγμή που μπήκε στο στόχαστρο θα έβγαινε. Η μόνη σκέψη, ο πόνος στο δεξί γόνατο… Η εκκίνηση Σάββατο 09-10, ώρα 07:30… Μαζεύεται κόσμος στο καφέ Αργώ με τα γλυκύτατα κορίτσια. Και όμως, παρόλη τη μαυρίλα μαζευτήκαμε 25 εκ των οποίων 2, κυρίες. Οι οικοδεσπότες χαμογελαστοί και ζεστοί στο πλάι μας για πληροφορίες, συμβουλές κλπ. Η ομορφιά της απλότητας… Χαμηλές νεφώσεις και υγρασία, όχι όμως βροχή. Όλα ωραία. Καταθλιπτικός καιρός. Η αγάπη μου… Ξεκινάμε όλοι μαζί, γεμάτοι όρεξη. Ο ρυθμός που ήθελα να έχω με έκανε να είμαι μόνος για το πλείστο της διαδρομής. Στάση στο 40ο χλμ για να γεμίσω το παγούρι πριν τη μεγάλη ανάβαση Τυμφρηστού. Εκεί περνάει και η παρέα των ποδηλατών. Ξεκινάει γλυκά μία υπέροχη, πλην μακρά, ανάβαση. Κλίσεις που δεν σπάνε πόδια. Στην ευθεία πιο πριν διαπίστωσα πως κάτω από το 16άρι γρανάζι τσιμπάει λίγο παραπάνω το γόνατο. Ήθελα να βγάλω τη μεγάλη ανηφόρα δίχως να το πιέσω και ανέβηκα με το 25άρι γρανάζι, το μεγαλύτερο κομμάτι της ανάβασης. Ας με πονούσε μετά η μέση, θα το διαχειριζόμουν, όχι όμως από την αρχή. Περνάμε τα εντυπωσιακά φιδάκια του Τυμφρηστού. Ανεβαίνουμε, ανεβαίνουμε. Νεφώσεις, ομίχλη. Χάνουμε έναν υπέροχο ορίζοντα, αλλά το να ποδηλατείς μέσα στην ομίχλη με πλήρη ησυχία έχει μία απόκοσμη ομορφιά βγαλμένη από βιβλίο του Stephen King. Ακούς σκυλιά, σκυλιά δεν βλέπεις. Εκκλησάκια αχνοφαίνονται. Ορατότητα 50 μέτρων. Η φοβερή υγρασία δεν είναι και ο καλύτερος φίλος για το πόδι, αλλά πάμε καλά. Φτάνουμε στο τσιμεντένιο ημιστέγαστρο που σηματοδοτεί το τέλος της μεγάλης ανάβασης, κάπου στα 1470 μέτρα νομίζω. Εκεί στα ψηλά τσιμπήσαμε λίγη βροχούλα. Κατάβαση και πορεία προς το 1ο κοντρόλ. Το ότι τσίμπησε 70 χ.α.ω. μέσα στην ομίχλη και σε βρεγμένο ανέβασε την αδρεναλίνη, αλλά συμμαζεύτηκα γρήγορα στην τάξη. 1ο Κοντρόλ Στο κοντρόλ (67ο χλμ) συναντώ τους Dimitrios Kaltsas, έναν ποδηλάτη το όνομα του οποίου το γνωρίζω από την πιάτσα και το θηρίο Orestis Kapetanopoulos. Για πολλάαααα χλμ στα πόδια τους. Αρχίζω και κροταλίζω τα δόντια από το κρύο και καταλαβαίνω ότι δεν πρέπει να κάτσω πολύ… Μας προσφέρθηκαν όλα τα καλά από τα παιδιά της διοργάνωσης. Ο Kretsis Kostas 5 φορές προσφέρθηκε από ειλικρινές ενδιαφέρον να μου δώσει κάλυμμα ή οτιδήποτε, αλλά είμαι δογματικός στο «όπως άρχισες, θα τελειώσεις». Αναχώρηση…Επόμενη στάση για το μυαλό, το σημείο Ταρζάν στο 88ο χλμ όπου και τελειώνει το πλείστο των υψομετρικών, διάσημο σημείο για τους φίλους του ράλι Ακρόπολις. Σπάνιο γεω-πολιτειακό φαινόμενο μιας και αποτελεί σημείο τομής 3 νομών (Ευρυτανίας-Καρδίτσας-Φθιώτιδας). Ως τότε έχουμε συνεχή πάνω κάτω, ένα απίστευτο ελατοδάσος και μία ομορφιά που πραγματικά αγαλλιάζει την ψυχή σου κάνοντάς σε να νιώθεις ευλογημένος που μπορείς και ποδηλατείς τέτοια μέρη… Ένα μέρος αυτής της διαδρομής με την παρέα του Dimitrios Kaltsas. Σε ένα ανέβασμα, ο Δημήτρης συνέχισε με το ρυθμό του και εγώ με τον δικό μου. Στάση μικρή στο Ταρζάν για μένα και συνέχεια κατάβαση προς Ρεντίνα και Λίμνη Σκοκόβου. Ως εκείνο το σημείο είχα βάλει στόχο να βγει σε 3:10 ώρες μετακίνησης. Βγήκε σε 3:10 σύνολο. «Πάμε καλά», σκέφτηκα. Κατά την κατάβαση -με μερικά μικρά ανεβάσματα- αυτό που μου έμεινε είναι το ότι ανέβηκαν περίπου 15 ποδηλάτες, ξένοι, τους οποίους χαιρέτησα 15 φορές και έφαγα 15 φορές π@π@ρα. Να τα λέμε και αυτά. Το κλου όμως ήταν ο τσομπάνης, μάλλον μέλος του Tour de France, που σε μία μικρή ευθεία, με ρωτάει αν και πόσοι έρχονται από πίσω για να περιμένει ώστε να βγάλει μετά τα ζώα και τα σκυλιά στο δρόμο… Θεός!!! 2ο Κοντρόλ Έρχεται η Λίμνη Σμοκόβου, η οποία παρά τη χαμηλή ορατότητα ήταν μαγεία. Φοβερός σχηματισμός, φοβερή οπτική… Πορεία για 2ο κοντρόλ στην Ανάβρα στο 120ο χλμ. Μόνος, με την μουσική μου να μου κάνει παρέα… Σύντομη στάση, θερμή υποδοχή από τους φίλους του κοντρόλ και συνέχεια. Μένουν μερικά πάνω κάτω που μαζεύουν υψομετρικά και γεμίζουν τα πόδια. Ενεργοβόρα διαδρομή. Από καύσιμο είμαι πολύ καλά. Τα πόδια αντέχουν. Στις αναβάσεις -που δεν είναι και το φόρτε μου- πήγαινε σχετικά καλά, στις ευθείες το πάταγα όπως πάντα. Κάπου σε μία ευθεία προς τον Άγιο Στέφανο, βλέπω τον Ορέστη. Πάμε μαζί για λίγο, αφού τα λέμε για τα ποδηλατικά -δικά του κυρίως όμορφα επιτεύγματα, που ήθελα πολύ να μάθω… Στην αρχή της κατάβασης μένει για να φορέσω αντιανεμικό και συνεχίζω μόνος μου. Ωραία κατάβαση. Στην τελική ευθεία προς Καστρί και την κοιλάδα, ένα κορμί με ένα σκέτο μπουστάκι που έκανε τρέξιμο μέσα στη μαυρίλα, έδωσε λίγο χρώμα στη μουντή μέρα… Οι ευθείες στην κοιλάδα άρχισαν να βαραίνουν. Είμαστε πλέον στα 150-170 χλμ. Στο γεφύρι της Μπίστριτσας πριν την τελική ανάβαση των 6χλμ προς την Ιερά Μονή Αγάθωνος και το Καπνοχώρι έκανα μία στάση ανασυγκρότησης. Νερό, κρουασάν που είχα από το 1ο κοντρόλ και λίγο ηρεμία στο σώμα. Το γόνατο με ξέχασε… Εκεί περνάει και ο Ορέστης, βλέποντάς τον να περνάει τη γέφυρα και να καλπάζει στην ανάβαση. Ξεκινώ και εγώ με ένα σταθερό ρυθμό. Οι κλίσεις μαγικές. Τόσο φιλόξενες. 5-6% συνέχεια. Αλλά πλέον τις ένιωθα για παραπάνω. Ζεν φάση και βουρ στον ανήφορο. Με το 25άρι ένιωθα ότι μαλακώνει πολύ το πόδι και ήθελα να το βαρύνω λίγο. Οι κλίσεις το επέτρεπαν. Έφευγαν πιο καλά τα χλμ. 3ο κοντρόλ, 185ο χλμ Τι υποδοχή… χειροκροτήματα. Απίστευτα παιδιά. Σου έδιναν φτερά… Ήταν οι δρομείς από Ν. Σμύρνη -αν δεν κάνω λάθος. Εκεί είχε φτάσει λίγο πριν και ο Ορέστης ο οποίος ιπποτικά περίμενε ώστε να κατέβουμε πλέον μαζί έως τον τερματισμό. Λίγη ανάβαση ακόμα έως το Καπνοχώρι και πορεία προς το μαρτυρικό χωριό της Υπάτης. Χωρίς να το συζητήσουμε δεν πήγαμε από την προτεινόμενη περιφερειακή οδό που έχει πιο ήπια κλίση αλλά από την κεντρική, όπου είναι μία γούβα με κατηφοράκι που καταλήγει σε σχάρες και μετά σκάνε 200-250μέτρα ξύλου στο κεφάλι. Τρελή φάση…πάει και αυτό… Πλέον μόνο κατηφόρα έως τον τερματισμό, είμαι πίσω από τον Ορέστη…και μέσα μου πανηγυρίζω…πάει…βγήκε…και είμαι κοντά σε αυτόν τον φοβερό τύπο…πολύ εντός του χρόνου που είχα θέσει… ΤΡΕΛΑ!!! Τερματισμός Μπαίνουμε στα Λουτρά Υπάτης…πορεία προς το καφέ Αργώ, όπου και ο τερματισμός. Φτάνουμε χέρι χέρι με τον Ορέστη. Μας βλέπουν, χαμός, τρέλα, φωνές, χειροκροτήματα… Τι άνθρωποι, το φιλαράκι μου εκεί με χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, εμένα είχε πάει πιο πίσω. 8:18 ώρες ποδηλασίας, 09:35 σύνολο… Επιτυχής προσωπικός στόχος. Επίλογος Ξεκίνησε ένα brevet λοιπόν, μία διαδρομή στα πέριξ του Σπερχειού, η οποία πρέπει οπωσδήποτε να καθιερωθεί. Η χάραξη της διαδρομής είναι γεωγραφικά πανέμορφη και ποδηλατικά πανέξυπνη φορτώνοντας τα περισσότερα υψομετρικά στο πρώτο μισό και έχοντας μικρά σπασμένα στο δεύτερο. Η τελευταία των 6χλμ στη Μονή είναι από αυτές που σε ανδρώνουν ωστόσο… Στα περισσότερα brevet, τα μέρη που πραγματικά είναι μαγεία να ποδηλατείς αποτελούν το 30, το πολύ, 50% της συνολικής διαδρομής. Τα υπόλοιπα χλμ απλά σε πάνε από το Α στο Β. Εδώ μιλάμε για το κάτι άλλο… Και όλα αυτά έχοντας χάσει τη μαγεία του ανοιχτού ορίζοντα… Του να ποδηλατείς σε κορυφογραμμή, δηλαδή, και ανατολικά να έχεις τη θέα της Οίτης και της κοιλάδας του Σπερχειού, δυτικά των Αγράφων και νότια της κορυφής του Τυμφρηστού. Ποίημα… Την Άνοιξη επαναφορά με το παρεάκι. Για τους συντελεστές, τι να πω… Όπως πρέπει, ζεστοί, φιλικοί, ανθρώπινοι… Για τους λάτρεις της απλότητας είναι απλά το απόλυτο… Συγχαρητήρια σε όλους όσους δεν φοβήθηκαν την κακοκαιρία και τις όποιες ενδεχόμενες καιρικές κακουχίες και το τόλμησαν. Σίγουρα όλοι μας αποζημιωθήκαμε…
