Share on Facebook Share on Twitter Παρά τις απουσίες των φίλων μας και τις απώλειες της τελευταίας στιγμής, δεν διανοηθήκαμε να αφήσουμε αυτή την όμορφη μέρα να πάει χαμένη… Από το Κάστρο… Με πολλή όρεξη ξεκινάμε από το Κάστρο του Πλαταμώνα. Πρώτη εμπειρία ήταν 3 κ@λ@σκυλα στα 100 μέτρα, να τρέχουν τρελαμένα κατά πάνω μας. Ένα μεγάλο ΙΧ έκοψε, τα απέσπασε και μας έριξε τους παλμούς. Ευχαριστίες… Συνεχίζουμε την ανάβαση. Το κομμάτι έως τον Παλαιό Παντελεήμονα γενναίο, αλλά όμορφο. Καλές κλίσεις. Από εκεί και πέρα τα πράγματα αλλάζουν. Πολλά μεν τα χλμ, αλλά γλυκαίνει η κατάσταση. Η θέα της Θεσσαλονίκης απέναντι, κάτω από τον καταγάλανο ουρανό, και με τη γαλάζια θάλασσα να την χαϊδεύει ήταν μαγική. Περνάμε την Άνω Σκοτίνα από την πάνω μεριά της. Ξαφνικά έχουμε θέα προς τις νότιες κορυφές του Ολύμπου. Τις τυλίγει ένα λευκό πέπλο, ενώ η διαύγεια της ατμόσφαιρας ζωντανεύει όλες τις αποχρώσεις. Χάλκινα χρώματα γύρω μας σαν κάδρο και ήχοι με τρεχούμενα νερά από παντού. Δέος… Με το που ξεκινάμε να ποδηλατούμε στην πλευρά του βουνού που καταλήγει στην Καλλιπεύκη, ένας παγωμένος αέρας χιμάει καταπάνω μας. Αλλά δεν μας πτοεί τίποτα. Μέσα στην απόλαυση όλα… Ζεστά ροφήματα! Στάση στην Καλλιπεύκη για ζεστά ροφήματα. 1000 υψομετρικά ήδη σε 20χλμ! Στη συνέχεια μια μικρή ανάβαση 1.5χλμ, θέα από την (πρώην) λίμνη της Καλλιπεύκης και ξεκινάμε την κατάβαση 6χλμ μέσα στο ανήλιο, για να πέσουμε από τη πίσω μεριά του ορεινού όγκου. Φτάνουμε στη διασταύρωση για Καρυά, αλλά αυτή τη φορά πάμε ανατολικά ώστε να βγούμε προς τα Λείβηθρα και έπειτα τη Λεπτοκαρυά. Η ομορφιά της φύσης συνεχίζεται αμείωτα… Μόνοι μας στο δρόμο, εμείς και οι ήχοι των ποδηλάτων μας. Φτάνουμε στην ιστορική, γυναικεία, πλέον Μονή Κανάλων που χρονολογείται από τον 11ο αιώνα (!!!). Δεν ξέρω τι συμβαίνει με τις Μονές, αλλά εκεί, out of the blue, ξεπετιέται ένα κομμάτι που άγγιξε το 17% κλίση(!) Είναι μάλλον για να μην ξεχνάμε τα καντήλια… Κάπου εκεί πλησιάζουμε στα όρια των νομών Πιερίας και Λαρίσης. Αρχίζει να φαίνεται το Αιγαίο, το Κάστρο… Ξεκορφίζουμε στα 1.000μ υψόμετρο εκ νέου. Μικρή στάση για φροντιστήριο. Ακολουθεί μία κατάβαση, πολύ ιδιαίτερη, στα ατελείωτα φιδάκια των Λειβήθρων, περίπου 20+ φουρκέτες σε δρόμο με καλή κλίση… Τα Λείβηθρα είναι ο τόπος του μέγιστου Ορφέα και θέρετρο των Μουσών…καθόλου τυχαίο… Κατεβαίνοντας αυτό το πράγμα, ο αέρας παίζει μουσική στα αυτιά σου… Και μάθημα ιστορίας… Τα Λείβηθρα χάθηκαν τσάμπα και βερεσέ κάποτε. Τους είχε πει η καφετζού της εποχής, πως η τότε πόλη θα χαθεί από έναν αγριόχοιρο όταν τα οστά του Ορφέα που ήταν τοποθετημένα σε μία υδρία πάνω σε μία στήλη φανερωθούν στον ήλιο. Ε, από τότε οι τσοπάνηδες δημιουργούσαν θέματα… Ένας είχε πιει λίγο παραπάνω, σκόνταψε πάνω στη στήλη, η υδρία έπεσε στη γη και τα οστά φανερώθηκαν στον ήλιο. Και τότε – παρά τις προβλέψεις του Καντερέ της εποχής – πιάνει τεράστια καταιγίδα, φουσκώνει ο ποταμός Συς -πλέον Ζηλιάνα- και καταπλακώνει την πόλη. Οι πολίτες των Λειβήθρων έκαναν κοπάνες στο σχολείο και δεν ήξεραν πως Συς σημαίνει αγριόχοιρος στα αρχαία -μοντέρνα για αυτούς- και τον ήπιαν…τον Συς… Επίλογος με κατάβαση Η κατάβαση βγήκε ωραία με τη Μαίρη να είναι εξαιρετική στον χειρισμό. Σε κάθε φουρκέτα γυρνούσα το κεφάλι να δω πως όλα είναι οκ, αλλά μάλλον τελικά δεν χρειάζονταν. Ταλέντο στις αναβάσεις, ταλέντο και στις καταβάσεις… Τερματισμός με γεμάτες μπαταρίες και τρελή ικανοποίηση! Μία ακόμα ευλογημένη ημέρα…
