Share on Facebook Share on Twitter 200 χιλιόμετρα με πάνω από 3000 υψομετρικά! Φανταστική διαδρομή: Εκκίνηση από το Αίγιο με πορεία Ανατολική προς Διακοπτό, Ακράτα, Δερβένι (κρυφό control) και αναστροφή. Μετά από 56 χιλιόμετρα φλαταδούρα δίπλα στην θάλασσα του Κορινθιακού κόλπου και αφού τα πνευμόνια έχουν γεμίσει από ιώδιο αρχίζει η ανάβαση προς Καλάβρυτα για να ρουφήξουμε καθαρό ελατίσιο οξυγόνο. Συνεχόμενη ανάβαση 16 χιλιομέτρων, Μέγα Σπήλαιο και λίγο πέσιμο για Καλάβρυτα. Κατόπιν, για πολύ ξύλο μέχρι το διάσελο για το χιονοδρομικό των Καλαβρύτων στον Χελμό. 8 χλμ σκληρή ανηφορική διαδρομή για να φτάσουμε στα 1245 μ. υψόμετρο. Υπάρχει όμως και εκδίκηση. Υπέροχη κατηφόρα με καλή άσφαλτο προς Σπήλαιο Λιμνών, Πλανητέρο για πέστροφες, χαχαχα!!! (εδώ το control με τα απαραίτητα κεράσματα, μπάρες, σταφίδες, μπανάνες κλπ, από τον Λοΐζο) και Κλειτορία. Αναβάσεων συνέχεια……μετά την Κλειτορία, 10 ανηφορικά χλμ και μετά κάτω για Πριόλιθο και επιστροφή στα Καλάβρυτα. Εδώ τα απογευματινά σύννεφα σκληραίνουν την στάση τους με αστραπές, βροντές και κεραυνούς. Το ψιλόβροχο γίνεται καταιγίδα με λίγο χαλάζι να χτυπά το κράνος. Βουρρρρ για Κάτω Ζαχλωρού (εδώ το άλλο control με την Αγγελική). Μούσκεμα μέχρι το……… κόκκαλο. Σφράγισμα κάρτας, 2-3 μπάρες για ενέργεια και φύγαμε για τα τελευταία 40 χλμ. Ο δρόμος είχε γίνει λασπόδρομος, νερά χώματα, χαλίκια κλπ. Δεν τελείωσαν όμως τα υψομετρικά, 10 χλμ ανηφορικά ακόμα για Δουμενά, Πλατανιώτισσα και μετά κάτω για Αίγιο. Μετά από 160 χλμ και σαν «λαδωμένος ποντικός» που ήμουν η ανηφόρα φάνταζε γλυκιά! Και η έκπληξη: Ο πατημένος χαλικοχωματόδρομος που γνωρίζαμε ότι θα βρίσκαμε, από την βροχή είχε ξεφτίσει και παντού λάσπη και νεροσουρμές να κατεβαίνουν από το βουνό. Τα φρένα στρίγκλιζαν σα να μην υπήρχε καθόλου τακάκι. Η αλυσίδα είχε ξεπλυθεί και είχε στεγνώσει από λιπαντικό. Από το σφίξιμο των δοντιών μου άρχισαν να πονάνε οι σιαγόνες μου. Σα να μην έφταναν όλα αυτά, από λάθος μου, στην Πλατανιώτισσα δεν έκανα δεξιά για Αίγιο και πήγα ευθεία (για να δυσκολέψω λίγο την κατάσταση). Ο δρόμος οδηγούσε και αυτός στο Αίγιο μέσω Φτέρης, αλλά με 12 χλμ και καμιά 400αριά υψομετρικά περισσότερα… Όταν το κατάλαβα δεν υπήρχε επιστροφή. Έσφιξα κι άλλο τα δόντια σα να έμπλεκα το γρανάζι του ”οδοντωτού” και τερμάτισα όρθιος και δυνατός. Συγχαρητήρια για την οργάνωση και την φιλοξενία από τους διοργανωτές! Αλλά έπρεπε βρε παιδί μου να κανονίσουν να μην βρέξει…
