Ήταν ένα βουνό που είχα χρόνια να επισκεφθώ και αυτό όχι χωρίς σοβαρό λόγο. Οι κλίσεις, ιδιαίτερα στα πρώτα χιλιόμετρα, είναι απίστευτα σκληρές, οπότε απαιτεί την καλύτερη σου φόρμα για να σε αφήσει να το ανέβεις!

Έχοντας λοιπόν προετοιμαστεί αρκετά, αποφάσισα αυτή την Κυριακή να ανέβω το Καϊμακτσαλάν, από την πιο σκληρή, δυτική ανάβαση, από τον Άγιο Αθανάσιο.

Πρωινό ξύπνημα και αναχώρηση στις 8 από Φλώρινα. Πρώτα το μενού είχε ένα μικρό ορεκτικό, την ανάβαση προς Κέλλη.

Κλασσικά για Κυριακή, τα πόδια δεν φαίνονται να πολυχαίρονταν με την επιλογή μου, δείχνοντας την απροθυμία τους. Σε άλλη περίπτωση, ίσως ακύρωνα μια τέτοια Κυριακάτικη «βόλτα», από τη στιγμή που δεν ήμουν στο 100%, αλλά είχα πίστη στο φορμάρισμα μου και έτσι συνέχισαΆγιος Αθανάσιος – Καϊμακτσαλάν – Όχι μια εύκολη γύρα!

Άγιος Αθανάσιος – Καϊμακτσαλάν – Όχι μια εύκολη γύρα!

Ο καιρός συννεφιασμένος συνεχώς, με αρκετή υγρασία με έκανε να φοράω ίδια μανίκια. Πάνω στην Κέλλη, έβαλα το αντιανεμικό και άρχισα να κατεβαίνω την πίσω μεριά. Ευτυχώς πλέον έχει πέσει αρκετή άσφαλτος σε εκείνη την κατεβασιά και μπορείς να απολαμβάνεις την εμπειρία.

Άγιος Αθανάσιος – Καϊμακτσαλάν – Όχι μια εύκολη γύρα!

Μερικές φώτο αργότερα, ήμουν ήδη χαμηλά πάνω από τη λίμνη Βεγορίτιδα, οδεύοντας προς τη διασταύρωση. Φτάνοντας εκεί, κοίταξα το οδόμετρο, γιατί ουσιαστικά εκεί ξεκινούσε η ανάβαση του Καϊμάκ.

Η ανάβαση

Η «σαλάτα» των 2 χλμ με μέση 7%, κράτησε μέχρι το Νέο Άγιο Αθανάσιο, που μαζί με το προηγούμενο ορεκτικό είχαν ολοκληρώσει την προετοιμασία του γεύματος. Πήρα τα μαχαιροπίρουνα, καθώς το κυρίως πιάτο σερβιρίστηκε μπροστά μου!

Άγιος Αθανάσιος – Καϊμακτσαλάν – Όχι μια εύκολη γύρα!
Το κυρίως πιάτο ξεκινά!

Ακολούθησε ένα γαστρονομικό «ξεφάντωμα», 2.73 χλμ με μέση κλίση 11.7% (strava το ανάγνωσμα), που δεν ήθελες κυριολεκτικά να τελειώσει… (Ασύστολα ψέματα!) Στο τελείωμα του, στη διασταύρωση, πήρα μερικές ανάσες για να συνεχίσω. Το γεύμα ήταν απλά στο ξεκίνημα του.

Για να αποτελειώσω τη μερίδα μου, έπρεπε να συνεχίσω προς τον Άγιο Αθανάσιο, το πέτρινο χωριό χωμένο πίσω από το βουνό. Εκείνο το 1.5 χλμ με μέση 12.7% μου έπεσε κομμάτι βαρύ, αλλά σιγά σιγά το «ροκάνισα».

Φτάνοντας το χωριό ένιωσα μια περίεργη ικανοποίηση, μια αίσθηση ότι είχα ανέβει ποδηλατικά το Έβερεστ! (με λιγότερο οξυγόνο, το μυαλό σου παίζει παιχνίδια…)

Βρήκα το μοναδικό καφέ ανοιχτό και στρατοπέδευσα. Τώρα μπορούσα να απολαύσω τον καφέ μου. 40΄μετά κατηφόριζα εκείνες τις απίστευτες φουρκέτες, διασταύρωση και στροφή αριστερά προς την κορυφή.

Άγιος Αθανάσιος – Καϊμακτσαλάν – Όχι μια εύκολη γύρα!
Καφεδάκι στον Άγιο Αθανάσιο
Άγιος Αθανάσιος – Καϊμακτσαλάν – Όχι μια εύκολη γύρα!
Ένα γεράκι, παραφυλάει…

Αυτήν την ανάβαση, είχα πάνω από 8 χρόνια να την κάνω, και απλά θυμόμουν ότι τα πρώτα χλμ ήταν κάπως σκληρά και μετά η κλίση «μαλάκωνε». Η λέξη κλειδί στην προηγούμενη πρόταση ήταν το «κάπως», γιατί τα πρώτα 3 χλμ με τις 4 φουρκέτες είχαν μέση κλίση κοντά στο 10%!. Τα πόδια ήταν ήδη καταπονημένα από τα πρώτα σκληρά 6 χλμ, οπότε έδιναν μόνο αυτό που χρειαζόταν για να συνεχίζεται η ανάβαση, και εγώ πάλι δεν ζητούσα κάτι παραπάνω

Η ανάβαση εκείνων των 14 χλμ αποδείχτηκε σκέτη μαγεία. Ο δρόμος αρκετά φαρδύς και σχετικά σε καλή κατάσταση, το δάσος με πεύκα αρχικά που αργότερα αντικαταστάθηκαν με οξιές και δρυς. Το μόνο που άκουγες ήταν η μετάδοση της αλυσίδας, το σταθερό πεταλάρισμα, τις βαθιές ανάσες και το τιτίβισμα των πουλιών. Μαγευτικές στιγμές, ανεκτίμητες στιγμές, που η ποδηλασία σου προσφέρει απλόχερα, πάνω στο 3ο ψηλότερο βουνό της Ελλάδας μας.

Δεξιά ο Παλιός Άγιος Αθανάσιος, που σταμάτησα, στο κέντρο ο Νέος Άγιος Αθανάσιος, και στο βάθος η Άρνισα

Και το κωμικό της ελληνικής πραγματικότητας: Ξεχωρίζω από μακριά έναν κυνηγό, λίγο πιο κάτω από το επίπεδο του δρόμου. Περνώντας δίπλα του, μου σφυρίζει, γυρνάω και μου λέει: «Πρόσεχε γιατί έχει και άλλους μπροστά!» Είπα να του απαντήσω «Να προσέχω μην τους πατήσω; Γιατί αυτοί πρέπει να προσέχουν εμένα..» Έγνεψα και συνέχισα.

Όταν άρχισα να βλέπω το γάργαρο νεράκι να κυλάει στο πλάϊ του δρόμου ήξερα ότι πλησίαζα. Σε λίγο στα αριστερά μου, φάνηκε η βραχώδης κορυφή. Ξανανέβασα τα μανίκια, είχα πλέον περάσει τα 1800μ, το πέρασμα στο Βίτσι δηλαδή και συνέχιζα. Ήξερα ότι στην κορυφή δεν θα είχα προστασία από τον άνεμο

 

Σε μερικά χλμ, φάνηκε το οροπέδιο και ένα κοπάδι αλόγων με κοιτούσε παράξενα. Τα χαιρέτησα και συνέχισα προς τη διασταύρωση, που θα χρησιμοποιούσα αργότερα στην κατάβαση. Με χαρά διαπίστωσα ότι εκείνα τα 2 χλμ μέχρι το Χ.Κ. είχαν νέα άσφαλτο, όπως και μερικά τμήματα της ανάβασης. «Η πρόοδος έφτασε τελικά εδώ πάνω σκέφτηκα» και πάτησα δυνατά πλέον προς κορυφή.

Άγιος Αθανάσιος – Καϊμακτσαλάν – Όχι μια εύκολη γύρα!
Σεληνιακό τοπίο, το τελευταίο χλμ πριν την κορυφή

Από μακριά φαινόταν το Χιονοδρομικό, που τελευταία φορά είχα ανέβει το φθινόπωρο του 2018, στον αγώνα που είχα πάρει μέρος τότε.

Η κορυφή

Φτάνοντας, άφησα επιτέλους τα πεντάλ και σταμάτησα. Μερικές καλύβες και ένα βαγόνι ήταν μάρτυρες του τερματισμού μου, αλλά 3 ώρες και 1500 μ. ανάβασης μετά, ήμουν εκστασιασμένος! Άραξα πίσω από το κτίριο για απάγκιο, φόρεσα το αντιανεμικό και άρχισα να τρώω, απολαμβάνοντας το κατόρθωμα μου. Ακόμα εδώ λοιπόν!

Ένα πεινασμένο σκυλάκι μου έκανε παρέα, ενώ από μέσα έρχονταν μυρωδιές από μαγειρεμένο κρέας. «Πόσο μ@λ#κες σκέφτηκα που δεν ταίζουν το σκυλάκι…» Του έδωσα ένα σακουλάκι με αλμυρά, που είχα για ώρα ανάγκης και τα καταβρόχθισε με μανία.

Το σώμα άρχισε να κρυώνει, και αυτό ήταν το καμπανάκι για αναχώρηση. Αποχαιρέτησα το σκυλάκι, το παλιό βαγόνι και άρχισα την κάθοδο. Μετά τη διασταύρωση, πήρα το δρόμο προς Έδεσσα. Εκεί, πάνω από τα σύννεφα πλέον, ο άνεμος λυσσομανούσε και εγώ κυριολεκτικά τουρτούριζα, αλλά απλά έπρεπε να αντέξω, μέχρι να φτάσω μέσα στο δάσος πάλι.

Η κατάβαση

Εκείνη η άσφαλτος στα πρώτα χλμ ήταν γεμάτη μεγάλες τρύπες και σπασμένη, σε χειρότερη κατάσταση από ό,τι θυμόμουν. Ένα μικρή τμήμα ήταν μάλιστα σκέτο χαλίκι.

Άγιος Αθανάσιος – Καϊμακτσαλάν – Όχι μια εύκολη γύρα!
Gravel καταστάσεις!

«Κρίμα» σκέφτηκα, μια τέτοια ανάβαση…

Όταν πλέον χώθηκα για τα καλά μέσα στο δάσος, η υγρασία μειώθηκε και ένιωθα καλά. Το σχέδιο ήταν να κατέβω από νέα διαδρομή, από το χωριό Καρυδιές, για να μην περάσω από Κερασιές και έτσι να γλιτώσω χιλιόμετρα. Είχα περάσει τη διαδρομή στο GPS για να μην χάσω τη στροφή, που αποδείχθηκε εύκολη στο να την χάσεις, γιατί δεν υπήρχε καν πινακίδα για το χωριό.

Καρυδιές

Αμέσως χάρηκα γιατί είδα μια στενή μεν, αλλά όμορφα στρωμένη κατάβαση, μέσα από τα χωράφια. Η χαρά μου κράτησε περίπου 1 χλμ, όταν είδα από μακριά χώμα και άρχισα να φρενάρω δυνατά! Ένα κομμάτι ήταν στρωμένο κυριολεκτικά με γαρμπίλι, με τσιμέντο και 3Α , το υλικό που βάζουν σαν υπόστρωμα, κάτω από την άσφαλτο. Οι πέτρες γλιστρούσαν, η αρνητική κλίση μεγάλη, κι εγώ χαμηλά στο ποδήλατο και στα φρένα.  Σε μια στιγμή σκέφτηκα μήπως ήταν έτσι όλο το κομμάτι προς το χωριό, αλλά εκείνα τα 5.5 χλμ στο -9% έπρεπε να τα κατέβω. Ευτυχώς, μετά μερικά μέτρα άσφαλτος και πάλι αλλά είχα μάθει το μάθημα μου και ήμουν προσεκτικός.

Τελικά, ήταν ακόμα 2 τέτοια κομμάτια, που μου βγήκε η ψυχή μέχρι να τα περάσω και να φτάσω τελικά στο χωριό. Ποτέ ξανά λοιπόν από εκεί.

Γέμισα το παγούρι και συνέχισα την χαλαρή πλέον κατάβαση. Σε μερικά χλμ ήμουν στη διασταύρωση μετά τον Άγρα, στο δρόμο Έδεσσας- Φλώρινας, συνεχίζοντας για Άρνισα. Παραδοσιακά σε εκείνο το κομμάτι της επιστροφής βρίσκω πάντα κόντρα άνεμο, αλλά αυτή τη φορά ήταν απόγευμα και ήμουν τυχερός!

Άγιος Αθανάσιος – Καϊμακτσαλάν – Όχι μια εύκολη γύρα!

Πλάτη συνέχεια, μέχρι την Άρνισα όπως χτύπησα το «βρώμικο της ημέρας», παγωμένη Coca και πατατάκια. Συνέχεια δίπλα από Βεγορίτιδα με τον άνεμο σύμμαχο, απόλαυσα τη λίμνη, έφτασα Άγιο Παντελεήμονα και ανέβηκα το ανηφοράκι.

Εκεί είδα στο καντράν ένα κόκκινο φωτάκι να αναβοσβήνει. Περιέργως, δεν ήταν αυτό της ρεζέρβας, αλλά έγραφε «αριστερή ανάρτηση»! Ήταν το αριστερό μου γόνατο που άρχισε να καταγράφει πόνους. Εκείνα τα σκληρά χλμ είχαν πάρει την εκδίκηση τους.

Καφέ και ανάρρωση στο Αμύνταιο

Δεύτερη και τελευταία στρατοπέδευση στο Αμύνταιο, για τον σωστό καφέ της ημέρας. Μια και τα περισσότερα παιδιά με γνωρίζουν, μου έφεραν αμέσως μια παγωμένη κανάτα νερό και ζήτησα επιπλέον πάγο και χαρτί κουζίνας. Η σερβιτόρα δεν παραξενεύτηκε με το αίτημα μου, μετά το θέαμα της φανταζί στολής μου…

Άγιος Αθανάσιος – Καϊμακτσαλάν – Όχι μια εύκολη γύρα!

Για να μην πολυλογούμε λοιπόν με το ένα χέρι έτρωγα και έπινα τον εσπρέσο μου και με το άλλο κρατούσα τα παγάκια, τυλιγμένα στο χαρτί πάνω και περιμετρικά από το γόνατο μου. Πέρασα ευχάριστα (όσο ευχάριστα μπορούσα υπό τις δεδομένες συνθήκες) για 60΄ και μετά συναρμολογήθηκα ξανά και συνέχισα.

Τα τελευταία χλμ

Η ανάβαση στο Κλειδί έγινε δυνατά, τα πόδια έδιναν κανονικά, το γόνατο ήταν ΟΚ και σε λίγο προσπερνούσα γρήγορα την Βεύη. Μουσική στα αυτιά, χαμόγελα και στο βάθος ο ήλιος που χασμουριόταν.

Στη διασταύρωση για Αμμοχώρι, περίπου 10 χλμ από Φλώρινα, το φωτάκι άρχισε πάλι να αναβοσβήνει, οπότε έκοψα ρυθμό, δεν είχε νόημα πλέον.

Μπήκα στην πόλη, σούρουπο πλέον, κουρασμένος αλλά ευτυχισμένος. Μια δύσκολη αποστολή είχε στεφθεί με επιτυχία…

https://www.strava.com/activities/9913161130

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Check Also

Alaskan Malamute 400 2024 – Η μεγάλη περιπέτεια

Όλη η προπόνηση του φετινού καλοκαιριού, είχε ως στόχο αυτήν τη διαδρομή των 400 χλμ. Το π…