Υποθέτουμε ότι για να βρίσκεται κάποιος σε αυτή τη σελίδα και να προτίθεται να διαβάσει αυτό το κείμενο, θεωρείται δεδομένο ότι, πρώτον, θα έχει οπωσδήποτε μια άμεση ή έμμεση σχέση με την ποδηλασία και, δεύτερον, θα έχει τουλάχιστον ακούσει για την έννοια της Super Randonnee.

Μπορεί να μην έχει πάρει ποτέ μέρος σε μία από αυτές, άλλωστε μόλις ένα μικρό ποσοστό ποδηλατών αποφασίζουν κάποια στιγμή στη ζωή τους να δοκιμάσουν κάτι τέτοιο και, από αυτούς που θα το αποφασίσουν και θα το τολμήσουν τελικά, σίγουρα κάποιοι δεν θα καταφέρουν να το ολοκληρώσουν, αλλά οπωσδήποτε θα έχει κατά νου το τι περίπου είναι μία Super Randonnee.

Πιθανότατα όλοι μας εδώ μέσα γνωρίζουμε κάποιον – κάποιους, που έχουν συμμετάσχει και έχουν ολοκληρώσει με επιτυχία μια τέτοια τεράστια από όλες τις απόψεις δοκιμασία. Μια δοκιμασία που, οπωσδήποτε, η επιτυχή της ολοκλήρωση μας γεμίζει με θαυμασμό για αυτόν που τα κατάφερε, με μια καλώς εννοούμενη «ζήλεια» και, ίσως αυτό είναι και το σημαντικότερο, μας δίνει κίνητρο να δοκιμάσουμε κι εμείς κάποια στιγμή κάτι ανάλογο.

Επιγραμματικά, μία Super Randonnee ξεφεύγει κατά πολύ από την έννοια του brevet και γι’ αυτό σωστά, κατά τη γνώμη μου, δεν θεωρείται καν ως ένα brevet. Το μόνο κοινό στοιχείο που μπορεί κανείς να εντοπίσει μεταξύ Super Randonnee και brevet είναι απλώς και μόνο η έννοια του χρονικού ορίου που υπάρχει για την επιτυχή ολοκλήρωση. Πέραν τούτου, ουδέν.

Η Super Randonnee αποτελεί μια δοκιμασία 600 χιλιομέτρων (εξ αυτού και συντομογραφικά αναφέρεται και ως SR-600), η οποία, όμως, έχει ως βασικό χαρακτηριστικό το γεγονός ότι περιλαμβάνει έναν τεράστιο αριθμό θετικών υψομετρικών που, βάσει κανονισμού, πρέπει να υπερβαίνουν τουλάχιστον τα 10.000. Το χρονικό όριο για την επιτυχή ολοκλήρωση τίθεται στις 60 ώρες, 20 ώρες περισσότερο από ένα απλό brevet 600 χιλιομέτρων. Παραμένει διαθέσιμη στους ενδιαφερόμενους ποδηλάτες καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου, όσο τουλάχιστον το επιτρέπουν οι φυσικές συνθήκες σε κάποια βουνά που, κατά τη διάρκεια του χειμώνα, δεν υπάρχει διέλευση λόγω χιονιού.

Είναι ευκόλως εννοούμενο ότι δεν υπάρχει μαζική εκκίνηση σε συγκεκριμένη ημερομηνία, όπως στα brevet, αντιθέτως όποτε νιώσει κανείς έτοιμος για να δοκιμάσει κάτι τέτοιο, επικοινωνεί με τον διοργανωτή και αφού λάβει οδηγίες, κάρτες, ταμπελάκι για το ποδήλατο, κάνει την προσπάθειά του στην ημερομηνία που ο ίδιος έχει προτείνει στον διοργανωτή. Τα σημεία ελέγχου, φυσικά, είναι προκαθορισμένα και η διέλευση πιστοποιείται με φωτογραφία του ποδηλάτου σε κάθε ένα από αυτά τα σημεία.

Μετά από αυτά που, πάνω κάτω, είναι γνωστά στους περισσότερους, θα δοκιμάσω να εισέλθω βαθύτερα στο νόημα και στην ουσία της όλης αυτής δοκιμασίας. Μία SR-600 αποτελεί ένα σχολείο ζωής ή, για να μικρύνω το βεληνεκές, ένα σχολείο ποδηλασίας. Κι αυτό με την έννοια ότι όλοι οι συμμετέχοντες, είτε είναι άρτιοι και ολοκληρωμένοι αθλητές, είτε είναι απλώς σε ένα πολύ καλό επίπεδο φυσικής κατάστασης (δεν μπορεί να σταθεί συζήτηση αν μπορεί να λάβει κανείς μέρος σε κάτι τέτοιο αν δεν είναι τουλάχιστον σε ένα επίπεδο φυσικής κατάστασης λίγο ή πολύ παραπάνω από το απλώς «καλό»), έχουν μία κοινή βάση.

Υποχρεούνται όλοι να διανύσουν 600 χιλιόμετρα σκαρφαλώνοντας σχεδόν 1 ½ φορά το Έβερεστ, χωρίς καμία εξωτερική βοήθεια, χωρίς κανέναν να τους περιμένει κάπου για να τους δώσει ένα μπουκάλι νερό, να τους πει έναν λόγο ενθάρρυνσης, να τους έχει κάπου στρωμένα για να κοιμηθούν. Για 2 ½ μέρες θα περιφέρονται από τόπο σε τόπο πάνω σε δυο ρόδες, κινούμενοι μόνο με τη δύναμη των ποδιών τους, εκτεθειμένοι στα στοιχεία της φύσης, καλούμενοι να αντιμετωπίσουν τη βροχή, το κρύο, τη ζέστη, την πείνα και τη δίψα, τη νύστα που έρχεται εκεί που δεν την περιμένεις και, κυρίως αυτό, τα παιχνίδια που παίζει το μυαλό.

Γιατί όλα μπορείς να τα προβλέψεις και τα έχεις λύσει από πριν αλλά, αν δεν έχεις κλειδώσει στο σπουδαιότερο όργανο του σώματος που είναι ο εγκέφαλος την απόφαση πως ό,τι κι αν προκύψει εσύ θα συνεχίσεις να πεταλάρεις, τότε είναι προτιμότερο να μην ξεκινήσεις ποτέ από το σπίτι σου για να κάνεις κάτι τέτοιο.

Ως σχολείο ζωής, η SR-600 κατορθώνει να βάλει τον συμμετέχοντα στη διαδικασία να λαμβάνει γρήγορα αποφάσεις για προβλήματα που ξεφυτρώνουν αναπάντεχα και απαιτούν δραστικές και άμεσες λύσεις. Τόσο άμεσες που ενδεχόμενη λάθος εκτίμηση της κατάστασης πιθανώς να κοστίσει κάτι πολύ περισσότερο από το να μην ολοκληρωθεί απλώς η διαδρομή μέσα στον προβλεπόμενο χρόνο.

Το «πάμε κι όπου βγει» δεν έχει θέση εδώ. Είσαι υποχρεωμένος, αν δεν θες να βρεθείς σε άθλια κατάσταση να κλαις τη μοίρα σου νυχτιάτικα, να έχεις προνοήσει από πριν για την κάθε λεπτομέρεια προκειμένου να φέρεις εις πέρας την αποστολή σου. Το παν στην ποδηλασία, όπως και στη ζωή, είναι να ευχαριστιόμαστε τις στιγμές μας και να μετατρέπουμε την κάθε μας ανάσα σε γιορτή. Για να το μπορέσουμε αυτό, όμως, θα πρέπει να είμαστε συνεπείς με τις ευθύνες μας, να προνοούμε για τις λύσεις στα προβλήματά μας και να μην τα αφήνουμε στην τύχη τους γιατί η τύχη μπορεί να βοηθάει τους τολμηρούς, αλλά υπό έναν όρο: το κάνει μόνο για λίγο.

Μία SR-600 μπορεί να μετατραπεί από ένα απολαυστικό και όμορφο ταξίδι σε έναν φρικτό εφιάλτη μέσα σε μια στιγμή. Τα χιλιόμετρα είναι πολλά και δύσκολα, το ποδηλατικό «σούρωμα» έρχεται τόσο ξαφνικά που ούτε καν καταλαβαίνεις αν ποδηλατείς ή περπατάς ή απλώς έχεις ξαπλώσει στην άκρη του δρόμου και αυτό που βλέπεις από πάνω σου είναι ήλιος ή φεγγάρι. Ωστόσο, όπως η ζωή είναι σκληρή αλλά όχι άδικη, εμείς τη νομίζουμε για άδικη, έτσι και μια Super Randonnee μπορεί να είναι σκληρή αλλά δεν είναι άδικη. Αντιθέτως, ισχύει κι εκεί, όπως παντού, το «όπως στρώσεις, έτσι και θα κοιμηθείς». Ενίοτε και με την κυριολεκτική του σημασία.

Η Super Randonnee σου δίνει τη δυνατότητα και τον άφθονο χρόνο, πολύ πριν σταθείς στην εκκίνησή της, να μεριμνήσεις για όλα τα βασικά εκείνα ζητήματα που ενδεχομένως θα σε απασχολήσουν. Να κάνεις τους υπολογισμούς και τα σχέδιά σου, να οργανώσεις το φαγητό σου, τα ρούχα που θα έχεις μαζί σου και το θέμα του ύπνου σου. Κάνεις τις επιλογές σου, τις ζυγίζεις κατάλληλα και λαμβάνεις τη σωστή απόφαση. Δεν αφήνεις το παραμικρό χωρίς να το λάβεις υπόψιν σου, δεν αφήνεις καμία λεπτομέρεια να πιάσει μικρή ρίζα και, κατά τη διάρκεια της διαδρομής, να γίνει κισσός και να σε πνίξει.

Μελετάς εξονυχιστικά τη διαδρομή και προχωράς με σταθερό πετάλι. Όπως στη ζωή σου μελέτησες τα βήματά σου και προχώρησες και έγινες αυτό που έγινες. Κουβαλάς αρκετό βάρος, αλλά είναι ανάγκη να ξέρεις ότι αυτό δεν είναι το βάρος της ανασφάλειας αλλά το βάρος που θα σου διώξει άλλα βάρη.

Στην τσάντα της σχάρας σου ή στο apidura έχεις ένα έξτρα ισοθερμικό που θα μονολογείς όλη μέρα «τι διάολο ήθελα και το πήρα», αλλά τη νύχτα που μια μικρή καθυστέρηση θα σε βγάλει εκτός πλάνου και θα βρεθείς σε κάποια κορυφή, θα το φορέσεις με ένα φωτεινό χαμόγελο και θα κάνεις την κατάβαση με υπέροχη διάθεση και με αισθήματα που αγγίζουν την ευγνωμοσύνη.

Συνηθίζω να κουβαλάω αρκετό βάρος. Ποτέ δεν το θεώρησα περιττό. Γιατί ποτέ δεν θέλησα να φτάσω κάπου γρήγορα, θέλησα μόνο να φτάσω. Και πάντα έφτανα και πάντα θα φτάνω. Γιατί καμιά φορά τα βάρη που κουβαλάμε στην ίδια μας τη ζωή είναι τελικά η σωτηρία μας, αλλά δεν το καταλαβαίνουν αυτό οι άνθρωποι.

Αυτά έμαθα εγώ στη Super Randonnee. Αυτά μαθαίνουμε όλοι μας. Αλλά για να τα μάθουμε και να τα δούμε χρειαζόμαστε καθαρή ματιά. Και για να τα ακούσουμε, είναι ανάγκη να έχουμε ευήκοα ώτα στα λόγια του Αϊνστάιν: «Το πιο ακατανόητο πράγμα είναι ότι ο κόσμος είναι κατανοητός».

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Check Also

Ο ανήφορος – Μια εισαγωγή στην μεταφυσική της ανηφόρας

Το κείμενο που ακολουθεί δεν είναι ούτε σύντομο (θα προσπαθήσω να είναι), ούτε εύπεπτο. Απ…