Share on Facebook Share on Twitter Ένα ακόμα brevet πέρασε στο χρονοντούλαπο της δικής μου ποδηλατικής ιστορίας. Το 400άρι Brevet Vuelta! Πραγματικά αισθάνομαι ενθουσιασμένος όχι μόνο που τα κατάφερα αλλά και για τον χρόνο στον οποίο τερμάτισα. Δεν σας τον λέω… θα πρέπει να διαβάσετε μέχρι τέλος για να τον δείτε!! Όταν ξεκίνησα τα brevets το 2015 είχα πει κάθε χρόνο να αυξάνω το επίπεδο κατά 1. Ξεκινώντας το 2015 με 200άρια, συνέχισα το 2016 με 300άρι οπότε φέτος είχε σειρά να κάνω ένα 400άρι. Του χρόνου έχω υπολογίσει το 600άρι ώστε το 2019 να είμαι έτοιμος για… Γαλλία! (Βλέπω βέβαια ότι για Γαλλία θα ήταν καλό να έχω κάνει και κάτι μεγαλύτερο από 600άρι, οπότε βλέπω να κάνω και φέτος ένα 600άρι ώστε του χρόνου να κάνω κάτι μεγαλύτερο για να είμαι έτοιμος για το 2019… λεπτομέρειες!). Όταν βγήκε το πρόγραμμα brevets του 2017, η Vuelta ήταν σε αυτά που δεν υπολόγιζα, δεν ήταν στα μέτρα μου… τότε ήμουν βέβαια 45 κιλά βαρύτερος, με treking ποδήλατο και με 3 αποτυχημένα brevets στην πλάτη. Με τα νέα δεδομένα όμως αποφάσισα να το κάνω. Για μένα, να περάσω μια νύχτα πάνω στο ποδήλατο ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Αν και είχα μάθει να πηγαίνω μόνος στα brevets εδώ ήξερα ότι πρέπει οπωσδήποτε να βρω παρέα για να πάμε μαζί, τουλάχιστον την νύχτα. Οι φίλοι λόγω υποχρεώσεων και άλλων προβλημάτων δεν κατάφεραν να έρθουν, οπότε περίμενα πότε η ΠΕΠΑ θα βγάλει τη λίστα με τους οικονομικά τακτοποιημένους για να δω μέσα γνωστά ονόματα να ξέρω ότι δεν είμαι μόνος. Αφού είδα γνωστά ονόματα ησύχασα… αλλά μετά ήρθε ένα post από τους preriders και συγκεκριμένα από τον Antonios Zachariadis ο οποίος έλεγε λίγο η πολύ ότι είναι ένα ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ brevet. Αμέσως άρχισαν να γυρνάνε στο μυαλό μου σκέψεις κτλ. κτλ. μέχρι ένα επόμενο post όπου έλεγε για κάποιους preriders που εγκατέλειψαν! Εκεί σιγουρεύτηκα ότι θα είναι πράγματι δύσκολο αλλά τουλάχιστον είναι κυκλικό γύρω από την Αθήνα, οπότε όλο και κάποιος θα έρθει να με μαζέψει! Μιλώντας με τον αγαπητό Sotiris Ntalagiorgos όπου ήταν και αυτός στους preriders μου έδωσε κάποιες συμβουλές φαγητού, ωστόσο η γενική εικόνα ήταν και πάλι ότι είναι ένα δύσκολο brevet που θέλει συνετή αντιμετώπιση. Την δε τελευταία μέρα πριν το brevet ήρθε σαν κεραμίδα ένα post από την ΠΕΠΑ που έλεγε πως να μαζέψουμε την βλακεία που κάναμε και δηλώσαμε συμμετοχή στο brevet αυτό. Μετά από όλα αυτά, η ψυχολογία ήταν λίγο down αλλά ο ενθουσιασμός μεγάλος: πρώτο 400άρι, ποδήλατο όλη τη νύχτα… κτλ. κτλ. Έστησα το ποδήλατο και κρέμασα πάνω του 10 κιλά μπιχλιμπίδια, από φακούς, κινητά και τσαντάκια μέχρι και την καινούρια μου GoPro που έκανε το παρθενικό της ταξίδι σε brevet (η κακομοίρα!). Το πίσω τσαντάκι περιείχε σαμπρέλες και εργαλεία, το μπροστά τα φαγητά. Τι είχα από φαγητά? Ξέροντας ότι από Λουτράκι μέχρι Δήλεσι δεν θα βρω τίποτα ανοικτό λόγω νύχτας είχα μαζί: μπάρες, τζελάκια, βαφλίτσες δυναμωτικές, 3 σαντουιτσάκια μικρά και 4 κομματάκια μακαρονόπιτα που ο αγαπητός Sotiris Ntalagiorgos με είχε συμβουλέψει να πάρω μαζί. Εκτός από τα 2 μπουκάλια νερό πάνω στο ποδήλατο, είχα και 3 χυμάκια για έκτακτη ανάγκη μιας και η υδροδοσία την νύχτα θα ήταν δύσκολη παρά την γνώση που μου είχε δοθεί για διάφορες πηγές στη διαδρομή! Οι τσέπες πίσω στην μπλούζα φούσκωσαν τόσο πολύ που το 2XL ανακλαστικό της Λέσχης που πρόσφατα είχα πάρει φαινόταν ακόμα και μικρό σε μέγεθος! Ελευσίνα Φτάνοντας στην Ελευσίνα βρίσκω την ήρεμη δύναμη Γιώργος Παπαδάτος. Ο Γιώργος, για όσους δεν τον ξέρουν, είναι ο άνθρωπος που όταν τον δεις στον δρόμο μπορεί να βάλεις και στοίχημα ότι δεν έχει ανέβει ποτέ στην ζωή του σε ποδήλατο. Όμως, ο άνθρωπος έχει κάνει τα άπειρα brevets, είναι πλέον γραφικός, σε όποιο brevet και να πας τον πετυχαίνεις μπροστά σου! Πλέον ήξερα ότι αν ξεμείνω κάπου από δυνάμεις, ο Γιώργος θα με βρει από πίσω και θα συνεχίσουμε μαζί… αυτό με ηρέμησε αρκετά. Η εκκίνηση ήταν μαζική και ξεκινήσαμε μαζί με τον Manolis Karvelas μιας και είχαμε μιλήσει τις προηγούμενες μέρες και είχαμε πει να πάμε μαζί. Το σούρουπο με βρίσκει να ποδηλατώ γρήγορα μέσα σε ένα γκρουπ με το οποίο δεν κατάλαβα πότε περάσαμε Κακιά Σκάλα, Κινέττα και Αγ. Θεοδώρους. Ήταν σαν να κοιμόμουν, όταν ξύπνησα ήμασταν στο Λουτράκι! Τότε συνειδητοποιώ ότι είμαι σε ένα γρήγορο γκρουπ, ο Manolis Karvelas που είχαμε πει να πάμε μαζί έχει μείνει πίσω. Κλασικά αμφιταλαντεύομαι, αν πρέπει να συνεχίσω με το γρήγορο γκρουπ ή να περιμένω λίγο στο Λουτράκι τους επόμενους. Κλασικός μ@λ@κας, συνεχίζω με το γκρουπ σκεπτόμενος ότι αν είναι να μείνω, ας μείνω παραπέρα για να με βρουν οι επόμενοι, ας μην χάσω άδικα χρόνο τώρα περιμένοντας. Βράδυ Αρχίζουμε την ανάβαση για Πίσια, θεοσκόταδο. Ακόμα είναι νωρίς και έχω αρκετές αντοχές, μπορώ να ακολουθήσω άνετα το γκρουπ. Έχω φάει ήδη μια μακαρονόπιτα, έχω πιει και το τζελάκι μου! Φτάνουμε στην κορυφή, αντιανεμικά και βουρ για Σκίνο… μετά ισάδι μέχρι το Αλεποχώρι… περίπου, μέχρι τη στιγμή που οι πέτρες έκαναν την εμφάνισή τους μέσα στο δρόμο… θεωρώ ότι ήταν αρκετά επικίνδυνο να πατήσεις κάποια και να έχεις είτε λάστιχο είτε να βρεθείς στο δρόμο. Φτάνοντας Αλεποχώρι, μια όαση μας περίμενε. Ένα μαγαζί ανοικτό με σουβλάκια σε με ρομαντική κατάσταση δίπλα στη θάλασσα με παγκάκια και ομπρέλες. Η κυρία δεν πίστευε στα μάτια της 12:30 το βράδυ τόση πελατεία… Έβγαζε φωτογραφίες εμάς και τα ποδήλατα που είχαν καταλάβει το μαγαζί της. Το χαμόγελο στα χείλη έφτασε στα αυτιά όταν της είπαμε ότι έρχονται και άλλοι πεινασμένοι πίσω!! Αφού την ζαλίσαμε με το τι θέλει ο καθένας… άλλος κοτόπουλο, άλλος χοιρινό, άλλος χωρίς πατάτες, άλλος χωρίς μαρούλι… Ντερλικώσαμε και την κάναμε για την δεύτερη μεγάλη ανηφόρα… αυτή της Ψάθας. Βίλια Ομολογώ δύσκολη ανηφόρα… αλλά ευτυχώς σύντομη. Μετά μια τρίτη ανηφόρα για Βίλια και όλα ΟΚ… Φτάσαμε στα Βίλια και δεν υπήρχε ψυχή… αράξαμε στις καρέκλες σε ένα μαγαζί που είχε έξω, ανασυγκροτηθήκαμε και την κάναμε. Αν καθόσουν λίγο ακόμα θα είχες παγώσει… 3 βαθμούς από ότι λέγανε στα Βίλια… και εγώ με σορτσάκι από κάτω… βλέπεις, ο εξοπλισμός μου δεν περιλαμβάνει ακόμα μπατζάκια ή μανίκια… ευτυχώς για από πάνω ήμουν εντάξει, είχα και ισοθερμικό από μέσα και αντιανεμικό. Από κάτω έμπαζε όμως. Πλέον ήξερα ότι πρέπει να μείνω μαζί με το γκρουπ, ήταν 2 τη νύχτα, δεν με έπαιρνε να περιμένω κανέναν, έπρεπε πάση θυσία να ακολουθήσω αν δεν ήθελα να μείνω μόνος μέσα στη νύχτα. Ατύχημα GoPro Στο δρόμο προς Οινόη, διαπιστώνω ότι ο δρόμος κάτω είναι γρατζουνισμένος, έτοιμος για ασφαλτόστρωση. Το ποδήλατο πάει πάνω κάτω… τα διάφορα μπιχλιμπίδια έχουν αρχίσει να πηγαίνουν πέρα δώθε. Και ενώ είμαι στο τέλος του γκρουπ, ξαφνικά ακούω να φεύγει κάτι από το ποδήλατο… προσπαθώ μέσα στο θεοσκόταδο να καταλάβω τι είναι και ξαφνικά δεν βλέπω την GoPro… κρίμα που δεν την είχα ανοικτή εκείνη την ώρα… θα κατέγραφε πολύ ωραία την πτώση της. Σταματάω και ψάχνω μέσα στην εθνική να την βρω πριν περάσει κανένα φορτηγό και μας κάνει λιώμα. Την βρίσκω αλλά βλέπω το γκρουπ να έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Την βάζω στην τσέπη και ξεκινάω αλλά τελικά βλέπω ότι το γκρουπ με περιμένει παρακάτω… τι ευχαρίστηση… οι ευχαριστίες μετά παιδιά! Ανεβαίνουμε την ανηφόρα για Πάνακτο, βγαίνουμε Πύλη, παίρνουμε την ευθεία για Σκούρτα και βγαίνουμε στο ξέφωτο πάνω όπου φαίνονται όλα τα φώτα των περιοχών τριγύρω του Ευβοϊκού… τι ωραία θέα… για κατούρημα! Έχουμε καμιά φωτογραφία ρε παιδιά για να καταλάβει ο κόσμος τι εννοώ; Δήλεσι Κατηφόρα για Δήλεσι… 4:40 ήμασταν εκεί. Και ενώ τον έχουμε κυριολεκτικά δαγκώσει… μπαίνουμε σε ένα θερμοθάλαμο με μουσική όπου μας περιμένουν ο Γιάννης Αλβέρτος και ο John Mitrofanis. Τι ανακούφιση… καρέκλες, καναπέδες, ζέστη… σαν το σπίτι μας! Εκεί κάνω μια τρομερή διαπίστωση, είμαστε οι πρώτοι που περνάνε από το κοντρόλ. Λέω από μέσα μου που έμπλεξα… Από τη μια με χαροποιεί από την άλλη με αγχώνει η συνέχεια. Βέβαια, κοντεύει να ξημερώσει, οπότε ακόμα κι αν δεν μπορέσω να ακολουθήσω την ομάδα, θα είναι πλέον ημέρα… το έχω ξανακάνει μόνος, παρόλο που ξέρω τα οφέλη μιας ομάδας. Τρώμε και μόλις βγαίνουμε έξω… ψοφόκρυο. Τα δόντια μου τρίζουν κυριολεκτικά, θα μπορούσαν άνετα να παίξουν το ρόλο διατρητικού μηχανήματος. Κινούμαστε και δίπλα στη θάλασσα και αυτό φέρνει ένα επιπλέον κρύο. Ξημέρωμα Ξημερώνει, μαγευτικά… κρίμα που η GoPro βρίσκεται στην τσέπη και όχι πάνω στο ποδήλατο για να καταγράψει τις στιγμές αυτές. Φτάνουμε στην τελευταία μεγάλη ανηφόρα στους Αγ. Αποστόλους. Απολαμβάνουμε με διαφορετικό τρόπο το τσιμεντένιο κομμάτι που μας έχει υποσχεθεί η ΠΕΠΑ, άλλοι ποδηλατώντας το και άλλοι με τα πόδια. Ανηφόρα Βαρνάβα και τέρμα. Η γαλήνη του φούρνου στο Γραμματικό με βρίσκει να τρώω ένα τυροπιτοειδές, ένα ντόνατς σοκολάτα και ένα μιλκο… αναδιοργάνωση, αντηλιακό και βουρ για το 3ο κοντρόλ στη Νέα Μάκρη. Εκεί βρίσκονται ο Gerasimos Lykoudis και ο Antonis Katirtzoglou. Κοντομάνικα και εκκίνηση για Σούνιο. Η κούραση έχει αρχίσει να έρχεται μαζί με έναν πόνο στη κοιλιά όπου καταλαβαίνω αργά η γρήγορα ότι θα χρειαστώ τουαλέτα! Η ομάδα αρχίζει να δείχνει τα σκληρά δόντια της και εγώ προσπαθώ να παραμείνω στο τέλος του γκρουπ. Μετά το Μαρκόπουλο αρχίζω να τους χάνω… απομακρύνθηκαν τόσο πολύ που ούτε καν τους έβλεπα μπροστά… σταμάτησα σε ένα βενζινάδικο για νερό και για δυνάμεις μιας και είχα εξαντληθεί από τον ήλιο που πλέον είχε ανέβει ψηλά και τον αντίθετο αέρα της Λαυρίου. Φτάνω στο Λαύριο και μια ευχάριστη έκπληξη με περιμένει… Τα παιδιά είχαν κάτσει για ξεκούραση στη πλατεία και ευτυχώς ενωθήκαμε και πάλι. Γρήγορη αναδιοργάνωση και φεύγουμε για Σούνιο. Σούνιο Σούνιο, παστελάκι, μπάρα, παραλία, ναός, τουρίστες… αποχώρηση. Ήταν το πρώτο σημείο που είχα πει μέσα μου να αφήσω την ομάδα να φύγει και θα πάω τα τελευταία 80 χιλιόμετρα μόνος… τι στο καλό, κάποια στιγμή θα τερματίσω. Όμως τελικά συνεχίσαμε μαζί. Ο πόνος από την σέλα δυναμώνει, ο πόνος από την κοιλιά επίσης… αλλά εκεί… συνεχίζουμε! Μου φάνηκε αιώνας μέχρι το Καραϊσκάκη αλλά τελικά φτάσαμε. Εκεί ήταν ο Antonios Zachariadis και ο Konstantinos Karakatsoulis και ο Giorgos Papadimitriou. Έπρεπε να πάω τουαλέτα, οπότε η ομάδα έφυγε μετά την δικιά μου παραίνεση για να μην τους καθυστερήσω. Μετά από τις τονωτικές ενέσεις τον κοντρολιέρηδων, τις απαραίτητες φωτογραφίες και τη μίνι συνέντευξη που μου πήραν την έκανα για τα τελευταία 25 χιλιόμετρα. Τερματισμός Τερματισμός στις 16:20… συνολική διάρκεια: 20 ώρες και 20 λεπτά… απίστευτο. Επιστροφή σπίτι, ύπνος… λούσιμο με voltaren και μετά ύπνος… την άλλη μέρα, γιορτή! Ευχαριστώ την ομάδα (Giannis Mousadakos, Orestis Kapetanopoulos, Dimitris Mavropoulos, Stelios Goulielmos, Stelios Kerketzes, Αθανάσιος Βορδάνος, Agisilaos Lampropoulos και ένας Αντώνης – δεν θυμάμαι το επώνυμο!), που με δέχτηκε στην παρέα της (όχι ότι μπορούσε να κάνει και αλλιώς), που με ανέχτηκε και που με βοήθησε να τερματίσω τόσο γρήγορα. Όπως είπα στην αρχή, έχω βάλει στόχο φέτος και ένα 600άρι, λόγω υποχρεώσεων δεν μπόρεσα να πάω στην Καλαμάτα, οπότε τώρα βλέπω προς τον 600άρι του Βόλου, μιας και το Άμφισσα-Άκτιο-Άμφισσα είναι λίγο κοντά… Η έκπληξη είναι πως ενώ κατά την διάρκεια της Vuelta είχα πει ότι τελικά δεν θα πάω στο 600άρι… σήμερα Δευτέρα, μην πω από χθες Κυριακή το απόγευμα, άρχισα να το βλέπω πάλι θετικά… Ελπίζω να βρω παρέα γιατί μόνος δύσκολα… Καλή συνέχεια ποδηλατοσυνάδελφοι…
