Μια Κυριακάτικη βόλτα στην Καλαμάτα

Κυριακή 14/10/2018

Έχω στα χέρια μου το νέο κουρσάκι μου Cannondale η Αμερικάνα μου! Πιο ελαφρύ carbon γάρ. Αποφάσισα να το δοκιμάσω στα δύσκολα, το Λιμένι πάντα ήταν η διαδρομή που ήθελα να κάνω, ήθελα να ποδηλατήσω μέσα στα άγρια τοπία της Λακωνικής Μάνης.

Πρωί Κυριακής ετοιμάζομαι φοράω τα ποδηλατικά μου, έλεγχος στην Αμερικάνα, μηδενίζω το κοντέρ και ξεκινάω. Η ανηφόρα στον Κάμπο θα ήταν παιχνιδάκι μπροστά στις ανηφόρες μετά τον Άγιο Νικόλαο, το κοντέρ μου έδειχνε κλίση 5% ανέβηκα τον Κάμπο χωρίς ιδιαίτερη πίεση.

Μετά το Σταυροπήγιο λίγο πριν την κατάβαση για την Καρδαμύλη είχε μία δύσκολη ανηφόρα 9% κλίση με στροφή κλειστή. Aφού τελείωσε, άρχισε η κατάβαση προς Καρδαμύλη, ανάσες τώρα γιατί μπροστά ήταν τα πολύ δύσκολα.

Η Καρδαμύλη από ψηλά φαντάζει πολύ όμορφη μια εικόνα που σε αποζημιώνει μετά την ανάβαση. Φτάνω Καρδαμύλη και συνεχίζω για Στούπα πανέμορφη διαδρομή δίπλα στην θάλασσα με μικρές διακυμάνσεις στην κλίση του δρόμου.

Στην Στούπα είμαι σε δεκαπέντε λεπτά περίπου, από εδώ και πέρα η διαδρομή κυρίως μετά τον Άγιο Νικόλαο είναι δύσκολη, και αφού περνάω τις ευθείες ξεκινάνε οι ανηφόρες. Τώρα να σε δω τι ” ψάρια ” πιάνεις Αμερικάνα μου… Αρχίζω να ανεβαίνω σε κλίση 4%, πολλές κλειστές στροφές το τέμπο μου σταθερό σιγά, σιγά βλέπω όλο και από ψηλά το τοπίο που είναι πανέμορφο. Η κλίση ανεβαίνει και αυτή στο 6%, τα πόδια γυρνάνε πιο βαριά τα πεντάλ, κοιτάζω κάτω έχω ανέβει ψηλά, η κλίση σε κάποια σημεία έχει φτάσει 11% λέω δεν μπορεί θα τελειώσει, και με πολύ ιδρώτα φτάνω στην Πλάτσα στάση στην πλατεία του χωριού.

Μια γέρικη φιγούρα σμιλεμένη από το μανιάτικο τοπίο είχε απλώσει την πραγματεία του εμπρός στα πόδια του. Μέλι, Ρίγανη, Αλάτι μαζεμένο από τις κακοτράχαλες παραλίες της Μάνης. Συνεχίζω τώρα μέσα στο σκληρό τοπίο της Λακωνικής Μάνης πέτρες παντού, δεξιά αριστερά του δρόμου και ο Ταΰγετος άρχοντας, μεγαλοπρεπής τα σύννεφα πάντα εκεί να τον αγκαλιάζουν.

Αυτές οι εικόνες αποζημιώνουν οποία κούραση υπάρχει, περνάω τον Άγιο Νίκωνα ένα χωριουδάκι που στην πλατεία του περνά δεν περνά ένα αυτοκίνητο, δείγμα της Μανιάτικης κουλτούρας όλα-μας-ανήκουν-και-χτίζουμε-όπου-θέλουμε. Ακόμα και στο βουνό που δεν υπάρχει καθόλου βλάστηση, έχουν βάλει σύνορα με πέτρες.

Ποδηλατώ τώρα σε ευθείες και κατηφόρες λίγο πριν το Οίτυλο σταματάω σε ένα παραδοσιακό φούρνο μετά το κάψιμο τόσων θερμίδων επιβάλεται φαγητό και καφές, σε πρώτη φάση κασερόπιτα και για από κάτω που λέει και η Γεωργία μελομακάρονα πολύ νόστιμα. Εσπρεσάκι και η ενέργεια επανέρχεται, βλέπω ένα ζευγάρι ποδηλάτες να καταφθάνει στον φούρνο φορτωμένοι με τσάντες στα ποδήλατα τους, τους ρωτάω που πάνε μου λένε στην Στούπα όπου θα διανυκτερεύουν εκεί και την επόμενη θα συνεχίσουν για Καλαμάτα.

Ξένοι, μεγάλοι σε ηλικία φαντάζομαι πόσα ταξίδια θα έχουν κάνει με τα ποδήλατα τους, ζήλεψα που μπορούν να ταξιδεύουν όλο τον κόσμο επάνω σε ένα ποδήλατο, τους χαιρετώ και συνεχίζω. Μέσα στο τραχύ Μανιάτικο τοπίο, φτάνοντας το Οίτυλο η θέα είναι μοναδική, από ψηλά το Λιμένι φαντάζει σαν πίνακας θαλασσογραφίας. Τα νερά γαλαζοπράσινα πεντακάθαρα, πέτρινα χτίσματα πανέμορφα ενσωματωμένα στο άγριο τοπίο της Μάνης.

Κατεβαίνω μέσα από τις στροφές πλησιάζω το Λιμένι, έχω κατέβει πλέον και στην ευθεία η θάλασσα είναι δίπλα μου, το πέτρινο συγκρότημα ψηλά στο Λιμένι πανέμορφο. Η χαρά μου απερίγραπτη που κατόρθωσα να κάνω αυτό το υπέροχο ταξίδι. Χαϊδεύω την Αμερικάνα μου ξεχνώντας την κούραση νοιώθω υπέροχα συναισθήματα που μόνο το ποδήλατο μπορεί να χαρίσει.