Share on Facebook Share on Twitter Παρίσι 17/08/2019 – Σάββατο τεχνικός έλεγχος και παραλαβή εξοπλισμού Δυστυχώς ο καιρός συννεφιασμένος. Περίπου στις 10 το πρωί, αφού ετοιμαστήκαμε ξεκινήσαμε ποδηλατικά προς το χωριό Rambouillet όπου θα ήταν και το φετινό σημείο εκκίνησης. Η διαδρομή περίπου 30 χιλιόμετρα από το σπίτι που μέναμε, στα πρώτα κιόλας χιλιόμετρα άρχισε να ψιχαλίζει και να φυσάει αρκετά με την θερμοκρασία ευτυχώς καλή!! Η ώρα είχε πάει 12 όταν φτάσαμε εκεί, μέσα στον χώρο υποδοχής ποδήλατα παντού με τους αναβάτες ντυμένους καλά λόγω της βροχής και της υγρασίας που είχε αρχίσει να κάνει αισθητή την παρουσία της. Αφού περάσαμε τον πρώτο έλεγχο για την ώρα του καθενός, κατευθυνθήκαμε στο σημείο ελέγχου των ποδηλάτων….Εκεί με την υπόδειξη της εγγραφής μας, μας έδιναν ένα αυτοκόλλητο το οποίο κολλούσαν πάνω στο ποδήλατο και αφού έλεγξαν φώτα, φρένα και εξοπλισμό προχωρήσαμε στο παρκινγκ για να αφήσουμε τα ποδήλατα και να προχωρήσουμε στο σημείο που θα παίρναμε τα υπόλοιπα πράγματα. Τελειώνοντας με την διαδικασία καθίσαμε για λίγο στο καφέ-εστιατόριο που είχε και στην συνέχεια φύγαμε προς τον σταθμό για την επιστροφή στο σπίτι που μας περίμενε στέγνωμα ρούχων και παπουτσιών…. Παρίσι 18/8/19 – Κυριακή 18:00 αναχώρηση γκρουπ I Το πρωινό δύσκολο και αγχωτικό καθώς έβρεχε από το πρωί, οι προβλέψεις έδιναν βροχή μέχρι και τις 2 το μεσημέρι και έπεσαν μέσα. Στις 2 ακριβώς η βροχή σταμάτησε και ο ουρανός έγινε ξανά γαλανός. Η διάθεση άρχισε να φτιάχνει και μαζί της ξεκινήσαμε τις ετοιμασίες. Περίπου στις 3 αναχωρήσαμε όλοι μαζί προς τον σταθμό όπου θα παίρναμε το τρένο για το σημείο εκκίνησης. Κάπου κοντά στις 5 φτάσαμε στο χωριό Rambouillet ` το σημείο συνάντησης ήταν ένα μεγάλο πάρκο. Διασχίσαμε την τεράστια καγκελόπορτα, που πίσω από αυτή υπήρχαν παντού ποδήλατα με τους αναβάτες πάνω είτε δίπλα σε αυτά. Το χαμόγελο και η αγωνία ήταν ζωγραφισμένα στα πρόσωπα όλων που περίμεναν την ώρα για να φύγουν. Ο αριθμός απίστευτος, περίπου 6.800 ποδηλάτες σχεδόν απ’ όλα τα μέρη του κόσμου. Λίγο πριν την εκκίνηση βρέθηκα με τους υπόλοιπους της παρέας που ήταν σχεδιασμένο να κάνουμε την διαδρομή. Η ώρα είχε έρθει και όλο μαζί το γκρουπ κατευθύνθηκε προς το σημείο όπου μας σφράγισαν την κάρτα. Λίγα λεπτά αργότερα ξεκινήσαμε το ταξίδι μας. Κόσμος δεξιά και αριστερά του δρόμου να φωνάζει και να χειροκροτεί, γεμίζοντας μας με δάκρυα χαράς. Νιώθαμε τυχεροί που παίρναμε μέρος σε κάτι τόσο ιδιαίτερο. Τα πρώτα χιλιόμετρα έφυγαν γρήγορα ποδηλατώντας με φίλους και γνωστούς, το βλέμμα έκανε την δική του γνωριμία με το μέρος. Το φως του ήλιου άρχισε να πέφτει σταδιακά, πλέον είχαμε βγει για τα καλά από τους παλμούς την πόλης και οδηγούμασταν σε μέρη ήσυχα δίπλα από χωράφια που τα χώριζε στην μέση ο δρόμος, που μας οδήγησε σε ένα πυκνό δάσος που μέσα του έκρυβε αρκετή υγρασία. Αφήσαμε γρήγορα το σημείο αυτό, αφού πρώτα φορέσαμε τα ανακλαστικά γιλέκα. Το σκοτάδι είχε πέσει για τα καλά το μόνο φως στο μαύρο τοπίο έδιναν τα χιλιάδες κατακόκκινα φωτάκια καθώς και τα γνωστά φωσφορούχα γιλέκα, ο μόνος ήχος που υπήρχε στο κατά τα άλλα ήσυχο σκηνικό ήταν αυτός του ελεύθερου των τροχών. 1ο κοντρόλ – 217 χλμ Περίπου 4 ώρες αργότερα και στο 118ο χλμ, φτάσαμε στο κοντρόλ ανεφοδιασμού όπου κάναμε στάση για γρήγορο κολατσιό και συνεχίσαμε μέχρι το 217ο χλμ, στο Villaines la juhel το πρώτο επίσημο κοντρόλ. Εκεί μας περίμεναν χαμογελαστοί εθελοντές που μας ενημέρωναν που ακριβώς θα πρέπει να πάμε, με ποιά σειρά να παρκάρουμε τα ποδήλατα μας. Στη συνέχεια, σφραγίσαμε τις κάρτες μας και αφού φάγαμε βραδινό, καβαλήσαμε τα ποδήλατα και μπήκαμε ξανά στην πορεία μας. Στην διαδρομή για το επόμενο κοντρόλ υπήρχε κάτι το οποίο δεν μου άρεσε στην ατμόσφαιρα, και δυστυχώς βγήκε αληθινό καθώς έμαθα πως οι 2 της παρέας αποφάσισαν να απομακρυνθούν, γιατί απ’ ότι υποστήριξαν υπήρχε καθυστέρηση από μεριάς μου και του άλλου ατόμου της παρέας. Κάπου εκεί ο μεγαλύτερος μου φόβος μόλις είχε ξυπνήσει. Πολλές σκέψεις κατέκλεισαν το μυαλό μου. Τώρα είμαι με έναν, εάν συμβεί κάτι θα μείνω μόνη μου?? Δεν το θέλω, φοβάμαι να μείνω μόνη, δεν μου αρέσει να ποδηλατώ μονή μου γιατί δεν βρίσκω νόημα. Εάν μου συμβεί κάτι πως θα το αντιμετωπίσω? Με όλα αυτά πλέον να με βασανίζουν συνέχισα… Ο ήλιος είχε αρχίσει σιγά σιγά να βγαίνει, μια μικρή στάση για έναν καφέ σε σταθμό ανεφοδιασμού στην μέση ενός χωριού για να ζεσταθούμε καθώς το κρύο και η υγρασία ήταν αρκετά έντονα. Μια απότομη κατηφόρα έκανε τα πράγματα λίγο πιο δύσκολα, καθώς σύντομα ο δρόμος θα περνούσε μέσα από ένα φαράγγι που για καλή μας τύχη δεν κράτησε πολύ!! 3ο Κοντρόλ – 306 χλμ Δειλά δειλά ο ήλιος μας έδινε λίγη από την ζεστασιά του, με την διάθεση αρκετά επηρεασμένη συνέχισα… Οι εναλλαγές του δρόμου σταθερές ανηφόρα – κατηφόρα και ξανά από την αρχή, μετά από μια γρήγορη στάση φτάσαμε στις 11 το πρωί στο Fougeres που ήταν το 3ο κοντρόλ στο 306ο χλμ. Η είσοδος στα κοντρόλ γίνεται πάντα με την υπόδειξη των εθελοντών, η πρόσβαση σε αυτά γίνεται από δρόμους περιφραγμένους από κιγκλιδώματα και τις περισσότερες φορές πίσω από αυτά βρίσκονται κάτοικοι της περιοχής να χειροκροτούν, ανεβάζοντας μας το ανάστημα και το ηθικό 2 πόντους κάθε φορά. Το ποδήλατο στο παρκινγκ, επίσκεψη στο εστιατόριο και η συνέχεια γνωστή… Ατελείωτες εκτάσεις από χωράφια που μέσα σε αυτά άλλοτε υπήρχαν κοπάδια από αγελάδες να βοσκούν η μια δίπλα στην άλλη και παραδίπλα τους κάποιες άλλες να κοιμούνται, είτε κοπάδια από αγέρωχα μαύρα-καφέ άλογα μαζεμένα ανά 5αδες σαν παρέες. Δρόμοι καθαροί και ντυμένοι με κατάμαυρη άσφαλτο χωρίς ίχνος φθοράς, οι γραμμές πάνω σε αυτές ζωγραφισμένες με έντονο λευκό χρώμα, τριγύρω πρασινάδες που μέσα τους κρυβόντουσαν φανταχτερά χρώματα λουλουδιών και όλα σε απόλυτη αρμονία μεταξύ τους… Χωριουδάκια μικρά, ήσυχα και καθαρά… Συνήθως βρίσκονταν πάνω σε κάποιο λόφο. Στο κέντρο τους υπήρχε πάντα μια εκκλησιά, άλλοτε πέτρινη και άλλοτε φτιαγμένη από ξύλο, με έναν εντυπωσιακό και πολύ ψηλό τρούλο. Αρκετά παράξενα χωριά, είχε τόσο ησυχία που έμοιαζαν σαν εγκαταλελειμμένα, το μόνο που πρόδιδε ζωή ήταν συνήθως ένα μαγαζάκι σαν άτυπος φούρνος η κάποιο καφέ…. Οι ώρες πάνω στη σέλα περνούν με ενδιαφέρον με το καινούριο που αντικρίζεις. Μετά από ένα μικρό λόφο, ένα καλά κρυμμένο χωριό. Μια απότομη κατάβαση μας οδήγησε πάνω σε μια ξύλινη γέφυρα που ένωνε τα δυο μέρη του χωριού, που το χώριζε στην μέση ένα ποτάμι. Η εικόνα μαγική, με νερά δεξιά και αριστερά και μέσα σε αυτά να αντικατοπτρίζονται τα σπίτια που βρίσκονταν κρεμασμένα στην πλαγιά του λόφου, πάνω στα παράθυρα τους κόκκινα-κίτρινα-άσπρα λουλούδια έδιναν την δική τους νότα ομορφιάς. 4ο κοντρόλ – 360 χλμ & 5ο κοντρόλ – 445 χλμ Η ώρα είχε πάει δυο το μεσημέρι και εμείς φτάσαμε στο χωριό Tinteniak, στο 4ο κοντρόλ στο 360ο χλμ. Χωρίς περιττές κινήσεις, αφού σφραγίσαμε φύγαμε για το επόμενο κοντρόλ και κάπου στις 7:30 φτάσαμε στο Loudeac στο 445ο χλμ. Εκεί πήραμε το ρίσκο με τον έναν που είχε μείνει μαζί μου να ποδηλατήσουμε για άλλα 40 χλμ μέχρι το επόμενο κοντρόλ, οπού θα κάναμε και το πρώτο ολιγόωρο ύπνο. Έτσι και έγινε… Κάπου στις 2 τα μεσάνυχτα φτάσαμε στο κρυφό κοντρόλ του St Nicolas, αφού φάγαμε βραδινό αναζήτησα χώρο που συνήθως είναι στρώμα η κάποιο ράντζο και για καλή μου τύχη βρήκα και για τους δυο…Αφού πλήρωσα, ο εθελοντής με ρώτησε τι ώρα θέλω να με ξυπνήσει και έπειτα με οδήγησε στο ράντζο με τον αριθμό 708. Τριγύρω παντού ποδηλάτες να ανασαίνουν βαριά γεμίζοντας τις μπαταρίες τους με ενέργεια για την συνέχεια… 2 ώρες αργότερα, νιώθω ένα χέρι στο ώμο να με κουνά σιγά, ήταν ο ευγενέστατος εθελοντής που ήρθε να με ξυπνήσει. Σβέλτες ετοιμασίες και μετά από ένα μικρό πρωινό φύγαμε μέσα στα μαύρα σκοτάδια για τα επόμενα χλμ. Το πρωινό εκείνο ήταν σχεδόν εφιαλτικό, η έξοδός μας από το κοντρόλ κατηφορική που έβγαζε παράλληλα σε κάποιο ποτάμι με την θερμοκρασία να είχε πέσει στους 7ο C και την υγρασία να μας αγαλλιάζει επικίνδυνα, η ορατότητα ελάχιστη καθώς υπήρχε παντού ομίχλη… Το διάστημα εκείνο ήταν απελπιστικό, τα χέρια παγωμένα από το κρύο και τα ρούχα μούσκεμα από την υγρασία. Με δυσκολία και πολλές προσευχές φτάσαμε στο Carhaix στο 521ο χλμ. Εκεί μας περίμενε ένα γήπεδο στολισμένο που στο κέντρο βρισκόταν το παρκινγκ για τα ποδήλατα. Αφού σφραγίσαμε και φάγαμε φύγαμε με την ελπίδα πως ο ήλιος θα βγει σύντομα για να μας ζεσταίνει και για να στεγνώσει τα ρούχα μας. 6ο κοντρόλ – 610 χλμ Ανηφόρες-κατηφόρες και ξανά τα ίδια, μερικές ώρες αργότερα μετά κόπων και βασάνων φτάσαμε στην Βρέστη στο 6ο κοντρόλ στο 610ο χλμ. Εκεί βρήκαμε 2 φίλους που μας ενημέρωσαν πως υπάρχουν ντουζιέρες με ζεστό νερό και με 2 ευρώ μπορείς να κάνεις μπάνιο. Χωρίς δεύτερη σκέψη και αφού σφράγισα έφυγα για τις ντουζιέρες, το ζεστό νερό πήρε από πάνω μου όλο το κρύο της βραδιάς και με ανέστησε για τα καλά!! Περίπου μια ώρα αργότερα ξεκινήσαμε για τον δρόμο προς το Παρίσι… Η ώρα είχε πάει περίπου 4 το απόγευμα όταν ξεκινήσαμε το ταξίδι της επιστροφής μας, ανηφόρα-κατηφόρα και ξανά τα ίδια. Μερικά χιλιόμετρα μακριά από την Βρέστη και λίγο πριν το ξεκόρφισμα στα δεξιά του δρόμου υπήρχε ένα σπίτι και έξω από αυτό σύσσωμη μια ολόκληρη οικογένεια, παππούδες, γιαγιάδες, άντρες, γυναίκες, παιδιά μα και 2 άτομα με αναπηρία να χειροκροτούν εμάς, η εικόνα αυτή θα μείνει για πάντα στο μυαλό μου….. Λίγο αργότερα δίπλα από την γνωστή κεραία μας περίμενε μια ακόμα έκπληξη, παρκαρισμένα αμάξια συνοδείας μα και απλοί πολίτες μας υποδέχονταν με χειροκροτήματα, χαμόγελα και ένα τραπέζι με νερά-καφέ ακόμα και κάποιο σνακ, χωρίς καμία χρέωση. Η ανακούφιση μας ήταν η ανταμοιβή τους για όσα έκαναν για εμάς!! 8ο κοντρόλ – 738 χλμ Στις 7 και τέταρτο το απόγευμα φτάσαμε στο Carhaix , στο πρώτο κοντρόλ της επιστροφής μας, αφού σφραγίσαμε και φάγαμε φύγαμε για την συνέχεια. Τα πόδια είχαν βαρύνει ελαφρώς καθώς είχαμε ήδη καλύψει αρκετά χιλιόμετρα, στο 738ο χλμ βρισκόταν το κοντρόλ του St Nicola όπου και κάναμε στάση. Εκεί για μένα ήρθε το δεύτερο χτύπημα, καθώς ο τρίτος της παρέας αποφάσισε να εγκαταλείψει και κάπως έτσι το χειρότερο σενάριο μόλις είχε ξεκινήσει… Δεν ήθελα να σταματήσω, ένιωθα δυνατή και έτοιμη να πάω στον τερματισμό. Η ψυχή μου ήθελε πολύ παρόλο που την κυρίευε ο φόβος. Στο ίδιο τραπέζι με εμάς καθόταν ο Θανάσης, που είχε σκοπό να φύγει για το επόμενο κοντρόλ ώστε να κοιμηθεί, η απόφαση μου να φύγω μαζί του ήταν άμεση σκεπτόμενη πως τουλάχιστον θα έχω παρέα για τις δύσκολες βραδινές ώρες. Η ώρα είχε πάει 12 + όταν ξεκινήσαμε, τα μάτια βαριά άρχισαν να κλείνουν. Δεν μπορούσα ποτέ να σκεφτώ πως γίνεται, να κάνεις πετάλι και ταυτόχρονα να κοιμάσαι, και όμως γίνεται και προφανώς το ένστικτό είναι εκείνο που κινεί τα πετάλια. Άσχημα τα πράγματα, 2 φορές άνοιξα τα μάτια μου και γλίτωσα το χαντάκι… Εκεί αποφάσισα να απαλλάξω τον Θανάση καθώς θα έπρεπε να κοιμηθώ έστω κα 5 λεπτά! Περίμενα να μπω σε κάποιο χωριό για να προφυλαχθώ από το κρύο όσο αυτό θα ήταν εφικτό. Σταμάτησα έξω από μια εκκλησία όπου ήταν ήδη 2-3 άτομα να κοιμούνται. Ο ένας είχε ακουμπήσει πάνω στον τοίχο περιμετρικά της εκκλησίας, το ποδήλατο του ακουμπισμένο και αυτό σχεδόν δίπλα του πάνω σε μια ταμπέλα με το κόκκινο φωτάκι αναμμένο να περιμένει στοργικά, ένας άλλος κοιμόταν στην εσοχή ενός καταστήματος και τώρα ήρθε η σειρά μου. Αφού παρκάρω το ποδήλατό μου βγάζω το σακίδιό μου ότι ρούχα είχα πάρει μαζί μου με σκοπό να ρίξω πάνω μου για να μην κρυώσω, κατεβαίνω ένα μεγάλο σκαλοπάτι και κουκουλώνομαι ξαπλώνοντας δίπλα σε αυτό. Με πήρε ο ύπνος, δεν γνωρίζω πόση ώρα πέρασε, αυτό που θυμάμαι ήταν πως όταν άνοιξα τα μάτια έτρεμα σαν το ψάρι από το κρύο, γύρισα το βλέμμα μου και τριγύρω δεν υπήρχε ψυχή, αυτό με τρόμαξε και με ανάγκασε να μαζέψω γρήγορα τα ρούχα μου για να φύγω… Με δυσκολία κατηφόρησα και έφυγα, σχετικά σύντομα συνάντησα μερικούς ποδηλάτες και τους ακολούθησα μέχρι που άρχισε ξανά η νύστα να μου χτυπάει την πόρτα, χωρίς δεύτερη σκέψη έκανα ακριβώς το ίδιο πράγμα αυτή τη φορά στον φράχτη ενός σπιτιού αλλά δεν κράτησε πολύ….Το κρύο είχε ριζώσει μέσα μου και τα χέρια μου παγωμένα καθώς δεν είχε μακριά γάντια, εκεί λειτούργησε το ένστικτο για την επόμενη κίνηση μου όπου για καλή μου τύχη είχα ένα καθαρό ζευγάρι κάλτσες, τις φόρεσα στα χέρια για να προστατευτώ και έφυγα… Μαύρο σκοτάδι παντού, πλέον ελάχιστα κόκκινα φωτάκια κινούνται στον δρόμο προς το Παρίσι. Πάνω σε μια στροφή πεσμένος μέσα στα χόρτα κάποιος να φωνάζει για βοήθεια, προφανώς τον πήρε ο ύπνος και έφυγε από τον δρόμο, ανά τακτά διαστήματα αντίκριζα σώματα ξαπλωμένα δίπλα από κάδους, πάνω σε πεζούλια, σε φράχτες φτιαγμένους από πρασινάδες με τους ποδηλάτες ακουμπημένους με την πλάτη σε αυτούς που σχεδόν φαινόταν η φιγούρα τους, μόνο τα παρκαρισμένα ποδήλατα πρόδιδαν πως κάποιος βρίσκεται εκεί, αφημένα και αυτά σε διάφορα σημεία του δρόμου με τα φώτα ανοιχτά να περιμένουν υπομονετικά την ώρα της φυγής… 9ο κοντρόλ – 783 χλμ Η ώρα 4:15, άφιξη στο Loudeac στο 783ο χλμ, σφραγίζω και μπαίνω στο εστιατόριο για να ζεσταθώ και να φάω, κόσμος να τρώει και δίπλα τους άλλος να κοιμάται, άλλοι πεσμένοι στο πάτωμα ίσως και κάτω απο τα τραπέζια… Πήρα το δίσκο μου και έκατσα στην άκρη ενός τραπεζιού με σκοπό να φάω και να κλείσω για λίγο τα μάτια, καθώς δεν είχα πολύ χρόνο για χάσιμο έτσι και έγινε. Ετοιμάζομαι και βγαίνω έξω όπου ήρθα πάλι αντιμέτωπη με το απίστευτο κρύο, τα σαγόνια έτοιμα να σπάσουν από το τρέμουλο. Καβάλησα και έφυγα γρήγορα και λίγο αργότερα θα έβλεπα για 3η φορά την ανατολή του ήλιου που άπλωνε το πορτοκαλί του χρώμα στον ατελείωτο ουρανό, περνώντας το ανάμεσα από τους λόφους και τις ανεμογεννήτριες που υπήρχαν στο βάθος του τοπίου… Έβγαλα 1-2 φωτογραφίες και συνέχισα, εντελώς μόνη μου και σκεφτόμουν διάφορα για την συνέχεια, για τις δυσκολίες που θα είχα καθώς και το πόσο άσχημο είναι να ποδηλατείς μόνος σου τόσα χιλιόμετρα. Δεν έχει νόημα εάν δε μοιράζεσαι τις στιγμές αυτές, είναι αλλιώς όταν την ώρα που καταρρέεις να έχεις κάποιον δίπλα σου να σου δίνει κουράγιο ή όταν καταρρέει αυτός να κάνεις εσύ το αντίστοιχο γι αυτόν…Είναι ωραίο το συναίσθημα να αντλεί δύναμη ο ένας από τον άλλον. Μερικές ώρες αργότερα φτάνω στο Quedillac όπου σφραγίζω και φεύγω αμέσως. Τα πόδια βαριά και ένα μικρό τράβηγμα στην μέση ζόριζε λίγο τα πράγματα. 11ο κοντρόλ – 869 χλμ Σε μια ξαφνική ματιά τριγύρω βλέπω κάποιον γνωστό, ήταν ο Θοδωρής, σταματώ να του μιλήσω και μετά από μικρό διάλογο συνεχίζουμε παρέα και λίγο αργότερα να και ο Θανάσης….Μερικές κουβέντες για την μέχρι τότε πορεία μας και κάπου στις 12 μισή φθάσαμε στο Τinteniac στο 869ο χλμ, σφραγίσαμε και συνεχίσαμε οι δυο μας. Κάπου εκεί θα άρχισαν τα προβλήματα για μένα, ξαφνικός πόνος στο δεξιό αχίλλειο… Όχι σκέφτηκα δεν είναι δυνατόν τώρα, είναι άσχημος πόνος και δυσκολεύει πολύ το πεταλάρισμα. Παρόλα αυτά, συνέχισα προσπαθώντας να μην δίνω βάρος εκεί, για κακή μου τύχη όμως σύντομα άρχισε ο πόνος και στον αριστερό… Στεναχώρια και φόβος ριζώσανε στο μυαλό μου, λίγα λεπτά μετά συναντάμε πάλι τον Θανάση οπού με συμβουλεύει να πάρω σπρέι για να ανακουφιστώ από τον πόνο. Έτσι και έγινε, στο πρώτο φαρμακείο που συνάντησα μπήκα και αγόρασα το σπρέι όπου άδειασα σχεδόν το μισό χωρίς όμως καμία διαφορά στον πόνο που είχα, συνέχισα αργά κάνοντας κινήσεις που όσο γινόταν δεν επιβάρυνε την κατάσταση. 12ο κοντρόλ – 923 χλμ Με δυσκολία και κομμένα τα φτερά έφτασα μόνη ξανά στο Fougeres στο 923, εκεί ήταν ήδη τα 2 παιδιά που είχαν φάει και τους συνάντησα κατά την είσοδό μου στο εστιατόριο που μόλις είχα πάρει να φάω. Μου ανακοίνωσαν πως φεύγουν και χωρίς δεύτερη σκέψη, άρπαξα από το δίσκο μόνο την γαλατόπιτα και έφυγα μαζί τους. Έξοδος από τον χώρο του κοντρόλ, ποδήλατα μπροστά και πίσω από εμάς, στο πρώτο ανηφοράκι ο Θανάσης έφυγε μπροστά, εγώ στην μέση και ο Θοδωρής λίγο πιο πίσω. Ο πόνος έντονος, δεν με άφηνε να κάνω ορθοπέταλο ενώ το είχα ανάγκη, εκεί επικοινώνησα με φίλους για το τι θα ήταν καλό να κάνω και με συμβούλεψαν να πάρω κάποιο αντιφλεγμονώδες. Η ώρα είχε περάσει και ο κίνδυνος να μην βρω ανοιχτό φαρμακείο μεγάλος, ευτυχώς όμως δεν άργησα να βρω και προμηθεύτηκα αμέσως τα χάπια…. Συνέχισα με την ελπίδα πως θα κάνουν δουλειά για τα υπόλοιπα χιλιόμετρα. Ανηφόρα-κατηφόρα και ξανά τα ίδια, χωράφι στα δεξιά και ένα αμάξι παρκαρισμένο με 2 επιβάτες έξω από αυτό να μας χειροκροτούν, λίγο πιο πάνω έξω από ένα σπίτι, ένα ζευγάρι ηλικιωμένων καθισμένο σε καρέκλες να χειροκροτεί και να φωνάζει κουράγιο και καλό ταξίδι, αμάξια με ανοιχτά παράθυρα να μας προσπερνούν και να κάνουν ακριβώς το ίδιο, πόσο συγκινητικό όλο αυτό που δεν χωράει ο νους ότι συμβαίνει…. Σε ένα ανηφορικό κομμάτι στην προσπάθεια μου να το ανεβώ ακούω μια φωνή να λέει, «πάμε ρε Ελλάδα λίγο έμεινε…». Γυρίζω το κεφάλι και σχεδόν κατάφερα να δω ποιος είναι, «…που να πάμε εδώ, κοντεύω να πέσω κάτω..» του απαντώ και με παροτρύνει να κολλήσω μαζί του. Δεν χρειάστηκε και πολύ για να το κάνω…. Η ταχύτητα του καθώς και του άλλου ατόμου που ήταν μαζί αρκετά μεγάλη για τα δεδομένα και την στιγμή, παρόλα αυτά κατάφερνα να τους ακολουθώ σχετικά άνετα. Δεν μπορούσα να διανοηθώ πως θα κατάφερνα κάτι τέτοιο την στιγμή εκείνη με την ταλαιπωρία και τους πόνους που είχα στην πλάτη. Μάλλον ήταν αυτό που ήθελα για να αναστηθώ, ένα χέρι να με τραβήξει πιο κοντά στον τερματισμό, είναι η στιγμή που διαπιστώνεις πως η ψυχή λαχταρά να φθάσει στο τέρμα και υποτάσσει το κορμί να ξεχάσει και να ακολουθήσει. 13ο κοντρόλ – 1012 χλμ Σχετικά σβέλτα φτάσαμε στο Villaines-la-johel στο 1012, ο σκοπός μας ήταν να μην αργήσουμε πολύ καθώς ο δικός μου χρόνος θα τελείωνε στις 12 το πρωί της επόμενη μέρα και μας έμεναν ακόμα 207 χλμ, που έπρεπε να καλυφθούν σε λιγότερο από 13 ώρες… Η ώρα δύσκολη και αφού σφραγίσαμε ντυθήκαμε και φύγαμε χωρίς να φάμε κάτι, με αποτέλεσμα να σταματήσουμε στον πρώτο σταθμό φτιαγμένο από κατοίκους του χωριού. Σταματήσαμε και πήραμε ένα σνακ για λίγη ενέργεια. Κατηφόρα για λίγο και αμέσως μετά άρχισε ο Γολγοθάς με ατέλειωτη ανηφόρα μικρής κλίσης, να ανεβαίνεις και να μην τελειώνει πουθενά. Το σκοτάδι είχε πέσει για τα καλά, τα κόκκινα φωτάκια και τα ανακλαστικά γιλέκα είχαν κάνει αισθητή την παρουσία τους στους κατάμαυρους δρόμους!! Ανηφόρα, κατηφόρα που δεν τελείωνε πουθενά, ένα μικρό κατέβασμα και ξανά τα ίδια…..Το επόμενο κοντρόλ στο 1097 άρχισε να φαίνεται μακρινό όνειρο, το κρύο και η ομίχλη μας χτύπησε ξανά την πόρτα….Η ώρα περνούσε απελπιστικά γρήγορα, μα τα χιλιόμετρα αργά και το κοντρόλ να μην φαίνεται πουθενά… 14ο κοντρόλ – 1097 χλμ Ταμπέλα Mortagne 16 χλμ, και η απελπισία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου, πετάλι αργό και βασανιστικό, τα μάτια άρχισαν ξανά να κλείνουν…..Η ώρα είχε πάει 4:40 που φθάσαμε πια στο κοντρόλ , δυστυχώς χάσαμε αρκετό χρόνο και δεν θα είχαμε την πολυτέλεια για μεγάλη στάση… Σφραγίσαμε και πήραμε να φάμε, είχαμε όμως την ανάγκη να κοιμηθούμε για λίγο…. Έβαλα ξυπνητήρι στις 5:50 , αφού ξύπνησα εγώ, ξύπνησα με την σειρά μου τον Χρήστο που έμεινε μαζί μου για να με βοηθήσει να φτάσω στο τερματισμό. Η ανησυχία του μεγάλη, πως δε θα φθάναμε εντός στον τερματισμό. Εκεί του εξηγώ πως σκοπός μου από την αρχή ήταν να φθάσω στο τέρμα είτε εντός είτε εκτός χρόνου, μικρή σημασία έχει γιατί η ουσία είναι να ρουφήξεις και να απολαύσεις την κάθε στιγμή του ταξιδιού αυτού!! Λίγα λεπτά αργότερα ετοιμαστήκαμε και φύγαμε, κρύο και υγρασία για ακόμα μια φορά στην 4η ανατολή ηλίου που μόλις είχε αρχίσει να ξεπροβάλει!! Ανηφόρα – κατηφόρα και πάλι από την αρχή, ο ρυθμός σβέλτος και μάλλον γρήγορος για το χρονικό διάστημα. Χωράφια παγωμένα δεξιά και αριστερά – ένα μικρό δάσος στο ορίζοντα. Στο επόμενο ανηφοράκι έμεινα πίσω και καθώς συνάντησα πάλι τον Χρήστο που είχε περάσει λίγο πιο μπροστά, με ρώτησε γιατί ξέμεινα και εκεί του εξήγησα πως δεν μπορώ να ακολουθήσω τον ρυθμό και καλό θα ήταν να φύγει, εγώ σιγά σιγά θα έφτανα στο τέρμα με τον δικό μου ρυθμό πλέον. Τον ευχαρίστησα για το ενδιαφέρον του να μείνει μαζί μου, καθώς για την πολύτιμη βοήθεια του να με τραβήξει την στιγμή που είχα αρχίσει να καταρρέω… Έτσι με γρήγορους ρυθμούς τον έβλεπα σταδιακά να απομακρύνεται από το ορίζοντα μου, σκηνικό που έβαζε τέλος στο δικό μου ταξίδι λίγα χιλιόμετρα αργότερα. Η σκέψη να ποδηλατήσω συνολικά ακόμα 70 χιλ μόνη μου έμοιαζε επιστημονική φαντασία…. Οι σκέψεις πολλές, από την μια θα ήθελα να επιστρέψω στο σημείο τερματισμού για να ολοκληρώσω την περιπέτεια που είχε αρχίσει λίγες μέρες πριν, γιατί σίγουρα το συναίσθημα θα ήταν αξέχαστο από την άλλη δεν έβρισκα νόημα στο να το συνεχίσω αφού το πιο όμορφο κομμάτι της διαδρομής το είχα ποδηλατήσει. Η αλήθεια είναι πως θέλει δύναμη και κουράγιο να βάλεις το δικό σου τέλος σε όλο αυτό και να μην γευτείς την γλύκα του τερματισμού. 15ο κοντρόλ – 1174 χλμ Η τελική απόφαση πάρθηκε με την είσοδό μου στο τελευταίο κοντρόλ στο 1174, αφού σφράγισα την κάρτα μου πέρασα στον χώρο του παρκινγκ και άλλαξα ρούχα, έπειτα καβάλησα το ποδήλατό μου και επιβιβάστηκα στο τρένο με προορισμό το Villepreux. Επίλογος Στις 18-08-2019 ημέρα Κυριακή και ώρα 18:00 άνοιξε η πόρτα ενός παραμυθιού που επί σχεδόν 4 μέρες έγινα μέρος του. Υπάρχουν πολλά πράγματα που μου έκαναν τρομερή εντύπωση, με ενθουσίασαν, με συγκίνησαν, με έκαναν να χαρώ και κάποια να στεναχωρηθώ… Κατάμαυροι δρόμοι με εξαιρετική ποιότητα ασφάλτου χωρίς ίχνος λακκούβας, ατελείωτα πάνω κάτω ικανά να σε διαλύσουν, απίστευτο κρύο και υγρασία και παρ όλα αυτά κάτοικοι των χωριών που περνούσαμε να βρίσκονται καθισμένοι και κουκουλωμένοι μέσα σε κουβέρτες να χειροκροτούν την ώρα που περνάς για να σου δίνουν κουράγιο, άτομα στην μέση του πουθενά με παρκαρισμένα τα αμάξια πίσω τους σταματημένοι για τον ίδιο ακριβώς λόγο, κάτοικοι έξω από τα σπίτια τους με πρόχειρους φτιαγμένους πάγκους που πάνω τους υπήρχαν διάφορα καλούδια προορισμένα για εμάς… Χαμογελαστοί και γεμάτοι ενέργεια εθελοντές έτοιμοι να σε οδηγήσουν και να σου προσφέρουν ό,τι εσύ χρειαστείς, εκτελούσαν ακόμα και το χρέος να σε ξυπνήσουν γνωρίζοντας πως λόγω κούρασης να μην το κατάφερνε το ξυπνητήρι του κινητού. Απίστευτα τοπία με απέραντες εκτάσεις πράσινου, λίμνες και ποτάμια, ξύλινες γέφυρες και λουλούδια παντού…. Κορμιά ξαπλωμένα σε διάφορα σημεία της διαδρομής να κείτονται στο έδαφος αναζητώντας λίγες στιγμές χαλάρωσης. Δεν μπορούσα να φανταστώ πως είναι να κάνεις πετάλι ταυτόχρονα να κοιμάσαι και τελευταία στιγμή να ανοίγεις τα μάτια για να γλιτώνεις τα χειρότερα. Στιγμές έντονες, γεμάτες ένταση και συγκίνηση… Εικόνες πρωτόγνωρες και αξέχαστες, 4 ημέρες ένα παραμύθι που δεν ήθελες να τελειώσει!!! Θέλω να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όσους φίλους η γνωστούς επικοινωνούσαν καθημερινά μαζί μου, δίνοντας μου δύναμη και κουράγιο να συνεχίσω ειδικά τις στιγμές που ήμουν μόνη μου. Ήταν κατά μια έννοια η παρέα μου και η κινητήριος δύναμη για να συνεχίσω. Επίσης να πω στην παρέα που μείναμε μαζί πως πέρασα υπέροχα…Παύλο-Νίκο-Γιώργο-Βαγγέλη-Μάνο είστε εξαιρετικοί και σας ευχαριστώ για όλα… Άψογη διοργάνωση-υπέροχοι εθελοντές-ξεχωριστοί πολίτες και αξέχαστα τοπία….Αυτό ήταν για εμένα το PARIS-BREST-PARIS 2019……Εις άλλα με υγεία….
