Share on Facebook Share on Twitter Ο Wout Van Aert κατέβηκε από το τσιμεντένιο ποδηλατοδρόμιο του Roubaix, πέταξε το ποδήλατό του στο χορτάρι και έπεσε με την πλάτη του, παραδίδοντας το σώμα του στην βαρύτητα. Στην αρχή στο Compiègne, έξι ώρες νωρίτερα, ο Van Aert βρισκόταν έξω από το λεωφορείο της Jumbo-Visma, ακουμπώντας πάνω στο ποδήλατο του και κουβεντιάζοντας με τον Τύπο. Χαμογελούσε με σιγουριά, αρνούμενος την ιδιότητά του ως φαβορί. Δήλωσε ενθουσιασμένος με την 2η του συμμετοχή σε αυτόν τον αγώνα. Φυσικά ήταν ανυποψίαστος, για το πώς θα βρισκόταν μερικές ώρες αργότερα: Οριζόντια στο γρασίδι, να βήχει σκόνη και φλέγμα, με το αριστερό πόδι με κράμπες, και το δεξί γοφό στα αίματα. Αν πραγματικά θέλουμε να καταλάβουμε το Roubaix, απλά χρειάζεται να παρατηρήσουμε τις 2 διαφορετικές εικόνες του Wouts. Η περιπέτεια του αρχίζει Στο δάσος του Arenberg άκουσε το πρώτο σφύριγμα από το εμπρός ελαστικό. Σίγουρα το αισθάνθηκε στα χέρια του και κατάλαβε ότι τα πράγματα δεν θα πήγαιναν σύμφωνα με το σχέδιο… Πίσω του, ο συναθλητής του Pascal Eenkhoorn, του πρόσφερε έναν τροχό. Αλλά η αλυσίδα του Wout ήταν κολλημένη, σφηνωμένη ανάμεσα στο μεγάλο δίσκο και το μικρό γρανάζι, καθιστώντας το ποδήλατο άχρηστο. Ο Eenkhoorn του έδωσε το ποδήλατό του και έσπρωξε τον Wout πίσω στα λιθόστρωτα. Μισό λεπτό ήδη χαμένο. Λένε ότι το Roubaix, είναι 50% τύχη και 50% δύναμη. Αλλά είναι πιο περίπλοκο από αυτό. Το ένα τροφοδοτεί το άλλο. Η καλή τύχη τροφοδοτεί τη δύναμη, που επιτρέπει σε έναν αθλητή να κάνει τη δική του τύχη όταν το χρειάζεται περισσότερο. Ο Wout ήταν δυνατός εκείνη τη μέρα. Έτσι δήλωσε, όταν μπόρεσε τελικά να μιλήσει. «Είχα πραγματικά καλά πόδια», είπε. Αλλά τότε ήρθε το σκάσιμο στο Arenberg. «Για μια ώρα κυνηγούσα, στα κόκκινα». Η αριστερή στροφή μετά το Arenberg, είναι επάνω σε ομαλό πεζοδρόμιο, δημιουργώντας χώρο για κυνηγητό. Αέρας από δεξιά. Ο Wout ήταν ακόμα πίσω στα αυτοκίνητα. Πίσω στη σκόνη. Είχε δύο συναθλητές μπροστά, αλλά δεν είχε νόημα να επιστρέψουν. «Αν δεν μπορούσαμε να επιστρέψουμε, τότε θα ήμασταν 3 αθλητές πίσω», είπε, και είχε δίκιο. Εξακολουθούσε όμως να χρειάζεται το δικό του ποδήλατο. Όμως το αυτοκίνητο της ομάδας ήταν πολύ πίσω και θα έπρεπε να περιμένει. Τελικά, το αυτοκίνητο τον έφτασε και άλλαξε ποδήλατο. Άλλα 20΄΄ χαμένα. Και μετά είχε την πτώση. Πλέον ήταν πίσω πάνω από 1΄. Κυνηγούσε τον Heinrich Haussler, έναν αθλητή μία στη δεξιά μεριά του λιθόστρωτου, μία στην αριστερή. Ήταν η δεύτερη φορά σε μισή ώρα που βρισκόταν πίσω εκεί, μόνος, στη σκόνη και τα αυτοκίνητα, με μια γκριμάτσα στο πρόσωπο του. Ήταν η γκριμάτσα ενός αθλητή που ξέρει ότι έχει πολύ δρόμο και ότι αυτό το πράγμα που κάνει, πίσω εδώ στα αυτοκίνητα με τη σκόνη και το διαρκές κυνηγητό, αυτό πραγματικά δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να κερδίσει έναν αγώνα ποδηλασίας. Δεν υπάρχει αριθμός στο ποδήλατό του. Ήταν ένα νέο ποδήλατο. Αίμα έτρεχε από το γοφό του, μια και είχε μια πτώση πριν. Του έμεναν ακόμα 75 χλμ αγώνα… Δεν δείχνουν συχνά τον κόσμο της σκόνης και τους ήχους από τις κόρνες, που ορίζει μια διαδρομή ανάμεσα από τα αυτοκίνητα των ομάδων. Είναι ένα ελεγχόμενο χάος, κατά κάποιο τρόπο, όπου κάθε οδηγός προτιμά να συγκρουστεί με το επόμενο αυτοκίνητο, παρά να χτυπήσει έναν αθλητή. Αν και οι αθλητές κρατούν τέμπο, τα αυτοκίνητα αδυνατούν να το κάνουν. Επιταχύνουν κάθε φορά που ο δρόμος ανοίγει, φρενάρουν κάθε φορά που στενεύει, αναγκάζοντας τους αθλητές να τα αποφεύγουν, πιάνοντας τα πίσω παράθυρα στην τελευταία στιγμή. Η αρχή του τέλους Έμεναν ακόμα 71 χλμ αγώνα, όταν ο Wout επέστρεψε στην ομάδα. Στα 55 χλμ βρισκόταν μπροστά. Αλλά το Roubaix δεν επιτρέπει τέτοιου είδους χάρες. Το δίδυμο τύχης και δύναμης, άρχισε να δουλεύει εναντίον του. Με όλο αυτό το κυνηγητό που έκανε, είχε ξεχάσει να τραφεί. Όταν η τύχη τον εγκατέλειψε, προσπάθησε να στραφεί στην δύναμη, μέχρι που τον εγκατέλειψε και αυτή. Όπως δήλωσε, τα τελευταία 30 χιλιόμετρα, ήταν τα μακρύτερα της ζωής του. Αυτός ο αγώνας κάνει τους άνδρες παιδιά. Και αυτό δεν σημαίνει κάτι υποτιμητικό για αυτούς. Απλά, κάθε κυβόλιθος, από το Compiègne έως το Roubaix, αφαιρεί την αυτοπεποίθηση τους, την αυτοκυριαρχία τους. Απελευθερώνονται σιγά σιγά, από την ικανότητα να κάνουν πολλά πράγματα εκτός από το να πεταλάρουν και να κινούνται προς τα εμπρός, μερικές φορές δεν μπορούν να κάνουν ούτε αυτό. Φτάνοντας στο ποδηλατοδρόμιο, τερματίζουν και μετά ακολουθούν το προσωπικό της ομάδας με τα μάτια ορθάνοιχτα. Κάθονται στο γρασίδια και αρνούνται να κινηθούν. Και μετά κλαίνε. Αυτό είναι το Paris Roubaix.
