Share on Facebook Share on Twitter Περήφανοι ως Έλληνες – 6η Μέρα Πολύγυρος – Όλυνθος – Νέα Μουδανιά – Θεσσαλονίκη 115 χλμ 1040 μ H μέρα ξεκίνησε όπως πάντα χαοτικά. Έπρεπε να ολοκληρώσω το κείμενο της προηγούμενης μέρας και έτσι θα ξεκινούσα πάλι με καθυστέρηση, αλλά δεν γινόταν αλλιώς. Φυσικά δεν μπορούσα να παραλείψω την φωτογραφία απο το Ξενοδοχείο Γκλάβας, που με είχε φιλοξενήσει. Εδώ παρέα με τον Τάκη, λίγο πριν αναχωρήσω Τα καλά νέα ήταν ότι θα είχα πάνω απο 10 χλμ συνεχόμενη κατηφόρα, δηλαδή όλο το βουνό που ανέβαινα το προηγούμενο βράδυ. Πήρα νερό, χυμό και μια τυρόπιτα καβάντζα και συνέχισα το τουρ του Πολύγυρου. Τα πόδια τα ένοιωθα βαριά, αλλά πάντα χρειάζονταν μερικά χιλιόμετρα για να ζεσταθούν Έπιασα κατηφόρα και άρχισε η απόλαυση. Σκεφτόμουν τη χτεσινοβραδυνή ταλαιπωρία και χαμογελούσα.”Ναι ρε γαμώτο, μου αξίζει μια μεγάλη κατηφόρα!” Και ήταν όντως μεγάλη. Το μάτι χανόταν μέσα στο Αιγαίο Πιάσαμε διασταύρωση και στροφή δεξιά για Όλυνθο. Και καθώς απολάμβανα τη φλαταδούρα και έφτασα στον αρχαιολογικό χώρο, βρέθηκα αντιμέτωπος με αυτό! Έλεος δλδ!!! Και με τα πόδια να ανεβαίνω 12ρια;;;;; Τέλοσπαντων, είχα περιέργεια να δω την αρχαία Όλυνθο` και δεν απογοητεύτηκα. Η πόλη ήταν χτισμένη πάνω σε 2 λόφους… αλλά καλύτερα να διαβάσετε παρακάτω Το ξαναλέω με τον κίνδυνο να χαρακτηριστώ βαρετός. Καμμιά φωτογραφία δεν μεταφέρει το πραγματικό μέγεθος ενός αρχαιολογικού χώρου. Μόνο όταν είσαι εκεί, αντιλαμβάνεσαι τι πολιτισμό είχαμε τότε και πόσο μπροστά είμασταν σαν λαός… Μετά αυτή τη βόλτα, συνέχισα για Ποτίδαια, την επόμενη μακεδονική πόλη της Χαλκιδικής. Αλλά πριν, η Ταξιδιάρα Ψυχή ήθελε να προσκυνήσει στον Άγιο Μάμα, για κάποιο τάμα και καλά… Φτάσαμε αλλά η εκκλησία ήταν κλειδωμένη, όπως και σχεδόν όλα τα παρεκκλήσια που έχω συναντήσει. Φαίνεται απο το φόβο των ληστών Στην Ποτίδαια απλά έβγαλα τον πορθμό και έκανα αναστροφή Αποφάσισα να σταματήσω σε τοπική αλυσίδα γλυκών για να πιω ένα καφεδάκι, λίγο πιο έξω απο Ποτίδαια. Πήρα μαζί και κάτι κρουασανάκια που τα τσάκισα Επόμενο χωριό τα Νέα Μουδανιά. Μου άρεσε πολύ η εκκλησία τους Στο δρόμο για Νέα Τρίγλια, πετυχα αυτό Πλησιάζοντας Νέα Τρίγλια, άρχισα να μη νοιώθω καλά. Το στομάχι μου είχε μαζευτεί κουβάρι, είχα καούρες στο λαιμό. ΄Ηταν μάλλον το ζυμάρι απο τα “αθώα” κρουασανάκια. Σταμάτησα και πήρα μια κόκα κόλα, αλλά το πρόβλημα παρέμεινε. Η διαδρομή είχε γεμίσει πάλι με λόφους, αλλά περιέργως τα πόδια δούλευαν καλά. Έβγαζα δύναμη.Συνέχιζα με τέμπο και η θέα με αποζημίωνε Κατεβαίνοντας ένα λόφο, η Ταξιδιάρα Ψυχή πάτησε πάλι πόδι και απαίτησε να κάνουμε μικρή αλλαγή πορείας για να επισκευτούμε το μοναστήρι όπου έζησε ο γέροντας Παίσιος. Ηθελε σώνει και καλά να ανάψει το κεράκι. Συνέχεια για το επόμενο χωριό και…. ακόμα ένα λάστιχο! Αυτό ήταν καθαρά δικό μου λάθος, στην προσπάθεια μου να το φουσκώσω περισσότερο. Αλλά η καθυστέρηση, καθυστέρηση Τελικά καταφέραμε και φτάσαμε στο μοναστήρι λίγο πριν κλείσει. 4 φουρκέτες ανέβηκα για να φτάσουμε εκεί, ακούς Ταξιδιάρα; Η συνέχεια ήταν εύκολη. Ο ήλιος είχε πλέον χαθεί και αφού κατηφόρισα κανα δυό χωριά, βρέθηκα στο ρεύμα των Θεσσαλονικιών που επέστρεφαν απο Σαββατοκύριακο. Η κίνηση μεγάλη και εγώ έπρεπε να βγω απο εκεί Συνέχισα λοιπόν επιφυλακτικά, μέχρι που βρήκα την έξοδο για το αεροδρόμιο. Ανέβηκα εκεί και έβγαλα μια φώτο με την κίνηση Μετά συνέχισα προς Καλαμαριά και απο εκεί προς κέντρο. Ουσιαστικά η μέρα είχε τελειώσει και χαλαρώνοντας, βρέθηκε να μιλάω με την Αλεξία στο τηλέφωνο για όλα αυτά που είχαν συμβεί. Χαμογελούσα μόνος μου, γιατί η αποψινή νυχτερινή βόλτα στα προάστια της Θεσσαλονίκης, δεν είχε καμία σχέση με την ανάβαση που είχα κάνει το προηγούμενο βράδυ, μόνος μέσα στο κρύο… Ο πύργος της ΔΕΘ άξιζε μια νυκτερινή φωτό. Μετά Εγνατίας για το ξενοδοχείο μου και σφήνες ανάμεσα σε τσαντισμένους ταξιτζήδες. Η πλήρη ανατροπή, αυτό το ταξίδι Καληνύχτα σας
