Share on Facebook Share on Twitter Μία απίστευτη διαδρομή στην πορεία της πρώτης ημέρας της SR Στερεάς Ελλάδας. Κίνητρο για τον ξεσηκωμό? Ο Σταύρος και η τιτάνια σόλο προσπάθειά του για την εν λόγω SR. Σόλο μιας και το έτερο άλογο που θα τον συντρόφευε πήγαινε για το 83ο του ΚΟΜ σε κατάβαση και βρήκε…δοκάρι. Ευτυχώς με μικρές αναλογικά συνέπειες… Τι ξύλο θες άτιμε… Το ότι πρόκειται για διαδρομάρα που δεν έχω πεταλάρει ποτέ… Αν και κάναμε κοινά σχέδια για αυτή την SR, έμεινα πολύ πίσω ποδηλατικά και είπα να κάνω μόνο τα πρώτα…200χλμ και 4.000μ υψομετρικά. Να ξεκινάς από τη θάλασσα, να βαράς σχεδόν 50χλμ και 1.705μ climb ήπιο ανηφόρι για το passo του Παρνασσού, να κάνεις στάση οσκαρική σε άγνωστο χωριό που αποδείχτηκε λίρα 100 -τι καλογουστιά!- να συνεχίζεις στη μόνη ευθεία με φουλ κόντρα αέρα. Να συνεχίζεις την ανάβαση για Οίτη με τους ηλίθιους και ανεξήγητους πόνους στα πόδια σε τερέν άρρωστο που μία στο χάριζε μία σε βαρούσε. Να σταματάς για σωτήριο φαγητάκι στην Παύλιανη και εκεί να ακούγεται το «Μήπως φταίνε τα καλύμματα και τα πόδια σου είναι κομμένα και μουδιασμένα;» Να τα βγάζεις και τα υπόλοιπα 100χλμ και 1400μ υψομετρικά να βγαίνουν σαν την Άνοιξη…τσάμπα πόνος ρεεεεεεεεεεεε… Να βλέπεις τον Σταυρίκο να πετάει και να νιώθει τα πόδια βούτυρο και να τον χαίρεσαι και καμαρώνεις που ξέρεις πως παρότι αυτό που πάει να κάνει είναι πολύ πολύ βαρύ, θα το βγάλει… Να βλέπεις τη Μαιρούλα να απολαμβάνει το τοπίο με τον τρόπο της και το χαμόγελό της και να χαίρεσαι που παρότι είσαι σαν το μαύρο το χάλι είσαι ένας μικρός λόγος για αυτά τα χαμόγελα… Να συνεχίζεις έως το ξεκόρφισμα στην Οίτη και να περνάς ένα πανέμορφο τερέν στην Γκιώνα. Κατάβαση ωραιοτάτη έως την Στρώμη που σε βγάζει 3ο ενώ εσύ έβγαζες φωτό και βίντεο. Να περνάς στα δυτικά του βουνού και να βλέπεις τα φαντασμαγορικά Βαρδούσια με τον καιρό να σφίγγει στα πέριξ… Να κυνηγάς την καταιγίδα που είναι μπροστά σου και να μπαίνεις στα απόνερά της για λίγο. Ω γες… Να φτάνεις σε ένα σημείο όπου αντικρύζεις μια απίστευτη ορθοπλαγιά που είναι από τις υψηλότερες στην Ευρώπη και ιδανικό αναρριχητικό πεδίο. Να απολαμβάνεις το δειλινό στη λίμνη του Μόρνου, αφού πρώτα έχεις αποχωριστεί το φιλαράκι σου στα 140χλμ και 3.400μ υψομετρικά… Να απολαμβάνεις τον απογευματινό σου καφέ μιας και πλέον δεν μετρούσαμε το χρόνο των στάσεων, στο Λιδωρίκι… Να συνεχίζεις νύκτα, υπό το φως της πανσελήνου, μια απόκοσμη ησυχία και τέλεια θερμοκρασία…δίχως πόνους, δίχως τίποτα πλέον… Να ξεκορφίζεις στα νότια για τελευταία φορά στο ύψος των Πεντεορίων και να σου μένουν 18χλμ κατάβασης μέσα στη μαύρη νύχτα, τρομερή αίσθηση… Να τελειώνει η κατάβαση και να πέφτεις απευθείας στη βάση σου, στο Γαλαξίδι. Τα κλου της ημέρας: Η ποδηλατική δύναμη -σε όλα τα επίπεδα- του Σταυρίκου… Η προσπάθειά του ολοκληρώθηκε επιτυχώς μετά από 2 ημέρες… Περήφανος!!! Το μενταλιτέ της Μαίρης. Πλέον δεν υπάρχει ζύγι στην επιλογή της δυσκολίας των διαδρομών. Μέσα σε όλα… Με δύναμη και στα αναβατικά και τόλμη στα καταβατικά, με απόλαυση στις στάσεις, με χαμόγελο. Ο παππούς κυρ Σπύρος στην Ιτέα που συνάντησε τον Σταύρο στην εκκίνησή του. Παλιός SuperRandonneur.Τι οιωνός… Το ότι παρότι σε όλη τη διαδρομή είδαμε κόσμο και κοσμάκη με ΙΧ, οι μόνοι που μας χαιρέτησαν -και μάλιστα πολύ ένθερμα- ήταν κάτι ξένοι που χάζευαν τη θέα στο ξεκόρφισμα μετά την Αράχωβα. Στα βόρεια δεν υπάρχει περίπτωση να σε πετύχει άνθρωπος στο βουνό και να μην κάνει τουλάχιστον ένα νεύμα χαιρετισμού. Μου έκανε φοβερή εντύπωση η αίσθηση του να είσαι φάντασμα κανονικό για όλους. Πολύδροσος, τι χωριό…Βάφλα ονειρική, ευγένεια, καλογουστιά, νερά, ομορφιές. Τα σφιχτά καλύμματα ποδιών βλάπτουν σοβαρά την υγεία. Ρε τι νίλα πάθαμε, πάντα θα μαθαίνουμε. Σημείωση: Η διαδρομή βγήκε με πλήρη συμμόρφωση προς τους κανόνες των SR και δεν δόθηκε καμίας μορφής βοήθεια προς τον Σταύρο (κουβαλήματα, κολλητήρια κοκ) παρά μόνο η χαρά και το ψυχολογικό boost της συνύπαρξης, που μόνο στην Ελλάδα έχει ακουστεί ότι ακόμα και αυτό είναι μεμπτό. Δεν υπήρχε περίπτωση να θέσουμε σε κίνδυνο αυτό το εγχείρημα άλλωστε…
